ECLI:NL:RBMNE:2021:388

• Datum uitspraak: 29 januari 2021
• Publicatiedatum: 5 februari 2021
• Zaaknummer: 20/1571
• Instantie: Rechtbank Midden-Nederland
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: J.J. Catsburg
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Weigering van de Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) voor pedagogisch medewerker na veroordelingen

In deze zaak heeft de Rechtbank Midden-Nederland op 29 januari 2021 uitspraak gedaan in een geschil tussen de Minister voor Rechtsbescherming en een eiseres die een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) had aangevraagd voor de functie van pedagogisch medewerker. De aanvraag werd afgewezen op basis van een veroordeling voor openlijke geweldpleging en diefstal in vereniging, die eiseres had opgelopen op 12 september 2019. De rechtbank heeft de afwijzing van de VOG beoordeeld aan de hand van zowel het objectieve als het subjectieve criterium. Eiseres betwistte de afwijzing en voerde aan dat de veroordelingen niet relevant waren voor de functie waarvoor zij de VOG aanvroeg, omdat deze niet herhaald konden worden in de context van haar werk met jonge kinderen.

De rechtbank oordeelde dat de Minister zich terecht op het standpunt had gesteld dat de strafbare feiten een belemmering vormden voor de behoorlijke uitoefening van de functie. De rechtbank benadrukte dat het risico voor de samenleving bij herhaling van dergelijke delicten niet genegeerd kon worden, ongeacht de specifieke omstandigheden van de functie. Eiseres had ook een eerdere veroordeling uit 2011, die door de Minister in de belangenafweging was meegenomen. De rechtbank concludeerde dat de belangen van de samenleving bij het weigeren van de VOG zwaarder wogen dan de belangen van eiseres bij het verkrijgen ervan.

De rechtbank verklaarde het beroep van eiseres ongegrond en oordeelde dat de Minister voldoende had gemotiveerd waarom de VOG niet kon worden verstrekt. De uitspraak benadrukt de strikte criteria die gelden voor het verstrekken van een VOG, vooral in gevallen waar eerdere veroordelingen een rol spelen. Eiseres had geen recht op vergoeding van proceskosten, aangezien zij in het ongelijk was gesteld.

Uitspraak

RECHTBANK MIDDEN-NEDERLAND

Zittingsplaats Utrecht

Bestuursrecht

zaaknummer: UTR 20/1571

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 29 januari 2021 in de zaak tussen

[eiseres] , te [woonplaats], eiseres

(gemachtigde: mr. C.E. Hok-A-Hin),

en

de Minister voor Rechtsbescherming, verweerder

(gemachtigde: mr. C.M.A.V. van Kleef).

Procesverloop

In het besluit van 26 november 2019 (primair besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiseres om afgifte van een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) voor de functie van pedagogisch medewerker bij [bedrijf] te [woonplaats] afgewezen.

In het besluit van 5 maart 2020 (bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres tegen het primaire besluit ongegrond verklaard.

Eiseres heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

De zitting heeft plaatsgevonden op 22 december 2020 via een Skypebeeldverbinding. Eiseres is verschenen, bijgestaan door mr. F.A. van Katwijk, als waarnemer van haar gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

Inleiding

Eiseres heeft een aanvraag gedaan voor een VOG voor de functie van pedagogisch medewerker bij [bedrijf]. Verweerder heeft deze aanvraag afgewezen, omdat in de justitiële documentatie, binnen de op eiseres van toepassing zijnde terugkeertermijn van vier jaren, een veroordeling van de politierechter is aangetroffen. Eiseres is namelijk op 12 september 2019 veroordeeld voor openlijke geweldpleging en diefstal in vereniging. Hiervoor is haar een taakstraf van 160 uren subsidiair 80 dagen hechtenis opgelegd. Dit vonnis is niet onherroepelijk, omdat eiseres hoger beroep heeft ingesteld. Volgens verweerder vormt het gepleegde strafbare feit, indien herhaald, een belemmering voor de behoorlijke uitoefening van de functie waarvoor de VOG is aangevraagd. Daarmee is aan het zogenoemde objectieve criterium dat verweerder hanteert voldaan. Verder heeft verweerder aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat het belang van de samenleving bij weigering van de VOG zwaarder weegt dan het belang van eiseres bij de afgifte van de VOG. Dit is verweerders invulling van het subjectieve criterium. Bij de beoordeling van het subjectieve criterium heeft verweerder ook een veroordeling van eiseres uit 2011 betrokken. Zij is toen veroordeeld voor diefstal met geweldpleging in vereniging.

Eiseres is het met verweerders besluit niet eens. Zij vindt dat in haar geval niet aan beide criteria is voldaan. De rechtbank zal hierna de beroepsgronden van eiseres bespreken.
Over het objectieve criterium

Eiseres vindt dat de motivering van verweerder over het objectieve criterium tekortschiet. De gepleegde winkeldiefstal en de geweldpleging kan in de functie van pedagogisch medewerker helemaal niet worden herhaald, omdat de aard van de delicten niet in relatie staat tot de beoogde werkzaamheden, namelijk het werken met jonge kinderen op een crèche. Eiseres staat bovendien nooit alleen voor een groep. Het risico op diefstal en gevaar voor de veiligheid van minderjarigen, zal zich vooral in één op één-situaties kunnen voordoen en die komen dus feitelijk niet voor. De kinderen zijn zo jong dat zij vermogens- en geweldsdelicten niet begrijpen. Ook is het risico op diefstal op de crèche volgens eiseres nihil. Eiseres vindt het verder onterecht dat verweerder een veroordeling betrekt bij zijn besluit, dat nog niet onherroepelijk is geworden.

De rechtbank geeft eiseres hierin geen gelijk. Verweerder heeft voor het beoordelen van aanvragen ter verkrijging van een VOG beleidsregels opgesteld. In deze beleidsregels is in paragraaf 3.2 bepaald dat geen VOG wordt verstrekt als voldaan is aan het objectieve criterium. Bij de toetsing aan het objectieve criterium wordt gekeken of de aangetroffen justitiële gegevens van de aanvrager, indien herhaald en gelet op het risico voor de samenleving, een belemmering vormen voor een behoorlijke uitoefening van de functie of bezigheden waarvoor de VOG is aangevraagd.

Verweerder mag bij zijn beoordeling veroordelingen betrekken die nog niet onherroepelijk zijn geworden. Dit volgt uit vaste rechtspraak van de hoogste bestuursrechter. De rechtbank verwijst als voorbeeld naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (ABRvS) van 31 augustus 2016. ^[1] Volgens de beleidsregels van verweerder kan zelfs een verdenking van een strafbaar feit al meewegen bij de beoordeling. Dat eiseres het niet eens is met de veroordeling en de feiten betwist, maakt niet dat verweerder niet uit zou mogen gaan van het vonnis waarbij de politierechter de feiten bewezen heeft gevonden.

6. De rechtbank is verder van oordeel dat verweerder zich op het standpunt heeft mogen stellen dat de strafbare feiten waarover het gaat, bij herhaling een belemmering vormen voor de behoorlijke uitoefening van de functie van pedagogisch medewerker. Het gaat er bij toepassing van het objectieve criterium om of er sprake zou zijn van een risico wanneer deze feiten of soortgelijke strafbare feiten tijdens de uitoefening van deze functie herhaald zouden worden. In deze zaak gaat het dus niet specifiek om het risico bij herhaling van een winkeldiefstal of openlijke geweldpleging, maar ruimer gezien, om het risico bij herhaling van een vermogens- of geweldsdelict. Daarbij heeft verweerder niet relevant hoeven vinden dat eiseres niet op één op één contact heeft met kinderen, omdat zij doorgaans met iemand anders samen op de groep staat. De vraag of eiseres daadwerkelijk in de gelegenheid zal zijn een bepaald feit te herhalen, maakt namelijk geen onderdeel uit van deze objectieve toetsing.

7. Verweerder heeft mogen stellen dat deze delicten een belemmering vormen voor de behoorlijke uitoefening van de functie van pedagogisch medewerker. Hierbij heeft verweerder het belangrijk mogen vinden dat de strafbare feiten eiseres door de strafrechter niet licht zijn aangerekend. Verweerder heeft verder belang mogen hechten aan de omstandigheid dat eiseres als pedagogisch medewerker toegang heeft tot persoonlijke eigendommen van derden, zoals die van de minderjarigen, ouders of van de werkgever. Verweerder heeft er ook op kunnen wijzen dat een pedagogisch medewerker een voorbeeldfunctie heeft omdat het werk ook opvoedkundig van aard is. Dat eiseres alleen op met baby’s zou werken, zoals in het beroepschrift is betoogd, is tijdens de zitting onjuist gebleken: haar werk bestaat juist uit de opvang van kinderen van 7 tot 12 jaar. Zij heeft voor die kinderen een voorbeeldfunctie.

8. Wat eiseres in de kern stelt is dat de feiten waarvoor zij is veroordeeld, niet van invloed kunnen zijn op haar werk op een kinderdagverblijf. Dit volgt de rechtbank niet en zij verwijst daarvoor naar de uitspraak van de ABRvS van 20 maart 2019, ^[2] waarin een vergelijkbaar betoog ook niet slaagde. Eiseres is in haar functie van pedagogisch medewerker verantwoordelijk voor minderjarigen en dat is een kwetsbare groep. Verweerder heeft zich op standpunt kunnen stellen dat diefstal en geweldpleging niet samengaan met zo’n functie. Hierbij gaat het niet alleen om de kinderen, maar ook om anderen, zoals collega’s en ouders.

9. Aan het objectieve criterium is dan ook voldaan en verweerder heeft dat voldoende gemotiveerd.
Over het subjectieve criterium

10. Eiseres is het ook niet eens met verweerders beoordeling van alle feiten en omstandigheden en vindt dat verweerder de belangenafweging onvoldoende heeft gemotiveerd. Ten onrechte heeft verweerder volgens haar een onherroepelijke veroordeling van bijna 10 jaar gelden bij zijn belangenafweging betrokken. Eiseres was toen minderjarig. Zij is in tien jaar tijd niet in aanraking geweest met de politie en dat wijst op een laag recidivegevaar. Dit moet volgens eiseres in haar voordeel worden meegewogen. Er zit anderhalf jaar tussen het nu gepleegde feit en de niet-onherroepelijke uitspraak van de politierechter. Verweerder had moeten motiveren waarom het recidivegevaar desondanks niet is afgenomen. Eiseres heeft veel spijt van de diefstal en heeft haar eigen gedrag ook willen corrigeren door de gestolen spullen terug te brengen naar de winkel. Verweerder had de omstandigheden van het geval wél in aanmerking moeten nemen, omdat haar situatie is aan te merken als een twijfelgeval. Ook aan het verschil tussen een winkeldiefstal en een diefstal in dienstbetrekking heeft verweerder geen enkel gewicht toegekend. Verweerder heeft ten onrechte geen rekening gehouden met de belangen van eiseres. De gevolgen voor haar zijn erg groot. Zij heeft haar functie altijd met plezier uitgevoerd en was geliefd bij iedereen. Zij heeft groot belang bij afgifte van de VOG en mist het werk enorm.

11. De rechtbank geeft eiseres ook hierin geen gelijk. Verweerder gaat, ondanks dat voldaan is aan het hiervoor besproken objectieve criterium, toch over tot verstrekking van de VOG als het belang dat een aanvrager heeft bij het verstrekken van de VOG zwaarder weegt dan het belang van de samenleving bij bescherming tegen het vastgestelde risico voor de samenleving. Verweerder heeft hierbij beoordelingsruimte en de rechtbank toetst het besluit van verweerder dan ook terughoudend. In de belangenafweging wordt in ieder geval rekening gehouden met de manier van afdoening van de strafzaak, het tijdsverloop en de hoeveelheid antecedenten.

12. Verweerder heeft, zo blijkt uit het bestreden besluit, gekeken naar de datum waarop eiseres voor het laatst met justitie in aanraking is geweest, namelijk 12 september 2019, de datum van het vonnis in eerste aanleg. Tussen dat moment en het bestreden besluit zit maar vier maanden. Ook op dit moment is nog geen sprake van groot tijdsverloop. Verweerder heeft het tijdsverloop op het moment van het bestreden besluit bezien in het licht van de terugkijktermijn van vier jaren. Hij heeft zich op het standpunt gesteld dat het risico voor de samenleving nog niet voldoende is afgenomen om een VOG te rechtvaardigen. Verweerder heeft ook de overige omstandigheden bij de beoordeling betrokken, zoals het gegeven dat de werkgever eiseres een vast contract wilde aanbieden en dat het ontbreken van een VOG grote gevolgen voor haar heeft. De rechtbank oordeelt dat verweerder tot deze afweging en uitkomst heeft kunnen komen.

13. Alhoewel de rechtbank begrijpt dat het voor eiseres belangrijk is om een VOG te krijgen om aan haar toekomst te kunnen werken en een negatieve uitkomst van deze procedure voor haar grote gevolgen heeft, vindt zij toch dat verweerder het belang van de samenleving hier belangrijker heeft mogen vinden. Verweerder heeft dit ook voldoende uitgelegd. Hij heeft zich daarbij op het standpunt kunnen stellen dat hier geen sprake is van een twijfelgeval, omdat het laatste contact dat eiseres met justitie heeft gehad nog niet zo lang geleden is geweest. Daarom heeft verweerder ook niet hoeven kijken naar de omstandigheden van het geval. Hij heeft dus ook geen rekening hoeven houden met de omstandigheid dat eiseres spijt heeft gehad van de diefstal en zelf de gestolen spullen heeft teruggebracht naar de eigenaar. Ook heeft hij zich niet hoeven verdiepen in de omstandigheden rond de geweldpleging en het risico op recidive hoeven te beoordelen. Dit zijn omstandigheden die in de strafzaak een rol spelen. De beroepsgrond slaagt daarom niet.

14. Het beroep is ongegrond. Omdat eiseres geen gelijk krijgt, heeft zij ook geen recht op vergoeding van de proceskosten.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. J.J. Catsburg, rechter, in aanwezigheid van mr. M.E.C. Bakker, griffier. De beslissing is uitgesproken op 29 januari 2020 en zal openbaar worden gemaakt door publicatie op rechtspraak.nl.

griffier

rechter

De griffier is verhinderd de uitspraak mede te ondertekenen.

Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:

Bent u het niet eens met deze uitspraak?

Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een beroepschrift. U moet dit beroepschrift indienen binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven.

Voetnoten

1. ECLI:NL:RVS:2016:2347.

2. ECLI:NL:RVS:2019:866.