ECLI:NL:RBGEL:2024:3541

Uitspraak

RECHTBANK GELDERLAND

Zittingsplaats Arnhem

Bestuursrecht

zaaknummer: ARN 22/5600

uitspraak van de enkelvoudige kamer van

in de zaak tussen

[eiseres] , uit [woonplaats] , eiseres

(gemachtigde: mr. A. van Lohuizen),

het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Ede, het college

(gemachtigden: [naam gemachtigde] en [naam gemachtigde] ).

Inleiding

In deze uitspraak beoordeelt de rechtbank het beroep van eiseres tegen de beslissing op bezwaar van 28 oktober 2022 waarin het besluit tot oplegging van de last onder dwangsom van 21 juni 2022 in stand is gelaten.

De rechtbank heeft het beroep op 11 april 2024 op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: eiseres, [persoon A] als waarnemer van de gemachtigde van eiseres en de gemachtigden van het college. Omdat het beroep gelijktijdig met de beroepen in de zaaknrs. 22/5259, 23/2067 en 22/5126 is behandeld, hebben ook deelgenomen: [persoon B] , [persoon C] , [persoon D] , [persoon E] en [persoon F] .

Totstandkoming van het besluit

1. Eiseres is eigenaresse van de recreatiewoning en het bijbehorende perceel aan [locatie] in [plaats] (het perceel). Op 10 februari 2022 en 10 maart 2022 heeft een toezichthouder van het college geconstateerd dat aan een gevel van de recreatiewoning een serre^[1]van 13,60 m² is gebouwd en dat op het perceel een bijgebouw van 6 m² (de schuur)^[2]is gebouwd, zonder dat daarvoor een omgevingsvergunning is verleend.

1.1.

Het perceel is onder meer gelegen binnen de grenzen van het bestemmingsplan ‘Recreatiepark [naam park] ’ (bestemmingsplan) en heeft de bestemming ‘Recreatie’. In tabel 1 van artikel 3.2.2. van de planregels van het bestemmingsplan staat dat de maximale (grond)oppervlakte van een recreatiewoning 75 m² bedraagt inclusief aanbouwen, uitbouwen en bijgebouwen.

1.2.

Op 14 maart 2022 heeft het college eiseres in kennis gesteld dat het voornemens is een last onder dwangsom op te leggen. De reden hiervoor is dat eiseres zonder omgevingsvergunning voor de activiteit ‘bouwen’ de serre en de schuur hebben gebouwd en in strijd met het bestemmingsplan heeft gehandeld, door met de bouw van de serre en de schuur het maximale grondoppervlakte van de recreatiewoning te overschrijden.

1.3.

In het besluit van 21 juni 2022 heeft het college eiseres gelast om de overtreding, bestaande uit het zonder omgevingsvergunning bouwen van de serre en de schuur^[3]en het handelen in strijd met het bestemmingsplan,^[4]te beëindigen vóór 13 september 2022, onder oplegging van een dwangsom van € 10.000,- ineens voor de serre en € 10.000,- ineens voor de schuur.

1.4.

In het besluit van 8 augustus 2022 heeft het college de begunstigingstermijn verlengd tot zes weken na de beslissing op bezwaar.

1.5.

In de beslissing op bezwaar van 28 oktober 2022 heeft het college het besluit van 21 juni 2022 in stand gelaten.

1.6.

In het besluit van 1 december 2022 heeft het college de begunstigingstermijn verlengd tot zes weken na de uitspraak van de rechtbank.

Beoordeling door de rechtbank

2. De rechtbank beoordeelt de beslissing op bezwaar aan de hand van de argumenten die eiseres heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

3. De rechtbank verklaart het beroep van eiseres ongegrond
.Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Is sprake van een overtreding

4. Eiseres heeft op zitting betwist dat sprake is van een overtreding.

Volgens haar is niet aangetoond dat op het perceel meer dan 75 m² is gebouwd. Daarbij is van belang dat op grond van artikel 2.13 van de planregels ondergeschikte bouwdelen buiten beschouwing worden gelaten bij het bepalen van de oppervlakte van een recreatiewoning.

4.1.

Op grond van artikel 2, derde lid, aanhef, onder g en onder 3, van bijlage II, bij het Besluit omgevingsrecht is geen omgevingsvergunning vereist voor de activiteiten bouwen of in strijd handelen met het bestemmingsplan als de activiteit betrekking heeft op een op de grond staand bijbehorend bouwwerk in het achtererfgebied, mits wordt voldaan aan de eis dat het niet aan of bij een bouwwerk staat ten behoeve van recreatief nachtverblijf door één huishouden.

4.2.

Artikel 2.13 van de planregels luidt:

‘
Ondergeschikte bouwdelen

bij toepassing van het bepaalde ten aanzien van het bouwen worden ondergeschikte bouwdelen buiten beschouwing gelaten, zoals:

(…);

Plinten, pilasters, kozijnen, gevelversieringen, ventilatiekanalen, schoorstenen, gevel- en kroonlijsten, luifels, erkers, balkons, en overstekende daken, mits de overschrijding niet meer bedraagt dan 3 m.’

In artikel 1.45 is bepaald dan in de planregels onder ondergeschikte (bouw)onderdelen wordt verstaan:
‘ondergeschikte delen aan een gebouw zoals trappen, bordessen, funderingen, kelderingangen, overstekende daken, goten, luifels, balkons, balkonhekken, schoorstenen, liftopbouwen, installaties, technische ruimten en andere ondergeschikte onderdelen van gebouwen.’

4.3.

De rechtbank volgt het betoog van eiseres niet. De rechtbank stelt vast dat eiseres op 7 oktober 2022 een aanvraag heeft ingediend voor een omgevingsvergunning waarmee de serre en de schuur zouden kunnen worden gelegaliseerd. In deze aanvraag heeft eiseres onder andere het volgende opgenomen:

‘
Wat is de bebouwde oppervlakte van het terrein in m2 voor uitvoering van de bouwwerkzaamheden? 85

Wat is de bebouwde oppervlakte van het terrein in m2 na uitvoering van de bouwwerkzaamheden? 97

Voorts blijkt uit het rapport van de controles van 10 februari 2022 en 10 maart 2022 dat door de toezichthouders is geconstateerd dat een serre is aangebouwd van 3,40 x 4 m. Daarnaast is op het perceel een bijgebouwtje van 2 x 3 m gebouwd. Het is niet gebleken dat tijdens de controle ten onrechte ondergeschikte bouwdelen zijn meegeteld. De rechtbank stelt vast dat de schuur los op het perceel en niet vast aan de recreatiewoning is gebouwd. Alleen al hierdoor kan geen sprake zijn van een ondergeschikt bouwdeel als bedoeld in artikel 2.13 van de planregels. Uit artikel 1.45 volgt dat artikel 2.13 namelijk alleen betrekking heeft op ondergeschikte delen
aaneen gebouw. Dat blijkt ook uit de in de artikel 1.45 en 2.13 genoemde voorbeelden waarin alleen bouwdelen worden aangehaald die vast aan een gebouw zijn bevestigd. Nu de schuur een zelfstandig bouwwerk is, is artikel 2.13 van de planregels daarop alleen al om die reden niet van toepassing.

Ten aanzien van de serre volgt de rechtbank eiseres niet in haar stelling dat dit een ondergeschikt bouwdeel is dat buiten beschouwing mag worden gelaten bij het bepalen van de oppervlakte. Uit de foto’s van de bouwwerken blijkt dat de serre, die een oppervlakte van 13,6 m² heeft, niet kan worden aangemerkt als een ondergeschikt bouwdeel, zodat artikel 2.13 van de planregels niet van toepassing is.
Het voorgaande betekent dat er op het perceel meer dan 75 m² aan bebouwing aanwezig is. Omdat de mogelijkheden die artikel 2, derde lid, aanhef, onder g, en onder 3, van bijlage II van het Bor biedt om omgevingsvergunningvrij te bouwen niet van toepassing zijn op bouwen bij een recreatiewoning is hiervoor een omgevingsvergunning voor strijdig gebruik vereist. Nu eiseres daarover niet beschikt is het college bevoegd om handhavend op te treden. Het betoog slaagt niet.

4.4.

Gelet op het voorgaande bestaat er voor de rechtbank geen onduidelijkheid over hoe het bestemmingsplan moet worden geraadpleegd, wat teveel is gebouwd en of überhaupt sprake is van een overtreding. Daarom bestaat er voor de rechtbank dan ook geen aanleiding om de StAB te laten adviseren over deze punten.

De beginselplicht tot handhaving

5. Gelet op het algemeen belang dat gediend is met handhaving, zal bij een overtreding van een wettelijk voorschrift het bestuursorgaan dat bevoegd is om met een last onder bestuursdwang of een last onder dwangsom op te treden, in de regel van deze bevoegdheid gebruik moeten maken. Alleen onder bijzondere omstandigheden mag van het bestuursorgaan worden gevraagd dit niet te doen. Dit kan zich voordoen als concreet zicht op legalisatie bestaat. Verder kan handhavend optreden onevenredig zijn in verhouding tot de daarmee te dienen doelen, zodat van optreden in die concrete situatie moet worden afgezien.^[5]

Omvang van overige overtredingen

6. Eiseres voert verder aan dat bij veel meer recreatiewoningen op het park serres en/of schuurtjes zijn gebouwd waarvoor in veel gevallen geen vergunning is verleend. De precieze omvang van al deze overtredingen is echter niet in kaart gebracht door het college. De reden van de grote hoeveelheid gevallen is onder meer dat de uit het bestemmingsplan niet duidelijk volgt hoe de meetvoorschriften moeten worden gelezen en wat precies moet worden meegenomen bij de berekening van de oppervlakte van de recreatiewoning. Gelet hierop heeft eiseres verzocht om de Stichting Advisering Bestuursrechtspraak (StAB) een advies uit te laten brengen over de precieze omvang van de overtredingen op het recreatiepark, hoe het bestemmingsplan moet worden geraadpleegd en wat mee moet worden genomen bij de berekening van de oppervlakte van de recreatiewoning.

6.1.

Gelet op het voorgaande bestaat er voor de rechtbank geen onduidelijkheid over hoe het bestemmingsplan moet worden gelezen, wat teveel is gebouwd en of überhaupt sprake is van een overtreding. De vraag in hoeverre op het recreatiepark nog meer overtredingen plaatsvinden, maakt geen onderdeel uit van deze procedure waarin alleen het handhavingsbesluit voor het perceel van eiser voorligt. Daarom bestaat er voor de rechtbank dan ook geen aanleiding om de StAB te laten adviseren over deze punten.

Kan eiseres een geslaagd beroep doen op het vertrouwensbeginsel?

7. Eiseres voert aan dat zij zich niet kan verenigen met de beslissing op bezwaar vanwege de verschillen tussen de bouwmogelijkheden die het bestemmingsplan biedt en de bouwmogelijkheden die zijn neergelegd in de erfpachtovereenkomst die is gesloten tussen de parkexploitant en de gemeente. De bouwmogelijkheden uit deze erfpachtovereenkomst zijn vervolgens neergelegd in een erfpachtovereenkomst tussen de parkexploitant en eiseres en in het parkreglement dat geldt op het recreatiepark. Op basis daarvan is bij eiseres het vertrouwen gewekt dat de realisatie van de bouwwerken vergunningvrij was of dat niet handhavend zou worden opgetreden.

7.1.

De rechtbank stelt vast dat tussen de gemeente en de parkexploitant een erfpachtovereenkomst is gesloten. In deze overeenkomst is het begrip ‘recreatiewoning´ in artikel 1.2l gedefinieerd als ‘een hoofdgebouw met een maximale grondoppervlakte tot 75 m²
exclusiefal dan niet vrijstaande bijgebouwen en overkappingen’.^[6]Daarnaast is in deze overeenkomst in artikel 4.4 expliciet neergelegd dat het niet is toegestaan in strijd met het bestemmingsplan ‘Recreatiepark [naam park] ’ een of meer gebouwen en/of werken te (laten) realiseren.

De rechtbank stelt ook vast dat op 6 december 2019 tussen de parkexploitant en eiseres een ondererfpachtovereenkomst is gesloten waarin het begrip ‘recreatiewoning’ wederom is gedefinieerd ‘als een hoofdgebouw met een maximale grondoppervlakte tot 75 m² exclusief al dan niet vrijstaande bijgebouwen en overkappingen’. Daarnaast is in artikel 10.1, aanhef en onder b, van deze overeenkomst neergelegd dat ‘de inrichting van het perceel dient te geschieden met inachtneming van de in het (ontwerp van het) Bestemmingsplan ‘Recreatiepark [naam park] ’ beschreven bouw- en gebruiksmogelijkheden verbonden aan het perceel’.

Tot slot stelt de rechtbank vast dat in het parkreglement dat is vastgesteld op 12 december 2013 en waaraan eiseres via de ondererfpachtovereenkomst is gebonden, het begrip ‘recreatiewoning’ ook is gedefinieerd als ‘een hoofdgebouw met een maximale grondoppervlakte tot 75 m² exclusief al dan niet vrijstaande bijgebouwen en overkappingen’. Daarnaast is in zowel de eerste als in de tiende slotbepaling neergelegd dat de ondererfpachter zich dient te houden aan de voorschriften van de gemeente.

7.2.

De rechtbank overweegt dat wie zich beroept op het vertrouwensbeginsel aannemelijk moet maken dat van de kant van de overheid toezeggingen of andere uitlatingen zijn gedaan of gedragingen zijn verricht waaruit hij in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs kon en mocht afleiden of het bestuursorgaan een bepaalde bevoegdheid zou uitoefenen en, zo ja, hoe.^[7]

7.3.

De rechtbank oordeelt dat eiseres met de overeenkomsten en het parkreglement niet aannemelijk heeft gemaakt dat het college aan haar heeft toegezegd dat de bouw van de bouwwerken niet in strijd is met het bestemmingsplan of dat het college niet handhavend zou optreden tegen de bouwwerken. Los van de omstandigheid dat eiseres geen partij is bij de hoofdpachtovereenkomst tussen de gemeente en de parkexploitant en het college en/of de gemeente geen partij zijn bij de ondererfpachtovereenkomst, volgt uit beide overeenkomsten niet dat zonder omgevingsvergunning meer dan 75 m² bebouwd mag worden, maar is in beide overeenkomsten juist expliciet neergelegd dat niet in strijd met het bestemmingsplan mag worden gebouwd. In de slotbepalingen van het parkreglement is ook neergelegd dat de ondererfpachter zich dient te houden aan gemeentelijke voorschriften. Daarbij komt dat eiseres een eigen verantwoordelijkheid heeft om te onderzoeken, of voor de bouwwerken die zij wilde realiseren al dan niet een omgevingsvergunning nodig was en indien een omgevingsvergunning nodig was, te onderzoeken of het college bereid was om die te verlenen. De beroepsgrond slaagt niet.

Is er concreet zicht op legalisatie?

8. Eiseres voert aan dat het college moet afzien van handhavend optreden omdat er een concreet zicht bestaat op legalisatie van de overtreding. Het college heeft niet voldoende gemotiveerd waarom in dit geval geen omgevingsvergunning verleend zou kunnen worden om af te wijken van het bestemmingsplan. In het advies van de commissie voor de bezwaarschriften van de gemeente Ede (bezwaarschriftencommissie) is namelijk neergelegd dat het college nader moest motiveren waarom het college niet bereid was om een afwijkingsvergunning te verlenen. Daarnaast stelt eiseres zich op het standpunt dat zij ten tijde van de indiening van het beroepschrift een aanvraag voor een omgevingsvergunning heeft ingediend voor de legalisering van de overtredingen. Tot stelt zij dat er gesprekken gaande zijn tussen de parkexploitant en het college om het bestemmingsplan in overeenstemming te brengen met de regels uit de erfpachtovereenkomst.

8.1.

De rechtbank stelt vast dat de aanvraag die eiseres heeft ingediend op 7 oktober 2022 voor een omgevingsvergunning ter legalisering van de bouwwerken op 22 november 2022 door het college is afgewezen, omdat het bouwplan van eiseres de limiet van artikel 3.2.2, onder b, tabel 1, van de planregels overschrijdt tot ca. 107 m².

8.2.

De rechtbank overweegt dat deze procedure gaat over een besluit tot oplegging van een last onder dwangsom en niet over een besluit waarmee een omgevingsvergunning is geweigerd. De vraag of het college voldoende heeft gemotiveerd dat een overtreding niet alsnog kan worden gelegaliseerd met een omgevingsvergunning, kan in een handhavingsprocedure aan de orde worden gesteld bij de beoordeling van de vraag of concreet zicht op legalisering bestaat. In dat geval volstaat in beginsel het enkele feit dat het college niet bereid is een omgevingsvergunning te verlenen voor afwijking van het bestemmingsplan voor het oordeel dat geen concreet zicht op legalisering aanwezig is.^[8]

8.3.

De rechtbank overweegt verder dat het vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) is dat om concreet zicht op legalisatie in verband met een nieuw bestemmingsplan te kunnen aannemen, ten minste is vereist dat een ontwerpbestemmingsplan ter inzage is gelegd, waarbinnen het gebruik, waarop de handhaving ziet, past.^[9]

8.3.

In het voornemen tot oplegging van de last onder dwangsom van 14 maart 2022 is opgenomen dat het college geen mogelijkheden ziet om de bouwwerken te legaliseren, omdat de bouwwerken in strijd zijn met het bestemmingsplan. Dit standpunt is herhaald in het besluit van 21 juni 2022. In dit besluit heeft het college ook opgenomen dat wanneer eiseres een vergunning aan zou vragen, deze vergunning wordt geweigerd, omdat de bouwwerken niet passen in het geldende bestemmingsplan.

In de beslissing op bezwaar heeft het college het besluit van 21 juni 2022 aangevuld met de volgende motivering: ‘
Zoals ter zitting al aan de orde gekomen vullen wij het besluit als volgt aan door op te merken dat een oppervlakte van 75 m2 voldoende wordt geacht voor recreatief verblijf. Een grotere oppervlakte kan permanent wonen in de hand werken. Het bestreden besluit verandert verder niet.´

8.4.

De rechtbank oordeelt dat het college hiermee voldoende heeft gemotiveerd dat geen concreet zicht op legalisatie bestaat. Het college heeft in het voornemen en in het besluit van 21 juni 2022 gemotiveerd dat het niet bereid is om af te wijken van het bestemmingsplan om de bouwwerken te legaliseren. Het is niet op voorhand duidelijk dat het standpunt van het college onjuist of onredelijk is en dat medewerking aan afwijking van het bestemmingsplan niet kan worden geweigerd. Ten slotte overweegt de rechtbank, dat wat er ook zij van het betoog van eiser dat de gemeente in samenwerking met de directie van het recreatiepark een legaliseringstraject heeft gestart, niet in geschil is dat er geen ontwerpbestemmingsplan ter inzage is gelegd. Hierdoor kan geen sprake zijn van concreet zicht op legalisatie. De beroepsgrond slaagt niet.

Is handhavend optreden in strijd met het gelijkheidsbeginsel?

9. Eiseres voert aan dat het college met de beslissing op bezwaar in strijd heeft gehandeld met het gelijkheidsbeginsel. Eiseres onderbouwt dit standpunt met de stelling dat vijf andere recreatiewoningen een omgevingsvergunning hebben verkregen voor de uitbreiding tot 85 m². De stelling van het college dat de destijds verleende omgevingsvergunningen foutief zijn verleend en deze fout niet nogmaals gemaakt hoeft te worden niet slaagt, kan volgens eiseres niet leiden tot een andere uitkomst, omdat het in dit geval gaat om vijf gevallen en de eigenaren van deze vijf recreatiewoningen een voorkeursbehandeling ten opzichte van de eigenaren van de andere recreatiewoningen op het terrein hebben gehad.

9.1.

Het college voert hierover aan dat het college met de beslissing op bezwaar niet in strijd heeft gehandeld met het gelijkheidsbeginsel. De destijds verleende vergunningen betroffen foutief verleende vergunning.

10.2.

De rechtbank oordeelt dat eiseres geen geslaagd beroep kan doen op het gelijkheidsbeginsel. Voor een geslaagd beroep op het gelijkheidsbeginsel moet sprake zijn van rechtens vergelijkbare zaken, die het college ongelijk heeft behandeld.^[10]Zoals door het college toegelicht, zijn de destijds verleende omgevingsvergunningen verleend vanwege de foutieve veronderstellingen dat de aangevraagde situaties wél binnen het bestemmingsplan pasten. Inmiddels is gebleken dat dit onjuist was. Het is vaste rechtspraak van de Afdeling dat het gelijkheidsbeginsel niet zover strekt dat een gemaakte fout moet worden herhaald.^[11]De beroepsgrond slaagt niet.

Is handhavend optreden in strijd met het verbod van willekeur?

11. Eiseres voert aan dat sprake is van willekeur en de handhavingsacties niet zijn gestoeld op handhavingsbeleid. Eiseres stelt dat zij niet bekend is met enige inventarisatie, terwijl dit wel wordt voorgeschreven door de bezwaarschriftencommissie. Zij heeft verder aangevoerd dat de kans bestaat dat andere overtredingen die plaatsvinden op het recreatiepark in een later stadium worden gelegaliseerd in een nog te volgen legaliseringstraject.

11.1.

Op de zitting heeft het college meegedeeld dat bij de handhaving op het recreatiepark voorrang wordt gegeven aan die gevallen waar na een eerste controle duidelijk is dat sprake is van een overtreding die niet kan worden gelegaliseerd. De reden hiervoor is gelegen in de omstandigheid dat op het recreatiepark sprake is van een groot aantal overtredingen en het college niet de capaciteit heeft om tegen al deze overtredingen tegelijkertijd handhavend op te treden. Tevens heeft het college op zitting bevestigd dat het gaat optreden tegen de andere overtredingen op het recreatiepark en dat het college de overtredingen in kaart aan het brengen is.

11.2.

De rechtbank oordeelt dat het college niet in strijd heeft gehandeld met het verbod van willekeur. Het betoog van eiseres dat het handhavend optreden van het college berust op willekeur slaagt niet. Zo blijkt uit de mededeling van het college op zitting dat het kiest voor een gefaseerde aanpak van de overtredingen die plaatsvinden op het recreatiepark. Het college heeft toegelicht dat het handhavend optreedt tegen of onderzoek verricht naar andere overtredingen die plaatsvinden op het recreatiepark in het kader van het project ‘vitale vakantieparken’. Nu het college ook handhavend optreedt tegen andere overtredingen en onderzoek verricht naar andere overtredingen op het recreatiepark bestaat geen aanleiding voor het oordeel dat het in strijd met het verbod op willekeur heeft gehandeld.^[12]De stelling van eiseres dat het handhavend optreden berust op willekeur omdat de kans bestaat dat andere overtredingen in de toekomst worden gelegaliseerd, slaagt ook niet. Zo heeft het college op zitting bevestigd dat het op dit moment niet aannemelijk is dat in de toekomst overtredingen worden gelegaliseerd, omdat het niet wil meewerken aan een algemeen legalisatietraject. De beroepsgrond slaagt niet.

Is handhavend optreden onevenredig?

12. Eiseres voert aan dat handhavend optreden in dit geval onevenredig is. Eiseres stelt dat handhavend optreden grote financiële gevolgen heeft, terwijl door de bouwwerken geen gevaar, hinder of overlast ontstaat en daarom geen algemeen belang gediend is met handhavend optreden. Daarnaast stelt eiseres dat alle andere recreatiewoningen op het recreatiepark met dezelfde problematiek kampen.

12.1.

De rechtbank oordeelt dat handhavend optreden niet in strijd is met het evenredigheidsbeginsel. Het in stand laten van de bouwwerken zonder omgevingsvergunning, is geen overtreding van geringe aard en ernst. De gevolgen van de overtreding zijn namelijk doorlopend, in die zin dat de bouwwerken blijven bestaan. Daarnaast heeft het college gemotiveerd dat de bouwwerken het risico op permanente bewoning vergroten. Hiermee heeft college voldoende inzichtelijk gemaakt waarom in dit geval het algemene belang van handhaving zwaarder moet wegen dan het belang van eiseres. De stelling van eiseres dat de andere recreatiewoningen op het recreatiepark kampen met dezelfde problematiek leidt, ook als dat betoog juist zou zijn, niet tot het gevolg dat handhavend optreden in dit geval onevenredig is. De evenredigheid van het handhavend optreden moet namelijk beoordeeld worden voor het individuele geval. Dat mogelijk veel meer min of meer vergelijkbare overtredingen plaatsvinden op het park, maakt niet dat het handhavend optreden jegens eiseres onevenredig is. De beroepsgrond slaagt niet.

Is de last onduidelijk en te verstrekkend?

13. Eiseres voert aan dat de opgelegde last onduidelijk is en verder gaat dan is toegelaten. In de beslissing op bezwaar en het besluit van 21 juni 2022 is niet opgenomen of vastgesteld wat de exacte omvang van de overtreding is. Zo is niet duidelijk hoeveel vierkante meter uitstijgt boven de 75 m². Terwijl eiseres wel wordt gedwongen om alles af te breken.

13.1.

In het besluit van 21 juni 2022 is het volgende opgenomen:

Hoe kunt u de overtredingen stoppen?

U kunt uw overtredingen stoppen door de aanbouw (de serre) en het vrijstaand bijgebouw (het schuurtje) in zijn geheel te verwijderen en verwijderd te houden. (…)’

14.1.

De rechtbank oordeelt dat de last niet onduidelijk of te verstrekkend is. Zoals hierboven is opgenomen is in het besluit van 21 juni 2022 opgenomen dat de last inhoudt dat de bouwwerken verwijderd moeten worden. Het betoog van eiseres dat het niet noodzakelijk is om alles af te breken om de overtreding te beëindigen volgt de rechtbank niet. Zoals de rechtbank heeft overwogen onder 4.3 heeft de recreatiewoning van eiseres vóór de realisatie van de bouwwerken, een grondoppervlakte van 85 m². Dit is als zodanig ook erkend door eiseres in de aanvraag voor de omgevingsvergunning. Hierdoor zorgt ieder nieuw bouwwerk voor een overschrijding van de maximale grondoppervlakte van 75 m² en daarom is de last niet te verstrekkend. De beroepsgrond slaagt niet.

Is er ten onrechte geen oplossingsgesprek gevoerd?

15. Eiseres voert aan dat ten onrechte geen zogenoemd oplossingsgesprek tussen de gemeente en eiseres heeft plaatsgevonden, terwijl het toepasselijke parapluplan ‘wonen’ (parapluplan) dat wel expliciet voorschrijft.

15.1.

In paragraaf 8.1 van de toelichting van het parapluplan is opgenomen dat bij concrete overtredingen primair in overleg zal worden getracht om tot een oplossing te komen en wanneer dit overleg niet leidt tot het gewenste doel, feitelijk wordt opgetreden.

15.2.

De rechtbank overweegt dat het uitgangspunt dat eerst een oplossingsgesprek wordt gevoerd, is gebaseerd op de toelichting bij het parapluplan. Het is vaste rechtspraak van de Afdeling dat de toelichting bij een bestemmingsplan enkel betekenis toekomt wanneer de bestemming en de bijbehorende planregels waaraan moet worden getoetst, op zichzelf noch in samenhang onduidelijk zijn.^[13]Van dit laatste is geen sprake. De beroepsgrond slaagt niet.

Conclusie en gevolgen

16. Het beroep is ongegrond. Dat betekent dat de beslissing op bezwaar in stand blijft. Eiseres krijgt daarom het griffierecht niet terug. Zij krijgt ook geen vergoeding van haar proceskosten.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. M. Duifhuizen, rechter, in aanwezigheid van mr. R.P.C.M. van Wel, griffier. De uitspraak is uitgesproken in het openbaar op

Griffier

rechter

Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:

Informatie over hoger beroep

Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Kan de indiener de behandeling van het hoger beroep niet afwachten, omdat de zaak spoed heeft, dan kan de indiener de voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State vragen om een voorlopige voorziening (een tijdelijke maatregel) te treffen.