Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
zaaknummer: NL25.15686
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[eiser], eiser
V-nummer: [V-nummer]
(gemachtigde: mr. P.L.M. Stieger),
en
de minister van Asiel en Migratie, verweerder.
Procesverloop
Bij besluit van 2 april 2025 (het bestreden besluit) heeft verweerder eisers asielaanvraag niet in behandeling genomen, omdat Spanje verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan. [1]
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
De rechtbank doet met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Awb [2] uitspraak zonder zitting.
Overwegingen
1. Eiser is geboren op [datum] 1996 en heeft de Syrische nationaliteit. Hij heeft op 10 januari 2025 een asielaanvraag ingediend.
2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder de asielaanvraag niet in behandeling genomen, omdat Spanje verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan. Uit Eurodac blijkt dat eiser op 29 april 2024 illegaal via Spanje het grondgebied van de lidstaten is ingereisd. Op grond daarvan was eiser al overgedragen op 8 januari 2025, waarna eiser op 10 januari 2025 is teruggekeerd naar Nederland. Verweerder heeft op 26 februari 2025 de Spaanse autoriteiten verzocht om eiser over te nemen op grond van artikel 18, eerste lid, onder b, van de Dublinverordening. [3] De Spaanse autoriteiten hebben dit verzoek op 28 februari 2025 aanvaard op grond van artikel 13, eerste lid, van de Dublinverordening.
3. Eiser is het niet eens met het bestreden besluit en stelt daartoe dat hij in Spanje geen opvang heeft gekregen, wat hem noodzaakte in een garage te slapen. Eiser heeft hierover ook geklaagd, maar de autoriteiten hebben hem niet geholpen. Na de overdracht zou eiser direct een asielaanvraag hebben moeten kunnen indienen, maar hij werd niet geholpen. Het is voor eiser een te hoge drempel om over de politie en immigratiedienst te klagen, nu de instanties hem wegsturen en hij zich op straat moet redden. Hij werd ook niet geregistreerd als asielzoeker en kan daarom niet klagen over de opvang. Er is onduidelijkheid over de overdracht, nu hij niet door de autoriteiten wordt geholpen. Hierdoor ontstaat wantrouwen tegenover zowel de Spaanse als de Nederlandse autoriteiten. Eiser doet een beroep op artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening.
De rechtbank oordeelt als volgt.
4. In beginsel mag verweerder ten opzichte van Spanje, dat evenals Nederland partij is bij het EVRM [4] en het Vluchtelingenverdrag, uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Dit is bevestigd in de uitspraak van de Afdeling [5] van 24 juni 2024. [6] Het is aan eiser om aannemelijk te maken dat dit in zijn geval niet kan. Eiser is hier niet in geslaagd. Eiser heeft niet onderbouwd dat hij in Spanje geen toegang heeft gekregen tot de asielprocedure of de opvangvoorzieningen. Eiser heeft verklaard dat hij niet wist waar hij naartoe moest en dat hij niet wist wat hij moest doen. Hieruit blijkt niet dat de Spaanse autoriteiten hem hebben geweigerd toegang te geven tot de asielprocedure. Bovendien blijkt uit eisers verklaring dat een politieagent contact heeft opgenomen om opvang voor eiser te regelen. De instantie heeft hem vervolgens toch geweigerd opvang te verlenen, omdat hij geen asielaanvraag heeft ingediend. Hieruit blijkt niet dat hem opvang zal worden geweigerd als hij wel een asielaanvraag indient. Daarbij komt dat Spanje met het claimakkoord heeft gegarandeerd dat ze de asielaanvraag van eiser in behandeling zullen nemen met inachtneming van de Europese richtlijnen en internationale verplichtingen. Niet is gebleken dat eiser bij problemen niet kan klagen bij de hogere autoriteiten of dat dit bij voorbaat zinloos is.
5. Verweerder heeft in het bestreden besluit voldoende gemotiveerd waarom hij geen gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid om op grond van artikel 17 van de Dublinverordening de behandeling van eisers asielaanvraag aan zich te trekken. Verweerder heeft in redelijkheid kunnen beslissen dat in dit geval geen sprake is van bijzondere individuele omstandigheden op grond waarvan zou moeten worden afgezien van overdracht aan Spanje. De eerdere ervaringen van eiser in Spanje heeft verweerder al betrokken in het bestreden besluit in het kader van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Verweerder hoefde daarom deze ervaringen niet opnieuw te beoordelen in het kader van artikel 17 van de Dublinverordening. Dit volgt ook uit de uitspraak van de Afdeling van 2 mei 2024. [7]
6. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan op 14 april 2025 door mr. M.J. Schouw, rechter, in aanwezigheid van mr. E.C. Jacobs, griffier en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op www.rechtspraak.nl.
De uitspraak is bekendgemaakt op:
Informatie over verzet
Als partijen het niet eens zijn met deze uitspraak, kunnen zij een verzetschrift sturen naar de rechtbank waarin zij uitleggen waarom zij het niet eens zijn met deze uitspraak. Het verzetschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Als partijen graag een zitting willen om het verzetschrift toe te lichten, moeten zij dit in het verzetschrift vermelden.