ECLI:NL:RBDHA:2025:2228

• Datum uitspraak: 17 februari 2025
• Publicatiedatum: 18 februari 2025
• Zaaknummer: 11416669 \ RP VERZ 24-50690
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Civiel recht; Arbeidsrecht
• Procedures: Beschikking
• Rechters: D. Jongsma
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Discriminatie op grond van chronische ziekte bij niet-verlenging arbeidsovereenkomst van een docent

In deze zaak verzoekt een werkneemster, die als docent werkzaam was bij Hogeschool InHolland, om een billijke vergoeding na het niet verlengen van haar jaarcontract. De werkneemster stelt dat de werkgever, InHolland, in strijd heeft gehandeld met de Wet gelijke behandeling handicap en chronische ziekte (Wgbh/cz) door haar contract niet te verlengen vanwege haar prikkelbare darmsyndroom (PDS). De kantonrechter heeft de zaak behandeld en vastgesteld dat de werkneemster van 28 augustus 2023 tot 28 augustus 2024 in dienst was en dat haar contract niet werd verlengd na een periode van ziekteverzuim. De werkneemster heeft een verzoekschrift ingediend waarin zij een billijke vergoeding eist op basis van verschillende artikelen van het Burgerlijk Wetboek, waaronder art. 7:673 lid 9 BW en art. 7:681 BW.

De kantonrechter heeft de feiten en het procesverloop in detail bekeken, inclusief de gesprekken die de werkneemster met haar leidinggevende heeft gevoerd over haar ziekte en de klachten die door studenten over haar zijn ingediend. De rechter concludeert dat de werkneemster niet voldoende heeft aangetoond dat haar ziekte een chronische aandoening is die haar deelname aan het arbeidsproces belemmert. De rechter oordeelt dat InHolland niet in strijd heeft gehandeld met de Wgbh/cz en dat er geen sprake is van ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever. De verzoeken van de werkneemster worden afgewezen, met uitzondering van een beperkte toewijzing van wettelijke verhoging op het uitbetaalde bedrag voor vakantiedagen.

De kantonrechter heeft InHolland veroordeeld tot betaling van een wettelijke verhoging van 10% over het bedrag van € 2.047,62, dat inmiddels is uitbetaald, en heeft de werkneemster veroordeeld in de proceskosten. De beschikking is uitvoerbaar bij voorraad verklaard.

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Den Haag

DJ c

Rep.nr.: 11416669 \ RP VERZ 24-50690

Datum: 17 februari 2025

Beschikking van de kantonrechter in de zaak van:

[verzoekster] ,

wonende te [woonplaats] ,

verzoekende partij,

gemachtigde: mr. H.D. van Duijvenbode,

tegen

Stichting Hoger Onderwijs Nederland (Hogeschool InHolland) ,

gevestigd te Den Haag,

verwerende partij,

gemachtigde: mr. L.V. Sloot.

Partijen worden aangeduid als ‘ [verzoekster] ’ en ‘InHolland’.

1. Het procesverloop

1.1.

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- het verzoekschrift ingekomen op 22 november 2024;

- de producties 1 tot en met 29 van [verzoekster] ;

- het aanvullende verzoekschrift;

- het verweerschrift met producties 1 tot en met 11.

1.2.

Op 27 januari 2025 heeft de mondelinge behandeling plaatsgevonden. [verzoekster] heeft pleitaantekeningen overgelegd. De griffier heeft voor het overige aantekeningen gemaakt van wat partijen ter toelichting op hun standpunten naar voren hebben gebracht.

1.3.

Daarna is de datum van de beschikking bepaald op vandaag.

2. De feiten

2.1.

[verzoekster] is van 28 augustus 2023 tot 28 augustus 2024 voor 0,8 fte bij Inholland in dienst geweest als docent 2 bij de opleiding Social Work, op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd. Haar salaris bedroeg € 4.149,70 bruto per maand, vermeerderd met 8% vakantietoeslag en 8,3% eindejaarsuitkering. De CAO-HBO is op de arbeidsovereenkomst van toepassing.

2.2.

Op 14 december 2023 heeft een gesprek plaatsgevonden waarbij [verzoekster] , haar leidinggevende en een collega (de inwerkbuddy) aanwezig waren. Er is onder meer gesproken over het ziekteverzuim van [verzoekster] . [verzoekster] heeft in dat gesprek verteld dat ze het prikkelbare darmsyndroom heeft (PDS). Van het gesprek is geen verslag gemaakt.

2.3.

InHolland heeft van enkele studenten klachten ontvangen over [verzoekster] , namelijk dat ze afspraken niet nakwam, slecht bereikbaar was en laat was met reacties. InHolland heeft deze klachten niet met [verzoekster] gedeeld. Medio mei 2024 was er een klacht van studenten over [verzoekster] met betrekking tot de beoordeling van onderzoeksverslagen.

2.4.

[verzoekster] is gedurende het schooljaar meerdere keren kortstondig ziek geweest.

2.5.

In een gesprek op 13 mei 2024 heeft de leidinggevende van [verzoekster] haar verteld dat de arbeidsovereenkomst niet verlengd zou worden. Dit is bij e-mail van 24 mei 2024 bevestigd. [verzoekster] heeft daarna om een toelichting om die beslissing gevraagd. Er hebben gesprekken plaatsgevonden met de leidinggevende, de clustermanager en met de inwerkbuddy. [verzoekster] heeft deze gesprekken opgenomen zonder de gesprekspartners daarover te informeren. De geluidsfragmenten en de transcripties ervan bevinden zich in het procesdossier.

2.6.

Op 27 mei 2024 heeft [verzoekster] zich ziek gemeld en ze is arbeidsongeschikt gebleven tot het einde van het dienstverband. Sinds 28 augustus 2024 is zij als docent werkzaam bij de Hogeschool Rotterdam.

3. Het verzoek

3.1.

[verzoekster] verzoekt om bij beschikking, uitvoerbaar bij voorraad:

I. te verklaren voor recht dat InHolland de arbeidsovereenkomst in strijd met de Wet gelijke behandeling handicap en chronische ziekte (Wgbh/cz) en/of in strijd met art. 7:673 lid 9 BW niet heeft verlengd/voortgezet c.q. in strijd heeft gehandeld met art. 7:611 BW;

II. InHolland te veroordelen tot betaling aan [verzoekster] primair een billijke vergoeding ex art. 7:673 lid 9 BW ad € 115.826,16 bruto en subsidiair een vergoeding wegens strijd met art. 7:611 BW ad € 115.826,16 bruto dan wel een door de kantonrechter te bepalen vergoeding;

III. te bepalen dat de in de beschikking toe te kennen vergoeding ex art. 7:673 lid 9 BW c.q. 7:611 BW enkel ziet op het niet voortzetten/niet verlengen vanwege een chronische ziekte c.q. op basis van discriminatie/intimidatie c.q. grensoverschrijdend gedrag/tekortschieten in de begeleiding wegens ziekte/ander onrechtmatig handelen, en niet op eventuele andere gronden zoals art. 7:658 BW e.d.;

IV. InHolland te veroordelen aan [verzoekster] een schriftelijke en deugdelijke netto/bruto specificatie te verstrekken, waarin het bedrag en betaling van het vermelde onder II en III is verwerkt, op straffe van een dwangsom ter hoogte van € 100,- per dag met een maximum van € 10.000,- voor elke dag dat InHolland na de betekening van de beschikking niet aan de veroordeling voldoet;

V. InHolland te veroordelen tot betaling aan [verzoekster] de waarde van de resterende 44,06 verlofuren ad € 2.047,49 bruto, te vermeerderen met de wettelijke verhoging ex art. 7:625 BW;

VI. InHolland te veroordelen tot betaling van de buitengerechtelijke incassokosten conform de staffel BIK;

VII. InHolland te veroordelen in de wettelijke rente over de onder II, III en VI genoemde bedragen vanaf een maand na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd tot aan de dag van volledige betaling;

VIII. InHolland te veroordelen in de kosten van de procedure, vermeerderd met wettelijke rente en nakosten.

3.2.

Bij akte tot wijziging van eis heeft [verzoekster] haar verzoek in die zin vermeerderd dat zij het onder II en III verzochte tevens baseert op art. 7:681 BW.

3.3.

[verzoekster] legt aan de verzoeken het volgende ten grondslag.

3.3.1.

Het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst is het gevolg van ernstig verwijtbaar handelen door InHolland. Het is op grond van art. 4 sub b Wgbh/cz verboden om bij het aangaan of beëindigen van een arbeidsovereenkomst onderscheid te maken naar handicap of chronische ziekte. Vaststaat dat [verzoekster] een chronische ziekte heeft, namelijk PDS, en dat InHolland daarvan op de hoogte was. Uit de gesprekken die [verzoekster] over de beslissing om niet te verlengen heeft gevoerd, blijkt duidelijk dat haar door PDS veroorzaakte ziekteverzuim dat wordt veroorzaakt, bij die beslissing een rol heeft gespeeld. Het handelen in strijd met de Wgbh/cz levert ernstige verwijtbaarheid op, wat op grond van art. 7:673 lid 9 BW en/of art. 7:681 BW tot de verschuldigdheid van een billijke vergoeding leidt.

3.3.2.

Daarnaast stelt [verzoekster] dat sprake was van pesterijen, van het tekortschieten in de begeleiding tijdens ziekte en van intimiderend en grensoverschrijdend gedrag, dat in strijd met het beginsel van goed werkgeverschap is gehandeld en dat zij op grond daarvan recht heeft op een vergoeding.

3.3.3.

[verzoekster] gaat er bij de berekening van de billijke vergoeding vanuit dat zij nog minstens twee jaar bij InHolland gewerkt zou hebben. Zij maakt daarom aanspraak op een vergoeding ter hoogte van twee jaarsalarissen. Daarbij moet geen rekening worden gehouden met de inkomsten die zij bij haar nieuwe werkgever heeft. [verzoekster] heeft die nieuwe baan door eigen inspanning verkregen en het beëindigen van het dienstverband mag voor de werkgever niet voordeliger zijn. De billijke vergoeding dient immers mede om te voorkomen dat werkgevers kiezen voor ernstig verwijtbare beëindiging van de arbeidsovereenkomst.

3.3.4.

[verzoekster] heeft 44,06 vakantie-uren niet uitbetaald gekregen. Bij een uurloon van € 46,47 is dit € 2.047,49 bruto.

3.3.5.

[verzoekster] is nog bewijs aan het verzamelen van andere gedragingen en handelingen van InHolland die aanleiding kunnen zijn voor extra schadevergoedingen op een andere grondslag. Zij verzoekt daarom uitdrukkelijk te bepalen dat de toe te kennen vergoeding alleen betrekking heeft op art. 7:673 lid 9 BW, art. 7:681 BW dan wel art. 7:611 BW.

4. Het verweer

4.1.

InHolland concludeert tot niet-ontvankelijkverklaring van [verzoekster] in de onder 3.2 vermelde vermeerdering van eis en tot afwijzing van de overige verzoeken. Zij voert daartoe het volgende aan.

4.1.1.

[verzoekster] voert in haar verzoek tot vermeerdering van eis een nieuwe grondslag aan. Op grond van art. 7:686a BW dient een verzoek op grond van art. 7:681 BW binnen twee maanden na het einde van de arbeidsovereenkomst te worden ingediend. Dit verzoek is dus te laat ingediend.

4.1.2.

InHolland betwist dat [verzoekster] een beroep kan doen op de Wgbh/cz. In de eerste plaats heeft zij onvoldoende onderbouwd dat zij PDS heeft maar in de tweede plaats betwist InHolland dat deze als een chronische ziekte in de zin van de Wgbh/cz moet worden aangemerkt. Daarvan is alleen sprake als de beperking degene belet om volledig, effectief en op voet van gelijkheid met anderen te participeren in de samenleving. Dat daarvan sprake is blijkt niet. Afgezien daarvan had InHolland ten tijde van de beslissing over het niet verlengen geen wetenschap van de PDS zodat dit geen rol kan hebben gespeeld. InHolland had meerdere redenen om de arbeidsovereenkomst niet te verlengen. [verzoekster] was veel afwezig en slecht bereikbaar. Ze plaatste zich buiten het team en kreeg negatieve feedback van studenten. In mei 2024 bleek dat ze een fout had gemaakt bij de beoordeling van onderzoeksverslagen. Ze had de studenten ten onrechte een voldoende gegeven. Nadat ze de beoordeling aan de studenten kenbaar had gemaakt heeft ze de beoordeling alsnog gewijzigd in een onvoldoende. Dit heeft geleid tot een klacht van de betreffende studenten.

[verzoekster] heeft in de eerste maanden van haar dienstverband meerdere keren verzuimd, soms vanwege ziekte en soms vanwege ziekte van haar kind. Op grond van het Verzuimprotocol van InHolland vindt een gesprek plaats als een medewerker voor de 3e keer binnen een jaar verzuimt. Het gesprek van 14 december 2023 had als doel om het verzuim te bespreken. Er is toen ook gesproken over haar stressvolle privé situatie. [verzoekster] heeft toen verteld dat ze door de stress soms ook klachten aan haar buik of darmen had maar daarbij verteld dat ze de klachten onder controle had. In januari 2024 vertelde [verzoekster] aan haar leidinggevende dat de rust thuis was teruggekeerd. Op basis van het totaalplaatje heeft InHolland een holistische afweging gemaakt en ervoor gekozen het dienstverband met [verzoekster] niet te verlengen. Van verboden onderscheid daarbij is geen sprake. InHolland is op grond daarvan dan ook geen billijke vergoeding verschuldigd. Afgezien daarvan is de verzochte billijke vergoeding veel te hoog.

4.1.3.

De onderbouwing voor toekenning van een vergoeding van € 115.826,- op grond van art. 7:611 BW ontbreekt. Deze vergoeding is dan ook niet toewijsbaar.

4.1.4.

In oktober 2024 stelde [verzoekster] zich op het standpunt dat zij recht had op twee Joods religieuze feestdagen. Partijen hebben hierover gecorrespondeerd. Uiteindelijk zijn deze extra feestdagen toegekend. Doordat het een onalledaags verzoek betrof heeft de afwikkeling van de verlofuren iets langer geduurd maar inmiddels is het bedrag volledig betaald.

5. De beoordeling

Heeft InHolland onderscheid gemaakt als bedoeld in de Wgbh/cz? Nee

5.1.

In art. 7:673 lid 9 BW is bepaald dat, als het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever, de kantonrechter de werknemer naast de transitievergoeding een billijke vergoeding kan toekennen. Uitgangspunt is dat de werkgever in beginsel het recht heeft om een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd niet te verlengen als hij daartoe aanleiding ziet. Van ernstige verwijtbaarheid zal dan ook niet snel sprake zijn. Dat is anders als de werkgever de arbeidsovereenkomst niet verlengt vanwege een chronische ziekte of handicap. In dat geval maakt de werkgever een verboden onderscheid bij het aanbieden en beëindigen van de arbeidsverhouding als bedoeld in art. 4 Wgbh/cz.

5.2.

Uit art. 10 van de Wgbh/cz volgt dat het aan [verzoekster] is om feiten aan te voeren die het door haar gestelde verboden onderscheid kunnen doen vermoeden. Dat betekent dat zij feiten moet stellen en deze bij betwisting moet bewijzen waaruit een dergelijk vermoeden volgt. Als zij hierin slaagt is het aan InHolland te bewijzen dat zij geen verboden onderscheid jegens [verzoekster] heeft gemaakt.

5.3.

In de Wgbh/cz, die is gebaseerd op Richtlijn 2000/78/EG (de Kaderrichtlijn), wordt niet omschreven wat onder handicap en chronische ziekte moet worden verstaan. In de Kaderrichtlijn wordt tussen deze gronden geen verschil gemaakt. Het Europese Hof heeft voor de uitleg van het begrip handicap in de Kaderrichtlijn aansluiting gezocht bij het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap, welk verdrag door de EU is goedgekeurd en daarom deel uitmaakt van de rechtsorde van de Unie. Het Europese Hof omschrijft handicap als een beperking die met name het gevolg is van langdurige lichamelijke, geestelijke of psychische aandoeningen die in wisselwerking met diverse drempels de betrokkene kunnen beletten volledig, daadwerkelijk en op voet van gelijkheid met andere werknemers aan het beroepsleven deel te nemen. Een handicap impliceert niet noodzakelijkerwijs volledige uitsluiting van het werk of het beroepsleven, maar kan ook meebrengen dat een werknemer zijn arbeid slechts beperkt kan verrichten (HvJ EU 11 april 2013,
JAR 2013/142 (HK Danmark) en HvJ EU 18 maart 2014,
JAR 2014/109 (wensmoeder Z.)). Eerder oordeelde het Europese Hof dat een beperking slechts als een handicap kan worden opgevat indien het waarschijnlijk is dat zij van lange duur is. Ontslag wegens ziekte valt daarom niet gelijk te stellen aan ontslag op grond van een handicap (HvJ EG 11 juli 2006,
NJ 2007/496;
JAR 2006/191 (Chacón Navas)).

5.4.

Van een chronische ziekte is dus pas sprake als deze de betrokkene belet om volledig, daadwerkelijk en op voet van gelijkheid, te kunnen deelnemen aan (in dit geval) het arbeidsproces en dit een beperking betreft van lange duur. Alleen in dat geval heeft de betrokkene aanspraak op de bijzondere bescherming van de Wgbh/cz. Dat daarvan in dit geval sprake is blijkt nergens uit. In de eerste plaats is PDS, blijkens de website waar [verzoekster] ter zitting naar heeft verwezen, een veel voorkomende aandoening, die bij 5 à 10% van de Nederlanders voorkomt en die niet altijd tot ernstige klachten leidt. Juist om die reden mocht van [verzoekster] een betere onderbouwing van de gestelde chronische ziekte worden verwacht. Vaststaat dat de ziekmeldingen van [verzoekster] steeds kortdurend van aard waren. Alleen al daarom kan het beroep op de Wgbh/cz niet opgaan. Dat de PDS-klachten zodanig waren dat [verzoekster] niet op voet van gelijkheid kon deelnemen aan het arbeidsproces heeft [verzoekster] bovendien niet nader onderbouwd. Weliswaar blijkt uit de whatsapp van 20 november 2023 dat zij toen last had van haar darmen, maar dat de andere ziekmeldingen ook door PDS werden veroorzaakt, heeft zij niet met stukken onderbouwd en blijkt ook verder niet. Daarbij is ook van belang dat [verzoekster] na haar ziekmelding op 27 mei 2024 onder behandeling geweest bij de bedrijfsarts en dat ook in het verslag van de bedrijfsarts geen melding wordt gemaakt van een chronische ziekte in het algemeen of van PDS in het bijzonder, maar slechts van spanningsklachten ten gevolge van de niet-verlenging. Ook overigens heeft [verzoekster] geen stukken in het geding gebracht waaruit een chronische ziekte in de hiervoor bedoelde zin kan blijken. Uit de als productie 26 overgelegde e-mail kan dat niet blijken. De productie bestaat uit een e-mail van [verzoekster] aan de huisarts met het antwoord van de huisarts daarop. Uit de e-mail van [verzoekster] volgt dat een onderzoek heeft plaatsgevonden maar dat alle uitslagen goed waren. De huisarts heeft in reactie hierop op 23 juli 2024 geantwoord dat de klachten passen in het beeld van PDS. Daaruit volgt dat de huisarts [verzoekster] kennelijk niet heeft onderzocht en dus ook geen PDS heeft vastgesteld. Doorsturen naar een maag-lever-darm arts acht de huisarts kennelijk niet nodig. Op 18 oktober 2024 heeft een andere huisarts verklaard dat een collega op 11 augustus 2010 de diagnose PDS heeft gesteld. Deze verklaringen zijn, mede in het licht van het feit dat PDS een veelvoorkomende aandoening is die niet altijd ernstige klachten geeft, te vaag voor de conclusie dat [verzoekster] heeft chronische ziekte heeft die haar belemmert om op voet van gelijkheid deel te nemen aan het arbeidsproces. Dat van dat laatste geen sprake is wordt ook bevestigd door het feit dat [verzoekster] tijdens haar dienstverband aan InHolland had gevraagd om uitbreiding van haar uren en door het feit dat zij aansluitend aan het dienstverband bij InHolland weer bij haar eerdere werkgever in dienst is getreden.

5.5.

Overigens is het niet verlengen van de arbeidsovereenkomst op grond van frequent verzuim (volgens InHolland omdat dit voor instabiliteit in het rooster zorgt) -anders dan [verzoekster] stelt- niet zonder meer verboden. De werkgever moet daarbij rekening houden met de specifieke positie van de gehandicapte of chronisch zieke, maar dan moet wel vaststaan dat daarvan sprake is en dat is hier niet het geval. De geluidsfragmenten van de door [verzoekster] opgenomen gesprekken, waaruit zou blijken dat het ziekteverzuim heeft meegespeeld, kunnen dan ook buiten beschouwing blijven.

5.6.

Afgezien van de vraag of de aandoening van [verzoekster] kwalificeert als een chronische ziekte in de zin van de Wgbh/cz kan de aandoening alleen een rol hebben gespeeld bij de beslissing om de arbeidsovereenkomst niet te verlengen als InHolland daarmee bekend was toen de beslissing werd genomen. Op zichzelf is wel komen vast te staan dat [verzoekster] haar leidinggevende heeft verteld dat ze PDS heeft. Maar dat betekent nog niet zonder meer dat InHolland moest begrijpen dat het hier ging om een chronische ziekte die ertoe moest leiden dat InHolland extra rekening met [verzoekster] moest houden. Gesteld noch gebleken is dat [verzoekster] dat dat als zodanig met InHolland heeft besproken en InHolland hoefde dat op basis van de enkele mededeling over PDS ook niet te begrijpen.

5.7.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat InHolland niet in strijd met art. 4 van de Wgbh/cz heeft gehandeld. De verzochte verklaring voor recht wordt dan ook afgewezen. Dat betekent dat de vraag of [verzoekster] de grondslag van haar verzoek, gelet op de vervaltermijn van art. 7:686a BW, nog kon aanvullen met een beroep op art. 7:681 BW, onbeantwoord kan blijven. De kantonrechter komt gelet op het voorgaande niet aan die beoordeling toe.

5.8.

[verzoekster] heeft de (andere) redenen, die InHolland voor de beslissing om het dienstverband niet te verlengen heeft gegeven, weersproken. De juistheid ervan kan echter buiten beschouwing blijven omdat de beslissing over het verlengen is voorbehouden aan InHolland en niet ter beoordeling van de kantonrechter is.

Zijn er andere redenen voor een vergoeding? Nee

5.9.

[verzoekster] heeft aangevoerd dat InHolland ook overigens ernstig verwijtbaar heeft gehandeld door haar onder druk te zetten als ze ziek was, hetgeen ze als intimiderend heeft ervaren. Zij verwijst wat dat betreft naar de overgelegde whatsappberichten.

De kantonrechter overweegt hierover dat uit die berichten inderdaad blijkt dat de leidinggevende [verzoekster] in verband met het lesrooster enkele malen heeft gevraagd of ze er de volgende dag zou zijn. Het enkele feit dat een leidinggevende vraagt wanneer een werknemer er weer denkt te zijn is echter niet zonder meer verwijtbaar. Een leidinggevende moet immers weten of er vervanging moet worden geregeld en of er afspraken moeten worden verzet. Zeker wanneer het om kortdurend verzuim gaat is niet onbegrijpelijk en zeker niet verwijtbaar dat een werkgever hiernaar vraagt. Dat zou anders kunnen zijn als die vragen het ziekteproces verergeren, bijvoorbeeld omdat de werknemer thuis zit met spanningsklachten. Dat was op dat moment echter niet aan de orde, althans dat is niet gesteld of gebleken. Daar komt bij dat de toonzetting van de whatsappjes op het eerste gezicht niet als onvriendelijk, intimiderend of dwingend is aan te merken en [verzoekster] niet concreet heeft onderbouwd op grond waarvan zij dat anders kon ervaren.

5.10.

[verzoekster] stelt verder dat sprake was van pesterijen, van het tekortschieten in de begeleiding tijdens ziekte en van intimiderend en grensoverschrijdend gedrag. Zij legt hieraan ten grondslag ze op 6 mei 2024 onder druk gezet is om zich beter te melden, dat haar was meegedeeld niet naar de teamdag te komen, dat de secretaresse haar een keer aansprak bij de toiletten, dat haar vakantie-uren te laat werden uitbetaald en dat ze geen net afscheidsmoment heeft gekregen. InHolland heeft de gestelde voorbeelden deels betwist en deels genuanceerd.

5.11.

De kantonrechter oordeelt hierover dat, ook als de gegeven voorbeelden de situatie goed weergeven, deze niet tot de conclusie kunnen leiden dat InHolland verwijtbaar heeft gehandeld, laat staan dat dit ernstig verwijtbaar zou zijn of grensoverschrijdend. Van handelen in strijd met goed werkgeverschap is evenmin sprake. Niet elk verwijt of minder gepaste opmerking van een werkgever kan die conclusie dragen. Het gestelde is daarvoor niet voldoende, ook niet als alle gegeven voorbeelden bij elkaar worden opgeteld. De kantonrechter ziet dan ook geen aanleiding om specifiek op de gegeven voorbeelden in te gaan.

5.12.

[verzoekster] heeft nog aangevoerd dat zij onvoldoende begeleiding heeft gehad tijdens haar ziekte na 27 mei 2024. De kantonrechter overweegt daarover dat een werknemer die vindt dat de werkgever onvoldoende re-integratie inspanningen verricht, daarover een deskundigenoordeel kan vragen bij het UWV. Niet gebleken is dat [verzoekster] dat heeft gedaan. Overigens is onduidelijk gebleken wat [verzoekster] precies had verwacht gelet op het feit dat de zomervakantie voor de boeg stond en het dienstverband aan het einde van die vakantie van rechtswege eindigde. Evenmin is gebleken dat zij om concrete begeleiding of acties heeft verzocht die niet zijn gegeven.

5.13.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dan ook op deze grond geen billijke vergoeding wordt toegekend. Het onder I tot en met IV verzochte wordt dus afgewezen.

Resterende vakantiedagen en wettelijke verhoging

5.14.

Vaststaat dat het onder V verzochte bedrag van € 2.047,62 ter zake van vakantiedagen inmiddels is uitbetaald. Hierover hoeft dus niet meer te worden beslist. [verzoekster] maakt nog wel aanspraak op wettelijke verhoging hierover vanwege de te late betaling. Deze is toewijsbaar maar de kantonrechter ziet aanleiding om deze te matigen tot 10%. De wettelijke rente hierover zal worden toegewezen vanaf de dag van indiening van het verzoekschrift.

Buitengerechtelijke kosten en proceskosten

5.15.

Nu het overgrote deel van de verzoeken wordt afgewezen zullen de verzochte buitengerechtelijke incassokosten ook worden afgewezen. [verzoekster] zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten. Deze worden aan de zijde van InHolland begroot op € 1.221,- bestaande uit € 1.086,- aan salaris gemachtigde en € 135,- aan nakosten.

6. De beslissing

De kantonrechter:

6.1.

veroordeelt InHolland tot betaling van [verzoekster] van een bedrag van € 204,76 zijnde 10% wettelijke verhoging, te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf de datum van het verzoekschrift (22 november 2024) tot de dag van betaling;

6.2.

veroordeelt [verzoekster] in de kosten van deze procedure, tot op heden aan de zijde van InHolland begroot op € 1.221,-, te betalen binnen veertien dagen na aanschrijving daartoe. Als [verzoekster] niet tijdig aan de veroordelingen voldoet en de beschikking daarna wordt betekend, dan moet zij ook de kosten van betekening betalen;

6.3.

verklaart deze beschikking uitvoerbaar bij voorraad;

6.4.

wijst het meer of anders verzochte af.

Deze beschikking is gegeven door kantonrechter mr. D. Jongsma en uitgesproken ter openbare zitting van 17 februari 2025.