ECLI:NL:RBDHA:2023:5363

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Arnhem

Bestuursrecht

zaaknummer: NL23.695

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 20 januari 2023 in de zaak tussen

[eiser] alias [alias 1] alias [alias 2], v-nummer: [nummer] , eiser

(gemachtigde: mr. W.R.S. Ramhit),

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder

(gemachtigde: mr. S. Bozkurt).

Procesverloop

1. Bij besluit van 9 januari 2023 (het bestreden besluit) heeft verweerder aan eiser de maatregel van bewaring op grond van artikel 59, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) opgelegd.

1.1.

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Dit beroep moet tevens worden aangemerkt als een verzoek om toekenning van schadevergoeding.

1.2.

De rechtbank heeft het beroep op 17 januari 2023 op zitting behandeld. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Verweerder is vertegenwoordigd door zijn gemachtigde.

Overwegingen

2. In de maatregel van bewaring heeft verweerder overwogen dat de openbare orde de maatregel vordert, omdat het risico bestaat dat eiser zich aan het toezicht zal onttrekken en eiser de voorbereiding van het vertrek of de uitzettingsprocedure ontwijkt of belemmert. Verweerder heeft, onder verwijzing naar artikel 5.1b, eerste, derde en vierde lid, van het Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb 2000), als zware gronden vermeld dat eiser:
3a. Nederland niet op de voorgeschreven wijze is binnengekomen, dan wel een poging daartoe heeft gedaan;
3b. zich in strijd met de Vreemdelingenwetgeving gedurende enige tijd aan het toezicht op vreemdelingen heeft onttrokken;
3d. niet dan wel niet voldoende meewerkt aan het vaststellen van zijn identiteit en nationaliteit;
3e. in verband met zijn aanvraag om toelating onjuiste of tegenstrijdige gegevens heeft verstrekt over zijn identiteit, nationaliteit of de reis naar Nederland of een andere lidstaat;
3f. zich zonder noodzaak heeft ontdaan van zijn reis- of identiteitsdocumenten;
3i. te kennen heeft gegeven dat hij geen gevolg zal geven aan zijn verplichting tot terugkeer;
en als lichte gronden vermeld dat eiser:
4a. zich niet aan een of meer andere voor hem geldende verplichtingen van hoofdstuk 4 van het Vb 2000 heeft gehouden;
4b. meerdere aanvragen tot het verlenen van een verblijfsvergunning heeft ingediend die niet tot verlening van een verblijfsvergunning hebben geleid;
4c. geen vaste woon- of verblijfplaats heeft;
4d. niet beschikt over voldoende middelen van bestaan;
4f. arbeid heeft verricht in strijd met de Wet arbeid vreemdelingen.

2.1.

Ter zitting heeft verweerder de zware gronden 3f en 3i alsmede de lichte gronden 4b en 4f laten vallen. Deze gronden liggen dus niet langer aan de maatregel van bewaring ten grondslag.

2.2.

Wat eiser heeft aangevoerd geeft geen aanleiding de gronden van de maatregel van bewaring onvoldoende te achten. Eiser heeft slechts de zware grond 3d betwist. Wat hier ook van zij, met de niet betwiste gronden 3 a, b en e en de eveneens niet betwiste lichte gronden 4a, 4 c en 4 d, resteren voldoende gronden om de maatregel te kunnen dragen.

3. Eiser stelt dat hij ten onrechte in bewaring is gesteld omdat het zicht op uitzetting ontbreekt. Volgens hem zijn er geen documenten van hem en kan bij de Marokkaanse autoriteiten geen laissez passer worden verkregen.

3.1.

Deze grond slaagt niet. Uit de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 14 november 2022 volgt dat niet bij voorbaat kan worden gesteld dat de Marokkaanse autoriteiten geen medewerking zullen verlenen aan de verstrekking van een laissez passer.^[1]Dat eiser op dit moment niet over geldige documenten beschikt doet daar niet af. De rechtbank is dan ook van oordeel dat niet kan worden gesteld dat het zicht op uitzetting ontbreekt.

4. Volgens eiser heeft verweerder niet voortvarend genoeg gehandeld om zijn uitzetting te bewerkstelligen. Op 15 december 2022 heeft verweerder de Dublinclaim van de Luxemburgse autoriteiten bevestigd, maar eiser is pas op 6 januari 2023 in bewaring gesteld.

4.1.

De rechtbank volgt eiser hierin niet. Eiser is na aankomst op Schiphol nog diezelfde dag in bewaring gesteld en verweerder heeft op 12 januari 2023 een poging gedaan om een vertrekgesprek met eiser te voeren, waaraan eiser zijn medewerking heeft geweigerd. Daarnaast heeft verweerder op 15 januari 2023 de Marokkaanse autoriteiten verzocht de identiteit van eiser te verifiëren. Met deze handelingen kan niet worden gesteld dat verweerder onvoldoende voortvarend heeft gehandeld.

5. In de door verweerder en eiser verstrekte gegevens ziet de rechtbank ook geen grond om, ambtshalve toetsend, te komen tot het oordeel dat aan de rechtmatigheidsvoorwaarden voor deze maatregel niet is voldaan.^[2]

6. Het beroep is ongegrond. Daarom wordt ook het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond;
- wijst het verzoek om schadevergoeding af.

Deze uitspraak is gedaan door mr. G.A. van der Straaten, rechter, in aanwezigheid van

J. de Graaf, griffier.

De uitspraak is uitgesproken in het openbaar en bekendgemaakt op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van bekendmaking.