Uitspraak
Rechtbank DEN HAAG
Team belastingrecht
zaaknummer: SGR 22/1944
proces-verbaal van de mondelinge uitspraak van de enkelvoudige kamer van 18 juli 2023 in de zaak tussen
[eiser], wonende te [woonplaats], eiser
(gemachtigde: mr. A. Bakker),
(gemachtigde: mr. A. Bakker),
en
de heffingsambtenaar van de gemeente Den Haag, verweerder.
De bestreden uitspraak op bezwaar
De uitspraak van verweerder van 10 februari 2022 op het bezwaar van eiser tegen na te noemen beschikking en aanslag.
Zitting
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 4 juli 2023. Namens eiser is zijn gemachtigde verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. [naam 1] en [naam 2].
Beslissing
De rechtbank:
- verklaart het beroep ongegrond;
- wijst het verzoek om vergoeding van immateriële schade af.
Overwegingen
1. Verweerder heeft bij beschikking van 12 februari 2021 (de beschikking) de waarde van de onroerende zaak, plaatselijk bekend als [adres 1] te [plaats] (de woning), op de voet van artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (de Wet WOZ) op waardepeildatum 1 januari 2020 (de waardepeildatum) voor het kalenderjaar 2021 vastgesteld op € 294.000. Met de beschikking is in één geschrift bekendgemaakt en verenigd de aan eiser opgelegde aanslag onroerendezaakbelastingen voor het jaar 2021 (de aanslag).
2. Eiser heeft tegen de beschikking en de aanslag bezwaar gemaakt.
3. Bij uitspraak op bezwaar heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard.
4. Eiser is genothebbende krachtens eigendom, bezit of beperkt recht van de woning. De woning is een tusseneengezinswoning. De gebruiksoppervlakte van de woning is ongeveer 111 m². De oppervlakte van het perceel is ongeveer 102 m².
5. In geschil is de waarde van de woning op de waardepeildatum.
6. Eiser bepleit een waarde van € 253.000. Eiser betwist dat verweerder voldoende rekening heeft gehouden met de verschillen tussen de vergelijkingsobjecten en de woning. Volgens eiser heeft verweerder voorts ten onrechte in de bezwaarfase geen matrix en grondstaffel verstrekt.
7. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de waarde van de woning niet te hoog is vastgesteld. Ter onderbouwing van dit standpunt heeft verweerder een taxatieverslag en een taxatiematrix (de matrix) overgelegd. Naast gegevens van de woning, bevat de matrix gegevens van een aantal vergelijkingsobjecten in Den Haag.
8. Ingevolge artikel 17, tweede lid, van de Wet WOZ wordt de waarde van de woning bepaald op de waarde die aan de woning dient te worden toegekend, indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen. Deze waarde is naar de bedoeling van de wetgever "de prijs welke door de meestbiedende koper besteed zou worden bij aanbieding ten verkoop op de voor de zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding" (Kamerstukken II 1992/93, 22 885, nr. 3, blz. 44).
9. Verweerder dient aannemelijk te maken dat hij de waarde van de woning niet op een te hoog bedrag heeft vastgesteld. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder hierin geslaagd. Naar volgt uit het taxatieverslag en de matrix, is de waarde van de woning bepaald met behulp van een methode van systematische vergelijking met woningen waarvan marktgegevens beschikbaar zijn. De door verweerder gebruikte vergelijkingsobjecten zijn [adres 2] (verkocht op 21 oktober 2019 voor € 300.031), [adres 3] (verkocht op 17 maart 2020 voor € 288.500) en [adres 4] (verkocht op 9 juli 2020 voor € 295.000). Deze vergelijkingsobjecten hebben vergelijkbare bouwkenmerken, uitstraling, bouwjaar, ligging, gebruiksoppervlakte en perceeloppervlakte als de woning en zijn daarom goed vergelijkbaar met de woning. Uit de matrix volgt dat de gemiddelde prijs per vierkante meter gebruiksoppervlakte van de vergelijkingsobjecten € 2.761 bedraagt, terwijl de woning een lagere waarde per vierkante heeft van € 2.649. Met de matrix maakt verweerder aannemelijk dat hij in voldoende mate rekening heeft gehouden met de verschillen tussen de vergelijkingsobjecten en de woning wat betreft onder meer gebruiks- en perceeloppervlakte.
10. Hetgeen eiser heeft aangevoerd, doet aan het hierboven gegeven oordeel niet af. Voor zover eiser onder verwijzing naar (de WOZ-waarde van) [adres 2] een beroep heeft willen doen op het gelijkheidsbeginsel volgt de rechtbank hem hierin niet, reeds omdat door het verschil in gebruiksoppervlakte tussen dat object en de woning geen sprake is van gelijke woningen. Dat verweerder bij de waardebepaling geen zogenoemde ‘KOUDV-factoren’ of grondstaffel heeft gebruikt, geen afzonderlijke waarden heeft toegekend aan de verschillende objectonderdelen en de verkoopprijzen niet heeft geïndexeerd naar de waardepeildatum, kan niet leiden tot een gegrond beroep. Niet de afzonderlijke elementen van de taxatieopbouw, maar de eindwaarde ligt namelijk ter toetsing voor.
11. Het standpunt van eiser dat verweerder ten onrechte in de bezwaarfase niet de matrix en de grondstaffel heeft toegezonden, faalt. Verweerder heeft verklaard dat bij de waardebepaling geen grondstaffel is gebruikt en dat de matrix pas in de beroepsfase is opgesteld. Verweerder kan dan ook niet worden tegengeworpen dat hij deze gegevens in de bezwaarfase niet heeft verstrekt. [1]
12. Gelet op wat hiervoor is overwogen, is het beroep ongegrond verklaard.
13. Eiser heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. Het bezwaarschrift is op 18 maart 2021 door verweerder ontvangen. Ten tijde van het doen van deze uitspraak is daarom sprake van een geringe overschrijding van de redelijke termijn met 4 maanden. Eiser heeft in beginsel recht op een vergoeding ter compensatie voor de spanning en frustratie als gevolg van de lange duur van de procedure. De gemachtigde heeft desgevraagd verklaard dat het van de tussen hem en eiser gesloten overeenkomst afhankelijk is of deze vergoeding toekomt aan hem of aan eiser, maar dat hij niet weet wat in dit geval te dier zake precies is overeengekomen. Het is de rechtbank ambtshalve bekend dat op grond van de algemene voorwaarden van de gemachtigde de vergoeding toekomt aan de gemachtigde en niet aan eiser. Nu is gesteld noch gebleken dat het tussen de gemachtigde en eiser overeengekomene in zoverre van de algemene voorwaarden afwijkt, ziet de rechtbank aanleiding te veronderstellen dat een vergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn niet zal toekomen aan eiser, zodat het toekennen van een dergelijke vergoeding voor eiser geen compensatie vormt. De rechtbank ziet in het voorgaande aanleiding om te volstaan met het oordeel dat de redelijke termijn is overschreden en niet over te gaan tot het toekennen van enige vergoeding voor immateriële schade.
14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Deze uitspraak is gedaan door mr. J.J. Arts, rechter, in aanwezigheid van
mr. M. van Emden, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 18 juli 2023.
griffier rechter
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof Den Haag (belastingkamer).
U kunt digitaal beroep instellen via www.rechtspraak.nl. Daar klikt u op “Formulieren en inloggen”. Hoger beroep instellen kan ook door verzending van een brief aan het gerechtshof Den Haag (belastingkamer), Postbus 20302, 2500 EH Den Haag.
Bij het instellen van het hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:
1 - bij het hogerberoepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd;
2 - het hogerberoepschrift moet, indien het op papier wordt ingediend, ondertekend zijn. Verder moet het ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;
b. de datum van verzending;
c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;
d. de redenen waarom u het niet eens bent met de uitspraak (de gronden van het hoger beroep).