ECLI:NL:RBDHA:2021:4774

• Datum uitspraak: 10 mei 2021
• Publicatiedatum: 10 mei 2021
• Zaaknummer: 09/730062-20
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Eerste aanleg - meervoudig
• Rechters: L.C. Bannink; B.A. Sturm; C.S. Avendaño Canto
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Vrijspraak voor verkrachting en zware mishandeling, veroordeling voor wederrechtelijke vrijheidsberoving

Op 10 mei 2021 heeft de Rechtbank Den Haag uitspraak gedaan in de strafzaak tegen de verdachte, die werd beschuldigd van verkrachting, zware mishandeling, voorbereidingshandelingen voor drugs en witwassen. De rechtbank sprak de verdachte vrij van de aanklachten van verkrachting en zware mishandeling, omdat de verklaringen van de aangeefster onvoldoende steun vonden in ander bewijs. De aangeefster had ernstig letsel, maar de rechtbank kon niet vaststellen dat dit letsel door de verdachte was veroorzaakt, mede omdat er geen sporen van geweld in de woning van de verdachte waren aangetroffen en het letsel niet binnen 24 uur was onderzocht. De rechtbank oordeelde dat de verklaringen van de aangeefster, die in een kwetsbare psychische toestand verkeerde, innerlijk tegenstrijdig waren en niet voldoende steunbewijs boden.

Wel werd de verdachte veroordeeld voor wederrechtelijke vrijheidsberoving, omdat hij de telefoon en identiteitskaart van de aangeefster had afgenomen, waardoor zij gedwongen werd in zijn woning te blijven. De rechtbank legde een gevangenisstraf van zes maanden op, rekening houdend met de omstandigheden waaronder het feit was gepleegd en de kwetsbare toestand van de aangeefster. De vordering van de benadeelde partij werd niet-ontvankelijk verklaard, omdat de verdachte van de meeste ten laste gelegde feiten was vrijgesproken. De rechtbank oordeelde dat de verdachte niet eerder met politie en justitie in aanraking was geweest en dat er geen aanwijzingen waren voor psychische problemen.

Uitspraak

Rechtbank DEN HAAG

Strafrecht

Meervoudige kamer

Parketnummer: 09/730062-20

Datum uitspraak: 10 mei 2021

Tegenspraak

(Promisvonnis)

De rechtbank Den Haag heeft op de grondslag van de tenlastelegging en naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting het navolgende vonnis gewezen in de zaak van de officier van justitie tegen de verdachte:

[verdachte] ,

geboren op [geboortedag] 1967 te [geboorteplaats] ,

adres: [adres] .

1. Het onderzoek ter terechtzitting

Het onderzoek is gehouden op de terechtzittingen van 24 juli 2020, 9 oktober 2020, 14 december 2020 (alle pro forma), 21 januari 2021 en 26 april 2021 (beide inhoudelijk).

De rechtbank heeft kennis genomen van de vordering van de officier van justitie mr. K. van Diemen en van hetgeen door de verdachte en zijn raadsvrouw mr. M. Peelen naar voren is gebracht.

2. De tenlastelegging

Aan de verdachte is - na wijziging van de tenlastelegging ter terechtzitting - ten laste gelegd dat:

1.

hij in of omstreeks de periode van 5 maart 2020 tot en met 9 maart 2020 te Leiden door geweld of een andere feitelijkheid en/of bedreiging met geweld of een andere feitelijkheid, te weten door het vasthouden in zijn, verdachtes, woning en/of het afpakken van de telefoon en/of ID kaart en/of het met kracht slaan en/of stompen (met een (gummi)knuppel, althans stomp voorwerp) op/tegen het lichaam en/of het slaan tegen billen, althans het lichaam en/of het in de billen/schaamstreek steken met een scherp en/of puntig voorwerp en/of het dwingen zeggen "trek je kleren uit en/of "ik wil je vagina controleren" en/of het dwingend zeggen dat ze op de bank moet liggen en/of (dreigend) zeggen dat hij, verdachte, haar zou vermoorden als ze naar de politie zou gaan, [naam aangeefster] , heeft gedwongen tot het ondergaan van een of meer handelingen die bestonden uit of mede bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die slachtoffer, te weten het duwen brengen van zijn, verdachtes, penis en/of hand(en) en/of vinger(s) in de vagina en/of anus van die [naam aangeefster] en/of het duwen/brengen van een stok en/of gummiknuppel, althans een stomp voorwerp in die anus en/of het duwen/brengen van een mes, althans een scherp voorwerp in de anus en of de bil(len) en/of de vagina van die [naam aangeefster] en/of het (krachtig) heen en weer bewegen van zijn penis en/of hand(en) en/of (gummi)knuppel en/of mes/scherp voorwerp;

2.

hij in of omstreeks de periode van 5 maart 2020 tot en met 9 maart 2020 te Leiden opzettelijk [naam aangeefster] wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en/of beroofd gehouden, door telefoon en/of de ID kaart van die [naam aangeefster] af te pakken en/of die [naam aangeefster] in zijn, verdachtes woning, op te sluiten en/of die [naam aangeefster] (telkens) een (gummi)knuppel te tonen en/of meermalen (dreigend) met die (gummi)knuppel op die [naam aangeefster] af te lopen en/of (vervolgens) die [naam aangeefster] met (gummi)knuppel en/of een hard en/of stomp voorwerp op/tegen het lichaam te slaan en/of tegen die [naam aangeefster] te zeggen dat hij, verdachte, haar zou vermoorden als ze naar de politie zou gaan en/of te zeggen dat hij uit de Oekraïne komt en Russische vrienden heeft;

3.

hij in of omstreeks de periode van 5 maart 2020 tot en met 9 maart 2020 aan [naam aangeefster] opzettelijk zwaar lichamelijk letsel, te weten een bloeduitstorting rondom de anus en/of vagina en/of een of meer diepe geïnfecteerde wond(en) aan de binnenzijde van de (rechter)bil en/of een uitstulping van de darm en/of beschadiging van de inwendige sluitspier, althans vleeswonden en/of snijwond(en) en/of steekwond(en) in de anus en/of de billen en/of de schaamstreek, heeft toegebracht door die [naam aangeefster] meermalen, althans een maal op/tegen het hoofd te slaan/stompen en/of meermalen met een (gummi)knuppel, althans een hard en/of stomp voorwerp op de anus en/of tegen de billen te slaan en/of met een mes, althans een scherp en/of puntig voorwerp in de billen te steken/snijden en/of met kracht de billen uit elkaar te trekken en/of meermalen zijn hand(en) en/of vuist(en) en/of een (gummi)knuppel en/of een stok, althans een stomp voorwerp en/of een mes, althans een scherp voorwerp, (krachtig) in de anus en/of vagina te duwen en/of steken en/of (vervolgens) (krachtig) heen en weer te bewegen;

4.

hij op of omstreeks 14 april 2020 te Leiden, althans in Nederland, om een feit bedoeld in het vierde of vijfde lid van artikel 10 van de Opiumwet, te weten het opzettelijk telen, bereiden, bewerken, verwerken, verkopen, afleveren, verstrekken, vervoeren en/of binnen het grondgebied van Nederland brengen van cocaïne en/of heroïne, in elk geval van een hoeveelheid van een materiaal bevattende cocaïne en/of heroïne, zijnde cocaïne en/of heroïne, een middel vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I, voor te bereiden en/of te bevorderen

• een (grote) hoeveelheid versnijdingsmiddel(len) en/of
• een pers en/of
• een agenda en/of
• een notitieboekje

voorhanden heeft gehad, waarvan verdachte wist of ernstige redenen had te vermoeden dat dat/die zij bestemd was/waren tot het plegen van dat/die feit(en);

5.

hij op of omstreeks 14 april 2020, te Leiden, althans in Nederland, van een voorwerp, te weten een geldbedrag (van ca. 16.150 euro), de werkelijke aard, de herkomst, de vindplaats, de vervreemding en/of de verplaatsing heeft verborgen en/of verhuld en/of voorhanden heeft gehad, terwijl hij wist dat dat voorwerp geheel of gedeeltelijk – onmiddellijk of middellijk – afkomst was uit enig misdrijf;

subsidiair, indien het primair ten laste gelegde niet tot een bewezenverklaring kan leiden:

hij op of omstreeks 14 april 2020 te Leiden, een geldbedrag, totaal ongeveer 16.150 euro, voorhanden heeft gehad terwijl hij, verdachte, wist, dan wel redelijkerwijze moest vermoeden, dat dit onmiddellijk afkomstig was uit enig misdrijf.

3. Bewijsoverwegingen

3.1

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot vrijspraak van het onder 4 ten laste gelegde en tot bewezenverklaring van het onder 1, 2, 3 en 5 ten laste gelegde. Op specifieke standpunten van de officier van justitie zal de rechtbank - voor zover van belang - bij de beoordeling van de tenlastelegging ingaan.

3.2

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft bepleit dat de verdachte moet worden vrijgesproken van alle ten laste gelegde feiten. Op specifieke standpunten van de raadsvrouw zal de rechtbank - voor zover van belang - bij de beoordeling van de tenlastelegging ingaan.

3.3

De beoordeling van de tenlastelegging

Ten aanzien van de feiten 1 en 3:

Aan de verdachte is onder 1 en 3 ten laste gelegd – kort samengevat – dat hij in de periode van 5 maart 2020 tot en met 9 maart 2020 aangeefster [naam aangeefster] heeft verkracht en dat hij haar in deze periode tevens zwaar lichamelijk letsel heeft toegebracht.

Algemene overweging

Bij de beoordeling van het bewijs stelt de rechtbank voorop dat zedenzaken zich doorgaans laten kenmerken door het feit dat er slechts twee personen aanwezig waren bij de ten laste gelegde seksuele handelingen: het vermeende slachtoffer en de vermeende dader. Bij een ontkennende verdachte brengt dit in veel gevallen met zich mee dat slechts de verklaringen van het vermeende slachtoffer als wettig bewijsmiddel voorhanden zijn.

Op grond van het bepaalde in artikel 342, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, is de enkele verklaring van één getuige onvoldoende om tot een bewezenverklaring te kunnen komen. Deze bepaling strekt ter waarborging van de deugdelijkheid van de bewijsbeslissing, in die zin dat zij de rechter verbiedt tot een bewezenverklaring te komen als de verklaring van één getuige met betrekking tot de feiten en omstandigheden op zichzelf staat en onvoldoende steun vindt in ander bewijsmateriaal. De vraag of aan het vereiste bewijsminimum is voldaan laat zich niet in algemene zin beantwoorden, maar vergt een beoordeling van het concrete geval (Hoge Raad 19 mei 2015, ECLI:NL:HR:2015:1247).

In de jurisprudentie van de Hoge Raad zijn regels geformuleerd voor de beantwoording van de vraag of voldoende steunbewijs aanwezig is in het geval dat de bewezenverklaring zwaar leunt op de verklaring van één getuige, zoals vaak het geval is bij zedendelicten. Zo moet het steunbewijs ‘voldoende steun’ geven aan de verklaring van de getuige. Dat wil zeggen dat het steunbewijs op relevante wijze in verband moet staan met de verklaring van de getuige. Het steunbewijs mag in beginsel niet afkomstig zijn van dezelfde bron. Wel kunnen eigen waarnemingen van een
de auditu -getuige voldoende steunbewijs opleveren. Waarnemingen van getuigen die niet het kernverwijt (bijvoorbeeld seksuele handelingen) bevestigen, kunnen binnen de context van de gebeurtenissen voldoende zelfstandig onderscheidend zijn om (in combinatie met andere omstandigheden) als steunbewijs te kunnen worden aangemerkt. Het is niet vereist dat het steunbewijs rechtstreeks de betrokkenheid van de verdachte bij het ten laste gelegde feit bevestigt.

Dit betekent dat – in een geval als het onderhavige, waarin de verklaringen van het slachtoffer en de verdachte (deels) van elkaar afwijken – de rechtbank eerst de betrouwbaarheid van de verklaring van het slachtoffer moet beoordelen en daarnaast moet bepalen of voor de beweringen van het slachtoffer voldoende steunbewijs in het dossier aanwezig is. De juistheid van de kern van de tenlastelegging mag – met andere woorden – niet alleen uit de (betrouwbaar bevonden) verklaring van het slachtoffer volgen, maar moet ook gesteund worden door ander bewijsmateriaal, dat bovendien afkomstig moet zijn uit een andere bron dan het slachtoffer.

Geconstateerd letsel bij aangeefster

Uit het verslag van een arts van het LUMC blijkt dat aangeefster op 12 maart 2020 in het LUMC is onderzocht. De arts heeft geconcludeerd dat sprake was van traumatisch anusletsel met een infectie. De arts schatte in dat het letsel 1 week oud is. Ook een forensisch arts heeft op 12 maart 2020 het letsel van aangeefster onderzocht. Hij heeft toen geconstateerd dat er sprake was van een bloeduitstorting met minimaal 10 centimeter doorsnee rondom de anus en lopende tot de schaamlippen en vagina. Er was sprake van diepe, geïnfecteerde wonden, met name aan de binnenzijde van de rechterbil. Tevens was er sprake van een uitstulping van het laatste deel van de darm. Tot slot leek er schade te zijn aan de inwendige sluitspier.

Dat aangeefster dit letsel heeft opgelopen aan haar anus, billen en vagina, staat niet ter discussie en wordt overigens ook niet door de verdachte betwist. De vragen waar de rechtbank zich voor gesteld ziet zijn wanneer het letsel is ontstaan en of het de verdachte is geweest die het letsel heeft veroorzaakt.

Verklaringen van aangeefster

Op 12 maart 2020 heeft de politie, naar aanleiding van contact met een verpleegkundige van het Centrum Seksueel Geweld, een informatief gesprek gevoerd met aangeefster. In dit informatieve gesprek heeft aangeefster verklaard dat zij op 4 maart 2020 vrijwillig is meegegaan met een vriend naar zijn tuinhuisje. In de nacht van 4 op 5 maart is zij door die vriend gebeft. Verder is er toen op seksueel gebied niets gebeurd. Op een gegeven moment is er een woordenwisseling ontstaan tussen aangeefster en die vriend, waarbij zij door hem is geslagen, onder andere met een gummiknuppel op haar billen. Ook heeft hij haar vagina en anus ruw met zijn handen gepenetreerd, waardoor behoorlijk letsel is ontstaan. In de ochtend van 10 maart is zij weggegaan. Op 11 maart is zij vervolgens naar de daklozenopvang [naam daklozenopvang] gegaan. Een medewerker van de [naam daklozenopvang] heeft, na het zien van haar letsel, vervolgens de huisarts ingelicht en uiteindelijk is zij naar het ziekenhuis gegaan. Zij wilde op dat moment nog geen aangifte doen.

Op de vraag van de medewerker van de [naam daklozenopvang] hoe zij aan dit letsel is gekomen heeft aangeefster verteld dat zij een week eerder in een vechtpartij was beland en dat ze toen in elkaar is geslagen en bewusteloos is geraakt. Aangeefster heeft daarbij gezegd dat ze geen aangifte had gedaan omdat die groep sterker is dan haar groep.

Nadat de officier van justitie had besloten om de verdachte ambtshalve te vervolgen, is de telefoon van aangeefster afgeluisterd om zo achter de identiteit van die verdachte te komen. Op 27 maart 2020 heeft aangeefster in een gesprek met een niet bij naam genoemde man (waarvan de officier van justitie heeft aangegeven dat dit haar vader zou betreffen) het volgende verteld. Nadat zij uit [plaatsnaam] was vertrokken is zij naar een Russische man met een Oekraïens paspoort gegaan in Leiden. Op de vraag op welke datum dat is geweest heeft zij geantwoord dat dit niet belangrijk was. Vervolgens is haar gevraagd hoe lang zij al ziek was. Daarop heeft aangeefster geantwoord dat het al voor die tijd was gebeurd en dat zij hem niet teveel informatie ging vertellen. Verder heeft aangeefster in dit gesprek verteld dat zij in het huisje van de man drie dagen lang door hem is gekleineerd en na seks door hem vervolgens (twee maal) bewusteloos is geslagen. Zij is toen op de grond gevallen, waarna de man haar benen omhoog deed terwijl zij op haar rug lag. De man zou [verdachte] heten.

In een telefoongesprek met [naam] op dezelfde dag heeft aangeefster verklaard dat ze bewusteloos was, dat haar benen omhoog waren en dat de man haar toen kapot sloeg daar beneden. Hij heeft haar kapot geslagen en hij heeft waarschijnlijk een mes van de keukentafel gepakt. De man zou met een mes in haar bil hebben gestoken. Verder zegt zij dat ze niet teveel wil zeggen over hoe ze in het ziekenhuis is gekomen en of ze door iemand is weggebracht.

Op 15 april 2020 heeft [naam aangeefster] aangifte gedaan. Daarin heeft zij kort samengevat het volgende verklaard. Op vrijdagavond 6 maart 2020 is zij naar het tuinhuisje van de verdachte gegaan. Toen zij daar aankwam werd zij direct in de tuin al agressief door hem aangesproken en met kracht in haar gezicht geduwd. De verdachte was boos omdat zij eerder zijn kettingzaag gestolen zou hebben. Vervolgens is zij een uur lang geslagen, uitgescholden en bedreigd. Daarna zijn ze naar binnen gegaan en heeft de verdachte haar gedwongen om zich uit te kleden. De verdachte is vervolgens met zijn vingers haar vagina ingegaan. Zij heeft daarbij aangegeven dat ze dit niet wilde.

In de nacht van 6 op 7 maart heeft de verdachte haar mishandeld door zijn vuist in haar anus te duwen en heen en weer te bewegen. Dit deed heel veel pijn. Daarna heeft de verdachte haar nog vaginaal gepenetreerd met zijn penis. Vervolgens is zij in slaap gevallen, totdat zij midden in de nacht wakker werd en plotseling iets scherps tussen haar billen voelde steken. Ze zag een glinstering van een voorwerp en voelde een enorme pijn. Zij is toen veel bloed verloren uit haar billen. Ook heeft zij verklaard dat zij voorafgaand aan 6 maart nog geen letsel had en dat zij ook geen ampullen met medicijnen gebruikte of bij zich had.

In haar laatste aanvullende verhoor op 18 maart 2021 heeft aangeefster verklaard dat de verdachte haar wonden heeft geprobeerd schoon te maken met vuil water. Zij heeft toen verder geen ampullen gezien. De in de woning van de verdachte aangetroffen ampullen zijn van hem. Ook heeft zij verklaard dat er in die periode geen vrijwillige seks heeft plaatsgevonden en dat zij ook niet door de verdachte is gebeft.

Verklaringen van de verdachte

Gedurende het onderzoek is ook de telefoon van de verdachte afgeluisterd. Op 26 maart 2020 heeft hij in een telefoongesprek met zijn dochter het volgende verklaard. Op een bepaald moment is er een vrouw bij hem langs geweest. Die vrouw begon hem heel erg op zijn zenuwen te werken. Toen hij het niet meer aan kon heeft hij haar rond twaalf uur in de nacht uit huis gezet.

Tijdens zijn eerste verhoor op 14 april 2020 heeft de verdachte verklaard dat aangeefster ineens voor zijn deur stond en dat zij moest huilen. Hij heeft haar uiteindelijk binnengelaten. Aangeefster had een koffer bij zich met daarin een doos met medicatie en hij zag dat zij een grote ontstoken wond had rondom haar anus. Ze wilde niet naar de dokter want ze had al medicijnen, ampullen. Ze had een naald en daarmee trok ze de vloeistof uit de ampul in de spuit. Hij heeft haar toen geholpen met het schoonmaken van de wond. Daarbij heeft hij ook gebruik gemaakt van de door aangeefster meegebrachte medicijnen. Nadat hij de wond schoon had gemaakt heeft hij haar gebeft. Dat was met haar instemming.

Op 15 april 2020 is de verdachte nader gehoord. Hij heeft toen opnieuw verklaard dat aangeefster al letsel rondom haar anus had toen ze bij hem aankwam. Zij had toen zij bij hem weg ging geen ander letsel, ook niet bij haar vagina. De verdachte heeft ontkend dat hij aangeefster heeft bedreigd, mishandeld of verkracht. Uiteindelijk heeft hij haar midden in de nacht zijn huis uit gezet, omdat zij hem irriteerde.

Ter zitting van 26 april 2021 heeft de verdachte in lijn verklaard met de eerder door hem afgelegde verklaringen tegenover de politie.

Beoordeling van de afgelegde verklaringen

De rechtbank constateert allereerst op basis van het dossier dat aangeefster zich in een kwetsbare psychische toestand bevind, waardoor haar verklaringen enigszins onsamenhangend aandoen en daardoor lastig te interpreteren zijn. Aangeefster is vanwege haar kwetsbare toestand ook niet nader door de rechter-commissaris gehoord, maar door middel van een studioverhoor bij de politie. Dit verhoor, van 20 juli 2020, is bovendien afgebroken vanwege de broze gezondheid van aangeefster en daarna is aangeefster lange tijd niet bereikbaar geweest. Eerst op 18 maart 2021 is dit verhoor afgerond.

Hoewel de door aangeefster afgelegde verklaringen in de kern telkens over dezelfde handelingen spreken, stelt de rechtbank ook vast dat deze verklaringen talloze innerlijke tegenstrijdigheden bevatten. Dat gaat onder meer over het moment waarop zij bij de verdachte is aangekomen, over de seksuele handelingen die al dan niet zijn verricht, over het moment en de manier waarop de verkrachting en de mishandeling zouden hebben plaatsgevonden, over het moment en de manier waarop zij bij de verdachte is vertrokken en waar zij na haar vertrek bij verdachte heeft verbleven. Ook worden in haar latere verklaring uitvoerig mishandelingen beschreven die in de eerste verklaring en de aangifte niet werden genoemd.

Opvallend zijn in dit verband ook de verklaringen ten aanzien van de gevonden ampullen. De verdachte heeft verklaard dat aangeefster ampullen met medicijnen bij zich had om de wond aan haar anus te verzorgen. De vader van aangeefster is ook gehoord en hij heeft tegen de politie verklaard dat hij aangeefster wel eens heeft gezien met ampullen met een vloeibare stof erin in combinatie met een spuit. Aangeefster zou toen tegen hem hebben gezegd dat zij dat voor haar gezondheid had. Verder blijkt uit een aantekening van de politie dat aangeefster op 7 januari 2020 is aangehouden en dat zij toen ook ampullen bij zich had. Zij heeft toen tegen de politie verklaard die ampullen te gebruiken voor pijnbestrijding. De rechtbank constateert op basis van het voorgaande dat de verklaring van de verdachte dat de ampullen van aangeefster zijn, ondersteund wordt door de onderzoeksbevindingen. De verklaring van aangeefster dat de ampullen van de verdachte zijn, vindt daarentegen juist geen steun in het dossier.

Tussenconclusie

Op grond van het voorgaande stelt de rechtbank vast dat er aanleiding is om behoedzaam om te gaan met de verklaringen van aangeefster. Of de ten laste gelegde feiten toch bewezen kunnen worden verklaard, zal daarom in belangrijke mate afhangen van het antwoord op de vraag of de verklaringen van aangeefster in voldoende mate worden ondersteund door andere bewijsmiddelen in het dossier. Het gaat dan met name om min of meer objectieve bewijsmiddelen, zoals het sporenonderzoek in de woning van de verdachte en het verslag van een deskundige over het letsel van aangeefster.

Sporenonderzoek

Aangeefster heeft verklaard dat de verdachte haar op verschillende manieren heeft gepenetreerd. Op 12 maart 2020 heeft een forensisch-medisch onderzoek plaatsgevonden aan en in het lichaam van aangeefster. De vastgestelde sporen bleken alleen te matchen met het DNA-profiel van aangeefster zelf.

Aangeefster heeft verder verklaard dat zij heel veel bloed heeft verloren en dat sporen van dit bloed overal in het huis van de verdachte te vinden moeten zijn. Op 14 april 2020 hebben verbalisanten van de forensische opsporing van de politie onderzoek gedaan in het tuinhuisje van de verdachte. Hier is gezocht naar de aanwezigheid van bloedsporen, een gummiknuppel, een haardpook en een bebloed mes. Deze voorwerpen en sporen zijn niet aangetroffen. Ook zijn verschillende goederen door de verbalisanten getest met een tetrabase test op de aanwezigheid van bloedsporen, waarbij de uitslag in alle gevallen negatief was. Dat betekent dat de verklaringen van aangeefster op dit punt geen steun vinden in andere bewijsmiddelen.

Forensisch-medisch onderzoek NFI

Op 10 december 2020 heeft er forensisch-medisch onderzoek door het NFI plaatsgevonden naar het letsel van aangeefster. De deskundige komt op basis van dat onderzoek tot de conclusie dat het letsel op 12 maart 2020 minimaal meerdere dagen oud is geweest. De letsels zouden zeer wel het gevolg kunnen zijn van de geweldsinwerkingen blijkend uit de verklaringen van het slachtoffer. Op grond van het forensisch medisch onderzoek kan echter niet worden uitgesloten dat de bevonden letsels door een andere persoon zijn veroorzaakt en dat deze letsels reeds aanwezig waren toen aangeefster aankwam bij verdachte. De datering van de letsels biedt geen mogelijkheden om een preciezere uitspraak te doen dan dat de ontstoken perforaties minimaal meerdere dagen oud waren. Het is zeer wel mogelijk dat het letsel van aangeefster op 12 maart 2020 minimaal een week oud was of ouder.

Telecomgegevens

Aangeefster heeft verklaard dat zij voorafgaand aan 6 maart 2020 nog geen letsel had. Zij vertelde in een telefoongesprek dat zij naar de verdachte toe is gegaan nadat zij bij haar vader uit [plaatsnaam] is vertrokken. Dit wordt bevestigd door de historische verkeersgegevens, waaruit blijkt dat de telefoon van aangeefster tot 6 maart 2020 veelvuldig heeft aangestraald op verschillende zendmasten in [plaatsnaam] (waar haar vader woont) en op 6 maart 2020 om 19:58 uur op de mast [adres 2] te Leiden (waar het tuinhuisje van de verdachte is). Anders dan de officier van justitie heeft betoogd, kan daaruit echter niet worden afgeleid dat aangeefster voorafgaand aan het verblijf bij de verdachte
uitsluitend bij haar vader is geweest. Hieruit kan hooguit de conclusie getrokken worden dat de telefoon van aangeefster verschillende zendmasten in [plaatsnaam] heeft aangestraald. Aangeefster verklaart in het verhoor van 20 juli 2020 dat ze, als ze in [plaatsnaam] is, veel buiten is en dan haar social media checkte (wat niet mogelijk is op de bij aangeefster aangetroffen Nokia). Haar vader heeft verklaard dat aangeefster heel kort bij hem heeft verbleven en dat ze soms bleef slapen en soms niet. Bovendien geeft het al dan niet verblijven bij haar vader ook geen antwoord op de vraag of aangeefster al letsel had voordat zij bij de verdachte arriveerde. Het enkele feit dat haar vader heeft verklaard dat hij niets aan haar gemerkt had, is daarvoor onvoldoende. Daarnaast heeft de vader ook verklaard dat het met de gezondheid van aangeefster niet goed was en dat ze, toen ze bij hem was, er niet goed uit zag.

Conclusie ten aanzien van de feiten 1 en 3

Naar het oordeel van de rechtbank worden de verklaringen van aangeefster onvoldoende ondersteund door ander bewijsmateriaal. Op grond van de hierboven genoemde bewijsmiddelen kan de rechtbank immers niet tot het oordeel komen dat het niet anders kan dan dat de verdachte het letsel bij aangeefster heeft veroorzaakt. In het tuinhuisje van de verdachte zijn geen bloedsporen aangetroffen en evenmin andere voorwerpen die door aangeefster zijn genoemd. Met name het gebrek aan DNA- en bloedsporen doet de vraag rijzen of de verdachte de ten laste gelegde handelingen heeft verricht en of dit daadwerkelijk in zijn woning is gebeurd. Uit het genoemde onderzoek van het NFI blijkt dat niet kan worden vastgesteld wanneer het letsel is toegebracht en dat niet kan worden uitgesloten dat het letsel reeds aanwezig was toen aangeefster bij de verdachte is aangekomen.

Dit alles betekent dat de rechtbank niet anders kan dan tot het oordeel te komen dat niet aan het vereiste bewijsminimum is voldaan. Daardoor kan niet wettig en overtuigend bewezen worden dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de verkrachting en zware mishandeling van aangeefster. De rechtbank spreekt de verdachte dan ook vrij van de onder 1 en 3 ten laste gelegde feiten.

Ten aanzien van feit 2:

Bewijsmiddelen

Aangeefster heeft verklaard dat zij op 6 maart 2020 naar het tuinhuisje van de verdachte in Leiden is gegaan. Op een gegeven moment vroeg de verdachte wat zij in haar jaszakken had en heeft hij haar telefoon en identiteitskaart afgepakt. Zij had daardoor geen toegang tot hulp. ^[1]

De verdachte heeft ter zitting verklaard dat hij de telefoon en een pasje van aangeefster heeft afgepakt in de periode dat zij bij hem in het tuinhuisje is geweest. Dat was de eerste dag dat zij bij hem was of de dag erna. Hij deed dit omdat hij boodschappen moest doen en hij bang was dat aangeefster er met zijn spullen vandoor zou gaan. Hij is maximaal 30 minuten weggeweest voor het doen van de boodschappen. ^[2]

Juridisch kader

De rechtbank moet beoordelen of de gedragingen van de verdachte wederrechtelijke vrijheidsberoving opleveren. Van een wederrechtelijke vrijheidsberoving in de zin van artikel 282 van het Wetboek van Strafrecht is sprake indien de dader iemand op een plaats doet verblijven, waarvan of waaruit deze persoon zich niet op ieder gewenst ogenblik kan verwijderen. Niet vereist is de absolute onmogelijkheid voor de persoon om zich fysiek te verplaatsen. Ook als de verdachte een zodanige situatie heeft gecreëerd dat ten aanzien van het slachtoffer de dwang is ontstaan om te blijven, is sprake van een wederrechtelijke vrijheidsberoving. Daarnaast moet de verdachte opzet hebben gehad op die wederrechtelijke vrijheidsberoving.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank is van oordeel dat de verdachte, door het afpakken van de telefoon en ID-kaart van aangeefster, zich schuldig heeft gemaakt aan wederrechtelijke vrijheidsberoving. Door het afpakken van dergelijke belangrijke persoonlijke eigendommen, heeft de verdachte een zodanige situatie gecreëerd dat er bij aangeefster dwang is ontstaan om te blijven. Daarbij betrekt de rechtbank ook de omstandigheid dat aangeefster, naar de verdachte ook zelf heeft verklaard, op dat moment gewond en kwetsbaar was en heeft verklaard nergens anders terecht te kunnen. De verdachte was van deze omstandigheden op de hoogte en heeft, blijkens zijn verklaring ter zitting, die dwangsituatie ook met opzet gecreëerd. Immers, de reden dat hij de spullen had afgepakt was volgens hem om te voorkomen dat aangeefster er (met zijn spullen) vandoor zou gaan.

Conclusie

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan wederrechtelijke vrijheidsberoving door de telefoon en de ID-kaart van aangeefster af te pakken. Van de overige onderdelen van het ten laste gelegde onder 2 zal de verdachte worden vrijgesproken, aangezien de verklaring van aangeefster op die punten onvoldoende wordt ondersteund door enig ander bewijsmiddel.

Ten aanzien van feit 4:

De rechtbank is, conform hetgeen de officier van justitie en de raadsvrouw hebben betoogd, van oordeel dat niet wettig en overtuigend bewezen kan worden dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan voorbereidingshandelingen voor de handel in cocaïne en/of heroïne. De rechtbank overweegt daartoe dat de aangetroffen pers verband houdt met softdrugs en dat niet is gebleken dat de aangetroffen agenda en het notitieboekje enig verband houden met drugsgerelateerde feiten. De enkele aanwezigheid van een grote hoeveelheid stoffen die vaak gebruikt worden als versnijdingsmiddel is onvoldoende om tot een bewezenverklaring te kunnen komen, te meer nu de stoffen in een verborgen ruimte lagen en uit het dossier verder niet is gebleken dat de verdachte wist of had moeten weten dat het ging om versnijdingsmiddelen. De verdachte zal daarom van dit feit worden vrijgesproken.

Ten aanzien van feit 5:

Juridisch kader

De rechtbank stelt voorop dat voor een bewezenverklaring van het in de delictsomschrijving van artikel 420bis/420quater van het Wetboek van Strafrecht opgenomen bestanddeel “afkomstig uit enig misdrijf”, niet is vereist dat uit de bewijsmiddelen moet kunnen worden afgeleid dat het desbetreffende voorwerp afkomstig is uit een nauwkeurig aangeduid misdrijf. Wel is voor een veroordeling ter zake van dit wetsartikel vereist dat vaststaat dat het voorwerp afkomstig is uit enig misdrijf.

Indien op grond van de beschikbare bewijsmiddelen geen rechtstreeks verband valt te leggen tussen een voorwerp en een bepaald misdrijf, kan niettemin bewezen worden geacht dat een voorwerp “uit enig misdrijf” afkomstig is, indien het op grond van de vastgestelde feiten en omstandigheden niet anders kan zijn dan dat het in de tenlastelegging genoemde voorwerp uit enig misdrijf afkomstig is.

Als uit het door het openbaar ministerie aangedragen bewijs feiten en omstandigheden kunnen worden afgeleid die van dien aard zijn dat zonder meer sprake is van een vermoeden van witwassen, mag van verdachte worden verlangd dat hij een verklaring geeft voor de herkomst van het voorwerp. Indien verdachte een concrete, min of meer verifieerbare en niet op voorhand hoogst onwaarschijnlijke verklaring heeft gegeven over de herkomst van het voorwerp, dan ligt het vervolgens op de weg van het openbaar ministerie om nader onderzoek te doen naar de, uit de verklaringen van verdachte blijkende, alternatieve herkomst van het voorwerp. Uit de resultaten van een dergelijk onderzoek zal moeten blijken dat met voldoende mate van zekerheid kan worden uitgesloten dat het voorwerp waarop de verdenking betrekking heeft, een legale herkomst heeft en dat dus een criminele herkomst als enige aanvaardbare verklaring kan gelden.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank is van oordeel dat niet wettig en overtuigend bewezen kan worden dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan opzet- dan wel schuldwitwassen en overweegt daartoe als volgt.

Bij de doorzoeking van het tuinhuisje van de verdachte is in een verborgen ruimte € 16.150,00 aangetroffen, verdeeld over 4 biljetten van 500 euro, 5 biljetten van 200 euro, 5 biljetten van 100 euro en 253 biljetten van 50 euro. De verdachte heeft over dit geldbedrag het volgende verklaard. Hij heeft dit bedrag over een periode van ruim tien jaar gespaard. Verder heeft hij sinds 2015 een uitkering van ongeveer 700 euro per maand. Hiervan neemt hij af en toe 500 euro op, waarvan hij dan zo zuinig mogelijk probeert te leven. Hij heeft nauwelijks kosten voor zijn levensonderhoud, omdat hij in een tuinhuisje woont en verder weinig geld kwijt is aan eten, drinken en verzorging. Ook heeft hij in het verleden auto’s gekocht en verkocht, wat vaak contant ging. Een aantal biljetten van 200 en 500 euro heeft hij verkregen doordat hij een aantal jaren geleden met verschillende personen geld heeft gewisseld. Hij heeft liever grotere coupures omdat dit makkelijker is om te bewaren.

In de eerste plaats overweegt de rechtbank dat uit het onderzoek van de politie naar de bankgegevens van de verdachte blijkt dat hij in de bevraagde periode drie keer € 500,00 contant geld van de bank heeft opgenomen. Dit sluit aan bij de verklaring van de verdachte. Voorts lijkt de verklaring van de verdachte over de contante koop- en verkoop van auto’s in het verleden ondersteund te worden door de inhoud van het inbeslaggenomen notitieboekje, waarin automerken en bedragen genoemd worden. Het Openbaar Ministerie heeft geen nader onderzoek laten doen naar de verklaring van de verdachte op dit punt en het aangetroffen notitieboekje, terwijl die verklaring niet op voorhand als hoogst onwaarschijnlijk kan worden beschouwd. Verder vindt de verklaring van de verdachte dat hij in het verleden ook geld heeft gewisseld steun in de verklaring van getuige [naam getuige] . Dat de getuige heeft verklaard dat het ging om biljetten van 500 euro en dat de verdachte heeft verklaard dat het ging om biljetten van 200 euro, neemt naar het oordeel van de rechtbank niet weg dat de getuige heeft bevestigd geld met de verdachte te hebben gewisseld. Tot slot overweegt de rechtbank dat de verdachte bij zijn aanhouding de politie direct heeft gewezen op de (verborgen) vindplaats van het geldbedrag, met het verzoek om dit geld veilig te stellen. De rechtbank komt het onwaarschijnlijk voor dat de verdachte dit zou doen als hij wist of had moet weten dat het geldbedrag uit enig misdrijf afkomstig was.

Gelet op het voorgaande komt de rechtbank tot de slotsom dat het vermoeden van de illegale herkomst van het geldbedrag door de verklaring van de verdachte, in combinatie met de overige bevindingen, voldoende is ontzenuwd. Bij deze stand van zaken is de rechtbank van oordeel dat, anders dan de officier van justitie heeft betoogd, geen sprake is van een situatie waarin het niet anders kan zijn dan dat het onder verdachte aangetroffen geldbedrag van enig misdrijf afkomstig is, zodat de verdachte van het ten laste gelegde dient te worden vrijgesproken.

3.4

De bewezenverklaring

De rechtbank verklaart bewezen dat:

ten aanzien van feit 2:

hij in de periode van 5 maart 2020 tot en met 9 maart 2020 te Leiden opzettelijk [naam aangeefster] wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd, door
de telefoon en de ID-kaart van die [naam aangeefster] af te pakken.

Voor zover in de tenlastelegging type- en taalfouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet in de verdediging geschaad.

4. De strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezenverklaarde is volgens de wet strafbaar, omdat geen feiten of omstandigheden aannemelijk zijn geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten. Het bewezenverklaarde levert het in het dictum genoemde strafbare feit op.

5. De strafbaarheid van de verdachte

De verdachte is eveneens strafbaar, omdat geen feiten of omstandigheden aannemelijk zijn geworden die zijn strafbaarheid uitsluiten.

6. De strafoplegging

6.1

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat de verdachte wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van zes jaren, met aftrek van de tijd in voorarrest doorgebracht. Daarnaast houdt de vordering in dat aan de verdachte een vrijheidsbeperkende maatregel in de zin van artikel 38v van het Wetboek van Strafrecht wordt opgelegd, inhoudende een contactverbod met het slachtoffer [naam aangeefster] voor de duur van 6 jaren. Dit contactverbod dient volgens de officier van justitie dadelijk uitvoerbaar te worden verklaard.

6.2

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw van de verdachte heeft geen strafmaatverweer gevoerd. Wel heeft zij erop gewezen dat de verdachte al geruime tijd niet met politie en justitie in aanraking is geweest, hij een teruggetrokken leven leidt en dat hij geen relevant strafblad heeft.

6.3

Het oordeel van de rechtbank

Na te melden straf is in overeenstemming met de ernst van het gepleegde feit, de omstandigheden waaronder dit is begaan en gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek ter terechtzitting is gebleken. De rechtbank neemt hierbij in het bijzonder het volgende in aanmerking.

Ernst van het feit

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan wederrechtelijke vrijheidsberoving, wat een ernstig strafbaar feit is. De verdachte heeft door zijn handelen opzettelijk een situatie gecreëerd waardoor bij het slachtoffer dwang is ontstaan om in het tuinhuisje van de verdachte te blijven. De rechtbank weegt daarbij ook mee dat het slachtoffer gewond en kwetsbaar was en dat de verdachte zich bewust was van de omstandigheden waarin het slachtoffer verkeerde.

Strafblad

De rechtbank heeft kennis genomen van het strafblad van de verdachte d.d. 18 december 2020. Hieruit blijkt dat hij niet eerder voor dergelijke feiten met politie en justitie in aanraking is geweest.

Persoon van de verdachte

De rechtbank heeft acht geslagen op een Pro Justitia rapport van psychiater dr. B.A. Blansjaar d.d.8 juli 2020. De verdachte heeft niet meegewerkt aan het onderzoek van de psychiater, waardoor de psychiater geen uitspraken heeft kunnen doen over de eventuele aanwezigheid van psychische problemen bij de verdachte en de mate van toerekenbaarheid. Wel merkt de psychiater op dat de verdachte een heldere indruk maakte en dat aanwijzingen voor psychopathologie in engere zin niet werden waargenomen.

De rechtbank heeft voorts acht geslagen op een Pro Justitia rapport van psycholoog N. van der Wegen d.d.7 juli 2020. De verdachte heeft niet meegewerkt aan het onderzoek van de psycholoog, waardoor de psycholoog geen uitspraken heeft kunnen doen over de persoon van de verdachte.

De rechtbank heeft tot slot kennis genomen van een reclasseringsadvies over de verdachte d.d. 9 juli 2020. De reclassering komt tot de conclusie dat zij geen passend plan van aanpak kunnen opstellen om de verdachte te begeleiden, aangezien hij niet heeft meegewerkt met de onderzoeken van de psycholoog en psychiater. Zij adviseren daarom om aan de verdachte een onvoorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen.

Strafmodaliteit en strafmaat

De rechtbank is van oordeel dat, gelet op de ernst van het feit, niet kan worden volstaan met een andere straf dan een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. De duur van deze op te leggen gevangenisstraf is lager dan de eis van de officier van justitie, nu de rechtbank de verdachte vrijspreekt van de onder 1, 3, 4 en 5 ten laste gelegde feiten.

Alles afwegende is de rechtbank van oordeel dat een gevangenisstraf voor de duur van zes maanden passend en geboden is. Daarbij heeft de rechtbank ook gekeken naar de straffen die in min of meer vergelijkbare zaken werden opgelegd.

7. De vordering van de benadeelde partij

[naam aangeefster] heeft zich als benadeelde partij gevoegd in het strafproces en vordert een schadevergoeding van € 40.000,00, te vermeerderen met de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel. Dit bedrag bestaat uit immateriële schade.

7.1

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de vordering in zijn geheel dient te worden toegewezen, te vermeerderen met de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

7.2

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw van de verdachte heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de vordering niet-ontvankelijk moet worden verklaard, nu de verdachte van de ten laste gelegde feiten waarop de vordering is gebaseerd dient te worden vrijgesproken. Subsidiair heeft de raadsvrouw zich op het standpunt gesteld dat de vordering afgewezen dan wel gematigd dient te worden, nu niet is aangetoond dat er een causaal verband bestaat tussen de immateriële schade en de ten laste gelegde feiten.

7.3

Het oordeel van de rechtbank

Omdat de verdachte zal worden vrijgesproken van het onder 1 en 3 ten laste gelegde, terwijl deze feiten de grondslag vormen voor de vordering van de benadeelde partij, komt de rechtbank niet toe aan een inhoudelijke beoordeling van de vordering tot schadevergoeding. [naam aangeefster] dient daarom niet-ontvankelijk te worden verklaard in haar vordering.

De rechtbank zal ten aanzien van deze zaak bepalen dat de verdachte en de benadeelde partij ieder de eigen kosten dragen.

8. De inbeslaggenomen goederen

8.1

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat de op de beslaglijst onder 1 tot en met 6 genummerde voorwerpen worden onttrokken aan het verkeer. Daarnaast heeft de officier van justitie opgemerkt dat de voorwerpen, genummerd 7 tot en met 13 op de beslaglijst, inmiddels aan de verdachte zijn geretourneerd.

8.2

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft geen standpunt ingenomen ten aanzien van de inbeslaggenomen voorwerpen op de beslaglijst. Wel heeft de raadsvrouw verzocht het inbeslaggenomen geldbedrag aan de verdachte terug te geven.

8.3

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank zal de op de beslaglijst onder 1 tot en met 6 genummerde voorwerpen onttrekken aan het verkeer. Deze voorwerpen zijn voor onttrekking aan het verkeer vatbaar, aangezien die voorwerpen toebehoren aan de verdachte en zijn aangetroffen bij gelegenheid van het onderzoek naar een feit waarvan hij werd verdacht (voorbereidingshandelingen voor handel in harddrugs). Bovendien zijn de voorwerpen van zodanige aard dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met het algemeen belang, terwijl de voorwerpen kunnen dienen tot het begaan of de voorbereiding van soortgelijke feiten.

Aangezien de voorwerpen, op de beslaglijst genummerd 7 tot en met 13, reeds aan de verdachte zijn geretourneerd, hoeft de rechtbank over deze voorwerpen geen beslissing meer te nemen. Ten aanzien van het geldbedrag overweegt de rechtbank dat zij daarop geen beslissing kan nemen, omdat daarop conservatoir beslag rust.

9. De toepasselijke wetsartikelen

De op te leggen straf en maatregel zijn gegrond op de artikelen 36b, 36d en 282 van het Wetboek van Strafrecht. Deze voorschriften zijn toegepast zoals zij ten tijde van het bewezen verklaarde rechtens golden dan wel ten tijde van deze uitspraak rechtens gelden.

10. De beslissing

De rechtbank:

verklaart niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de onder 1, 3, 4 en 5 ten laste gelegde feiten heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij;

verklaart wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 2 ten laste gelegde feit heeft begaan, zoals hierboven onder 3.4 bewezen is verklaard en dat het bewezenverklaarde uitmaakt:

opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven ;

verklaart het bewezen verklaarde en de verdachte daarvoor strafbaar;

verklaart niet bewezen hetgeen aan de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij;

veroordeelt de verdachte tot:

een
gevangenisstraf voor de duur van
6 (zes) maanden ;

bepaalt dat de tijd door de veroordeelde vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en voorlopige hechtenis doorgebracht, bij de tenuitvoerlegging van de hem opgelegde gevangenisstraf geheel in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht;

heft op het geschorste bevel tot voorlopige hechtenis van de verdachte;

bepaalt dat de benadeelde partij niet ontvankelijk is in de vordering tot schadevergoeding, zodat de benadeelde partij de vordering in zoverre slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen;

bepaalt dat de benadeelde partij en verdachte ieder de eigen proceskosten dragen;

verklaart onttrokken aan het verkeer de op de beslaglijst onder 1 tot en met 6 genummerde voorwerpen, te weten:

- 1: 1.00 zak cocaïne;

- 2: 1.00 zak poeder;

- 3: 1026 gr. verdovende middelen;

- 4: 754,00 gr cocaine;

- 5: 738,00 gr poeder;

- 6: 238,00 gr amfetamine.

Dit vonnis is gewezen door

mr. L.C. Bannink, voorzitter,

mr. B.A. Sturm, rechter,

mr. C.S. Avendaño Canto rechter,

in tegenwoordigheid van mr. S.R. van der Klugt, griffier,

en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank van 10 mei 2021.

Voetnoten

1. Het proces-verbaal van aangifte van [naam aangeefster] d.d. 15 april 2020, nr. PL1500-2020071178-1, opgemaakt in de wettelijke vorm door daartoe bevoegde opsporingsambtenaren van de politie-eenheid Den Haag (doorgenummerde dossierpagina’s 257 tot en met 259).

2. De verklaring van de verdachte, afgelegd op de terechtzitting van 26 april 2021.