Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
Zaaknummer: AWB 13/24501,
V-nummer: [nummer]
uitspraak van de enkelvoudige kamer voor vreemdelingenzaken van 15 mei 2014 in de zaak tussen
[naam], eiseres,
gemachtigde mr. M.J. Paffen,
en
de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, verweerder,
gemachtigde mr. M. Pieters.
Procesverloop
Eiseres heeft beroep ingesteld tegen het besluit van verweerder van 28 augustus 2013 waarbij de asielaanvraag van eiseres is afgewezen (het bestreden besluit).
De behandeling van het beroep heeft plaatsgevonden op 5 maart 2014. Eiseres is ter zitting verschenen, bijgestaan door haar gemachtigde. Verweerder heeft zich doen vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. Tevens was ter zitting aanwezig S.S. Sihn, tolk in de Koreaanse taal. Ter zitting is het onderzoek gesloten. De rechtbank heeft de termijn voor het doen van de uitspraak eenmaal verlengd.
Overwegingen
1.
Eiseres heeft gesteld te zijn geboren op [geboortedag] 1974 en de Noord-Koreaanse nationaliteit te bezitten. Op 18 februari 2013 heeft eiseres een aanvraag ingediend tot verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. Bij het bestreden besluit heeft verweerder deze aanvraag afgewezen.
2.
Eiseres heeft aan haar aanvraag ten grondslag gelegd dat er op[datum] een huiszoeking heeft plaatsgevonden in haar ouderlijk huis waarbij haar vader is opgepakt.
De vader van eiseres, die afkomstig is uit Zuid-Korea, luisterde naar de Zuid-Koreaanse zender. De geheime staatspolitie heeft hem ervan beschuldigd een antirevolutionair, een landverrader te zijn. Daarom is hij gearresteerd en meegenomen als politiek gevangene.
Eiseres stelt dat zij niet weet waar haar vader naar toe is gebracht. Eiseres stelt dat ook familieleden van politieke gevangenen worden verbannen. De moeder van eiseres heeft haar daarom gezegd dat zij Noord-Korea moest verlaten. Eiseres is naar China vertrokken, waar zij is verkocht aan een Chinese man. Eisers werkte op zijn land. Deze Chinese partner is na zeven jaar verongelukt. Eiseres is toen in een Chinees restaurant gaan werken waar zij haar huidige partner heeft leren kennen. Eiseres heeft zeven jaar illegaal in het Chinees restaurant kunnen werken, omdat de eigenaar van het restaurant bevriend was met het hoofd van het politiebureau. Toen het hoofd van het politiebureau in september 2012 werd overgeplaatst was eiseres niet meer veilig in China. Eiseres is gevlucht omdat zij bang was dat de Chinese autoriteiten haar terug zouden sturen naar Noord-Korea. Eiseres stelt dat zij te vrezen heeft voor de Noord-Koreaanse autoriteiten.
3.
Verweerder heeft in het bestreden besluit geconcludeerd dat eiseres niet voor toelating in aanmerking komt en dat uitzetting niet achterwege hoeft te blijven. Verweerder heeft tegengeworpen dat zij toerekenbaar niet beschikt over documenten met betrekking tot haar nationaliteit, identiteit, reisroute en asielrelaas. Eiseres komt niet in aanmerking voor een asielvergunning op grond van artikel 29, eerste lid, onder a of b, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000). De vermoedens van eiseres dat zij bij terugkeer door de Noord-Koreaanse autoriteiten wordt vervolgd en net als haar vader zal worden verbannen zijn niet aannemelijk. Verweerder stelt dat nergens uit blijkt dat eiseres gezocht wordt door de Noord-Koreaanse autoriteiten of dat zij problemen zal ondervinden bij haar terugkeer. De enkele stelling van eiseres dat de familie van politieke gevangenen wordt verbannen is hiervoor niet voldoende. Bij de huiszoeking op[datum] is eiseres en haar moeder niets overkomen, de huiszoeking was enkel gericht op de vader van eiseres. Verder heeft eiseres met haar verwijzing naar het World Report 2013 – North Korea van Human Rights Watch evenmin aangetoond dat de Noord‑Koreaanse autoriteiten specifiek naar haar op zoek zijn.
Daarnaast kan van eiseres redelijkerwijs worden verwacht dat zij zich onder bescherming stelt van Zuid-Korea, alwaar zij zich op haar staatsburgerschap kan beroepen.
Verweerder heeft hierbij verwezen naar het Country of Origin Information Report ‘Democratic People’s Republic of Korea’ (hierna: COI-rapport) van 15 september 2008 van de UK Home Office en de Operational Guidance Note ‘North Korea’ van juli 2012 en van 25 juni 2013 van dezelfde instantie, alsmede naar de uitspraak van deze rechtbank van 19 juni 2013 (ECLI:NL:RBDHA:2013:7804). Verweerder ziet in de drie uitspraken van deze rechtbank, zittingsplaats Den Haag (AWB 13/5668) van 4 april 2013, zittingsplaats Roermond (Awb 13/4748) van 12 maart 2013 en zittingsplaats ’s-Hertogenbosch (AWB 13/3389) van 26 februari 2013, die eiseres bij haar aanvullende zienswijze heeft overgelegd, geen aanleiding om het beleid te wijzigen ten aanzien van het tegenwerpen van Zuid-Korea als vestigingsalternatief.
Ten aanzien van het gestelde risico van familieleden in Noord-Korea heeft verweerder ten eerste overwogen dat de beoordeling van de asielaanvraag ziet op de vraag of zij bescherming in Nederland behoeft en dat de situatie van hun familieleden in beginsel niet binnen de ‘scope’ van deze beoordeling valt. Voorts is overwogen dat eiseres met haar verwijzing naar een twaalftal kranten/internetartikelen er niet in geslaagd is aannemelijk te maken dat de Noord-Koreaanse autoriteiten op de hoogte zullen komen van haar vestiging in Zuid-Korea en dat haar familie in Noord-Korea daardoor gevaar loopt. Dat zich in Zuid-Korea Noord-Koreaanse spionnen ophouden, is onvoldoende om te concluderen dat de Noord-Koreaanse autoriteiten reeds daarom op de hoogte zullen raken van het verblijf van eiseres aldaar. Voorts is niet gebleken dat de Noord-Koreaanse autoriteiten op de hoogte zijn geraakt van het verblijf van eiseres in het buitenland.
5.
Eiseres heeft in beroep primair gesteld dat haar relaas als zodanig geloofwaardig wordt geacht, zodat er geen ruimte is om artikel 31, tweede lid, aanhef en onder f, van de Vw 2000 tegen te werpen. Subsidiair stelt eiseres dat artikel 31, tweede lid, aanhef en onder f, van de Vw 2000 haar ten onrechte wordt tegengeworpen. Eiseres is van mening dat zij voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat zij als dochter van een politiek dissident in de negatieve aandacht van de Noord-Koreaanse autoriteiten staat. Eiseres stelt, onder verwijzing naar pagina 2 van het World Report 2013 – North Korea van Human Rights Watch, dat zij vanwege haar persoonlijke omstandigheden wel degelijk gevaar loopt bij terugkeer naar Noord-Korea.
Eiseres stelt verder dat verweerders standpunt dat zij zich onder de bescherming van de
Zuid-Koreaanse autoriteiten kan stellen, gebaseerd is op een enkele bron, te weten het COI-rapport van 15 september 2008. Dat is geen objectieve bron. In dit kader verwijst eiseres voorts naar de uitspraak van het Upper Tribunal van de UK van februari 2011, die leidend is voor de Operational Guidance Note ‘North Korea’ van september 2012. Verder verwijst eiseres naar de Zuid-Koreaanse wetgeving van 24 mei 2001, die nog geldig is. Daarnaast voert eiseres aan dat er niet zonder meer van kan worden uitgegaan dat zij bescherming krijgt van de Zuid-Koreaanse autoriteiten. Vanwege haar lange verblijf in het buitenland moet zij de Zuid-Koreaanse nationaliteit aanvragen.
Ook kan redelijkerwijs niet van haar verwacht worden dat zij zich op haar Zuid-Koreaanse staatsburgerschap beroept, gelet op het gevaar voor haar familie in Noord-Korea.
Eiseres stelt dat zij in haar zienswijze een veelvoud aan krantenartikelen en informatie heeft aangehaald die in combinatie met reeds bekende landeninformatie tot de conclusie dienen te leiden dat een vestiging in Zuid-Korea gevaar oplevert voor haar familieleden. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft eiseres nog twee artikelen overgelegd.
Ten slotte heeft eiseres zich, onder verwijzing naar het V-nummer [nummer 1], beroepen op het gelijkheidsbeginsel. Op 15 januari 2013, na inwerkingtreding van het nieuwe beleid op 1 januari 2013, is aan [naam 1] een verblijfsvergunning verleend. Ter zitting heeft eiseres een besluit van 27 december 2012 overgelegd waaruit blijkt dat verweerder aan [naam 1] een verblijfsvergunning asiel heeft verleend. Tevens heeft eiseres een besluit van verweerder van 9 september 2013 overgelegd, waarbij aan [naam 2] een verblijfsvergunning asiel is verleend.
6.
Verweerder heeft in het verweerschrift van 28 januari 2014 verwezen naar het bestreden besluit, met de kanttekening dat de overweging in het bestreden besluit, dat de beoordeling van de situatie van familieleden van eiseres in Noord-Korea in beginsel geen deel uitmaakt van de onderhavige beoordelingsscope, komt te vervallen. Indien een vreemdeling stelt dat zijn vestiging in Zuid-Korea een bijzonder risico oplevert voor in Noord-Korea achtergebleven familie, zal deze omstandigheid worden betrokken bij de besluitvorming. Verweerder verwijst in dit verband naar een met zijn verweerschrift meegezonden brief van 6 november 2013 van het hoofd afdeling Migratie en Asiel van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, waarin de antwoorden staan op vragen van deze rechtbank, zittingsplaats Rotterdam, die zijn voorgelegd aan de Nederlandse vertegenwoordiging in Seoul. Verder ligt het niet op de weg van verweerder om nader te onderzoeken hoe aannemelijk de kans is dat de autoriteiten van Noord-Korea op de hoogte zullen raken van een vestiging van eiseres in Zuid-Korea en of in dat geval gevaar dreigt voor haar familieleden in Noord-Korea. Het is aan eiseres om dat aannemelijk te maken.
De rechtbank overweegt als volgt.
7.
Ingevolge artikel 1 A van het Verdrag van Genève betreffende de status van vluchtelingen van 1951 zoals gewijzigd bij Protocol van New York van 1967 (het Vluchtelingenverdrag) is van vluchtelingschap sprake in geval de betrokkene afkomstig is uit een land waarin hij gegronde redenen heeft te vrezen voor vervolging wegens zijn godsdienstige, levensbeschouwelijke of politieke overtuiging, zijn nationaliteit, dan wel wegens het behoren tot een bepaald ras of tot een bepaalde sociale groep.
In de laatste alinea onder (2) van deze bepaling staat dat indien een persoon meer dan één nationaliteit bezit, de term “het land waarvan hij de nationaliteit bezit” elk van de landen betekent waarvan hij de nationaliteit bezit. Een persoon wordt niet geacht van de bescherming van het land waarvan hij de nationaliteit bezit, verstoken te zijn, indien hij, zonder geldige redenen ingegeven door gegronde vrees, de bescherming van één van de landen waarvan hij de nationaliteit bezit, niet inroept.
Verdragsvluchtelingen komen in aanmerking voor een verblijfsvergunning asiel op grond van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vreemdelingenwet 2000 (verder: Vw 2000).
Ingevolge artikel 3 van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (verder: EVRM) kan niemand worden onderworpen aan folteringen of aan onmenselijke of vernederende behandelingen of bestraffingen.
De vreemdeling die aannemelijk heeft gemaakt dat hij gegronde redenen heeft om aan te nemen dat hij bij uitzetting een reëel risico loopt om te worden onderworpen aan behandeling als bedoeld in deze verdragsbepaling, komt in aanmerking voor een verblijfsvergunning asiel op grond van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder b, ten tweede, van de Vw 2000.
Artikel 18 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (Handvest) bepaalt dat het recht op asiel is gegarandeerd met inachtneming van de voorschriften van het Vluchtelingenverdrag en overeenkomstig het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: “de Verdragen”).
Ingevolge artikel 31, eerste lid, van de Vw 2000 wordt een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd afgewezen indien de vreemdeling niet aannemelijk heeft gemaakt dat zijn aanvraag is gegrond op omstandigheden die, hetzij op zichzelf, hetzij in samenhang met andere feiten, een rechtsgrond voor verlening vormen.
In het tweede lid, aanhef en onder f, is bepaald dat bij het onderzoek naar de aanvraag mede wordt betrokken de omstandigheid dat de vreemdeling ter staving van zijn aanvraag geen reis- of identiteitspapieren dan wel andere bescheiden kan overleggen die noodzakelijk zijn voor de beoordeling van zijn aanvraag, tenzij de vreemdeling aannemelijk kan maken dat het ontbreken van deze bescheiden niet aan hem is toe te rekenen.
In het derde lid is, voor zover hier van belang, bepaald dat bij of krachtens algemene maatregel van bestuur regels kunnen worden gesteld met betrekking tot het eerste lid.
Artikel 3.105a van het Vreemdelingenbesluit 2000 bepaalt dat bij ministeriële regeling nadere regels kunnen worden gesteld met betrekking tot de beoordeling of sprake is van omstandigheden als bedoeld in artikel 31, eerste lid, van de Vw 2000.
Artikel 3.35, eerste lid, aanhef en onder e, van het Voorschrift Vreemdelingen 2000 (verder: VV 2000) bepaalt dat de beoordeling of een vreemdeling op grond van artikel 29, eerste lid, onder a dan wel b, van de Wet in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd plaatsvindt op individuele basis en onder meer rekening houdt met de vraag of in redelijkheid kan worden verwacht dat de vreemdeling zich onder de bescherming kan stellen van een ander land waar hij zich op zijn staatsburgerschap kan beroepen.
8.
De rechtbank stelt vast dat verweerder in het bestreden besluit afdoende heeft gemotiveerd waarom eiseres toerekenbaar niet beschikt over reis-, identiteits- of andere documenten. Eiseres heeft dat in beroep niet weerlegd. Verweerder heeft dan ook terecht beoordeeld of van het asielrelaas van eiseres positieve overtuigingskracht uitgaat.
9.
De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat de vermoedens die eiseres aan de huiszoeking in haar ouderlijk huis en de arrestatie van haar vader ontleent, dat zij bij terugkeer maar Noord-Korea door de autoriteiten zal worden vervolgd en net als haar vader zal worden verbannen, niet aannemelijk zijn. Hiertoe is van belang dat eiseres en haar moeder bij de huiszoeking op[datum] niets is overkomen en dat eiseres met haar verwijzing naar het World Report 2013 – North Korea van Human Rights Watch evenmin heeft aangetoond dat de Noord- Koreaanse autoriteiten specifiek naar haar op zoek zijn. Verweerder heeft daarom kunnen komen tot het oordeel dat positieve overtuigingskracht ontbreekt en dat het asielrelaas daarmee als ongeloofwaardig moet worden aangemerkt.
10.
De rechtbank stelt vast dat tussen partijen niet in geschil is dat eiseres zonder toestemming van de autoriteiten haar land van herkomst heeft verlaten en dat zij bij terugkeer naar Noord-Korea te vrezen heeft voor vervolging, dan wel behandeling in strijd met artikel 3 van het EVRM, vanwege republiekvlucht. In geschil is of verweerder de asielaanvraag van eiseres heeft mogen afwijzen op de grond dat eiseres zich op het staatsburgerschap van Zuid-Korea kan beroepen.
11.
Uit het COI-rapport volgt dat niet alle Noord-Koreanen automatisch door Zuid-Korea als staatsburgers worden beschouwd. Degenen die na een veiligheidsonderzoek niet in aanmerking komen voor het Zuid-Koreaanse staatsburgerschap betreffen personen die langere tijd in een derde land hebben verbleven en internationale criminelen zoals moordenaars, vliegtuigkapers, drugssmokkelaars of terroristen. Het begrip “langere tijd” is in de Operational Guidance Note van 2 juli 2010 gedefinieerd als een periode van meer dan tien jaren. Voorts volgt uit het COI-rapport dat, indien het veiligheidsonderzoek geen positieve uitkomst heeft, dit geen effect heeft op het verkrijgen van het Zuid-Koreaanse staatsburgerschap, maar mogelijk sociale en financiële bijstand aan de betreffende Noord-Koreaan kan worden onthouden. In de Operational Guidance Note van 27 september 2012 is vermeld dat de meeste Noord-Koreanen ook Zuid-Koreaan zijn, omdat ze die nationaliteit bij de geboorte verkrijgen door afstamming van een Koreaanse ouder. Bij afwezigheid van meer dan tien jaren van het Koreaanse schiereiland wordt aangenomen dat men een andere nationaliteit heeft verkregen en de Zuid-Koreaanse nationaliteit heeft verloren. Ook in dat laatste geval kan de Zuid-Koreaanse nationaliteit wel weer worden verkregen. Noord-Koreanen kunnen in beginsel in Zuid-Korea verblijven en recht hebben op dat staatsburgerschap.
12.
De rechtbank is van oordeel dat uit deze informatie kan worden afgeleid dat eiseres – die langer dan tien jaar in een derde land (China) heeft verbleven en die niet is aan te merken als internationaal crimineel – zich kan beroepen op het Zuid-Koreaanse staatsburgerschap. Dit standpunt wordt ook duidelijk bevestigd in de brief van het ministerie van Buitenlandse Zaken van 6 november 2013, waarin antwoord is gegeven op vragen van deze rechtbank, zittingsplaats Rotterdam.
13.
Anders dan eiseres heeft aangevoerd, acht de rechtbank het tegenwerpen van dit vestigingsalternatief niet in strijd met het Vluchtelingenverdrag. Uit de tekst van artikel 1 A onder (2), laatste alinea, van dit verdrag, volgt dat geen vluchtelingrechtelijke bescherming toekomt aan de persoon die de nationaliteit van twee landen heeft, indien hij zonder geldige redenen ingegeven door gegronde vrees, de bescherming van één van de landen waarvan hij de nationaliteit bezit, niet inroept. Gewezen wordt op gevallen waarin de betrokkene weliswaar het staatsburgerschap heeft van een land waar hij geen gegronde vrees heeft, maar dit staatsburgerschap ineffectief dreigt te zijn omdat dit niet de bescherming oplevert die normaal aan staatsburgers wordt verleend. In de regel moet er eerst een verzoek zijn om, en een weigering van, bescherming, alvorens kan worden vastgesteld dat het betreffende staatsburgerschap ineffectief is. De rechtbank is van oordeel dat in het geval van eiseres niet gezegd kan worden dat het Zuid-Koreaanse staatsburgerschap niet effectief is in de hiervoor bedoelde zin.
14.
Nu artikel 3.35, eerste lid, aanhef en onder e, van het VV 2000, dat de neerslag in het nationale recht vormt van artikel 4, derde lid, aanhef en onder e, van Richtlijn 2004/83/EG (de Definitierichtlijn) niet in strijd is met het Vluchtelingenverdrag, is deze bepaling evenmin in strijd met het in artikel 18 van het Handvest opgenomen Unierechtelijke voorschrift dat het recht op asiel in overeenstemming moet zijn met de Verdragen.
15.
Vervolgens staat ter beoordeling of van eiseres ook redelijkerwijs mag worden verwacht dat zij zich op haar Zuid-Koreaanse staatsburgerschap beroept. De rechtbank
stelt voorop dat het aan verweerder is om te onderzoeken of de vestiging in Zuid-Korea in redelijkheid van eiseres mag worden verwacht, nu verweerder dit vestigingsalternatief tegenwerpt.
16.
De rechtbank is van oordeel dat verweerder het in rechtsoverweging 15 genoemde onderzoek heeft uitgevoerd. Verweerder heeft dienaangaande terecht gesteld dat eiseres
in het nader gehoor (pagina 9-10) heeft verklaard dat zij sinds haar vertrek uit Noord-Korea op[datum] geen contact meer heeft gehad met haar moeder en vader en ook op andere wijze geen informatie heeft gehad over haar familie. Eiseres heeft verklaard dat haar vader afkomstig is uit Zuid-Korea en geen familie heeft. De broer van haar moeder, die gezorgd heeft voor mensen van Zuid-Koreaanse afkomst, is net als haar vader voor antirevolutionair uitgemaakt. Haar zus is getrouwd en behoort nu tot familie van haar man.
Eiseres heeft met haar verwijzing naar een twaalftal kranten- en internetartikelen niet aannemelijk weten te maken dat de Noord-Koreaanse autoriteiten op de hoogte raken van haar vestiging in Zuid-Korea en dat haar familieleden in Noord-Korea daardoor gevaar lopen. Hier mocht verweerder dan ook aan voorbij gaan.
De twee in beroep overgelegde artikelen kunnen niet tot een ander oordeel leiden. Dat zich in Zuid-Korea Noord-Koreaanse spionnen ophouden, is onvoldoende om te concluderen dat de Noord-Koreaanse autoriteiten reeds daarom op de hoogte zullen raken van het verblijf van eiseres aldaar. Verder is niet gebleken dat de Noord-Koreaanse autoriteiten op de hoogte zijn van het verblijf van eiseres in het buitenland. De rechtbank volgt verweerder hierin, mede gezien de door verweerder met zijn verweerschrift toegezonden brief van 6 november 2013 van het hoofd afdeling Migratie en Asiel van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. In die brief staat onder meer: “Indien een Noord-Koreaan zich met succes beroept op het Zuid-Koreaanse staatsburgerschap kunnen de familieleden van overlopers daarvan negatieve gevolgen ondervinden: variërend van de dood tot het verliezen van hun werk. Dit hangt vooral af van de status en het niveau van de overloper. Een hooggeplaatste of waardevolle overloper brengt zijn familie ernstiger in gevaar dan een gewone burger. Het feit is echter dat er zoveel mensen vluchten dat het regime onmogelijk al hun familieleden kan straffen, ook wanneer de autoriteiten ontdekt hebben dat er mensen gevlucht zijn. Een verdwijning wordt bovendien niet altijd als een geval van overlopen beschouwd.” Gesteld noch gebleken is dat eiseres als een overloper als hiervoor bedoeld beschouwd dient te worden. Gelet hierop mag redelijkerwijs worden verwacht dat eiseres zich op haar Zuid-Koreaanse staatsburgerschap beroept.
17.
Het beroep op het gelijkheidsbeginsel slaagt evenmin. Het besluit van 27 december 2012 is een oud besluit van vóór de inwerkingtreding van het nieuwe beleid op 1 januari 2013. Verder blijkt uit het overgelegde besluit van 9 september 2013 niet dat die zaak identiek is aan de zaak van eiseres.
18.
De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich op goede gronden op het standpunt heeft gesteld dat eiseres niet in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning op grond van artikel 29, eerste lid, van de Vw 2000.
19.
Het beroep is ongegrond
20.
Er bestaat geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. A.W. Ente, rechter, in tegenwoordigheid van mr. J.A.B. Koens, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 15 mei 2014.
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan binnen vier weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.