Uitspraak
vonnis
RECHTBANK ARNHEM
burgerlijk recht, sector kanton
Locatie Nijmegen
zaakgegevens 737732 \ CV EXPL 11-1421 \ 157 tm
uitspraak van 29 juli 2011
vonnis
in de zaak van
de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid
Telfort B.V.
gevestigd te Amsterdam Zuidoost
eisende partij
gemachtigde GGN Tijhuis en Partners
tegen
[gedaagde partij]
wonende te [woonplaats]
gedaagde partij
procederend in persoon
Partijen worden hierna Telfort en [gedaagde partij] genoemd.
1. De procedure
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- de dagvaarding van 1 februari 2011
- de conclusie van antwoord met producties
- de conclusie van repliek met producties
- de conclusie van dupliek.
2. De vordering en het verweer
2.1 Telfort vordert dat de kantonrechter bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, [gedaagde partij] veroordeelt aan haar te betalen € 752,10, bestaande uit een hoofdsom van € 391,14, een bedrag van € 285,96 aan overeengekomen rente van 1% per maand tot 23 december 2010 en
€ 75,00 aan buitengerechtelijke kosten, vermeerderd met de overeengekomen rente over
€ 391,14 vanaf 23 december 2010 tot de dag van algehele betaling en met de proceskosten.
2.2 Telfort baseert haar vordering op de volgende, zakelijk weergegeven, stellingen.
[gedaagde partij] is met haar een overeenkomst aangegaan voor een mobiele telefoonaansluiting met nummer 06-[nummer]. In verband met de overeenkomst heeft Telfort maandelijks abonnementsgelden en gebruikskosten in rekening gebracht.
Wegens aanhoudend betalingsverzuim heeft Telfort de overeenkomst met [gedaagde partij] op 26 september 2005 beëindigd. Telfort lijdt schade door het voortijdig beëindigen van het contract wegens wanprestatie van [gedaagde partij]. Telfort baseert het schadebedrag, dat zij na creditering op grond van het rapport “Ambtshalve toepassing van Europees Consumentenrecht” stelt op € 207,08, op artikel 6:277 BW.
Ondanks aanmaningen en sommaties heeft [gedaagde partij] facturen ter zake van abonnements- en gebruikskosten in de periode van 19 augustus 2005 tot en met 20 oktober 2005, het schadebedrag daarin begrepen, niet volledig betaald en daarom moet hij ook de overeengekomen rente en de buitengerechtelijke kosten betalen.
2.3 [gedaagde partij] voert gemotiveerd verweer. Op dat verweer gaat de kantonrechter hierna zo nodig in.
3. De beoordeling
3.1 [gedaagde partij] voert geen verweer tegen de hoogte van de hoofdsom. Nu deze de kantonrechter ook niet onrechtmatig of ongegrond voorkomt wijst de kantonrechter de gevorderde hoofdsom toe.
3.2 [gedaagde partij] voert verweer tegen de gevorderde rente en kosten. Hij voert, zakelijk weergegeven, aan dat deze vermeden hadden kunnen worden als Telfort haar vordering eerder had ondergebracht bij Intrum Justitia, met wie hij in 2009 een betalingsregeling heeft getroffen ten aanzien van twee andere vorderingen van Telfort.
In reactie hierop stelt Telfort dat het haar vrij staat de invordering van haar toekomende gelden uit te besteden aan incassogemachtigden welke zij daartoe verkiest in te schakelen. Onder overlegging van zes sommatiebrieven in de periode van 18 juni 2010 tot en met 30 augustus 2010 (productie 2 bij repliek), stelt Telfort dat uitsluitend haar gemachtigde GGN [gedaagde partij] heeft gesommeerd tot betaling van de onderhavige vordering. De kantonrechter overweegt in dat verband het volgende.
3.3 Telfort heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat haar gemachtigde buitengerechtelijk werkzaamheden heeft verricht. [gedaagde partij] heeft de ontvangst van voornoemde sommatiebrieven niet betwist. Het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke kosten, dat in overeenstemming is met de gebruikelijke tarieven, wordt daarom toegewezen.
3.4 Telfort stelt in haar dagvaarding dat [gedaagde partij] in verzuim is, en derhalve rente verschuldigd is, nu hij niet heeft betaald binnen de overeengekomen termijn van tien dagen na de factuurdatum. [gedaagde partij] betwist deze stelling niet, zodat de kantonrechter de gevorderde overeengekomen rente toewijst.
3.5 De kantonrechter is niet bevoegd om partijen een betalingsregeling op te leggen, zoals [gedaagde partij] heeft verzocht. Voor het treffen van een betalingsregeling kan [gedaagde partij] zich wenden tot (de gemachtigde van) Telfort.
3.6 De kantonrechter begrijpt uit het verweer van [gedaagde partij] dat hij de noodzaak van een gerechtelijke procedure betwist, nu Telfort de onderhavige vordering had moeten overdragen aan Intrum Justitia, zodat de vordering meegenomen had kunnen worden in de betalingsregeling. De kantonrechter overweegt hieromtrent als volgt.
3.7 Het staat Telfort weliswaar vrij om te bepalen aan welke incassogemachtigde zij haar vordering overdraagt, maar daarbij moet zij zich jegens [gedaagde partij] wel gedragen overeenkomstig de eisen van redelijkheid en billijkheid (artikel 6:2, lid 1 BW). Nu zonder nadere toelichting, die ontbreekt, niet valt in te zien waarom slechts twee van de drie bij GGN Incasso B.V. in handen zijnde vorderingen van Telfort, alle betreffende facturen uit 2005, zijn overgedragen aan Intrum Justitia en het een feit van algemene bekendheid is dat incasseren van meerdere facturen door verschillende incassobureaus tot hogere kosten leidt, heeft Telfort zich jegens [gedaagde partij] niet gedragen overeenkomstig de eisen van redelijkheid en billijkheid. Daar niet weersproken is dat bij overdracht van de onderhavige vordering aan Intrum Justitia deze ook zou zijn meegenomen in de getroffen betalingsregeling met Intrum Justitia, worden de proceskosten gecompenseerd in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.
De beslissing
De kantonrechter
veroordeelt [gedaagde partij] om aan Telfort te betalen een bedrag van € 752,10, te vermeerderen met de overeengekomen rente over € 391,14 vanaf 23 december 2010 tot aan de dag van volledige betaling;
verklaart deze veroordeling uitvoerbaar bij voorraad;
compenseert de proceskosten in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.
Dit vonnis is gewezen door de kantonrechter mr. J.W.M. Tromp en in het openbaar uitgesproken op 29 juli 2011.