ECLI:NL:RBAMS:2016:1564

• Datum uitspraak: 22 maart 2016
• Publicatiedatum: 22 maart 2016
• Zaaknummer: 13.752069-15
• Instantie: Rechtbank Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Rekestprocedure
• Rechters: A.C. Enkelaar; I.M.L. Felix; P. Rodenburg
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Overlevering van een persoon aan Luxemburg in het kader van een strafrechtelijk onderzoek met betrekking tot witwassen en valsheid in geschrift

Op 22 maart 2016 heeft de Rechtbank Amsterdam uitspraak gedaan in een rekestprocedure betreffende de overlevering van een opgeëiste persoon aan Luxemburg. De zaak betreft een Europees aanhoudingsbevel (EAB) dat is uitgevaardigd op 14 juli 2015 door de Juge d’Instruction van het Tribunal d’arrondissement de et à Diekirch. De opgeëiste persoon, geboren in 1993, wordt verdacht van strafbare feiten die zich in een internationale context hebben afgespeeld, met als pleegplaatsen Luxemburg en Nederland. De rechtbank heeft vastgesteld dat Nederland ook rechtsmacht heeft, maar dit levert geen grond op om de overlevering te weigeren. De rechtbank heeft de vordering van de officier van justitie, die op 1 december 2015 was ingediend, behandeld op de openbare zitting van 8 maart 2016. De opgeëiste persoon werd bijgestaan door zijn raadsman, mr. S.P.C. Wester.

De rechtbank heeft de identiteit van de opgeëiste persoon onderzocht en vastgesteld dat hij de Nederlandse nationaliteit heeft. De rechtbank heeft de inhoud van het EAB beoordeeld en geconcludeerd dat het voldoende informatie bevatte over de strafbare feiten, waaronder valsheid in geschrift en witwassen. De verdediging heeft betoogd dat de overlevering op grond van artikel 2 van de Overleveringswet (OLW) geweigerd moest worden, maar de rechtbank heeft dit verweer verworpen. De rechtbank oordeelde dat de feiten naar Nederlands recht strafbaar zijn en dat de opgeëiste persoon niet kon aantonen dat hij onschuldig was aan de feiten.

De rechtbank heeft ook de garantie beoordeeld die door de Luxemburgse autoriteiten is verstrekt, dat de opgeëiste persoon zijn straf in Nederland zal mogen ondergaan indien hij wordt veroordeeld. De rechtbank heeft vastgesteld dat aan alle voorwaarden voor de overlevering is voldaan en dat er geen weigeringsgronden zijn. De rechtbank heeft daarom besloten de overlevering toe te staan, waarbij de officier van justitie in redelijkheid tot zijn vordering heeft kunnen komen. De uitspraak is gedaan door mr. A.C. Enkelaar, voorzitter, en mrs. I.M.L. Felix en P. Rodenburg, rechters, in aanwezigheid van griffier mr. D. Smeets.

Uitspraak

RECHTBANK AMSTERDAM

INTERNATIONALE RECHTSHULPKAMER

Parketnummer: 13.752069-15

RK nummer: 15/8336

Datum uitspraak: 22 maart 2016

UITSPRAAK

op de vordering ex artikel 23 van de Overleveringswet (OLW), ingediend door de officier van justitie bij deze rechtbank. Deze vordering dateert van 1 december 2015 en betreft onder meer het in behandeling nemen van een Europees aanhoudingsbevel (EAB).

Dit EAB is uitgevaardigd op 14 juli 2015 (ontvangen op 30 november 2015) door de
Juge d’Instruction van het
Tribunal d’arrondissement de et à Diekirch (Luxemburg) en strekt tot de aanhouding en overlevering van:

[opgeëiste persoon] ,

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1993,

ingeschreven in de Basisregistratie personen en verblijvend op het adres [adres] , [te plaats] ,

hierna te noemen “de opgeëiste persoon”.

1. Procesgang

De vordering is behandeld op de openbare zitting van 8 maart 2016. Het verhoor heeft plaatsgevonden in tegenwoordigheid van de officier van justitie mr. K. van der Schaft. De opgeëiste persoon heeft zich doen bijstaan door zijn raadsman, mr. S.P.C. Wester, advocaat te Amsterdam.

De rechtbank heeft de termijn waarbinnen zij op grond van artikel 22, eerste lid, OLW uitspraak zou moeten doen op grond van artikel 22, vierde lid, voor onbepaalde tijd verlengd

2. Identiteit van de opgeëiste persoon

De rechtbank heeft de identiteit van de opgeëiste persoon onderzocht. De opgeëiste persoon heeft ter zitting verklaard dat de bovenvermelde personalia juist zijn en voorts dat hij de Nederlandse nationaliteit heeft.

3. Grondslag en inhoud van het EAB

In het EAB wordt melding gemaakt van een internationaal arrestatiebevel van 14 juli 2015.

De overlevering wordt verzocht ten behoeve van een door de justitiële autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat ingesteld strafrechtelijk onderzoek ter zake van het vermoeden dat de opgeëiste persoon zich schuldig heeft gemaakt aan naar het recht van Luxemburg strafbare feiten.

Deze feiten zijn omschreven in onderdeel e) van het EAB. Een door de griffier gewaarmerkte fotokopie van dit onderdeel is als bijlage aan deze uitspraak gehecht.

De raadsman heeft betoogd dat de stukken niet genoegzaam zijn en dat de overlevering op grond van artikel 2 van de OLW dient te worden geweigerd. Uit de feitomschrijving van de feiten 3 en 4 blijkt niet waar deze feiten daadwerkelijk zijn begaan.

De officier van justitie heeft zich gemotiveerd op het standpunt gesteld dat het EAB aan de vereisten van artikel 2 van de OLW voldoet.

De rechtbank verwerpt dit verweer en overweegt als volgt. Het EAB dient gegevens te bevatten op basis waarvan het voor de opgeëiste persoon duidelijk is waarvoor zijn overlevering wordt verzocht en het voor de rechtbank duidelijk is of het verzoek voldoet aan de in de OLW geformuleerde vereisten. Zo dient het EAB een beschrijving van de omstandigheden waaronder het strafbare feit is gepleegd te bevatten, met vermelding van, onder meer, het tijdstip, de plaats en de mate van betrokkenheid van de gezochte persoon bij het strafbare feit.

Naar het oordeel van de rechtbank bevat het EAB in samenhang met de aanvullende informatie van 26 januari 2016 een genoegzame omschrijving van de strafbare feiten waarvan de opgeëiste persoon wordt verdacht. Die omschrijving van de feiten is voorts zodanig, dat het voor de rechtbank mogelijk is te onderzoeken of aan alle voorwaarden voor de overlevering is voldaan. Uit de informatie is naar het oordeel van de rechtbank genoegzaam af te leiden dat de feiten zich in een internationale context hebben afgespeeld, waaronder het internationale bankverkeer, waarbij als pleegplaatsen Luxemburg en Nederland zijn vermeld. Bij de feiten 3 en 4, het witwassen in het internationale betalingsverkeer, zijn Luxemburg en Nederland niet apart vermeld, maar is wel een verwijzing naar de feiten 1 en 2 aangegeven.

4. Strafbaarheid, feiten waarvoor dubbele strafbaarheid is vereist

De uitvaardigende justitiële autoriteit heeft de feiten niet aangeduid als feiten waarvoor het vereiste van toetsing van dubbele strafbaarheid niet geldt. Overlevering kan in dat geval alleen worden toegestaan indien voldaan wordt aan de in artikel 7, eerste lid, aanhef en onder a, 2e OLW gestelde eisen.

De rechtbank stelt vast dat hieraan is voldaan.

De feiten leveren naar Nederlands recht op:

Feiten 1 en 2:

Valsheid in geschrift (artikel 225 lid 1, WvSr)

Opzettelijk gebruik maken van een vals of vervalst geschrift, als bedoeld in artikel 225, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht als ware het echt en onvervalst. (artikel 225 lid 2 WvSr)

Feiten 3 en 4:

Opzetheling (416 WvSr) en/of

Oplichting (artikel 326 WvSr) en/of

Witwassen (artikel 420bis WvSr)

5. Onschuldverweer

De opgeëiste persoon heeft verklaard niet schuldig te zijn aan de feiten. Hij heeft dit echter tijdens het verhoor ter zitting niet kunnen aantonen.

De onschuldbewering kan dan ook niet leiden tot weigering van de overlevering.

6. De garantie als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van de OLW

De opgeëiste persoon heeft de Nederlandse nationaliteit. Zijn overlevering kan daarom alleen worden toegestaan, indien naar het oordeel van de rechtbank is gewaarborgd dat, zo hij ter zake van de feiten waarvoor de overlevering kan worden toegestaan in de uitvaardigende lidstaat tot een onvoorwaardelijke vrijheidsstraf wordt veroordeeld, hij deze straf in Nederland zal mogen ondergaan.

De Juge d’Instruction van het Tribunal d’Arrondissement de et à Diekirch heeft bij mail van 26 januari 2016 het volgende meegedeeld:

“I guarantee that in case [opgeëiste persoon] is sentenced to an unconditional prison sentence without appeal in Luxemburg after the surrender, he will be allowed to carry out this punishment in the Netherlands.”

Uit artikel 2:13, eerste lid, aanhef en onder f, van de Wet wederzijdse erkenning en tenuitvoerlegging vrijheidsbenemende en voorwaardelijke sancties volgt dat deze garantie alleen kan worden geëffectueerd, indien de feiten ook naar Nederlands recht strafbare feiten opleveren.

De onder 4. bedoelde feiten zijn inderdaad naar Nederlands recht strafbaar.

Aan deze voorwaarde is voldaan.

Naar het oordeel van de rechtbank is de hiervoor vermelde garantie voldoende.

7. Weigeringsgrond als bedoeld in artikel 13, eerste lid, onder a, van de OLW

De rechtbank stelt vast dat het EAB betrekking heeft op strafbare feiten die geacht worden geheel of gedeeltelijk op Nederlands grondgebied te zijn gepleegd. Artikel 13, eerste lid, onder a, van de OLW verbiedt in een dergelijk geval de overlevering voor deze feiten.

De officier van justitie heeft echter overeenkomstig artikel 13, tweede lid, van de OLW gevorderd dat wordt afgezien van de weigeringsgrond en daartoe de volgende argumenten aangevoerd:

• Het onderzoek is in Luxemburg aangevangen;
• [bedrijf 1] is een in Luxemburg gevestigd bedrijf;
• Het rechtsgevolg heeft zich in Luxemburg voorgedaan;
• De overlevering wordt door Luxemburg beoogd voor meerdere personen;
• Luxemburg heeft een terugkeergarantie verstrekt.

Het voorgaande brengt volgens de officier van justitie mee dat uit het oogpunt van een goede rechtsbedeling overlevering aan de Luxemburgse autoriteiten dient plaats te vinden en overname van de strafzaak door Nederland niet de voorkeur verdient.

De raadsman heeft de rechtbank verzocht de overlevering op grond van dit artikel te weigeren dan wel de vordering van de officier van justitie op grond van het tweede lid af te wijzen. Niet zou zijn gebleken dat de verzochte overlevering aan de Luxemburgse autoriteiten en de verdere vervolging in Luxemburg de voorkeur verdient, boven de mogelijke afhandeling van de strafzaak door de Nederlandse autoriteiten. Daartoe is aangevoerd dat de feiten grotendeels, dan wel in het geheel, in Nederland zijn gepleegd. Het bewijs en mogelijke getuigen bevinden zich grotendeels in Nederland. Tevens wordt de overlevering voor meerdere Nederlandse verdachten verzocht. Het rechtsbelang van Nederland is evenveel als dat van Luxemburg geschonden. Het gaat immers om witwassen en volgens de EU hebben deze feiten in alle Europese landen een hoge prioriteit. De gelden zijn volgens het onderzoek ook voornamelijk in het Nederlandse financiële verkeer terecht gekomen. Tevens hebben de vader van de opgeëiste persoon en een medeverdachte aangifte tegen elkaar ingediend.

De rechtbank stelt voorop dat artikel 13, tweede lid, van de OLW haar slechts een marginale toetsing van de vordering van de officier opdraagt en voor een verdergaande beoordeling geen ruimte biedt. Gelet op de door de officier van justitie aangevoerde argumenten heeft de officier van justitie in redelijkheid tot zijn vordering kunnen komen. Hetgeen de raadsman heeft aangevoerd is onvoldoende om tot een ander oordeel te komen. De omstandigheid dat Nederland ook rechtsmacht heeft, levert geen grond op om de door Luxemburg verzochte overlevering te weigeren. Er dient dan ook te worden afgezien van de in artikel 13, eerste lid, onder a, van de OLW bedoelde weigeringsgrond.

8. Slotsom

Nu is vastgesteld dat het EAB voldoet aan de eisen van artikel 2 OLW en ook overigens geen weigeringsgronden aan de overlevering in de weg staan, dient de overlevering te worden toegestaan.

9. Toepasselijke wetsartikelen

De artikelen 225, 326, 416, 420bis en van het Wetboek van Strafrecht, en 2, 5, 6, 7, 13 van de OLW.

10. Beslissing

STAAT TOE de overlevering van
[opgeëiste persoon] aan de
Juge d’Instruction van het
Tribunal d’arrondissement de et à Diekirch (Luxemburg) ten behoeve van het in Luxemburg tegen hem gerichte strafrechtelijk onderzoek naar de feiten waarvoor zijn overlevering wordt verzocht.

Aldus gedaan door

mr. A.C. Enkelaar, voorzitter,

mrs. I.M.L. Felix en P. Rodenburg, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. D. Smeets, griffier,

en uitgesproken ter openbare zitting van 22 maart 2016.

Ingevolge artikel 29, tweede lid, OLW staat tegen deze uitspraak geen gewoon rechtsmiddel open.