ECLI:NL:HR:2015:3223

• Datum uitspraak: 6 november 2015
• Publicatiedatum: 5 november 2015
• Zaaknummer: 14/04120
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: R.J. Koopman; C. Schaap; M.A. Fierstra; J. Wortel; M.E. van Hilten
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Toerekening van niet-aangegeven vermogensbestanddelen aan belanghebbende in het kader van navorderingsaanslagen inkomstenbelasting

In deze zaak heeft de Hoge Raad op 6 november 2015 uitspraak gedaan in een cassatieprocedure betreffende de toerekening van niet-aangegeven vermogensbestanddelen aan een belanghebbende in het kader van navorderingsaanslagen inkomstenbelasting over de jaren 2001 tot en met 2004. De belanghebbende, die onder huwelijkse voorwaarden was gehuwd met zijn ex-partner, had in de betreffende jaren geen melding gemaakt van buitenlandse vermogensbestanddelen die zijn ex-partner in het buitenland aanhield. De Inspecteur had aanvankelijk het volledige buitenlandse vermogen aan de belanghebbende toegerekend, maar later besloten om dit vermogen voor de helft aan beide partners toe te rekenen, wat leidde tot navorderingsaanslagen.

De belanghebbende ging in cassatie tegen de uitspraak van het Gerechtshof 's-Hertogenbosch, die de toerekening door de Inspecteur bevestigde. De Hoge Raad oordeelde dat het Hof terecht had geoordeeld dat de Inspecteur niet in strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel had gehandeld. De Hoge Raad bevestigde dat op basis van artikel 2.17 van de Wet IB 2001, het buitenlandse vermogen terecht voor de helft aan de belanghebbende was toegerekend, omdat er geen andere toedeling was gemaakt door de belanghebbende en zijn ex-partner. De Hoge Raad verklaarde het beroep in cassatie ongegrond, waarmee de uitspraak van het Hof werd bekrachtigd.

Uitspraak

Hoge Raad der Nederlanden

Derde Kamer

Nr. 14/04120

6 november 2015

Arrest

gewezen op het beroep in cassatie van
[X] te
[Z] (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het
Gerechtshof ’s-Hertogenbosch van 23 oktober 2014, nrs. 13/00910 tot en met 13/00913, op het hoger beroep van belanghebbende tegen een uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant (nrs. AWB 12/2659 tot en met 12/2662) betreffende de aan belanghebbende over de jaren 2001 tot en met 2004 opgelegde navorderingsaanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV). De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

1. Het geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

De Advocaat-Generaal R.E.C.M. Niessen heeft op 9 september 2015 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie.

2. Beoordeling van de middelen

2.1.

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

2.1.1.

Belanghebbende was onder huwelijkse voorwaarden gehuwd met [A] (hierna: de ex-partner). De ex-partner hield in de onderhavige jaren 2001 tot en met 2004 in het buitenland vermogensbestanddelen aan waarvan de oorsprong lag in een door haar verkregen erfenis (hierna: het buitenlandse vermogen). Dit buitenlandse vermogen is niet opgenomen in haar aangiften IB/PVV voor deze jaren, noch in die van belanghebbende.

2.1.2.

Vanaf 18 maart 2005 leven belanghebbende en de ex-partner duurzaam gescheiden. Tussen hen is in 2006 de echtscheiding uitgesproken.

2.1.3.

Op 27 december 2009 heeft belanghebbende met betrekking tot het buitenlandse vermogen een Verklaring Vrijwillige verbetering Buitenlands vermogen aan de Inspecteur gezonden.

2.1.4.

De Inspecteur heeft het door belanghebbende alsnog aangegeven buitenlandse vermogen bij de onderwerpelijke navorderingsaanslagen aanvankelijk geheel aan belanghebbende toegerekend. Bij uitspraak op bezwaar heeft hij zich echter nader op het standpunt gesteld dat deze bestanddelen van de rendementsgrondslag voor elk van de onderwerpelijke jaren geacht worden bij belanghebbende en de ex-partner voor de helft tot hun bezittingen te behoren. Hij heeft de navorderingsaanslagen dienovereenkomstig verminderd.

2.2.1.

Het Hof heeft geoordeeld dat op grond van artikel 2.17, lid 3 en lid 4, Wet IB 2001 terecht 50 percent van het buitenlandse vermogen aan belanghebbende is toegerekend, omdat niet gezamenlijk door belanghebbende en de ex-partner een andere toedeling is gemaakt. Naar het oordeel van het Hof blijkt nergens van een andere bedoeling van de wetgever. Tot slot oordeelde het Hof dat de Inspecteur niet onzorgvuldig heeft gehandeld door niet het volledige buitenlandse vermogen aan de ex-partner toe te rekenen.

2.2.2.

Tegen deze oordelen richten zich de middelen.

2.3.1.

Het eerste middel betoogt dat het Hof ten onrechte is voorbijgegaan aan belanghebbendes stelling dat de wetgever niet kan hebben beoogd dat in een situatie als de onderhavige – waarin ten tijde van de navordering niet langer sprake is van fiscaal partnerschap – bij een belastingplichtige vermogensbestanddelen in de heffing worden betrokken die niet behoren tot zijn vermogen, maar tot dat van zijn (inmiddels ex-)partner.

2.3.2.

Het middel faalt. Uit de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 2.17, lid (3 en lid) 4, van de Wet IB 2001, weergegeven in de onderdelen 4.12 tot en met 4.15 van de conclusie van de Advocaat-Generaal, volgt dat met het in deze bepalingen neergelegde wettelijke vermoeden van een verdeling bij helfte juist is beoogd te voorkomen dat de inspecteur een juridisch correcte verdeling moet maken, met alle bewijsrechtelijke complicaties van dien, in situaties waarin partners niet in staat of bereid zijn zelf een (andere) verdeling te maken.

2.4.1.

Met het tweede middel komt belanghebbende op tegen het oordeel van het Hof dat de Inspecteur niet heeft gehandeld in strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel door aan belanghebbende ter zake van de helft van het buitenlandse vermogen navorderingsaanslagen op te leggen.

2.4.2.

Ook dit middel faalt. De Inspecteur heeft bij de uitspraken op bezwaar ten aanzien van de navorderingsaanslagen de wettelijk voorgeschreven toerekening van het buitenlandse vermogen toegepast. Hem kan daarom, zoals het Hof terecht heeft geoordeeld, geen onzorgvuldig handelen worden verweten.

3. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

4. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president R.J. Koopman als voorzitter, en de raadsheren C. Schaap, M.A. Fierstra, J. Wortel en M.E. van Hilten, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier F. Treuren, en in het openbaar uitgesproken op 6 november 2015.