ECLI:NL:GHARL:2025:3313

• Datum uitspraak: 2 juni 2025
• Publicatiedatum: 28 mei 2025
• Zaaknummer: AVnr 000266-25 - 16-257672-23
• Instantie: Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Beschikking
• Rechters: M.L. Plas; C.H. Zuur; R.D.J. Visschers
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Vergoeding voor kosten van rechtsbijstand in hoger beroep na sepot van strafzaak

In deze zaak heeft het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden op 2 juni 2025 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een beslissing van de rechtbank Midden-Nederland. De appellant, geboren in 1997, had een verzoek ingediend om een vergoeding van € 508,20 voor kosten van rechtsbijstand, € 19 voor reiskosten en € 144,25 voor gederfde inkomsten, in verband met een strafzaak die tegen hem was aangespannen. De rechtbank had eerder een totale vergoeding van € 848,20 toegekend, maar het verzoek voor de reiskosten en gederfde inkomsten afgewezen. De appellant ging in hoger beroep tegen deze beslissing. Tijdens de behandeling van het hoger beroep op 19 mei 2025, werd de advocaat-generaal gehoord, evenals de raadsman van de appellant, mr. M. van Viegen. Het hof oordeelde dat de kosten van rechtsbijstand voor vergoeding in aanmerking kwamen, maar dat de reiskosten en gederfde inkomsten niet vergoed konden worden, omdat deze niet direct verband hielden met de vervolging. Het hof heeft de eerdere beslissing van de rechtbank vernietigd en een vergoeding van € 340 voor de kosten van de indiening en behandeling van het verzoekschrift toegekend. De totale vergoeding die aan de appellant werd toegekend, was € 848,20, maar het hof wees het overige verzoek af. De uitspraak benadrukt de voorwaarden waaronder vergoedingen voor rechtsbijstand kunnen worden toegekend, met verwijzing naar artikel 530 van het Wetboek van Strafvordering.

Uitspraak

Afdeling strafrecht

AV-nummer: 000266-25

Parketnummer: 16-257672-23

Uitspraak d.d.: 2 juni 2025

Beschikking van de meervoudige raadkamer op het hoger beroep tegen de beslissing van de rechtbank Midden-Nederland, zittingsplaats Utrecht, d.d. 17 december 2024 op het verzoek ex artikel 530 van het Wetboek van Strafvordering van:

[appellant] ,

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1997,

te dezer zake domicilie kiezende aan de [adres] ,

ten kantore van zijn raadsman: mr. M. van Viegen,

hierna te noemen: appellant.

Procesgang

Bij een op 28 december 2023 door de rechtbank ontvangen verzoekschrift heeft appellant gevraagd om een vergoeding van € 508,20 uit ’s Rijks kas voor in een strafzaak tegen appellant gemaakte kosten van rechtsbijstand, € 19 voor reiskosten en € 144,25 voor gederfde inkomsten, zoals nader in het verzoekschrift omschreven. Daarnaast heeft appellant gevraagd om een (forfaitaire) vergoeding voor de kosten van indiening en behandeling van het verzoekschrift.

De rechtbank heeft bij voormelde beslissing appellant een vergoeding toegekend van € 848,20, bestaande uit een vergoeding voor de kosten rechtsbijstand en de forfaitaire vergoeding voor het indienen van het verzoek, en het verzoek voor het overige afgewezen.

Namens appellant is op 7 januari 2025 hoger beroep tegen die beslissing ingesteld.

Het hoger beroep is door het hof in raadkamer op 19 mei 2025 in het openbaar behandeld, waarbij zijn gehoord de advocaat-generaal en namens appellant, mr. Van Viegen.

Beoordeling van het verzoek

Bij brief van 5 oktober 2023 is appellant kennis gegeven van de beslissing van de officier van justitie om de strafzaak tegen appellant te seponeren omdat er onvoldoende bewijs is (sepotcode 02). De strafzaak is daarmee geëindigd zonder oplegging van straf of maatregel en zonder dat toepassing is gegeven aan artikel 9a van het Wetboek van Strafrecht.

De raadsman heeft in raadkamer het verzoek nader toegelicht en gepersisteerd bij het verzoek in het bijzonder voor zover dat ziet op € 19 voor reiskosten en € 144,25 voor gederfde inkomsten.

Ter onderbouwing heeft de raadsman verwezen naar een uitspraak van de rechtbank Noord-Holland van 4 oktober 2023 (ECLI:NL:RBNHO:2023:10938) en heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat art. 530 van het Wetboek van Strafvordering grondslag biedt voor toekenning van het verzochte.

De advocaat-generaal heeft zich op het standpunt gesteld dat de rechtbank op goede gronden en juiste wijze heeft beslist.

Als de zaak is geëindigd zonder oplegging van straf of maatregel en zonder dat toepassing is gegeven aan artikel 9a van het Wetboek van Strafrecht wordt aan de gewezen verdachte een vergoeding toegekend voor de schade die hij ten gevolge van tijdverzuim door de vervolging en de behandeling van de zaak ter terechtzitting werkelijk heeft geleden en voor de kosten van een raadsman.

Ingevolge artikel 530, vierde lid, in verbinding met artikel 534, eerste lid, van het Wetboek van Strafvordering heeft de toekenning van een vergoeding steeds plaats indien en voor zover daartoe naar het oordeel van de rechter alle omstandigheden in aanmerking genomen gronden van billijkheid aanwezig zijn.

Het hof acht gronden van billijkheid aanwezig appellant een vergoeding voor de kosten van rechtsbijstand toe te kennen. Het hof heeft acht geslagen op de aard, de omvang en de complexiteit van de strafzaak. De gevraagde vergoeding van € 508,20 zal worden toegekend.

Niet is gebleken dat het opgevoerde tijdsverzuim, tijdsverzuim betreft dat appellant direct heeft geleden door de vervolging en het onderzoek van de zaak ter terechtzitting in de zin van artikel 530, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, zodat dat deel van de gestelde schade niet in aanmerking komt voor vergoeding op grond van deze bepaling. Volgens vaste jurisprudentie komen de door appellant opgevoerde reiskosten naar het politiebureau ook niet voor vergoeding in aanmerking. De enkele omstandigheid dat de rechtbank Noord-Holland op 4 oktober 2023 (ECLI:NL:RBNHO:2023:10938) in die zaak anders heeft geoordeeld, vormt geen aanleiding om appellant toch in aanmerking te laten komen voor een vergoeding. Naar het oordeel van het hof biedt het Wetboek van Strafvordering en dus ook artikel 530 van het Wetboek van Strafvordering immers geen grondslag voor het toekennen van een vergoeding zoals verzocht.

Het hof zal gelet op de landelijke aanbeveling inzake verzoekschriften schadevergoeding als vergoeding voor kosten verbonden aan de indiening en behandeling van het verzoekschrift een bedrag van € 340 toekennen. Naar het oordeel van het hof ontbreken gronden van billijkheid voor het toekennen van een (standaard)vergoeding voor de kosten van de behandeling van het verzoekschrift in hoger beroep, nu het appellant – die door een advocaat wordt bijgestaan – op basis van de wet en bestendige jurisprudentie duidelijk had moeten zijn dat het verzoek ten aanzien van de gederfde inkomsten en de reiskosten niet voor toewijzing in aanmerking zou komen.

Het hof kent aan appellant de navolgende vergoeding toe:

- kosten rechtsbijstand € 508,20

- kosten verzoek
€ 340,00 +

Totaal: € 848,20.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt de beslissing waarvan beroep;

Kent aan appellant toe een vergoeding ten laste van de Staat van
€ 848,20 (achthonderdachtenveertig euro en twintig cent).

Wijst af hetgeen meer of anders is verzocht.

Beveelt de griffier om bovenstaand bedrag over te maken op rekeningnummer [rekeningnummer] , ten name van [naam] c.s., onder vermelding van: ‘ [kenmerk] ’.

Aldus gegeven door

mr. M.L. Plas, voorzitter,

mr. C.H. Zuur en mr. R.D.J. Visschers, raadsheren,

in tegenwoordigheid van mr. E. van der Zandt, griffier,

en op 2 juni 2025 ter openbare zitting uitgesproken.