ECLI:NL:GHAMS:2023:875

• Datum uitspraak: 11 april 2023
• Publicatiedatum: 11 april 2023
• Zaaknummer: 23-000235-22
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: R.A.E. van Noort; P.F.E. Geerlings; J.W.P. van Heusden
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Bevestiging vonnis doodslag op baby door vader

Op 11 april 2023 heeft het gerechtshof Amsterdam uitspraak gedaan in hoger beroep tegen het vonnis van de rechtbank Noord-Holland, dat op 20 januari 2022 werd gewezen. De zaak betreft de veroordeling van een vader voor doodslag op zijn drie maanden oude dochter. De verdachte heeft zijn betrokkenheid bij de dood van het kind steeds ontkend. Het hof heeft het vonnis van de rechtbank bevestigd en de verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van zes jaar. Tijdens de zitting in hoger beroep op 28 maart 2023 heeft de advocaat-generaal gevorderd dat het hof het vonnis zou bevestigen. De verdediging voerde aan dat deskundigen hadden gesteld dat er mogelijk tijd zat tussen het ontstaan van het letsel en het optreden van symptomen, waardoor het niet met zekerheid vastgesteld kon worden dat de verdachte het letsel had toegebracht. Het hof verwierp dit verweer en concludeerde dat de verdachte als enige in de nabijheid van het slachtoffer was op het moment dat het fatale letsel werd veroorzaakt. De verdediging pleitte voor vrijspraak of een lagere kwalificatie van de feiten, maar het hof volgde de rechtbank in haar oordeel en bevestigde de bewezenverklaring van doodslag. Het arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin drie rechters zitting hadden, en is openbaar uitgesproken op dezelfde datum.

Uitspraak

afdeling strafrecht

parketnummer: 23-000235-22

datum uitspraak: 11 april 2023

TEGENSPRAAK

Arrest van het gerechtshof Amsterdam gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank Noord-Holland van 20 januari 2022 in de strafzaak onder parketnummer 15-102660-19 tegen

[verdachte01] ,

geboren te [geboorteplaats01] ( [geboorteland01] ) op [geboortedatum01] 1988,

adres: [adres01] .

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van 28 maart 2023 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in eerste aanleg.

De verdachte heeft hoger beroep ingesteld tegen voormeld vonnis.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen de verdachte en de raadsman naar voren hebben gebracht.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof het vonnis waarvan beroep zal bevestigen.

Vonnis waarvan beroep

Het hof verenigt zich met het vonnis waarvan beroep en zal dit derhalve bevestigen met dien verstande dat het hof in de navolgende overweging reageert op in hoger beroep gevoerde verweren.

Het hof merkt op dat hetgeen de raadsman en de verdachte ter terechtzitting in hoger beroep overigens naar voren hebben gebracht met betrekking tot het bewijs en de strafoplegging, het hof niet heeft gebracht tot andere overwegingen dan vervat in het vonnis van de rechtbank.

Bespreking van in hoger beroep gevoerde verweren

De raadsman heeft overeenkomstig de overgelegde pleitaantekeningen aangevoerd dat deskundige [deskundige01] in de contra-expertise heeft gesteld dat er minuten tussen het ontstaan van het letsel en het optreden van de symptomen kunnen hebben gezeten, waardoor het exacte moment van het ontstaan van het letsel niet vastgesteld kan worden. Derhalve is de conclusie van de rechtbank dat het de verdachte moet zijn geweest die het letsel aan zijn dochter heeft toegebracht niet juist, omdat het letsel kan zijn toegebracht op een moment dat de verdachte niet alleen met zijn dochter was.

Het hof verwerpt dit verweer en overweegt hieromtrent als volgt.

De deskundige [deskundige01] heeft in zijn rapport van 20 juli 2020 het volgende geantwoord op de hem onder 11 gestelde vraag of er iets te zeggen is over hoe lang er tussen het ontstaan van het letsel en de ziekenhuisopname kan hebben gezeten:

“Uit eigen wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat er na een
abusive head trauma , in de

aanwezigheid van retinale bloedingen (zoals
in casu), geen lucide interval optreedt. De schade treedt

onmiddellijk op, de symptomen worden quasi onmiddellijk duidelijk (met enige voorzichtigheid in die

zin dat de symptomen voor de leek mogelijk niet onmiddellijk kunnen worden herkend - in dit geval

spreken we eerder over een grootte-orde van minuten (en geen uren))
. ”

Op vraag 13, inhoudende of het zo kan zijn dat [slachtoffer01] bijvoorbeeld pas na 5,10 of 15 minuten (of eventueel langer) na het ontstaan van het gestelde letsel haar bewustzijn verloor, heeft de deskundige naar het hiervoor vermelde antwoord op vraag 11 verwezen en daaraan toegevoegd dat hier “enkele minuten” over kunnen gaan, maar “niet langer dan dat”.

Het hof begrijpt uit deze antwoorden dat de gevolgen van het letsel onmiddellijk na het toebrengen daarvan intreden, maar dat een leek de symptomen mogelijk niet onmiddellijk, maar dan toch wel binnen maximaal enkele minuten herkent. De deskundige heeft immers eerder in zijn rapport bij vraag 4 al aangegeven dat de bij [slachtoffer01] vastgestelde hersenschade dient te zijn veroorzaakt door een incident
onmiddellijk voor het optreden van klinische symptomen op 3 februari 2017.

Ook indien ervan uit wordt gegaan dat er sprake is geweest van enkele minuten tussen het ontstaan van de hersenschade en het (ook voor een leek) aan het licht komen van de symptomen bij [slachtoffer01] , dan blijft de conclusie van de rechtbank dat de verdachte zich als enige in de nabijheid van [slachtoffer01] heeft bevonden toen het fatale letsel werd veroorzaakt onverminderd overeind. Mogelijke andere scenario’s kunnen op grond van de verklaringen van de verdachte en zijn partner worden uitgesloten. Zoals ook door de rechtbank is overwogen volgt immers uit de verklaringen van zowel de verdachte als zijn partner, dat het de verdachte is geweest die als enige bij [slachtoffer01] was op het moment dat zij onwel werd. Van enige interactie tussen de partner van de verdachte en [slachtoffer01] is immers geen sprake meer geweest tussen het moment dat zij het huis verliet om boodschappen te doen en het moment waarop zij in de slaapkamer samen met de verdachte vaststelde dat [slachtoffer01] er slecht aan toe was. De exacte duur van haar afwezigheid kan weliswaar niet worden achterhaald, maar vast staat dat dit langer is geweest dan ‘enkele minuten’.

Kwalificatie

De raadsman heeft onder verwijzing naar een arrest van het gerechtshof Amsterdam van 12 april 2021 (ECLI:NL:GHAMS:2021:986) vrijspraak bepleit van het primair en subsidiair tenlastegelegde. Als het hof tot het oordeel komt dat de verdachte het letsel heeft toegebracht waaraan zijn dochter is overleden, dan zou dat slechts gekwalificeerd kunnen worden als het onder
meer subsidiair tenlastegelegde feit: mishandeling met de dood ten gevolge, aldus de raadsman.

Het hof verwerpt dit verweer en sluit zich volledig aan bij de bewezenverklaring, de kwalificatie en de overwegingen daaromtrent, zoals vervat in het vonnis van de rechtbank.

BESLISSING

Het hof:

Bevestigt het vonnis waarvan beroep met inachtneming van het hiervoor overwogene.

Dit arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin zitting hadden mr. R.A.E. van Noort, mr. P.F.E. Geerlings en mr. J.W.P. van Heusden, in tegenwoordigheid van mr. S.M. Schouten, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van

11 april 2023.

Mr. R.A.E. van Noort is buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.