Rond 10:00 uur stonden we op om in de rij te gaan staan voor “boarding”.
Op dat moment werd ik aangesproken door een van de medewerksters van Transavia zelf (…). Zij vroeg mij mijn handbagage in de “vorm” te plaatsen ten einde de afmetingen te controleren op juistheid. Niets vermoedend en uit eerdere ervaring erop vertrouwende dat dit ook geen probleem zou moeten opleveren, heb ik gepoogd om mijn trolley “te passen” in de “vorm”. Mijn handbagage bleek niet te passen in de “vorm” waarop uw medewerkster mijn trolley van mij wegnam mij naar mijn stoelnummer vroeg en tegelijk een bagage label om mijn trolley deed en mij een “briefje” overhandigde waarop het ontvangst van mijn trolley stond.
Ik deelde uw medewerkster mede dat ik dit bijzonder vreemd vond en dat ik altijd met dezelfde trolley reisde. Nadat ik ook geconstateerd had dat om de aan mij gegeven “briefje” een “uitsluiting van aansprakelijkheid stond”, welke ik niet accepteerde, vroeg ik uw medewerkster naar haar supervisor.
Zij wees mij naar een mevrouw — ik ga ervan uit dat het een “agent” was — in een KLM tenue achter een balie. Achter de desbetreffende balie stonden twee dames met KLM tenue en twee - naar mijn mening stagiaires. Ik liep naar de balie en wenste mijn beklag te doen. Zonder echt naar mij te luisteren, deelde de supervisor mij mede dat de vlucht vol zou zijn en dat derhalve mijn bagage niet als handbagage mee mocht. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik in verband met een belangrijke afspraak geen tijd had om op de bagage te wachten. De supervisor deelde mij mede dat ik moest wachten tot de boarding klaar was en negeerde mij en ging verder met haar uitleg aan de “stagiaires”. (…) Op dat moment constateerde ik dat er andere passagiers met handbagage met grotere afmetingen werden toegelaten voor de boarding. Ik wenste de supervisor die mij nog steeds zoveel mogelijk negeerde daarop te wijzen. Aangezien ik geen naambordje zag en inmiddels enigszins geïrriteerd was, wees ik naar de supervisor om haar aandacht te trekken ten einde haar te wijzen op de “grotere handbagages” die wel waren toegelaten (ik heb daar foto’s van genomen). Op hoge toon deelde de supervisor mij mede dat ik niet naar haar mocht wijzen. Ik vroeg de supervisor naar haar naam en deelde haar mede dat ik advocaat ben en dat ik zeker een klacht over haar handelswijze zou indienen. Zij weigerde mij haar naam te geven en wees met enige ‘leedvermaak” naar haar “wing” op haar jasje waarop inderdaad geen naam op stond.
Ik herhaalde mijn verzoek en de supervisor weigerde mij haar naam te geven. Daarop deelde ik de supervisor mede dat ik dan gedwongen zou worden om een foto van haar te maken. Zij deelde mij mede dat zij in dat geval mij zou aanklagen omdat dat niet mocht van haar. Aangezien zij nog steeds weigerde haar naam te geven, nam ik een foto van haar.
Op dat moment stond de supervisor op en deelde mij mede dat wij — ook mijn cliënte en diens medewerker - niet mochten meevliegen.
Via de portofoon werd — naar later bleek — de security officer de heer [X] en diens collega (met voornaam […] ) in geschakeld. Inmiddels werden we niet toegelaten voor de boarding. In overleg met cliënte, besloot ik mijn handbagage toch mee te geven en plakte de bagagelabel die ik had los gemaakt weer om het handvat.
Nadat alle overige passagiers waren ingestapt, meldde zich de heer [X] bij mij met de vraag wat het probleem was. Ik deelde hem mede dat ik graag de naam van de supervisor wenste te vernemen. Daarop deelde de heer [X] mij mede dat hij haar naam niet mocht geven. (...) Ondertussen moesten zowel cliënten als ik wachten en was mijn bagage inmiddels meegenomen en in “de ruim” gezet.
Terwijl ik stond te wachten wat er ging gebeuren, sprak ik met de medewerkster (eveneens in KLM tenue) die de boardingpas en de paspoorten controleerde. Van haar vernam ik dat recentelijk “de vorm” zou zijn gewijzigd voor transavia passagiers.
Inmiddels kreeg ik een portofoongesprek mee waarin werd medegedeeld dat ik geweigerd werd aan boord door de gezagvoerder en cliënt en diens medewerker wel konden meevliegen.
In overleg met cliënt is toen besloten dat cliënt en diens medewerker alsnog gingen vliegen. Ik mocht inderdaad niet mee.
Ondertussen waren de heer [X] en diens collega’s terug en deelde mij mede dat ik door de gezagvoerder geweigerd ben geworden om veiligheidsredenen. Ik deelde de heer [X] mede dat ik dit onbegrijpelijk vond en verzocht hem met de gezagvoerder contact op te nemen om aan te geven dat er geen enkel reden was/is om mij als een “risicofactor” te zien en dat ik een bijzonder belangrijke afspraak had in Casablanca. De heer [X] nam geen contact op met de gezagvoerder en deelde mij mede dat eenmaal genomen beslissing niet meer kon worden herzien.