Uitspraak
24/85 WIA
Datum uitspraak: 6 augustus 2025
Centrale Raad van Beroep
Enkelvoudige kamer
Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland van
24 november 2023, 22/5865 (aangevallen uitspraak)
Partijen:
[appellante] te [woonplaats] (appellante)
de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)
SAMENVATTING
Het gaat in deze zaak over de vraag of het Uwv terecht heeft geweigerd om aan appellante per 12 april 2022 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Volgens appellante heeft zij meer (medische) beperkingen dan het Uwv heeft aangenomen. Daarom kan zij niet de door de arbeidsdeskundige geselecteerde functies vervullen. De Raad volgt dit standpunt niet en komt tot het oordeel dat het Uwv terecht geen WIA-uitkering heeft toegekend.
PROCESVERLOOP
Namens appellante heeft [gemachtigde] hoger beroep ingesteld en nadere stukken ingediend. Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.
De Raad heeft de zaak behandeld op een zitting van 30 april 2025. Appellante is verschenen, bijgestaan door de [gemachtigde]. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. E.S. Träger.
OVERWEGINGEN
Inleiding
1. Bij de beoordeling van het hoger beroep zijn de volgende feiten en omstandigheden van belang.
1.1.
Appellante heeft voor het laatst gewerkt als marketing en communicatie specialist voor gemiddeld 27,59 uur per week. Op 14 april 2020 heeft zij zich ziekgemeld met gezondheidsklachten. Zij ontving op dat moment een uitkering op grond van de Werkloosheidswet. Nadat appellante een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) had ingediend, heeft onderzoek plaatsgevonden door een arts en een arbeidsdeskundige van het Uwv. De arts heeft vastgesteld dat appellante bij het verrichten van werkzaamheden beperkingen heeft en heeft die beperkingen neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 29 maart 2022. De arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet meer geschikt is voor haar laatste werk en heeft voor haar functies geselecteerd en op basis daarvan vastgesteld dat het verlies aan verdiencapaciteit nihil is. Bij besluit van 11 april 2020 heeft het Uwv geweigerd appellante met ingang van 12 april 2022 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is.
1.2.
Bij besluit van 9 november 2022 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard. Hieraan liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.
Procedure in beroep
2.1.
Appellante heeft in beroep aangevoerd dat zij nog herstellende is van een depressie, waardoor haar energetische reserve verminderd is. Het Uwv had een verdergaande urenbeperking moeten aannemen. Appellante heeft ter onderbouwing van haar standpunt een expertiserapport van psychiater M. van Beem van 23 maart 2023 en een rapport van verzekeringsarts/medisch adviseur G.J. van Wettum van 24 januari 2023 ingebracht. Van Beem heeft in zijn rapport geconcludeerd dat het klachtenbeeld van appellante ten tijde van de datum in geding en heden voldoet aan de criteria voor een persisterende rouwstoornis en een comorbide PTSS. De klachten werden volgens het destijds geldende DSMclassificatiesysteem gekwalificeerd als andere gespecificeerde psychotrauma- of stressgerelateerde stoornis (persisterende complexe rouwstoornis) en een PTSS. Volgens Van Beem is appellante meer beperkt dan aangenomen in de FML van 29 maart 2022. Hij heeft appellante ook beperkt geacht voor het hanteren van emotionele problemen van anderen en sterk beperkt voor het uiten van eigen gevoelens. Op grond van een stoornis in de energiehuishouding heeft Van Beem een urenbeperking van vier uur per dag het maximaal haalbare geacht.
2.2.
De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft aanleiding gezien om Van Beem te volgen in zijn conclusies en heeft de FML bijgesteld. Appellante is aanvullend beperkt geacht op het item 2.6 (emotionele problemen van anderen hanteren) en sterk beperkt op het item 2.7 (eigen gevoelens uiten) en de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft een urenbeperking vastgesteld van maximaal vier uur per dag en maximaal twintig uur per week. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de beperkingen voor appellante vastgelegd in een gewijzigde FML van 8 juni 2023. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft de eerder geselecteerde functies verworpen en vier nieuwe functies geselecteerd. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft op basis hiervan de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 31,13%. Voor appellante bestaat daardoor volgens het Uwv onverminderd geen recht op een WIA-uitkering.
2.3.
De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en bepaald dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven. De rechtbank heeft het Uwv veroordeeld in de proceskosten en bepaald dat het Uwv het griffierecht aan appellante vergoedt. De rechtbank heeft vastgesteld dat in de gewijzigde FML van 8 juni 2023 alle beperkingen zijn overgenomen, die Van Beem in zijn expertise heeft gesteld. In dat rapport heeft de rechtbank geen aanknopingspunten gevonden dat appellante op preventieve gronden aangewezen zou zijn op een verdergaande urenbeperking dan vier uur per dag of dat zij alleen zou kunnen werken op de dagen dat zij zich goed voelt. Van Beem heeft appellante niet beperkt geacht voor samenwerken. Appellante heeft geen medische onderbouwing gegeven voor haar standpunt dat zij meer beperkt is. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft met de opmerkingen bij de signaleringen op de Resultaat functiebeoordeling en het rapport van 2 augustus 2023 inzichtelijk gemotiveerd waarom de voor appellante geselecteerde functies in medisch opzicht passend zijn.
Het standpunt van appellante
3.1.
Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellante heeft aangevoerd dat de FML van 8 juni 2023 nog onvoldoende tegemoetkomt aan haar beperkingen en zij meent dat aanvullende beperkingen moeten worden aangenomen in de rubrieken persoonlijk en sociaal functioneren en ten aanzien van werktijden. Ter ondersteuning van haar standpunt heeft appellante in hoger beroep rapporten ingebracht van verzekeringsarts P.J.A.J. van Amelsfoort en arbeidsdeskundige M. Overduin van 21 november 2024, aangevuld op 19 februari 2025.
3.1.1.
Van Amelsfoort heeft op 5 november 2024 appellante, vergezeld door haar moeder, op het spreekuur gezien en als diagnose gesteld dat bij appellante sprake is van psychiatrische problematiek: status na een van spanningsklachten en stemmingsproblemen (depressief beeld), PTSS en pathologische/persisterende rouw. Hij heeft geconcludeerd dat wegens gevoeligheid voor prikkels in de omgeving (drukte van mensen, harde geluiden of kakofonie) er een noodzaak is tot een rustige werkomgeving. Verder heeft hij geconcludeerd dat zij vier uur per dag en incidenteel vijf uur per dag kan werken, maar niet dagelijks omdat er dagen zijn dat appellante niet kan werken als gevolg van terugval van gemiddeld twee dagen per week, dus dat zij drie keer per week vier à vijf uur kan werken en dus maximaal vijftien uur per week. Van Amelsfoort heeft daarbij opgemerkt dat het disfunctioneren van appellante op enkele dagen per week niet op medische gronden kan worden ontkend bij een psychiatrisch ziektebeeld in remissie. Op grond van het gesprek met appellante en haar moeder heeft hij geconcludeerd dat het disfunctioneren op enkele dagen per week de ernst van het ziektebeeld karakteriseerde en invoelbaar was. Overduin heeft geconcludeerd dat de geselecteerde functies op basis van de door Van Amelsfoort vastgestelde beperkingen niet geschikt zijn.
3.1.2.
Overduin heeft geconcludeerd dat de geselecteerde functies niet gehandhaafd kunnen blijven, omdat deze een omvang hebben van meer dan vijftien uur per week. De productiemedewerker textiel, geen kleding (SBC-code 272043 – de derde functie) en medewerker kleding en textielreiniging (SBC-code 111161 – de vierde en dus reservefunctie) zijn ongeschikt, omdat geen sprake is van een rustige werkomgeving. In de functie productiemedewerker textiel, geen kleding staat de radio aan en lopen de hele dag collega’s heen en weer en in de functie medewerker kleding en textielreiniging wordt gewerkt in een productiehal waar het druk en lawaaiig is.
Het standpunt van het Uwv
3.2.
Het Uwv heeft onder verwijzing naar een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 31 januari 2025, verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft opgemerkt dat Van Amelsfoort de door Van Beem vastgestelde belastbaarheid van appellante heeft genuanceerd, maar zonder een nadere medische onderbouwing. Er zijn immers geen nieuwe medische feiten en/of omstandigheden ingebracht.
Het oordeel van de Raad
4. De Raad beoordeelt of de rechtbank terecht het bestreden besluit over de weigering van de WIA-uitkering in stand heeft gelaten aan de hand van wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, de beroepsgronden. De Raad komt tot het oordeel dat het hoger beroep niet slaagt.
4.1.
Op grond van artikel 5 van de Wet WIA bestaat recht op een WIA-uitkering als een betrokkene ten minste 35% arbeidsongeschikt is. De mate van arbeidsongeschiktheid wordt berekend door het loon dat een betrokkene in zijn laatste werk nog had kunnen verdienen, te vergelijken met het loon dat hij kan verdienen in passende functies. Deze beoordeling is gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek. Beide aspecten worden hieronder besproken.
4.2.
In geschil is of de belastbaarheid van appellante juist is vastgesteld en of het Uwv een verdergaande urenbeperking had moeten vaststellen. Appellante heeft ook betwist dat de geselecteerde functies in medisch opzicht passend zijn.
Medische beoordeling
4.3.
Appellante wordt niet gevolgd in haar standpunt dat er meer beperkingen moeten worden aangenomen in de rubrieken persoonlijk en sociaal functioneren. De conclusie van Van Amelsfoort dat zij wegens haar gevoeligheid voor prikkels in de omgeving (drukte van mensen, harde geluiden of kakafonie) aangewezen is op een rustige werkomgeving, wordt niet gevolgd. Van Amelsfoort heeft op basis van het gesprek met appellante en haar moeder anamnestisch geconcludeerd dat ten tijde van de datum in geding sprake was van een gevoeligheid voor prikkels van buitenaf, met name harde geluiden en drukte van mensen met verhoogde afleidbaarheid als gevolg. Zoals de verzekeringsarts bezwaar en beroep terecht heeft opgemerkt, ontbreekt hiervoor een medische onderbouwing. Dit geldt te meer nu appellante zowel door een verzekeringsarts, een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een psychiater uitgebreid psychisch is onderzocht en zij voor deze beperking geen aanknopingspunten hebben gevonden. Ook anamnestisch zijn in deze rapporten hiervoor geen aanknopingspunten te vinden. Ook de stelling dat bij appellante sprake zou zijn van ADHD is niet eerder naar voren gebracht en wordt evenmin ondersteund met medische stukken. Ook Van Amelsfoort heeft deze diagnose niet gesteld. Geconcludeerd wordt dat er geen aanknopingspunten zijn om meer beperkingen aan te nemen in de rubriek persoonlijk en sociaal functioneren dan zoals opgenomen in de FML van 8 juni 2023.
4.4.
Ook de conclusie van Van Amelsfoort dat het Uwv onvoldoende rekening heeft gehouden met de wisselende belastbaarheid van appellante en de door haar ervaren terugvallen waardoor zij niet dagelijks kan werken wordt niet gevolgd. Het beeld dat Van Amelsfoort op basis van anamnestische gegevens heeft geschetst, te weten dat appellante twee tot drie dagen per week niet functioneerde en op die dagen vaak haar bed niet uitkwam, lusteloos en somber was en ook niet aan persoonlijke verzorging en aankleden toekwam, komt niet naar voren in de eerdere rapportages van de verzekeringsarts, de verzekeringsarts bezwaar en beroep en Van Beem. Bij de arts van het Uwv heeft appellante verklaard dat zij overdag nog wel wat dutjes doet en bij Van Beem heeft appellante verklaard dat de zaterdagen en zondagavond de moeilijkste momenten zijn. Het Uwv heeft de conclusie van Van Beem dat appellante een stoornis in de energiehuishouding heeft overgenomen en een urenbeperking van vier uur per dag werken en 20 uur per week aangenomen. In het rapport van Van Amelsfoort is geen medische onderbouwing te vinden dat appellante hiermee tekort is gedaan. Bovendien is in het rapport van Van Amelsfoort geen onderbouwing te vinden waarom de terugvallen doordeweeks zouden plaatsvinden en niet in de weekenden, die blijkens de medische informatie in het dossier juist voor appellante emotioneel lastig waren. Het rapport van Van Amelsfoort geeft daarom onvoldoende aanknopingspunten voor twijfel aan de juistheid van de FML van 8 juni 2023.
Arbeidskundige beoordeling
4.5.
Uitgaande van de juistheid van de beperkingen in de FML van 8 juni 2023 zijn de geselecteerde functies in medisch opzicht geschikt voor appellante. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft de signaleringen bij de functies van een adequate toelichting voorzien. In het rapport van 2 augustus 2023 heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep over de functie productiemedewerker industrie toegelicht dat de werkplek door middel van schotten is afgescheiden, dat er wel collega’s langslopen maar niet frequent inhoudelijk met elkaar over het werk wordt gesproken. Het is een productiefunctie waarbij geen klant- of patiëntencontacten plaatsvinden. De Raad acht deze toelichting toereikend.
Conclusie en gevolgen
5. Het hoger beroep slaagt dus niet. De aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, wordt bevestigd. Dit betekent dat de weigering appellante een WIA-uitkering toe te kennen in stand blijft.
6. Omdat het hoger beroep niet slaagt krijgt appellante geen vergoeding voor haar proceskosten en het betaalde griffierecht.
BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak voor zover aangevochten.
Deze uitspraak is gedaan door M.E. Fortuin, in tegenwoordigheid van C.M. Snellenberg als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 6 augustus 2025.
(getekend) M.E. Fortuin
(getekend) C.M. Snellenberg