ECLI:NL:CRVB:2024:2258

• Datum uitspraak: 21 november 2024
• Publicatiedatum: 28 november 2024
• Zaaknummer: 24/89 WUV
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Eerste en enige aanleg
• Rechters: H. Lagas
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Afwijzing van de aanvraag voor verhuis- en herinrichtingskosten op basis van psychische klachten

In deze zaak heeft appellant, geboren in 1942 en erkend als vervolgde in de zin van de Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945 (Wuv), een aanvraag ingediend voor een voorziening voor verhuis- en herinrichtingskosten. Deze aanvraag is door de Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank afgewezen, omdat de verhuizing niet medisch noodzakelijk zou zijn in relatie tot de aanwezige psychische klachten van appellant. De Raad heeft het beroep van appellant tegen deze afwijzing behandeld op een zitting op 10 oktober 2024, waar appellant zelf aanwezig was en verweerder vertegenwoordigd werd door A.L. van de Wiel.

De Raad heeft vastgesteld dat appellant psychische klachten heeft die verband houden met zijn verleden als vervolgde, maar dat deze klachten niet van dien aard zijn dat ze een medische noodzaak voor de verhuizing rechtvaardigen. De geneeskundig adviseur R.J. Roelofs heeft in een persoonlijk onderhoud met appellant geconcludeerd dat de psychische klachten niet zo ernstig zijn dat ze een verhuizing noodzakelijk maken. De Raad heeft ook overwogen dat de verhuizing voornamelijk voortkwam uit de pijnlijke herinneringen aan het overlijden van zijn echtgenote en de wens om dichter bij zijn dochters te wonen, maar dat deze redenen niet voldoen aan de criteria voor een medische of sociale wenselijkheid zoals gesteld in de Wuv.

Uiteindelijk heeft de Raad geoordeeld dat het beroep van appellant niet slaagt, waardoor het bestreden besluit in stand blijft. Appellant heeft geen recht op de gevraagde voorziening voor verhuis- en herinrichtingskosten en krijgt geen griffierecht of proceskosten vergoed. De uitspraak is gedaan door H. Lagas, in tegenwoordigheid van griffier I. van der Hout, en is openbaar uitgesproken op 21 november 2024.

Uitspraak

24/89 WUV

Datum uitspraak: 21 november 2024

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak in het geding tussen

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellant)

de Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank (verweerder)

SAMENVATTING

De aanvraag van appellant om toekenning van een voorziening voor verhuis- en herinrichtingskosten is op goede gronden afgewezen. De Raad onderschrijft het standpunt van verweerder dat de psychische klachten van appellant geen medische indicatie vormden om te verhuizen.

PROCESVERLOOP

Appellant heeft beroep ingesteld tegen een besluit van verweerder van 22 december 2023, kenmerk BZ011623974 (bestreden besluit). Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

De Raad heeft de zaak behandeld op een zitting van 10 oktober 2024. Appellant is verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door A.L. van de Wiel.

OVERWEGINGEN

Inleiding

1. Bij de beoordeling van het beroep zijn de volgende feiten en omstandigheden van belang.

1.1.

Appellant, geboren in 1942, is vervolgde in de zin van de Wuv. ^[1] Aanvaard is dat hij psychische klachten heeft die in verband staan met de ondergane vervolging. Aan appellant zijn op grond van de Wuv enige voorzieningen toegekend.

1.2.

In juli 2023 heeft appellant verzocht om een voorziening voor verhuis- en herinrichtingskosten.

1.3.

Met een besluit van 8 september 2023 heeft verweerder dat verzoek afgewezen, omdat de gevraagde voorziening niet medisch noodzakelijk of medisch sociaal-wenselijk is in relatie tot de bij appellant aanwezige psychische klachten. Het hiertegen gemaakte bezwaar is met het bestreden besluit ongegrond verklaard.

Het oordeel van de Raad

2.1.

De Raad beoordeelt of verweerder terecht het verzoek van appellant om toekenning van een voorziening voor verhuis- en herinrichtingskosten heeft afgewezen. Hij doet dit aan de hand van wat appellant in beroep heeft aangevoerd, de beroepsgronden. De Raad komt tot het oordeel dat het beroep niet slaagt.

2.2.

Verweerder hanteert als beleid dat een vergoeding als bedoeld in artikel 20 van de Wuv voor verhuis- en herinrichtingskosten kan worden toegekend als de causale klachten een verhuizing naar een andere (adequate) woning medisch noodzakelijk maken. Voor het toekennen van een tegemoetkoming als bedoeld in artikel 21 van de Wuv geldt – kort gezegd – de voorwaarde dat de verhuizing medisch noodzakelijk is op grond van niet-causale klachten waarbij een causale aandoening een belangrijke factor vormt in de noodzaak van de verhuizing.

2.3.

Uit de medische gegevens blijkt niet dat aan de – inmiddels plaatsgevonden – verhuizing een medische noodzaak ten grondslag ligt. De geneeskundig adviseur R.J. Roelofs, arts, concludeert op basis van een persoonlijk onderhoud met appellant dat de psychische klachten van appellant niet van dusdanige aard zijn dat hierdoor een medische noodzaak bestaat om te verhuizen. Aan de criteria voor een medisch-sociale wenselijkheid voor de verhuizing wordt ook niet voldaan, omdat appellant geen lichamelijke aandoeningen heeft die een verhuizing noodzakelijk maken. Uit de medische stukken en op grond van wat appellant hierover heeft verklaard komt immers naar voren dat de verhuizing voornamelijk is ingegeven door de pijnlijke herinneringen na het plotseling overlijden van zijn echtgenote. De woning werd ook te groot en bewerkelijk voor appellant alleen. Hij wilde in de nabijheid van zijn dochters een nieuwe start maken. Na het overlijden van de echtgenote is de innerlijke onrust (“hinauswee”) in alle hevigheid teruggekomen, maar zoals appellant op de zitting heeft verklaard heeft de verhuizing niet geleid tot verbetering van die onrust. Appellant heeft nog gewezen op de verminderde inkomsten na het overlijden van zijn echtgenote en dat het daardoor financieel niet meer haalbaar was om in de (grote) woning te blijven wonen, maar dat is een omstandigheid die bij de beoordeling van gevraagde voorziening niet kan worden meegenomen.

Conclusie en gevolgen

2.4.

Het beroep slaagt dus niet. Dat betekent dat het bestreden besluit in stand blijft en appellant geen aanspraak kan maken op de gevraagde voorziening voor verhuis- en herinrichtingskosten.

3. Appellant krijgt daarom het griffierecht niet terug. Hij krijgt ook geen vergoeding van zijn proceskosten.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep verklaart het beroep ongegrond
.

Deze uitspraak is gedaan door H. Lagas, in tegenwoordigheid van I. van der Hout als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 21 november 2024.

(getekend) H. Lagas

(getekend) I. van der Hout

Voetnoten

1. Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945.