ECLI:NL:CRVB:2022:719

• Datum uitspraak: 24 maart 2022
• Publicatiedatum: 5 april 2022
• Zaaknummer: 21/2763 WIA
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: E.W. Akkerman
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep tegen weigering WIA-uitkering op basis van medische beoordeling en geschiktheid van functies

In deze zaak gaat het om een hoger beroep van appellant tegen de weigering van het Uwv om hem een WIA-uitkering toe te kennen. Appellant, die als vrachtwagenchauffeur werkte, heeft zich op 24 mei 2016 ziek gemeld na een verkeersongeval, wat leidde tot zowel lichamelijke als psychische klachten. Het Uwv heeft na een medisch onderzoek vastgesteld dat appellant met inachtneming van zijn beperkingen belastbaar is, maar dat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Hierdoor werd zijn aanvraag voor een WIA-uitkering afgewezen.

De rechtbank Oost-Brabant heeft het beroep van appellant tegen deze afwijzing ongegrond verklaard, waarbij zij oordeelde dat het medisch onderzoek door het Uwv zorgvuldig was en dat er geen aanleiding was om aan de medische beoordeling te twijfelen. Appellant heeft in hoger beroep zijn standpunt herhaald dat zijn psychische klachten niet voldoende zijn meegewogen en dat de geselecteerde functies niet geschikt zijn voor hem.

De Centrale Raad van Beroep heeft in haar uitspraak bevestigd dat het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid terecht heeft vastgesteld en dat de geselecteerde functies voor appellant geschikt zijn. De Raad oordeelt dat de beroepsgronden van appellant niet slagen en volgt de overwegingen van de rechtbank. De uitspraak van de rechtbank wordt bevestigd, en er is geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.

Uitspraak

21. 2763 WIA

Datum uitspraak: 24 maart 2022

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant van 29 juni 2021, 20/1624 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellant)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft mr. R.A. Knopper, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft door middel van videobellen plaatsgevonden op 21 februari 2022. Namens appellant is mr. Knopper verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door P.J.L.H. Coenen.

OVERWEGINGEN

1.1.

Appellant is laatstelijk via een uitzendbureau werkzaam geweest als vrachtwagenchauffeur voor 40,96 uur per week. Op 24 mei 2016 heeft hij zich ziek gemeld met lichamelijke klachten (whiplash) als gevolg van een verkeersongeval. Nadien heeft appellant ook psychische klachten gemeld. Bij besluit van 25 april 2018 heeft het Uwv aan de ex-werkgever van appellant een ziekengeldsanctie opgelegd tot en met 21 mei 2019.

1.2.

Op 25 april 2019 heeft appellant in het kader van zijn aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) het spreekuur van een verzekeringsarts bezocht. Deze arts heeft vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die zijn weergegeven in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 7 mei 2019. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk. Hij heeft vervolgens vier functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 25,18%. Bij besluit van 22 mei 2019 heeft het Uwv geweigerd aan appellant met ingang van 21 mei 2019 een
WIA-uitkering toe te kennen, omdat hij met ingang van die datum minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 6 mei 2020 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

2. De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Samengevat, heeft de rechtbank overwogen dat het medisch onderzoek door het Uwv zorgvuldig is geweest en dat de rapporten van de verzekeringsartsen geen tegenstrijdigheden bevatten. De rechtbank heeft in wat appellant in beroep naar voren heeft gebracht geen aanleiding gezien om aan de juistheid van de medische beoordeling door het Uwv te twijfelen. Daarbij heeft de rechtbank het van belang geacht dat appellant in beroep geen (nieuwe) medische stukken heeft overgelegd. In zijn rapport van 4 mei 2020 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep op het rapport van HSK van 26 juni 2019 gereageerd door te stellen dat volgens HSK sprake is van een aanpassingsstoornis en dat deze stoornis geldt als zeer lichte psychische problematiek. Dat HSK de problematiek als ernstig heeft ingeschat, berust naar de mening van de verzekeringsarts bezwaar en beroep uitsluitend op de door appellant ervaren klachten en beperkingen. Dat de complexiteit van de problematiek door HSK als hoog is ingeschat heeft volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep te maken met de tegelijk spelende persoonlijkheidskenmerken en de aanhoudende stressfactoren uit de omgeving van appellant. Volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep laat dit onverlet dat op stoornisniveau hoogstens lichte problematiek bestaat. Dat sprake is van borderline en appellant hiervan psychische klachten ervaart, moet naar de mening van de verzekeringsarts bezwaar en beroep worden bestreden, omdat de uitkomsten van de vragenlijsten niet geheel valide zijn en anderzijds de diagnose borderline niet is gesteld. De verzekeringsarts bezwaar en beroep is van mening dat er voldoende rekening is gehouden met de psychische gesteldheid van appellant. De rechtbank kan de verzekeringsarts bezwaar en beroep hierin volgen. Naar het oordeel van de rechtbank hebben de verzekeringsartsen van het Uwv de belastbaarheid van appellant juist ingeschat. Wat betreft de arbeidskundige beoordeling heeft de rechtbank overwogen dat de arbeidsdeskundige (bezwaar en beroep) afdoende heeft gemotiveerd waarom de geselecteerde functies voor appellant geschikt zijn.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant zijn standpunt gehandhaafd dat er naast zijn fysieke klachten ook sprake was van psychische klachten. Hoewel de verzekeringsarts in bezwaar en beroep heeft geconcludeerd dat er sprake is van deze klachten, heeft deze de beperkingen onderschat zodat de geselecteerde functies niet geschikt zijn voor hem.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4. De Raad oordeelt als volgt.

4.1.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

4.2.

In geschil is of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 21 mei 2019 heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht heeft geweigerd aan appellant een WIA-uitkering toe te kennen.

4.3.

Wat appellant in hoger beroep heeft aangevoerd is in wezen een herhaling van wat hij in beroep tegen de medische onderbouwing van het bestreden besluit naar voren heeft gebracht en vormt geen aanleiding om anders te oordelen dan de rechtbank heeft gedaan. De rechtbank heeft de beroepsgronden van appellant afdoende besproken en met juistheid geoordeeld dat deze gronden niet slagen. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen, zoals weergegeven in rechtsoverweging twaalf tot en met veertien van de aangevallen uitspraak, worden geheel onderschreven.

4.4.

De rechtbank wordt ook gevolgd in haar oordeel dat het Uwv met de rapporten van de arbeidsdeskundigen voldoende heeft gemotiveerd dat aan de berekening van de mate van arbeidsongeschiktheid ten grondslag gelegde functies voor appellant geschikt zijn.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door E.W. Akkerman, in tegenwoordigheid van E.X.R. Yi als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 24 maart 2022.

(getekend) E.W. Akkerman

(getekend) E.X.R. Yi