ECLI:NL:CRVB:2019:700

• Datum uitspraak: 28 februari 2019
• Publicatiedatum: 4 maart 2019
• Zaaknummer: 17/3084 ZW
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: M.C. Bruning
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Beoordeling van het recht op ziekengeld na beëindiging dienstverband en medisch onderzoek

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 28 februari 2019 uitspraak gedaan in hoger beroep over de rechtmatigheid van de beëindiging van het recht op ziekengeld van appellant, die eerder als magazijnmedewerker werkzaam was. Appellant had zich op 29 augustus 2016 ziek gemeld met lichamelijke klachten, terwijl hij op dat moment een uitkering ontving op grond van de Werkloosheidswet. De verzekeringsarts van het Uwv had appellant geschikt geacht voor zijn laatst verrichte arbeid, maar het Uwv besloot op 3 oktober 2016 dat appellant per 3 november 2016 geen recht meer had op ziekengeld op basis van de Ziektewet (ZW). Appellant maakte bezwaar tegen dit besluit, maar het Uwv verklaarde dit bezwaar ongegrond.

De rechtbank Amsterdam had het beroep van appellant tegen het besluit van het Uwv ongegrond verklaard, waarbij werd overwogen dat het medisch onderzoek zorgvuldig was uitgevoerd en dat appellant niet aannemelijk had gemaakt dat de verzekeringsarts een onjuist beeld had van zijn gezondheidstoestand. In hoger beroep herhaalde appellant zijn eerdere argumenten, waaronder het niet in aanmerking nemen van zijn medische aandoeningen zoals HIV-infectie en sikkelcelanemie. De Raad oordeelde echter dat de gronden van appellant in hoger beroep in essentie een herhaling waren van wat eerder was aangevoerd en dat er geen nieuwe medische stukken waren ingediend die zijn standpunt ondersteunden.

De Raad bevestigde de eerdere uitspraak van de rechtbank en oordeelde dat het medisch onderzoek door het Uwv zorgvuldig was geweest. De Raad zag geen aanleiding om te twijfelen aan de conclusies van de verzekeringsartsen en concludeerde dat het hoger beroep niet slaagde. Er was geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.

Uitspraak

17. 3084 ZW

Datum uitspraak: 28 februari 2019

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van

8 maart 2017, 16/6862 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[Appellant] te [woonplaats] (appellant)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft drs. W. Hoebba, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 17 januari 2019. Partijen zijn niet verschenen.

OVERWEGINGEN

1.1.

Appellant is werkzaam geweest als magazijnmedewerker voor 40 uur per week. Het

dienstverband is op 3 december 2013 geëindigd. Appellant heeft zich op 29 augustus 2016 ziek gemeld met lichamelijke klachten. Op dat moment ontving hij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet.

1.2.

Op 30 september 2016 heeft appellant het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts van het Uwv. Deze arts heeft appellant met ingang van 3 november 2016 geschikt geacht voor de laatst verrichte arbeid in de functie van magazijnmedewerker. Bij besluit van 3 oktober 2016 heeft het Uwv vastgesteld dat appellant per 3 november 2016 geen recht meer heeft op ziekengeld op grond van de Ziektewet (ZW). Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Bij besluit van 2 november 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv dit bezwaar ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 1 november 2016 ten grondslag.

2. De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat geen redenen aanwezig zijn om te oordelen dat het medisch onderzoek niet zorgvuldig is uitgevoerd. Appellant heeft in beroep niet aannemelijk gemaakt dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep een onjuist beeld had van zijn gezondheidstoestand op de datum in geding van 3 november 2016. Uit de medische stukken die appellant heeft ingediend komen onvoldoende aanknopingspunten naar voren om de juistheid van het medisch oordeel in twijfel te trekken. Niet is gebleken dat de belasting van de functie van magazijnmedewerker de mogelijkheden van appellant overschrijdt.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant opnieuw aangevoerd dat ten onrechte geen rekening is gehouden met de HIV-infectie, de sikkelcelanemie en de hepatitis B, dan wel de chronische hepatitis. De verzekeringsartsen van het Uwv hadden informatie moeten inwinnen bij de internist. Ook is de oorzaak van de vermoeidheidsklachten van appellant onvoldoende onderzocht.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit
.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid. Op grond van artikel 19, vijfde lid, van de ZW wordt voor een verzekerde die geen werkgever heeft onder ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid verstaan: ongeschiktheid tot het verrichten van werkzaamheden die bij een soortgelijke werkgever gewoonlijk kenmerkend zijn voor zijn arbeid.

4.2.

De gronden die appellant in hoger beroep heeft aangevoerd zijn in essentie een herhaling van wat hij in bezwaar en beroep heeft aangevoerd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het medisch onderzoek door het Uwv zorgvuldig is geweest en dat er geen aanleiding bestaat om te twijfelen aan de conclusies van de verzekeringsartsen. De rechtbank heeft de beroepsgronden van appellant afdoende besproken en terecht geoordeeld dat deze niet slagen. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag zijn gelegd worden geheel onderschreven.

4.3.

Daaraan wordt toegevoegd dat appellant ook in hoger beroep geen medische stukken heeft ingediend die zijn standpunt ondersteunen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft op goed te volgen wijze uiteengezet dat geen medische redenen aanwezig zijn om aan te nemen dat het werk als magazijnmedewerker niet geschikt zou zijn voor appellant. De Raad ziet geen aanleiding anders te oordelen dan de rechtbank heeft gedaan.

5. De overwegingen in 4.2 en 4.3 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door M.C. Bruning, in tegenwoordigheid van R.P.W. Jongbloed als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 28 februari 2019.