ECLI:NL:CRVB:2019:4231

• Datum uitspraak: 19 december 2019
• Publicatiedatum: 19 december 2019
• Zaaknummer: 18/2670 ZVW
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: M.A.H. van Dalen-van Bekkum
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep tegen boetebesluiten van CAK inzake zorgverzekering en verzoek om immateriële schadevergoeding

In deze zaak gaat het om een hoger beroep tegen boetebesluiten van het CAK, die aan appellant zijn opgelegd omdat hij verzuimd had een zorgverzekering af te sluiten. De boetes, opgelegd op 26 september 2013 en 31 januari 2014, bedroegen respectievelijk € 369,51 en € 332,25. Appellant heeft in mei 2016 verzocht om herziening van deze besluiten, maar het CAK heeft dit verzoek afgewezen. De rechtbank Noord-Nederland verklaarde het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond. In hoger beroep heeft appellant verzocht om vernietiging van de aangevallen uitspraak en om een immateriële schadevergoeding wegens de lange duur van de procedure.

Tijdens de zitting op 6 december 2019 heeft CAK aangegeven dat het bestreden besluit niet langer wordt gehandhaafd, waardoor de boetes vervallen. Appellant heeft het hoger beroep niet ingetrokken, maar heeft wel een schadevergoeding geëist. De Raad heeft vastgesteld dat CAK volledig tegemoet is gekomen aan de bezwaren van appellant, waardoor er feitelijk geen geschil meer bestaat. Het hoger beroep is daarom niet-ontvankelijk verklaard.

Wat betreft de gevorderde immateriële schadevergoeding oordeelt de Raad dat, hoewel er mogelijk psychisch onbehagen is ontstaan, er geen sprake is van geestelijk letsel dat kan worden beschouwd als een aantasting in de persoon. De Raad concludeert dat de redelijke termijn voor de procedure niet is overschreden en wijst het verzoek om schadevergoeding af. Appellant komt wel in aanmerking voor vergoeding van proceskosten, en CAK moet het betaalde griffierecht van € 172,- aan appellant vergoeden. De uitspraak is gedaan door M.A.H. van Dalen-van Bekkum op 19 december 2019.

Uitspraak

18. 2670 ZVW

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland van
28 maart 2018, 16/5023 (aangevallen uitspraak) en uitspraak op het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade

Partijen:

[Appellant] te [woonplaats] (appellant)

CAK

Datum uitspraak: 19 december 2019

PROCESVERLOOP

Vanaf 1 januari 2017 oefent CAK in zaken als deze de bevoegdheden uit die voorheen door het Zorginstituut Nederland werden uitgeoefend. In deze uitspraak wordt onder CAK mede verstaan Zorginstituut Nederland.

Namens appellant heeft mr. J.H. Weermeijer hoger beroep ingesteld.

CAK heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 6 december 2019. Appellant is verschenen bij zijn gemachtigde mr. J.H. Weermeijer. CAK heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. J.M. Nijman.

OVERWEGINGEN

1. Bij besluiten van 26 september 2013 en 31 januari 2014 heeft CAK aan appellant boetes opgelegd van achtereenvolgens € 369,51 en € 332,25 op de grond dat hij heeft verzuimd om een zorgverzekering in de zin van de Zorgverzekeringswet af te sluiten binnen drie maanden na daartoe te zijn aangemaand. De besluiten van 26 september 2013 en 31 januari 2014 zijn in rechte onaantastbaar geworden.

2. In mei 2016 heeft de gemachtigde van appellant CAK verzocht om de onder 1 vermelde boetebesluiten te herzien. Bij besluit van 4 augustus 2016 heeft CAK afwijzend op dit verzoek beslist. Het bezwaar daartegen heeft CAK bij besluit van 2 december 2016 (bestreden besluit) ongegrond geacht.

3. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

4.1.

Appellant heeft in hoger beroep verzocht om de aangevallen uitspraak te vernietigen.

4.2.

CAK heeft hangende hoger beroep te kennen gegeven dat, gelet op nieuwe besluitvorming van de Svb over de verzekeringspositie van appellant, het bestreden besluit niet langer wordt gehandhaafd. In verband daarmee vervallen de in 2013 en 2014 aan appellant opgelegde boetes.

4.3.

Appellant heeft het hoger beroep niet ingetrokken. Ter zitting is de gemachtigde van appellant akkoord gegaan met de door CAK aangeboden vergoeding voor beroepsmatig verleende rechtshulp van € 1.456,-, maar daarnaast wil appellant een billijke immateriële schadevergoeding wegens de lange duur van de procedure en het belastende karakter ervan.

CAK is niet bereid om een immateriële schadevergoeding aan appellant te betalen.

5. De Raad oordeelt als volgt.

5.1.

Vastgesteld wordt dat CAK alsnog volledig aan de bezwaren van appellant is tegemoetgekomen. Hierdoor bestaat er feitelijk geen geschil meer tussen partijen over het bestreden besluit. Dat leidt ertoe dat het hoger beroep van appellant wegens het ontbreken van een in aanmerking te nemen procesbelang niet-ontvankelijk wordt verklaard.

5.2.1.

Met betrekking tot de gevorderde schadevergoeding overweegt de Raad als volgt.

5.2.2.

Bij het beantwoorden van de vraag of er aanleiding is om een vergoeding van immateriële schade toe te kennen, moet volgens vaste rechtspraak van de Raad in het bestuursrecht zoveel mogelijk aansluiting worden gezocht bij het civielrechtelijke schadevergoedingsrecht (uitspraak van 21 maart 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BC9247).

Voor nadeel dat niet in vermogensschade bestaat, heeft een benadeelde overeenkomstig artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het Burgerlijk Wetboek recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding, indien de benadeelde lichamelijk letsel heeft opgelopen, in zijn eer of goede naam is geschaad, of op andere wijze in zijn persoon is aangetast. De wetgever heeft daarbij het oog gehad op ernstige inbreuken op de persoonlijke levenssfeer alsook op andere persoonlijkheidsrechten van de betrokkene (uitspraak van de Raad van 5 januari 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BL0342).

5.2.3.

De Raad acht het voorstelbaar dat bij appellant psychisch onbehagen is ontstaan door de (door CAK niet gehandhaafde) besluitvorming, maar acht het niet aannemelijk dat appellant zodanig heeft geleden dat sprake is van geestelijk letsel dat kan worden beschouwd als een aantasting in de persoon als bedoeld in artikel 6:106, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek.

5.2.4.

Voor zover appellant in aanmerking wil komen voor de door hem gevorderde immateriële schadevergoeding op de grond dat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) is overschreden, geldt het volgende.

5.2.5.

De vraag of de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM is overschreden moet worden beoordeeld op grond van de omstandigheden van het geval. Daarbij zijn van betekenis de ingewikkeldheid van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld en het processuele gedrag van partijen gedurende de gehele rechtsgang.

5.2.6.

De redelijke termijn voor een procedure in drie instanties is in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd.

5.2.7.

Indien, zoals in dit geding, in hoger beroep wordt gevraagd om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, heeft te gelden dat de vraag of de redelijke termijn is overschreden moet worden beoordeeld naar de stand van zaken ten tijde van de uitspraak op het hoger beroep. Daarbij wordt de duur van de gehele procedure in ogenschouw genomen. Vergelijk in dit verband overweging 3.13.3 van het arrest van de Hoge Raad van
19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252.

5.2.8.

Vanaf het moment waarop CAK in de procedure over het besluit van 4 augustus 2016 het bezwaarschrift namens appellant ontving, tot de datum van deze uitspraak, is minder dan vier jaar verstreken. Voor zover de gemachtigde van appellant heeft willen betogen dat voor de vraag of sprake is van overschrijding van de redelijke termijn de procedures over de besluiten van 26 september 2013 en 31 januari 2014 en de procedure over het besluit van
4 augustus 2016 als één geheel moeten worden beschouwd, slaagt dit betoog niet.

5.2.9.

Uit 5.2.1 tot en met 5.2.8 volgt dat afwijzend moet worden beslist op het verzoek om aan appellant een schadevergoeding toe te kennen.

6. Omdat CAK na het instellen van beroep en hoger beroep tegemoet is gekomen, komt appellant in aanmerking voor een vergoeding van de proceskosten die hij redelijkerwijs heeft moeten maken. Omdat partijen hierover reeds tot overeenstemming zijn gekomen, ziet de Raad geen aanleiding om een proceskostenveroordeling op te nemen in deze uitspraak. De Raad zal wel bepalen dat CAK het in beroep en in hoger beroep betaalde griffierecht van in totaal € 172,- aan appellant dient te vergoeden.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep

- verklaart het hoger beroep niet-ontvankelijk;

- wijst het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade af;

- bepaalt dat CAK aan appellant het in beroep en in hoger beroep betaalde griffierecht
van in totaal € 172,- vergoedt.

Deze uitspraak is gedaan door M.A.H. van Dalen-van Bekkum, in tegenwoordigheid van C.M. van de Ven als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op
19 december 2019.

(getekend) M.A.H. van Dalen-van Bekkum

(getekend) C.M. van de Ven