ECLI:NL:CRVB:2019:1799

• Datum uitspraak: 29 mei 2019
• Publicatiedatum: 4 juni 2019
• Zaaknummer: 17/5823 ZW
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: B.J. van de Griend
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep tegen weigering maatregel ziekengeld door het Uwv

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep uitspraak gedaan op het hoger beroep van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv) tegen een eerdere uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant. De zaak betreft de weigering van het Uwv om een maatregel op te leggen aan een werknemer die zich ziek had gemeld. De werknemer, die als schoonmaker werkte, had zijn dienstbetrekking per 11 december 2015 beëindigd en zich met terugwerkende kracht ziek gemeld per 22 april 2014. Het Uwv had op 3 november 2016 geweigerd om een maatregel op te leggen, omdat volgens hen geen sprake was van een benadelingshandeling zoals bedoeld in artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de Ziektewet (ZW). De rechtbank had het beroep van de betrokkene gegrond verklaard en het Uwv opgedragen een nieuw besluit te nemen.

In hoger beroep heeft het Uwv aangevoerd dat het ziekengeld van de werknemer niet ten laste komt van de in artikel 45 genoemde fondsen, en dat er daarom geen maatregel kan worden opgelegd. De Raad heeft in zijn beoordeling vastgesteld dat ten tijde van het besluit van 3 november 2016, artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW nog niet was gewijzigd om ook de eigenrisicodrager te vermelden als entiteit die door de verzekerde kan worden benadeeld. Dit leidde de Raad tot de conclusie dat het Uwv op goede gronden had geweigerd om de verzochte maatregel op te leggen.

De Raad heeft het hoger beroep van het Uwv gegrond verklaard, de aangevallen uitspraak vernietigd en het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Er was geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten. De uitspraak is gedaan door B.J. van de Griend, in tegenwoordigheid van M.A.E. Lageweg als griffier, en is openbaar uitgesproken op 29 mei 2019.

Uitspraak

17. 5823 ZW

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant van 13 juli 2017, 17/394 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

[betrokkene] te [woonplaats] (betrokkene)

Datum uitspraak: 29 mei 2019

PROCESVERLOOP

Het Uwv heeft hoger beroep ingesteld.

Betrokkene heeft een verweerschrift ingediend.

Partijen hebben desgevraagd niet verklaard gebruik te willen maken van het recht om op een zitting te worden gehoord, waarna het onderzoek is gesloten.

OVERWEGINGEN

1.1.

[werknemer] (werknemer) was werkzaam als schoonmaker in dienst van betrokkene. Zijn dienstbetrekking met betrokkene is per 11 december 2015 beëindigd. Werknemer heeft zich bij brief van 21 januari 2016 met terugwerkende kracht per 22 april 2014 ziek gemeld.

1.2.

Betrokkene is eigenrisicodrager in de zin van hoofdstuk IIIA van de Ziektewet (ZW). Op 4 februari 2016 heeft betrokkene het Uwv met een formulier “Verzoek om een beschikking over de Ziektewet-uitkering” verzocht een besluit af te geven inhoudende de oplegging van een maatregel tot blijvende, gehele weigering van het ziekengeld. Werknemer heeft volgens betrokkene een benadelingshandeling gepleegd omdat werknemer er niet alles aan heeft gedaan om zijn dienstbetrekking te behouden.

1.3.

Bij besluit van 3 november 2016 heeft het Uwv geweigerd een besluit af te geven. Daarbij heeft het Uwv zich op het standpunt gesteld dat geen sprake is van een benadelingshandeling als bedoeld in artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW omdat de ZW-eigenrisicodrager niet wordt genoemd in deze bepaling. Het bezwaar van betrokkene tegen dit besluit is door het Uwv bij besluit van 21 december 2016 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

2. De rechtbank heeft het beroep van betrokkene tegen het bestreden besluit bij de aangevallen uitspraak gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en het Uwv opgedragen een nieuw besluit te nemen op het bezwaar. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat het eigenrisicodragerschap van betrokkene alleen relevant is voor de beantwoording van de vraag wie het ziekengeld moet betalen, na vaststelling van de hoogte daarvan door het Uwv op grond van de artikelen 29 en 45 van de ZW. De omstandigheid dat betrokkene een eigenrisicodrager is, is volgens de rechtbank niet relevant voor de beantwoording van de vraag of sprake is van een benadelingshandeling als bedoeld in artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW.

3.1.

In hoger beroep heeft het Uwv – kort weergegeven – aangevoerd dat het ziekengeld van werknemer niet ten laste komt van de in artikel 45 genoemde fondsen. Werknemer heeft met zijn doen en laten deze fondsen dan ook niet benadeeld, zodat geen maatregel kan worden opgelegd wegens overtreding van artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW.

3.2.

Betrokkene heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Bij uitspraak van de Raad van 19 december 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:4150) heeft de Raad geoordeeld dat artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW, tot 1 januari 2018 geen grondslag biedt om in gevallen waarin de in die bepaling genoemde fondsen of kas niet worden of kunnen worden benadeeld, het ziekengeld geheel of gedeeltelijk, tijdelijk of blijvend te weigeren.

4.3.

Vastgesteld wordt dat ten tijde van het nemen van het besluit van 3 november 2016, artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW nog niet was gewijzigd in die zin dat ook de eigenrisicodrager is vermeld als entiteit die door de verzekerde wordt of kan worden benadeeld. Dit betekent dat het Uwv op goede gronden heeft geweigerd om aan werknemer de door betrokkene verzochte maatregel op te leggen.

4.4.

De overwegingen 4.2 en 4.3 leiden tot de slotsom dat het hoger beroep slaagt zodat de aangevallen uitspraak zal worden vernietigd en het beroep tegen het bestreden besluit alsnog ongegrond zal worden verklaard.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep

- vernietigt de aangevallen uitspraak;

- verklaart het beroep tegen het besluit van 21 december 2016 ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door B.J. van de Griend, in tegenwoordigheid van M.A.E. Lageweg als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 29 mei 2019.

(getekend) B.J. van de Griend

(getekend) M.A.E. Lageweg

VC