Uitspraak
08/321 WIA
Centrale Raad van Beroep
Meervoudige kamer
U I T S P R A A K
op het hoger beroep van:
[Appellant], wonende te [woonplaats] (hierna: appellant),
tegen de uitspraak van de rechtbank ’s-Gravenhage van 4 januari 2008, 06/8143 (hierna: aangevallen uitspraak),
in het geding tussen:
appellant
en
de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv)
Datum uitspraak: 25 maart 2010
I. PROCESVERLOOP
Appellant heeft hoger beroep ingesteld en nadere stukken aan de Raad gezonden.
Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 februari 2010. Appellant is verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door M. de Bluts, werkzaam bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.
II. OVERWEGINGEN
1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.
1.1. Appellant ontving vanaf 1971 een uitkering ingevolgde de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO). De WAO-uitkering is ingetrokken per
1 juni 1996 op de grond dat appellant niet langer arbeidsongeschikt was naar een mate van 15% of meer. Het desbetreffende besluit is onherroepelijk geworden. Appellant heeft vervolgens vanaf december 1998 gewerkt als conciërge. Voor dat werk is hij op5 januari 2004 wegens ziekte uitgevallen.
1.2. Bij besluit van 30 juni 2006 heeft het Uwv aan appellant per 2 januari 2006 een uitkering ingevolge de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA) toegekend, naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100% en ten bedrage van 70% van € 1.439,20 bruto per maand (gebaseerd op een dagloon van € 66,17).
1.3. Bij besluit van 3 oktober 2006 heeft het Uwv het tegen het besluit van 30 juni 2006 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het besluit van 3 oktober 2006 ongegrond verklaard.
3. Appellant heeft deze uitspraak in hoger beroep bestreden. Hij heeft evenals in beroep aangevoerd - samengevat - dat hij in 1996 ten onrechte arbeidsgeschikt is verklaard, dat zijn WAO-uitkering dus had moeten doorlopen en had moeten worden heropend, dat de uitkering ten onrechte is vastgesteld op een te laag bedrag en dat hij van dat bedrag ook niet rond kan komen.
4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.
4.1. Evenals de rechtbank stelt de Raad vast dat de intrekking per 1 juli 1996 van de WAO-uitkering van appellant onherroepelijk is geworden. Nadat appellant geruime tijd aan het arbeidsproces had deelgenomen, is - met ingang van 1 juni 2006 - een nieuw recht van appellant op een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontstaan. Dat brengt tevens met zich, zoals de rechtbank terecht heeft overwogen, dat appellant aan artikel 43a van de WAO geen aanspraak op heropening van zijn uitkering kon ontlenen. Gelet op een en ander treft het standpunt van appellant dat het Uwv hem in de situatie had moeten brengen waarin hij doorlopend aanspraak had gehad op een arbeidsongeschiktheidsuitkering geen doel.
4.2. In de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank voor de berekening van de uitkering waarop op grond van de WIA recht bestaat verwezen naar artikel 13, eerste lid en artikel 51 van die wet. De rechtbank heeft voorts het volgende overwogen, waarbij voor eiser appellant moet worden gelezen en voor verweerder het Uwv: Eiser kan zich voorts niet verenigen met de hoogte van zijn uitkering. Hij stelt dat hij ten minste recht heeft op een hogere uitkering dan hij had voor 1 juni 1996. De rechtbank stelt vast dat eiser na intrekking van zijn WAO-uitkering werk heeft hervat in andere arbeid en dat - gelet op de WIA - het loon dat hij in dat werk ontving bepalend is voor de hoogte van zijn WIA-uitkering. Verweerder heeft het loon van eisers werk als conciërge dan ook terecht aan de berekening van zijn uitkering ten grondslag gelegd”.
De Raad verenigt zich met deze overwegingen en voegt daaraan toe dat uit de gedingstukken blijkt aan de hand van welk loon, zoals door appellant ontvangen in de hier van toepassing zijnde referteperiode, vervolgens de hoogte van de WIA-uitkering is berekend. Evenals de rechtbank ziet de Raad geen grond voor het oordeel dat het Uwv de uitkering aldus onjuist heeft vastgesteld. Dat appellant deze uitkering (ook) in absolute zin te laag vindt, maakt dat niet anders. Daarbij tekent de Raad aan dat appellant niet voor een toeslag op zijn uitkering in aanmerking kon worden gebracht in verband met het inkomen van zijn partner.
4.3. Al hetgeen appellant verder nog naar voren heeft gebracht, waaronder zijn stelling dat hij in feite dubbel wordt gestraft voor het feit dat hij een aantal jaren heeft gewerkt, leidt de Raad niet tot een ander oordeel.
4.4. Gelet op het voorgaande slaagt het hoger beroep niet. De aangevallen uitspraak komt voor bevestiging in aanmerking.
5. De Raad ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.
III. BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep;
Recht doende:
Bevestigt de aangevallen uitspraak.
Deze uitspraak is gedaan door R.C. Schoemaker als voorzitter en R. Kooper enC. van Viegen als leden, in tegenwoordigheid van R.L.G. Boot als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 25 maart 2010.
(get.) R.C. Schoemaker.
(get.) R.L.G. Boot.
SG