Uitspraak
95/1449 ABW
U I T S P R A A K
in het geding tussen:
[A., wonende te B.], appellant,
en
het College van burgemeester en wethouders van de gemeente Kampen, gedaagde.
I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING
Appellant heeft op 23 maart 1994 een bezwaarschrift ingediend tegen de
inhouding op zijn uitkering krachtens de Rijksgroepsregeling werkloze
werknemers (RWW) van een bedrag ter hoogte van f 105,-- per maand, welk
bezwaar door gedaagde bij zijn besluit van 18 april 1994 (kennelijk)
niet-ontvankelijk is verklaard.
De Arrondissementsrechtbank te Zwolle heeft bij de aangevallen uitspraak d.d.
10 april 1995 het door appellant tegen het besluit van 18 april 1994
ingestelde beroep ongegrond verklaard.
Op in het beroepschrift aangevoerde gronden is door appellant tegen
bovenvermelde uitspraak hoger beroep ingesteld.
Namens gedaagde is een verweerschrift ingediend.
Het geding is behandeld ter zitting van 21 november 1995 waar appellant in
persoon is verschenen.
Gedaagde heeft zich niet doen vertegenwoordigen.
II. MOTIVERING
Bij beschikking van 27 mei 1988 heeft de kantonrechter te Zwolle de vordering
van de gemeente Kampen strekkende tot verhaal van verleende kosten van
bijstand op gedaagde en zijn echtgenote, C., toegewezen en bepaald dat ter
zake van deze kosten terstond een bedrag van f 121.204,54 - vermeerderd met
wettelijke rente over dit bedrag vanaf 16 februari 1988 tot de dag ter
voldoening - ten laste van gedaagde en zijn echtgenote kan worden ingevorderd.
De kantonrechter heeft deze beschikking uitvoerbaar bij voorraad verklaard.
De rechtbank te Zwolle heeft bij haar beschikking van 12 september 1988 de
beschikking van de kantonrechter bevestigd.
Bij schrijven van 19 mei 1993 is namens gedaagde aan appellant medegedeeld
dat hij het saldo van de vordering van de gemeente ter hoogte van f 29.566,21
alsmede de door hem verschuldigde wettelijke rente aan de gemeente dient
terug te betalen. Voorts is appellant in dit schrijven medegedeeld dat op
zijn RWW-uitkering met ingang van 1 juni 1993 ter aflossing van de vordering
een bedrag ad. f 105,- per maand wordt ingehouden.
Een door appellant op 8 juni 1993 tegen evengenoemde beslissing tot inhouding
d.d. 19 mei 1993 ingediend bezwaarschrift is door gedaagde ongegrond
verklaard bij beschikking op bezwaarschrift van 13 december 1993, tegen welk
besluit geen rechtsmiddel is aangewend.
Appellant heeft op 23 maart 1994 opnieuw een bezwaarschrift ingediend tegen
de inhouding van het bedrag ad. f 105,-- per maand. Hij verzoekt deze
inhouding te staken aangezien de verhaalstermijn van 5 jaar is verstreken.
Het bezwaar is (kennelijk) niet-ontvankelijk verklaard bij het bestreden
besluit van gedaagde van 18 april 1994 onder de overweging dat appellant van
de mogelijkheid bezwaren in te dienen tegen het besluit van 19 mei 1993 reeds
gebruik heeft gemaakt door middel van de indiening van een bezwaarschrift
d.d. 8 juni 1993.
Het bij schrijven van 25 april 1994 door appellant tegen het bestreden besluit ingediend
beroep bij de rechtbank te Zwolle is ongegrond verklaard bij de aangevallen uitspraak.
De rechtbank heeft hierbij onder meer het volgende overwogen:
"Uit de stukken en het verhandelde ter zitting blijkt dat eiser
bij besluit dd 19 mei 1993 is meegedeeld dat vanaf 1 juni 1993
f 105,-- per maand op zijn bijstandsuitkering wordt ingehouden
ter aflossing van de fraudevordering. Een dergelijke inhouding
betreft een uitvoeringshandeling ten vervolge op de eerder
verzonden toekenningsbeschikking.
Eiser heeft voor de indiening van het aan het onderhavige
beroepschrift ten grondslag liggende bezwaarschrift dd 23 maart
1994 reeds dd 8 juni 1993 (en indirect dd 12 augustus 1993 en
dd 22 januari 1994) bezwaarschriften ingediend met betrekking
tot voornoemde inhouding op zijn uitkering.
In alle gevallen zijn de bezwaren ongegrond, dan wel
niet-ontvankelijk verklaard en is vervolgens geen beroepschrift
ingediend, zodat de betreffende besluiten in kracht van
gewijsde zijn gegaan.
Bij brief dd 23 maart 1994 heeft eiser opnieuw bezwaar gemaakt
tegen verweerders besluit van 19 mei 1993. Nu dat besluit in
kracht van gewijsde is gegaan, heeft verweerder terecht eisers
bezwaar niet ontvankelijk verklaard bij het thans bestreden
besluit. Aangezien eiser geen nieuwe feiten of omstandigheden
naar voren heeft gebracht, die niet reeds eerder bij eiser
bekend waren of hadden kunnen zijn, heeft verweerder eisers
brief overigens terecht ook niet opgevat als een verzoek om
terug te komen op het besluit van 19 mei 1993. Er moet dan ook
geconcludeerd worden tot ongegrondverklaring van eisers beroep.".
De Raad overweegt dienaangaande het volgende:
Ingevolge het bepaalde in artikel 34 (nieuw) van de Algemene Bijstandswet
(ABW) wordt voor de toepassing van artikel 8:1, eerste lid, van de Algemene
wet bestuursrecht (Awb) met een besluit gelijkgesteld het nalaten van een
handeling die strekt tot uitvoering van het besluit inzake de verlening van
bijstand of het verrichten van een handeling die afwijkt van dat besluit.
Appellant ontvangt, al dan niet met enkele onderbrekingen, sedert 24 augustus
1983 een periodieke uitkering krachtens de RWW, naar de voor hem geldende norm.
Vanaf 1 juni 1993 wordt op de uitkering van appellant een inhouding ter
hoogte van f 105,-- per maand toegepast ter aflossing van zijn schuld aan de gemeente.
De Raad merkt allereerst op, dat een inhouding als de onderhavige iedere
maand waarin deze wordt toegepast moet worden aangemerkt als het verrichten
of nalaten van een handeling als bedoeld in artikel 34 (nieuw) van de ABW.
De Raad verstaat het door appellant ingediende bezwaar d.d. 23 maart 1994
- gelet op bewoordingen en strekking daarvan - aldus, dat daarin wordt beoogd
aan te geven, dat de inhouding op zijn uitkering zo spoedig mogelijk,
derhalve reeds in de maand maart 1994 dient te worden gestaakt in verband met
het feit dat de verhaalstermijn van 5 jaar zou zijn verstreken.
Aangezien appellant zijn bezwaren ten aanzien van de uitbetaling over de
maand maart 1994 binnen de krachtens artikel 6:7 van de Awb gestelde termijn
van 6 weken heeft ingediend, en ook overigens niet is gebleken dat het
bezwaarschrift niet-ontvankelijk zou zijn heeft gedaagde appellant gelet op
het vorenstaande ten onrechte niet in zijn bezwaren ontvangen.
Hieraan doet niet af, dat ten aanzien van eerdere inhoudingen inmiddels in
rechte onaantastbare beslissingen zijn genomen.
Uit het vorenstaande vloeit tevens voort, dat de aangevallen uitspraak niet
in stand kan blijven.
De Raad staat thans ter beantwoording van de vraag of de in geding zijnde
inhouding op goede gronden is toegepast en beantwoordt deze vraag bevestigend.
Hiertoe wordt het volgende overwogen.
Ingevolge het bepaalde in artikel 62 van de ABW, zoals deze luidde tot de
inwerkingtreding per 1 augustus 1992 van de Wet van 15 april 1992, Stb. 1992,
nr. 193, geschiedt verhaal in rechte van kosten van bijstand uit krachte van
een rechterlijke beschikking (van de kantonrechter).
Blijkens de wetsgeschiedenis van artikel 62 van de ABW laat dit onverlet de
mogelijkheid om ter zake met de bijstandsontvanger een minnelijke regeling te treffen.
In de onderhavige situatie is geen minnelijke regeling tot terugbetaling van
teveel ontvangen bijstand getroffen.
Wel heeft de kantonrechter te Zwolle bij beschikking van 27 mei 1988 een
vordering van gedaagde strekkende tot verhaal van verleende kosten van
bijstand op gedaagde en zijn echtgenote toegewezen en bepaald dat ter zake
van deze kosten terstond een bedrag van f 121.204,54 - vermeerderd met
wettelijke rente over dit bedrag - kan worden ingevorderd.
Deze beschikking is uitvoerbaar bij voorraad verklaard en bevestigd door de
Arrondissementsrechtbank te Zwolle bij beschikking van 12 september 1988.
De Raad is van oordeel dat in een situatie als de onderhavige, waarbij sprake
is van een rechterlijke beschikking als bedoeld in artikel 62 (oud) van de
ABW, inhouding ter aflossing van de uit genoemde beschikking voortvloeiende
opeisbare schuld geoorloofd is binnen de grenzen als bedoeld in artikel 475 d
van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering, ook wanneer de betrokkene
voor deze inhouding geen toestemming verleent mits, zoals in casu is
geschied, voorafgaande aan de eerste keer dat deze inhouding plaatsvindt
daarover schriftelijk aan betrokkene mededeling is gedaan.
De Raad merkt hierbij op, dat de grief van appellant dat na 5 jaar geen
inhoudingen op de uitkering kunnen plaatsvinden geen doel treft, aangezien
een dergelijke termijn niet van toepassing is bij de uitvoering van een
rechterlijke beschikking als bedoeld in artikel 62 (oud) van de ABW.
De Raad voegt daaraan toe, dat het gegeven dat invordering terstond mogelijk
was, er niet aan in de weg staat, dat gedaagde een lager maandelijks
aflossingsbedrag binnen de grenzen als bedoeld in artikel 475 d van het
Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering heeft kunnen vaststellen.
Naar aanleiding van hetgeen appellant hieromtrent in beroep heeft aangevoerd
overweegt de Raad voorts dat niet is gebleken dat de inhouding onbevoegd
heeft plaatsgevonden.
Gelet op het vorenstaande heeft gedaagde op de uitkering van appellant over
de maand maart 1994 op juiste gronden en zonder in strijd te komen met enig
algemeen beginsel van behoorlijk bestuur een inhouding ter hoogte van
f 105,-- kunnen toepassen.
Gelet op artikel 8:74 van de Awb tenslotte dient aan appellant het door hem
in eerste aanleg betaalde griffierecht ad. f 50,-- en het in hoger beroep
gestorte griffierecht ad. f 150,-- te worden vergoed.
Gedaagde dient zowel in beroep als in hoger beroep in de proceskosten te
worden veroordeeld. Deze kosten zijn begroot op f 710,-- als kosten van
verleende rechtsbijstand in eerste aanleg.
De Raad is niet gebleken van andere op de voet van artikel 8:75 van de Awb in
aanmerking te nemen kosten.
III. BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep,
Recht doende:
Verklaart het beroep gegrond;
Vernietigt de aangevallen uitspraak;
Verklaart het beroep van appellant tegen het bestreden besluit van gedaagde
van 18 april 1994 alsnog gegrond en vernietigt deze beslissing;
Verklaart het bezwaar van appellant d.d. 23 maart 1994 tegen de inhouding op
zijn uitkering van een bedrag ad. f 105,-- over de maand maart 1994 alsnog
ontvankelijk maar ongegrond;
Veroordeelt gedaagde in de proceskosten van appellant tot een bedrag van f
710,--, te betalen door de gemeente Kampen aan de griffier van de Raad;
Gelast de gemeente Kampen aan appellant het door hem betaalde griffierecht
ad. f 200,-- te vergoeden.
Aldus gegeven door mr C.G. Kasdorp als voorzitter en mr Th.C. van Sloten en
mr Ch.J.G. Olde Kalter als leden, in tegenwoordigheid van D. Nebbeling als
griffier.
Uitgesproken in het openbaar op 19 december 1995 door voornoemde voorzitter,
in tegenwoordigheid van mr I. de Hartog als griffier.
(get.) C.G. Kasdorp.
(get.) I. de Hartog. (get.) D. Nebbeling.
TM
111