Uitspraak
uitspraak
COLLEGE VAN BEROEP VOOR HET BEDRIJFSLEVEN
zaaknummer: 19/28
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 1 september 2020 in de zaak tussen
Maatschap [naam] , gemeente [gemeente] (appellante)
(gemachtigde: mr. C.C. van Harten)
en
de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, verweerder
(gemachtigde: mr. A.H. Spriensma-Heringa).
Procesverloop
Bij besluiten van 2 december 2017, 6 december 2017, 9 december 2017,
16 december 2017 en 27 januari 2018 (de primaire besluiten) heeft verweerder op grond van de Regeling aan appellante solidariteitsgeldsommen opgelegd van
€ 1.663,- voor periode 1, van € 1.415,- voor periode 2, van € 1.266,- voor periode 3, van € 1.243,- voor periode 4 en van € 1.353,- voor periode 5.
16 december 2017 en 27 januari 2018 (de primaire besluiten) heeft verweerder op grond van de Regeling aan appellante solidariteitsgeldsommen opgelegd van
€ 1.663,- voor periode 1, van € 1.415,- voor periode 2, van € 1.266,- voor periode 3, van € 1.243,- voor periode 4 en van € 1.353,- voor periode 5.
Appellante heeft tegen de primaire besluiten bezwaar gemaakt.
Bij besluit van 21 november 2018 (het bestreden besluit) heeft verweerder de bezwaren tegen de primaire besluiten niet-ontvankelijk verklaard voor zover die bezwaren waren gericht tegen de Regeling als zodanig, de bezwaren deels gegrond verklaard, de besluiten van 2, 6, 9 en 16 december 2017 en
27 januari 2018 herroepen en solidariteitsgeldsommen opgelegd van € 1.033,76 voor periode 1, van € 785,12 voor periode 2, van € 636,16 voor periode 3, van
€ 613,76 voor periode 4 en van € 723,52 voor periode 5. Met die beslissing heeft verweerder gevolg gegeven aan de uitspraak van het College van 26 april 2018, ECLI:NL:CBB:2018:208, voor zover opnieuw is beslist op het bezwaarschrift van appellante van 23 augustus 2017 tegen een eerder door verweerder op grond van de Regeling opgelegde heffing voor periode 2. Ook heeft verweerder een proceskostenvergoeding toegekend van € 751,50.
27 januari 2018 herroepen en solidariteitsgeldsommen opgelegd van € 1.033,76 voor periode 1, van € 785,12 voor periode 2, van € 636,16 voor periode 3, van
€ 613,76 voor periode 4 en van € 723,52 voor periode 5. Met die beslissing heeft verweerder gevolg gegeven aan de uitspraak van het College van 26 april 2018, ECLI:NL:CBB:2018:208, voor zover opnieuw is beslist op het bezwaarschrift van appellante van 23 augustus 2017 tegen een eerder door verweerder op grond van de Regeling opgelegde heffing voor periode 2. Ook heeft verweerder een proceskostenvergoeding toegekend van € 751,50.
Appellante heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het College heeft de zaak ter zitting aan de orde gesteld op 5 augustus 2020. Partijen zijn, met bericht van verhindering, niet verschenen.
Overwegingen
De Regeling is op 1 maart 2017 in werking getreden en heeft tot doel de fosfaatproductie te begrenzen. Voor de periodes van de Regeling (lopend van maart tot en met december 2017) legt verweerder een heffing op aan een melkveehouder die meer vrouwelijke runderen houdt dan het referentieaantal op
2 juli 2015 (de peildatum) en kent een bonusgeldsom toe indien een melkveehouder minder vrouwelijke runderen houdt dan het referentieaantal op de peildatum.
2 juli 2015 (de peildatum) en kent een bonusgeldsom toe indien een melkveehouder minder vrouwelijke runderen houdt dan het referentieaantal op de peildatum.
Appellante heeft in bezwaar tegen een eerder bij besluit van
27 mei 2017 aan haar opgelegde solidariteitsgeldsom onder meer aangevoerd dat zij voor de peildatum onomkeerbare investeringsverplichtingen is aangegaan gericht op de uitbreiding van haar melkveebedrijf en/of dat zich bijzondere omstandigheden hebben voorgedaan. Zij heeft in dat verband een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel met verwijzing naar onder meer een vonnis van de rechtbank Den Haag waarin de voorzieningenrechter ten aanzien van een aantal melkveehouders de Regeling buiten toepassing heeft verklaard, omdat de Regeling naar het oordeel van de voorzieningenrechter een onevenredige last met zich brengt (zie onder meer ECLI:NL:RBDHA:2017:8944).
27 mei 2017 aan haar opgelegde solidariteitsgeldsom onder meer aangevoerd dat zij voor de peildatum onomkeerbare investeringsverplichtingen is aangegaan gericht op de uitbreiding van haar melkveebedrijf en/of dat zich bijzondere omstandigheden hebben voorgedaan. Zij heeft in dat verband een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel met verwijzing naar onder meer een vonnis van de rechtbank Den Haag waarin de voorzieningenrechter ten aanzien van een aantal melkveehouders de Regeling buiten toepassing heeft verklaard, omdat de Regeling naar het oordeel van de voorzieningenrechter een onevenredige last met zich brengt (zie onder meer ECLI:NL:RBDHA:2017:8944).
Lopende het hoger beroep tegen deze vonnissen heeft verweerder bij het besluit van 19 september 2017 het besluit van 27 mei 2017 ingetrokken, het ingehouden bedrag aan appellante terugbetaald en daarbij gewaarschuwd:
“Let op! De Staat heeft hoger beroep ingesteld tegen de uitspraken van de rechtbank Den Haag. Ik wil u er dan ook wijzen dat ik de Regeling voor alle periodes alsnog volledig zal toepassen, wanneer het gerechtshof Den Haag de Staat in het hoger beroep tegen de vonnissen van de rechtbank in het gelijk stelt.”
“Let op! De Staat heeft hoger beroep ingesteld tegen de uitspraken van de rechtbank Den Haag. Ik wil u er dan ook wijzen dat ik de Regeling voor alle periodes alsnog volledig zal toepassen, wanneer het gerechtshof Den Haag de Staat in het hoger beroep tegen de vonnissen van de rechtbank in het gelijk stelt.”
De beroepsgrond van appellante dat het intrekkingsbesluit van
19 september 2017 betekent dat het bestreden besluit de Regeling niet met terugwerkende kracht van toepassing kan verklaren op reeds verstreken periodes, faalt. De Regeling voorziet niet in het verlies van de heffingsbevoegdheid na de intrekking van de beschikking waarmee de heffing is opgelegd. Deze bevoegdheid blijft dus bestaan (zie ook de uitspraak van het College van 21 augustus 2018, ECLI:NL:CBB:2018:418). Daarbij neemt het College nog in aanmerking dat de Regeling op zichzelf niet buiten werking is gesteld.
Voor zover het betoog van appellante ertoe strekt dat geen nieuwe besluiten zijn genomen om de Regeling weer van toepassing te laten zijn op appellante en hernieuwde heffingen over de periodes 1, 2, 3, 4 en 5 op te leggen, volgt het College appellante daarin niet. Met het nemen van de primaire besluiten heeft verweerder immers het opleggen van heffingen hervat en daarmee de Regeling met terugwerkende kracht van toepassing verklaard voor appellante. Dat appellante haar bedrijfssituatie voor de periodes waarvoor de heffingen zijn opgelegd niet meer kon aanpassen, betekent niet dat de Regeling niet meer kon worden toegepast.
Slotsom
19 september 2017 betekent dat het bestreden besluit de Regeling niet met terugwerkende kracht van toepassing kan verklaren op reeds verstreken periodes, faalt. De Regeling voorziet niet in het verlies van de heffingsbevoegdheid na de intrekking van de beschikking waarmee de heffing is opgelegd. Deze bevoegdheid blijft dus bestaan (zie ook de uitspraak van het College van 21 augustus 2018, ECLI:NL:CBB:2018:418). Daarbij neemt het College nog in aanmerking dat de Regeling op zichzelf niet buiten werking is gesteld.
Voor zover het betoog van appellante ertoe strekt dat geen nieuwe besluiten zijn genomen om de Regeling weer van toepassing te laten zijn op appellante en hernieuwde heffingen over de periodes 1, 2, 3, 4 en 5 op te leggen, volgt het College appellante daarin niet. Met het nemen van de primaire besluiten heeft verweerder immers het opleggen van heffingen hervat en daarmee de Regeling met terugwerkende kracht van toepassing verklaard voor appellante. Dat appellante haar bedrijfssituatie voor de periodes waarvoor de heffingen zijn opgelegd niet meer kon aanpassen, betekent niet dat de Regeling niet meer kon worden toegepast.
Slotsom
Het beroep is ongegrond.
Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
Het College:
- verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. C.J. Borman, in aanwezigheid van
mr. P.M.M. van Zanten, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 1 september 2020.
mr. P.M.M. van Zanten, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 1 september 2020.
De voorzitter is verhinderd de uitspraak te ondertekenen. De griffier is verhinderd de uitspraak te ondertekenen.