Uitspraak
201109879/1/A2.
Datum uitspraak: 30 mei 2012
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak op het hoger beroep van:
[appellanten], beiden wonend te [woonplaats], (hierna gezamenlijk en in enkelvoud: [appellant]),
tegen de uitspraak van de rechtbank Zutphen van 3 augustus 2011 in zaak nr. 09/1714 in het geding tussen:
[appellant]
en
het college van burgemeester en wethouders van Berkelland.
1. Procesverloop
Bij besluit van 14 april 2009 heeft het college [appellant] een bedrag van € 12.000,00, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 19 november 2007 tot de dag van uitbetaling, ter vergoeding van planschade toegekend.
Bij besluit van 22 september 2009 heeft het college het door [appellant] daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 3 augustus 2011, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank het door [appellant] daartegen ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht.
Tegen deze uitspraak heeft [appellant] bij brief, bij de Raad van State ingekomen op 11 september 2011, hoger beroep ingesteld. De gronden van het hoger beroep zijn aangevuld bij brieven van 28 en 29 september en 4 oktober 2011.
Het college heeft een verweerschrift ingediend.
De zaak is door een meervoudige kamer van de Afdeling verwezen naar een enkelvoudige.
Bij onderscheiden brieven van 23 februari en 3 april 2012 hebben partijen toestemming verleend, als bedoeld in artikel 8:57 van de Algemene wet bestuursrecht, om in het geding uitspraak zonder zitting te doen. Vervolgens heeft de Afdeling bepaald dat het onderzoek ter zitting achterwege blijft.
2. Overwegingen
2.1. Ingevolge artikel 49, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (hierna: de WRO), zoals die bepaling tot 1 juli 2008 luidde, kennen burgemeester en wethouders een belanghebbende op zijn verzoek een naar billijkheid te bepalen schadevergoeding toe voor zover blijkt dat hij ten gevolge van de bepalingen van een bestemmingsplan schade lijdt of zal lijden welke redelijkerwijs niet of niet geheel te zijnen laste behoort te blijven en waarvan de vergoeding niet of niet voldoende door aankoop, onteigening of anderszins is verzekerd.
2.2. Voor de beoordeling van een verzoek om schadevergoeding op de voet van artikel 49 van de WRO dient te worden onderzocht of de desbetreffende verzoeker als gevolg van een wijziging van het planologische regime in een nadeliger positie is komen te verkeren, ten gevolge waarvan hij schade lijdt of zal lijden. Hiertoe dient de planologische maatregel waarvan gesteld wordt dat deze schade heeft veroorzaakt, te worden vergeleken met het voordien geldende planologische regime. Daarbij is niet de feitelijke situatie van belang, doch hetgeen op grond van deze regimes maximaal kan, onderscheidenlijk kon worden gerealiseerd, ongeacht of verwezenlijking daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Slechts indien realisering van de maximale mogelijkheden met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan worden uitgesloten, kan daarin aanleiding worden gevonden om te oordelen dat van dit uitgangspunt afgeweken moet worden.
2.3. [appellant] is eigenaar van de woonboerderij op de percelen, plaatselijk bekend [locatie] te [plaats] en kadastraal bekend gemeente [plaats], sectie […], nrs. […] (hierna: de woning). Aan het verzoek om planschadevergoeding heeft hij ten grondslag gelegd dat de bestemming van nabij de woning gelegen gronden (hierna: het plangebied) bij het bestemmingsplan 'Everskamp' van 25 november 2004 (hierna: het nieuwe bestemmingsplan), dat op 4 april 2007 (hierna: de peildatum) in werking is getreden, is gewijzigd en dit tot schade in de vorm van waardevermindering van de woning heeft geleid.
2.4. Het college heeft het verzoek om planschadevergoeding voor advies voorgelegd aan Maandag Planschadeadvies (hierna: Maandag).
In een advies van 23 maart 2009 heeft Maandag een vergelijking tussen het nieuwe bestemmingsplan en het daaraan voorafgaande planologische regime gemaakt. In het advies is uiteengezet dat, samengevat weergegeven, de planologische wijziging een gering planologisch nadeel ten aanzien van de situering van de woning en het gebruik van het plangebied tot gevolg heeft, maar niet tot een voor [appellant] nadeliger situatie ten aanzien van zijn uitzicht en de privacy leidt. Maandag heeft daaruit, met verwijzing naar een taxatierapport van M.A. Rozeboom van 21 januari 2009, de conclusie getrokken dat de planologische wijziging tot een planologische verslechtering heeft geleid en de waarde van de woning hierdoor op de peildatum van € 600.000,00 naar € 588.000,00 is gedaald.
Het college heeft dit advies aan het besluit van 14 april 2009 ten grondslag gelegd.
2.5. [appellant] heeft in beroep twee taxatierapporten van J. Doest overgelegd. Volgens het eerste rapport had de woning op 13 november 2007 een onderhandse verkoopwaarde van € 745.000,00 en was de taxatie bedoeld om inzicht te verstrekken in de waarde van de woning ten behoeve van de beoordeling van een aanvraag om een (hypothecaire) geldlening. Volgens het tweede rapport is de onderhandse verkoopwaarde van de woning als gevolg van de planologische wijziging van € 745.000,00 naar € 716.000,00 gedaald en was de taxatie bedoeld om de planschade als gevolg van de realisering van een bedrijventerrein in het plangebied vast te stellen.
Voorts heeft [appellant] een taxatierapport van J.W. Tekelenburg van 25 maart 2009 overgelegd. Volgens dit rapport was de taxatie in het kader van de uitvoering van de Wet waardering onroerende zaken verricht en had de woning op 1 januari 2007 een waarde, als bedoeld in die wet (hierna: WOZ-waarde), van € 575.000,00.
2.6. [appellant] betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat, samengevat weergegeven, de taxatierapporten van Doest niet aan de door Maandag getrokken conclusie kunnen afdoen. Daartoe voert hij aan dat, gezien de inhoud van het tweede taxatierapport van Doest, concrete aanknopingspunten voor twijfel aan de juistheid van de door Rozeboom getaxeerde waarden van de woning naar voren zijn gebracht.
2.6.1. Indien uit een advies van een door een bestuursorgaan benoemde deskundige op objectieve en onpartijdige wijze blijkt welke feiten en omstandigheden aan de conclusies ervan ten grondslag zijn gelegd en deze conclusies niet onbegrijpelijk zijn, mag dat bestuursorgaan volgens vaste jurisprudentie (onder meer de uitspraak van 3 maart 2010 in zaak nr. 200905785/1/H2, www.raadvanstate.nl) bij het nemen van een besluit op een verzoek om vergoeding van planschade van dat advies uitgaan, tenzij concrete aanknopingspunten voor twijfel aan de juistheid of volledigheid ervan naar voren zijn gebracht.
2.6.2. Het advies van Maandag van 23 maart 2009, gelezen in samenhang met het taxatierapport van Rozeboom van 21 januari 2009, biedt op de wijze, als hiervoor bedoeld, inzicht in de feiten en omstandigheden die de conclusie kunnen dragen dat [appellant] door de planologische wijziging een planschade van € 12.000,00 heeft geleden. Daarbij is van belang dat, zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (onder meer in de uitspraak van 2 november 2011 in zaak nr.
201007807/1/H2), inzichten van een taxateur in een geval als dit zijn gebaseerd op diens kennis en ervaring, zodat een nadere toelichting op die inzichten niet in alle gevallen kan worden verlangd.
201007807/1/H2), inzichten van een taxateur in een geval als dit zijn gebaseerd op diens kennis en ervaring, zodat een nadere toelichting op die inzichten niet in alle gevallen kan worden verlangd.
Dat, zoals [appellant] stelt, een groot verschil bestaat tussen de door Rozeboom en Doest getaxeerde waarden van de woning en het taxatierapport van Rozeboom twee jaar na de planologische wijziging is opgemaakt en geen referentiekader vermeldt, betekent niet dat het college het advies van Maandag niet aan de besluitvorming ten grondslag had mogen leggen, omdat daaruit nog niet volgt dat de door Rozeboom getaxeerde waarden niet juist zijn. Voorts kan aan het tweede taxatierapport van Doest niet de door [appellant] gewenste waarde worden toegekend, omdat dit rapport, anders dan dat van Rozeboom, niet van de door Maandag gemaakte vergelijking tussen het nieuwe bestemmingsplan en het daaraan voorafgaande planologische regime uitgaat en niet de waarden van de woning op de peildatum vermeldt.
Het betoog faalt.
2.7. [appellant] betoogt voorts dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat, nu uit het taxatierapport van Tekelenburg niet valt af te leiden dat bij de taxatie van de WOZ-waarde van de woning rekening is gehouden met de criteria die voor de beoordeling van een verzoek om planschadevergoeding van belang zijn, in dat rapport geen grond is te vinden voor het oordeel dat het toegekende bedrag te laag is. Daartoe voert hij aan dat uit het proces-verbaal van een zitting van het gerechtshof Arnhem van 1 december 2010 valt af te leiden dat, anders dan het college heeft gesteld, de planologische wijziging in het plangebied bij de vaststelling van die waarde is betrokken.
2.7.1. Bij het vaststellen van de WOZ-waarde wordt niet, zoals bij planvergelijking, gekeken naar de maximale invulling van het planologische regime, maar is vooral de feitelijke situatie bepalend.
Uit de door [appellant] overgelegde stukken valt niet af te leiden dat bij het vaststellen van de WOZ-waarde van de woning naar de waardepeildatum 1 januari 2007 acht is geslagen op de criteria die voor een verzoek om planschadevergoeding van belang zijn. Dat, zoals [appellant] met verwijzing naar het daarvan opgemaakte proces-verbaal stelt, ter zitting van het gerechtshof Arnhem namens de heffingsambtenaar is medegedeeld dat de ontwikkeling van het industrieterrein Everskamp bij het opstellen van het taxatierapport van Tekelenburg is betrokken, leidt niet tot een ander oordeel, omdat daaruit niet valt af te leiden dat tevens rekening is gehouden met de maximale mogelijkheden van het aan het nieuwe bestemmingsplan voorafgaande planologische regime. Derhalve treft het beroep van [appellant] op de indicatieve betekenis van de bepaling van de WOZ-waarde voor de hoogte van de planschadevergoeding geen doel.
Het betoog faalt.
2.8. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.
2.9. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
3. Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State
Recht doende in naam der Koningin:
bevestigt de aangevallen uitspraak.
Aldus vastgesteld door mr. C.H.M. van Altena, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. R.J.R. Hazen, ambtenaar van staat.
w.g. Van Altena w.g. Hazen
lid van de enkelvoudige kamer ambtenaar van staat
Uitgesproken in het openbaar op 30 mei 2012
452.