Uitspraak
201011428/1/H1.
Datum uitspraak: 10 augustus 2011
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak op het hoger beroep van:
[appellante], wonend te Beutenaken, gemeente Gulpen-Wittem,
tegen de uitspraak van de rechtbank Maastricht van 15 oktober 2010 in zaak nr. 10/624 in het geding tussen:
[appellante]
en
het college van burgemeester en wethouders van Gulpen-Wittem.
1. Procesverloop
Bij besluit van 10 november 2009 heeft het college [appellante] onder oplegging van een dwangsom gelast het toeristisch verhuren van het pand op het perceel [locatie] te [plaats], sectie E, perceelsnummer 89 te staken en gestaakt te houden.
Bij besluit van 23 maart 2010 heeft het college het door [appellante] daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 15 oktober 2010, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank het door [appellante] daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, het besluit van 23 maart 2010 vernietigd, het besluit van 10 november 2009 herroepen en bepaald dat de uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit. Deze uitspraak is aangehecht.
Tegen deze uitspraak heeft [appellante] bij brief, bij de Raad van State ingekomen op 29 november 2010, hoger beroep ingesteld. De gronden van het hoger beroep zijn aangevuld bij brief van 23 december 2010.
Het college heeft een verweerschrift ingediend.
De zaak is door een meervoudige kamer van de Afdeling verwezen naar een enkelvoudige.
De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 1 juli 2011, waar [appellante] en het college, vertegenwoordigd door mr. N. Abbas, werkzaam bij de gemeente, zijn verschenen.
2. Overwegingen
2.1. Ingevolge artikel 7.10, eerste lid, van de Wet ruimtelijke ordening, voor zover hier van belang, is het verboden gronden en bouwwerken te gebruiken of te laten gebruiken in strijd met een bestemmingsplan.
Ingevolge het ter plaatse geldende bestemmingsplan "Buitengebied Gulpen-Wittem" rust op het perceel de bestemming "Wonen - Cultuur en ontspanning" en de nadere aanduiding "karakteristiek bebouwing".
Ingevolge artikel 25.1 van het bestemmingsplan, voor zover hier van belang, zijn de voor "Wonen - Cultuur en ontspanning" aangewezen gronden bestemd voor:
a. wonen, (...)
(…)
waarbij monumentale en karakteristieke gebouwen mede gebruikt mogen worden voor:
f. verblijfsrecreatieve doeleinden met daaraan ondergeschikt;(…)
2.2. [appellante] betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat het gebruik van het pand in strijd is met het bestemmingsplan. Daartoe voert zij aan dat onder "wonen" als bedoeld in artikel 25.1, aanhef en onder a, het toeristisch verhuren van het pand valt.
2.2.1. Het bestemmingsplan bevat geen definitie van het begrip "wonen", zoals bedoeld in artikel 25.1, aanhef en onder a van de planvoorschriften. Deze voorschriften, in onderlinge samenhang bezien met de plankaart, bieden echter voldoende duidelijkheid dat hier onder niet gebruik voor verblijfsrecreatieve doeleinden valt. Immers uit de toevoeging in artikel 25.1, aanhef en onder f dat onder meer karakteristieke gebouwen mede gebruikt mogen worden voor verblijfsrecreatieve doeleinden, valt af te leiden dat het begrip wonen als bedoeld onder a niet ook verblijfsrecreatieve doeleinden omvat. Hierbij wordt mede in aanmerking genomen dat het bestemmingsplan onderscheid maakt tussen "Wonen - Cultuur en ontspanning" en "Recreatie-Verblijfsrecreatie". De gronden waarop laatstgenoemde bestemming rust zijn bestemd voor verblijfsrecreatieve voorzieningen. Voormeld onderscheid maakt dat er een specifieke bestemming bestaat voor uitsluitend verblijfsrecreatieve voorzieningen. De rechtbank is derhalve terecht tot de conclusie gekomen dat het gebruik van het pand in strijd is met het bestemmingsplan.
Het betoog faalt.
2.3. [appellante] betoogt voorts dat de rechtbank het college ten onrechte niet in de proceskosten heeft veroordeeld voor wat betreft de gemaakte kosten van de door haar ingeschakelde juridische deskundige voor het beroep bij de rechtbank.
2.3.1. De door [appellante] opgegeven kosten bestaan volgens de door haar ter zitting gegeven toelichting uit het inwinnen van juridisch advies. Deze kosten moeten worden geacht te zijn begrepen in de kosten voor het door een derde verlenen van beroepsmatige rechtsbijstand die niet afzonderlijk voor vergoeding in aanmerking komen. Gelet hierop en het feit dat [appellante] zelf de proceshandelingen heeft verricht, heeft de rechtbank terecht overwogen dat de opgevoerde kosten niet voor vergoeding in aanmerking komen.
Het betoog faalt.
2.4. Het hoger beroep is ongegrond.
2.5. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
3. Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State
Recht doende in naam der Koningin:
verklaart het hoger beroep ongegrond.
Aldus vastgesteld door mr. P.B.M.J. van der Beek-Gillessen, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. D.A.B. Montagne, ambtenaar van staat.
w.g. Van der Beek-Gillessen w.g. Montagne
lid van de enkelvoudige kamer ambtenaar van staat
Uitgesproken in het openbaar op 10 augustus 2011
414-712.