2. Overwegingen
2.1. In de enige grief klaagt de vreemdeling dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de minister zich op het standpunt heeft kunnen stellen dat gedurende de bewaring, die op 17 september 2010 is opgeheven, zicht op uitzetting bestond.
De vreemdeling betoogt daartoe dat, samengevat weergegeven, de Afdeling op 3 september 2010 op de website van de Raad van State heeft aangekondigd dat aanhangige hoger beroepszaken die betrekking hebben op de overdracht van vreemdelingen aan Griekenland op grond van de Dublinverordening (Verordening (EG) 343/2003) en waarbij het interstatelijk vertrouwensbeginsel aan de orde is, zullen worden aangehouden in verband met de door het Court of Appeal van Engeland en Wales gestelde prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie van de Europese Unie. Dit betekent dat ook in zijn asielprocedure aanhouding van de behandeling van het hoger beroep plaatsvindt. Dat hij ten tijde van de oplegging van de maatregel van bewaring de voorzitter van de Afdeling nog niet had verzocht de voorlopige voorziening te treffen dat hij niet wordt uitgezet gedurende de behandeling van dat hoger beroep, maakt niet dat toen nog wel zicht op uitzetting bestond. Voorzienbaar was immers dat bij het bekend maken van een datum van uitzetting een verzoek om een voorlopige voorziening als vorenbedoeld zou worden toegewezen, aldus de vreemdeling.
2.1.1. De Afdeling heeft op 3 september 2010 de volgende mededeling op de website van de Raad van State (www.raadvanstate.nl) geplaatst:
"De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State zal aanhangige hoger-beroepszaken die betrekking hebben op de overdracht van vreemdelingen aan Griekenland op grond van de Dublinverordening en waarin ter zake van de toepasselijkheid van artikel 3, tweede lid, van die verordening het interstatelijk vertrouwensbeginsel aan de orde is, voorlopig aanhouden.
De reden hiervoor is dat het Court of Appeal van Engeland en Wales zogenoemde prejudiciële vragen heeft gesteld aan het Hof van Justitie van de Europese Unie over de reikwijdte van artikel 3, tweede lid, van de Dublinverordening. De Afdeling wacht de antwoorden van het Hof van Justitie op deze vragen af."
2.1.2. Niet in geschil is dat de minister voornemens is de vreemdeling op grond van vorenbedoelde Verordening aan Griekenland over te dragen. Gelet op de in 2.1.1. weergegeven mededeling is ten aanzien van zogeheten Dublinclaimanten bij wie ter zake van de toepasselijkheid van artikel 3, tweede lid, van die Verordening, het interstatelijk vertrouwensbeginsel aan de orde is, het zicht op uitzetting binnen een afzienbare tijd naar Griekenland met ingang van 4 september 2010, de dag na bekendmaking van die mededeling, komen te vervallen. De enkele omstandigheid dat de vreemdeling op dat moment nog geen hoger beroep had ingesteld in de desbetreffende asielprocedure en bijgevolg evenmin sprake was van een door de voorzitter van de Afdeling toegewezen verzoek om voorlopige voorziening dat hij gedurende de behandeling van het hoger beroep niet aan Griekenland wordt overgedragen, kan er niet aan afdoen dat het bij de gegeven stand van zaken reeds ten tijde van de inbewaringstelling van de vreemdeling niet te verwachten was dat de beoogde overdracht binnen afzienbare tijd zou kunnen plaatsvinden. Derhalve is de inbewaringstelling, anders dan de rechtbank heeft overwogen, vanaf de aanvang daarvan onrechtmatig.
De grief slaagt.
2.2. Het hoger beroep is kennelijk gegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Afdeling het beroep van de vreemdeling tegen het besluit van 13 september 2010 van de minister gegrond verklaren. Nu de vrijheidsontnemende maatregel reeds is opgeheven, kan een daartoe strekkend bevel achterwege blijven.
2.3. Aan de vreemdeling wordt met toepassing van artikel 106, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000 na te melden schadevergoeding toegekend over de periode van 13 september 2010 tot 17 september 2010, de dag waarop de vrijheidsontnemende maatregel is opgeheven.
2.4. De minister voor Immigratie en Asiel dient op na te melden wijze in de proceskosten te worden veroordeeld.