ECLI:NL:RVS:2003:AO0290

Raad van State

Datum uitspraak
17 december 2003
Publicatiedatum
4 april 2013
Zaaknummer
200305217/1
Instantie
Raad van State
Type
Uitspraak
Rechtsgebied
Bestuursrecht
Procedures
  • Hoger beroep
Rechters
Vindplaatsen
  • Rechtspraak.nl
AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Afwijzing urgentieverklaring woningzoekende door college van burgemeester en wethouders Rotterdam

In deze zaak gaat het om het hoger beroep van een appellant tegen de afwijzing van zijn aanvraag voor een urgentieverklaring door het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam. De aanvraag werd op 30 mei 2002 ingediend, maar op 16 oktober 2002 werd het bezwaar van de appellant ongegrond verklaard. De rechtbank te Rotterdam verklaarde op 29 juli 2003 het beroep van de appellant tegen deze beslissing ook ongegrond. De appellant heeft vervolgens hoger beroep ingesteld bij de Raad van State, dat op 11 december 2003 ter zitting werd behandeld. De Raad van State oordeelde dat de appellant niet voldeed aan de inkomenscriteria zoals vastgesteld in de Huisvestingsverordening Rotterdam 1999 (HVV). De inkomensgrens voor het verkrijgen van een urgentieverklaring was vastgesteld op € 30.700 per jaar, terwijl het gezamenlijke inkomen van de appellant en zijn echtgenote in 2001 € 42.509,00 bedroeg. Hierdoor kon de urgentieverklaring niet worden verleend. De rechtbank had terecht geoordeeld dat het college niet verder hoefde te kijken naar de medische situatie van de echtgenote van de appellant, omdat de inkomensgrens al niet werd gehaald. De Raad van State bevestigde de uitspraak van de rechtbank en oordeelde dat er geen aanleiding was voor een proceskostenveroordeling.

Uitspraak

200305217/1.
Datum uitspraak: 17 december 2003.
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak op het hoger beroep van:
[appellant], wonend te [woonplaats],
tegen de uitspraak van de rechtbank te Rotterdam van 29 juli 2003 in het geding tussen:
appellant
en
het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam.
1. Procesverloop
Bij besluit van 30 mei 2002 heeft het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam (hierna: het college) de aanvraag van appellant om een urgentieverklaring als bedoeld in artikel 2.6.1 van de Huisvestingsverordening Rotterdam 1999 (hierna: de HVV) afgewezen.
Bij besluit van 16 oktober 2002 heeft het college het daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 29 juli 2003, verzonden op 30 juli 2003, heeft de rechtbank te Rotterdam (hierna: de rechtbank) het daartegen ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht.
Tegen deze uitspraak heeft appellant bij brief van 6 augustus 2003, bij de Raad van State ingekomen op 7 augustus 2003, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht.
Bij brief van 4 september 2003 heeft het college van antwoord gediend.
De zaak is door een meervoudige kamer van de Afdeling verwezen naar een enkelvoudige.
De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 11 december 2003, waar appellant in persoon is verschenen.
2. Overwegingen
2.1. Ingevolge artikel 2.6.2, eerste lid, van de HVV kan een woningzoekende die dringend behoefte heeft aan (andere) woonruimte in de regio aan burgemeester en wethouders verzoeken hem een urgentieverklaring te verstrekken.
Artikel 2.6.2 van de HVV bevat de criteria voor het verlenen van de urgentieverklaring. De urgentieverklaring wordt alleen verleend indien aan alle daarin genoemde voorwaarden wordt voldaan. Ingevolge artikel 2.6.2., aanhef en onder c, van de HVV verlenen burgemeester en wethouders de urgentieverklaring indien het inkomen zoals berekend overeenkomstig het bepaalde in artikel 2.5.1 niet meer bedraagt dan ƒ 61.300 (zijnde € 27.816,73) belastbaar of ƒ 64.300 (zijnde € 29.178,07) heffingsloon per jaar. Blijkens de stukken ligt de inkomensgrens voor urgentie thans op € 30.700 per jaar.
2.2. Niet in geschil is dat het gezamenlijk inkomen van appellant en zijn echtgenote in 2001 € 42.509,00 bedroeg. Het inkomen lag derhalve ruim boven de in artikel 2.6.2, aanhef en onder c, van de HVV genoemde inkomensgrens. Reeds hierom kon de urgentieverklaring niet worden verleend. De rechtbank is dan ook terecht en op goede gronden tot het oordeel gekomen dat het college terecht niet is toegekomen aan een inhoudelijke beoordeling van de medische situatie van appellants echtgenote. Evenals de rechtbank ziet de Afdeling voorts geen grond voor het oordeel dat het college ten onrechte geen redenen aanwezig heeft geacht die toepassing van de hardheidsclausule genoemd in artikel 4.1 van de HVV rechtvaardigen.
2.3. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.
2.4. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
3. Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State
Recht doende in naam der Koningin:
bevestigt de aangevallen uitspraak.
Aldus vastgesteld door mr. W. van den Brink, Lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. B. Bastein, ambtenaar van Staat.
w.g. Van den Brink w.g. Bastein
Lid van de enkelvoudige kamer ambtenaar van Staat
Uitgesproken in het openbaar op 17 december 2003.
13.