ECLI:NL:RBZWB:2023:3718

• Datum uitspraak: 31 mei 2023
• Publicatiedatum: 31 mei 2023
• Zaaknummer: 02-024852-22
• Instantie: Rechtbank Zeeland-West-Brabant
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Op tegenspraak
• Rechters: G.H. Nomes; H. Skalonjic; J.P.E. Mullers
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Medeplegen van doodslag met vrijspraak voorbedachte raad

Op 31 mei 2023 heeft de Rechtbank Zeeland-West-Brabant uitspraak gedaan in een strafzaak tegen een verdachte die beschuldigd werd van medeplegen van doodslag op 27 januari 2022 te Goes. De verdachte was de opdrachtgever van de schutter, die het slachtoffer in de rug schoot. De rechtbank heeft vastgesteld dat er onvoldoende bewijs was voor het bestanddeel voorbedachte raad, waardoor de verdachte op dat punt werd vrijgesproken. De rechtbank oordeelde dat de verdachte en de medeverdachte, die het schot had gelost, een nauwe en bewuste samenwerking hadden, wat leidde tot de conclusie dat de verdachte zich schuldig had gemaakt aan medeplegen van doodslag. De rechtbank heeft de verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van 15 jaar, met aftrek van voorarrest. De rechtbank heeft ook een schadevergoeding toegewezen aan de nabestaanden van het slachtoffer, die als benadeelde partij optraden. De uitspraak benadrukt de ernst van het gebruik van vuurwapens in conflictsituaties en de gevolgen daarvan voor de betrokkenen en de samenleving.

Uitspraak

RECHTBANK ZEELAND-WEST-BRABANT

Strafrecht

Zittingsplaats: Middelburg

parketnummer: 02-024852-22

vonnis van de meervoudige kamer van 31 mei 2023

in de strafzaak tegen

[verdachte01] ,

geboren op [geboortedatum01] 2000 te [geboorteplaats01] ,

gedetineerd in de Penitentiaire Inrichting te Grave,

raadsman mr. H.M. Dunsbergen, advocaat te Breda.

1. Onderzoek van de zaak

De zaak is inhoudelijk behandeld op de zitting van 26 april 2023, waarbij de officier van justitie, mr. W.J.W.K. Suijkerbuijk, en de verdediging hun standpunten kenbaar hebben gemaakt.

2. De tenlastelegging

De tenlastelegging is gewijzigd overeenkomstig artikel 314a van het Wetboek van Strafvordering (Sv). De tenlastelegging is als bijlage I aan dit vonnis gehecht.

De verdenking komt er, kort en feitelijk weergegeven, op neer dat verdachte al dan niet samen met een ander en al dan niet met voorbedachte rade [slachtoffer01] (hierna: het slachtoffer) van het leven heeft beroofd door hem in zijn rug te schieten.

3. De voorvragen

De dagvaarding is geldig.

De rechtbank is bevoegd.

De officier van justitie is ontvankelijk in de vervolging.

Er is geen reden voor schorsing van de vervolging.

4. De beoordeling van het bewijs

4.1

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het medeplegen van de doodslag op het slachtoffer. Het verweer van de verdediging dat de medeverdachte zelfstandig heeft gehandeld en daarmee geen sprake is van medeplegen, wordt door de officier van justitie gepasseerd.

Hij baseert zich daarbij op de bewijsmiddelen in het dossier, waaronder de ooggetuigen en in het bijzonder de verklaring van [getuige01] , die verklaart dat hij verdachte opdracht heeft horen geven aan de medeverdachte om te schieten.

Het dossier bevat onvoldoende aanknopingspunten dat er sprake was van een gezamenlijk vooropgezet plan om het slachtoffer te doden (voorbedachte rade), ook al bevat het dossier wel elementen die daarop duiden. Van dit deel van de tenlastelegging moet verdachte daarom worden vrijgesproken.

4.2

Het standpunt van de verdediging

Verdachte moet worden vrijgesproken van het aan hem tenlastegelegde, omdat zowel de opzet op het gronddelict (de dood van het slachtoffer) als op de onderlinge samenwerking met de medeverdachte ontbreekt.

Uit geen van de bewijsmiddelen kan worden afgeleid dat verdachte (voorwaardelijk) opzet heeft gehad op de dood van het slachtoffer. Er is niet direct door de medeverdachte geschoten toen het slachtoffer uit zijn auto kwam. Verdachte wist verder niet dat de medeverdachte een vuurwapen bij zich had, waardoor hij ook niet kon weten dat er op het slachtoffer geschoten zou worden.

Daarnaast is er geen enkel bewijsmiddel dat duidt op een nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte en de medeverdachte met het doel om het slachtoffer om het leven te brengen. Dat door verdachte opdracht zou zijn gegeven om te schieten aan de medeverdachte blijkt maar uit één bewijsmiddel: de verklaringen van [getuige01] . Dit is onvoldoende om te kunnen komen tot wettig en overtuigend bewijs. [getuige01] is een partijdige getuige en verklaart inconsistent over wat er voor en tijdens het incident is geroepen. Daarnaast handelt hij vooral met een oog voor zijn eigen belang, wat maakt dat behoedzaam met zijn verklaringen moet worden omgegaan, temeer omdat zijn verklaringen geen steun vinden in andere bewijsmiddelen. Ook de verklaringen van de drie ooggetuigen ondersteunen de verklaringen van [getuige01] niet als het gaat om de opdracht tot schieten. Volgens sommige getuigen heeft [getuige02] tegen hen verklaard dat hij de vermeende opdracht heeft gehoord, maar [getuige02] zelf ontkent dit gezegd te hebben. Eventueel de auditu-bewijs is daardoor onbetrouwbaar. Verder kloppen meerdere door de familie gemaakte aannames niet en vormt de doodsbedreiging van verdachte aan het slachtoffer, binnen de context van de rest van de WhatsApp-conversatie, een sterke contra-indicatie dat verdachte het plan had om het slachtoffer als medepleger om het leven te brengen.

Op de camerabeelden van [bedrijf01] is te horen dat er voorafgaand aan het schot wel iets wordt gezegd (“hee hee hee rustig aan”), waarna een knal van het schot te horen is. Dit past bij de verklaringen van verdachten en de drie ooggetuigen en niet bij de verklaringen van [getuige01] . De vermeende opdracht is namelijk niet te horen, terwijl [getuige01] heeft verklaard dat verdachte hard zou hebben geschreeuwd. Ook uit objectief en onafhankelijk bewijs is dus gebleken dat een opdracht tot schieten niet te horen is.

Ten slotte is er geen sprake geweest van voorbedachte raad. Niet kan worden bewezen dat er sprake was van een vooropgezet plan en dat verdachte wist van de aanwezigheid van een vuurwapen. Ook zou het handelen van de verdachten dan anders zijn geweest. De medeverdachte verklaart te hebben geschoten omdat hij in paniek was.

4.3

Het oordeel van de rechtbank

4.3.1

De bewijsmiddelen

De bewijsmiddelen zijn in bijlage II aan dit vonnis gehecht.

4.3.2

De bijzondere overwegingen met betrekking tot het bewijs

Vaststelling van de feiten

De avond van 27 januari 2022 hebben het slachtoffer en verdachte via Instagram met elkaar afgesproken. Aanleiding voor hun afspraak was een al paar dagen langer lopend conflict rondom hun ex-vriendinnen [naam01] en [naam02] , die zussen van elkaar zijn. Het conflict tussen verdachte en het slachtoffer kwam er kort gezegd op neer dat verdachte erotisch getinte foto’s van [website01] had gehaald, deze vervolgens onder het slachtoffer en zijn vrienden heeft verspreid en daarbij de suggestie heeft gewekt dat de vrouwen op de foto’s de zussen [naam01 en naam 02] waren. Daarnaast heeft verdachte op 23 januari 2022 om 13.38 uur een bericht naar zijn ex-vriendin [naam01] gestuurd dat hij het slachtoffer naar zijn overleden vader zou sturen (letterlijke tekst van het bericht:
“En zeg tegen [slachtoffer01] zijn kanker leve, voordat ik hem naar ze kk vader stuur. Pack jullie allemaal. Kankerhard. Ik hoop dat jullie allemaaaal een brok ellende gaan krijge" ). Het slachtoffer was boos op verdachte en dat heeft hij voorafgaand aan de ontmoeting in berichten ook aan hem laten blijken.

Verdachte en het slachtoffer treffen elkaar op 27 januari 2022 uiteindelijk rond 22.30 uur op de parkeerplaats bij Het Schenge te Goes. Verdachte is hier samen met de medeverdachte naartoe gegaan. Zij hebben hun auto op het achterste vak van de parkeerplaats geparkeerd en hebben in de auto gewacht op het slachtoffer. Het slachtoffer komt samen met zijn vrienden [getuige01] en [getuige03] aanrijden en heeft zijn auto geparkeerd tegenover de auto van verdachte. Zowel het slachtoffer als verdachte stappen uit en lopen naar elkaar toe. De overige op dat moment aanwezigen blijven in de auto zitten. Het slachtoffer begint verdachte te slaan en verdachte belandt op de grond. Hij verweert zich niet. Tijdens het gevecht komen nog twee vrienden van het slachtoffer, te weten [getuige02] en [getuige04] , aanrijden en parkeren hun auto op enige afstand van de auto’s van het slachtoffer en de verdachte.

De medeverdachte, [getuige01] en [getuige02] zijn op enig moment, tegen het einde van het gevecht, uit de auto’s gestapt. Het slachtoffer keert na afloop van het gevecht de rug naar de verdachten en loopt weg. De medeverdachte haalt kort nadat hij uit de auto is gestapt een vuurwapen tevoorschijn. Hij staat dan op een paar meter afstand van de auto van het slachtoffer. De medeverdachte schiet dan op ongeveer één meter afstand met gestrekte arm in de richting van het weglopende slachtoffer. Het slachtoffer wordt daarbij in zijn rug geraakt. [getuige01] stond op het moment van schieten op korte afstand en dus in de directe omgeving van het slachtoffer en de verdachten. [getuige02] stond verder weg.

Het slachtoffer stapt vervolgens in de auto van [getuige02] , omdat hij zelf niet meer kon rijden. Zij rijden samen naar het ziekenhuis, waar het slachtoffer omstreeks 22.45 uur zwaargewond wordt binnengebracht. [getuige04] is in de tussentijd bij [getuige03] ingestapt en zij rijden [getuige02] en het slachtoffer achterna. [getuige02] , [getuige03] en [getuige04] zijn alle drie naar de spoedeisende hulp gereden en zijn diezelfde nacht nog door de politie gehoord.

[getuige01] is na het schietincident weggerend. De verdachten zijn samen weggereden.

Het slachtoffer is als gevolg van het schot in zijn rug omstreeks 23.15 uur die avond overleden.

Is er voorafgaand en tijdens het incident geschreeuwd?

Door [getuige03] en [getuige01] is verklaard dat er voorafgaand en/of tijdens het incident is geschreeuwd. Uit de omstandigheid dat op de camerabeelden van [bedrijf01] niets anders is te horen dan: “hee hee hee rustig aan”, gevolgd door een scherpe knal, kan niet de conclusie worden getrokken dat er voorafgaand en tijdens het incident verder niets gezegd of geschreeuwd is. Deze camera’s hangen immers op ongeveer 200 meter afstand van het parkeerterrein. Daarbij komt het de rechtbank ook onwaarschijnlijk voor dat er zowel voorafgaand als tijdens het gevecht geen enkel ander woord is gewisseld, gezien de ontmoeting binnen de context van een langer lopend conflict tussen verdachte en het slachtoffer, het geweld dat door het slachtoffer op verdachte is uitgeoefend en de aanwezigheid van meerdere personen ter plaatse. Het voorgaande betekent dat de rechtbank ervan uitgaat dat er voorafgaand en tijdens het incident is gepraat en/of geschreeuwd, en dat de beschreven camerabeelden van [bedrijf01] niet uitsluiten dat er meer is gezegd dan dat daarop is te horen.

Is er door verdachte opdracht gegeven om te schieten?

Het staat vast dat de medeverdachte de schutter is geweest. De rechtbank ziet zich vervolgens voor de vraag gesteld of er door verdachte is geschreeuwd, meer specifiek of verdachte opdracht heeft gegeven aan de medeverdachte om op het slachtoffer te schieten. Verdachte en de medeverdachte ontkennen dit. De rechtbank zal allereerst beoordelen of er voor de vermeende schietopdracht wettig bewijs in het dossier zit en - zo ja - of dit bewijs ook bruikbaar is.

De verklaringen van [getuige01]

Vast staat dat [getuige01] naast het slachtoffer stond tijdens het schietincident. [getuige01] heeft meerdere malen verklaard over de rol van verdachte bij het schietincident, namelijk dat hij hem opdracht heeft horen geven aan de medeverdachte om op het slachtoffer te schieten. Voor de vraag of de verklaringen van [getuige01] op dit punt betrouwbaar zijn, overweegt de rechtbank als volgt.

De eerste keer dat [getuige01] over het incident spreekt is in de nacht van 27 januari 2022 op 28 januari 2022, vlak na het incident. Hij spreekt ergens in de nacht met twee neven van het slachtoffer, te weten [naam03] en [naam04] . De familie van het slachtoffer heeft op dat moment al vernomen wat er eerder die avond is gebeurd en wie daar eventueel bij betrokken zijn geweest. Zij hebben [getuige01] daarom zelf benaderd. Deze neven van het slachtoffer melden zich vervolgens dezelfde nacht omstreeks 04.00 uur bij de politie, waar zij verklaren over wat zij kort daarvoor rechtstreeks van [getuige01] hebben gehoord. Beide neven verklaren dan onder andere dat [getuige01] heeft gehoord dat er opdracht werd gegeven aan de schutter om te schieten.

Vervolgens heeft [getuige01] op 30 januari 2022 met een vriendin van de familie gesproken, te weten [naam05] . Ook met haar spreekt hij over wat hij tijdens het incident heeft gehoord en wat hij verdachte die avond heeft horen roepen. Zij hebben daarna, in de periode van 30 januari 2022 tot en met 4 februari 2022, contact met elkaar gehouden via WhatsApp. Uit de gespreksgeschiedenis valt af te leiden dat [naam05] [getuige01] aanspoort om naar de politie te gaan en te verklaren over wat hij heeft gezien en gehoord.

[getuige01] heeft zich vervolgens tot de politie gewend. Het eerste contact met de politie vond plaats op 2 februari 2022 en betrof een WhatsAppgesprek tussen hem en [verbalisant01] . In dit contact benadrukt [getuige01] dat verdachte opdracht heeft gegeven om te schieten. Uit de gespreksgeschiedenis blijkt dat de verbalisant probeert om met [getuige01] afspraken te maken voor een verhoor. [getuige01] is hier – om verschillende redenen – terughoudend in. [getuige01] legt op 4 februari 2022 bij de politie zijn eerste verklaring af, waar hij ook weer verklaart over de rol van verdachte en hetgeen die tegen de medeverdachte heeft geschreeuwd. Op 30 augustus 2022 heeft [getuige01] bij de rechter-commissaris de verklaring over de door verdachte aan de medeverdachte gegeven opdracht herhaald.

Uit genoemde bewijsmiddelen blijkt dat [getuige01] in de nacht van het schietincident vrijwel direct na het incident met een aantal neven van het slachtoffer heeft gesproken over de rol van verdachte en hierover daarna op verschillende momenten consistent heeft verklaard. De rechtbank acht de verklaringen van [getuige01] op dit punt dan ook betrouwbaar. Door de verdediging zijn omstandigheden naar voren gebracht die de betrouwbaarheid van de verklaringen van [getuige01] in hun geheel zouden aantasten, zoals zijn strafrechtelijk verleden en zijn handelen na het schietincident. Deze omstandigheden vormen naar het oordeel van de rechtbank niet zonder meer een reden om aan de betrouwbaarheid van zijn verklaringen te twijfelen. De rechtbank weegt daarbij ook de positie waarin [getuige01] zich na 27 januari 2022 bevond mee. Hij is getuige geweest van een ernstig en heftig strafbaar feit waarbij een vriend van hem is neergeschoten en later overleden. Uit zijn verklaringen en het contact dat hij met [verbalisant01] en [naam05] had, blijkt dat hij het hier moeilijk mee had. Het is, gelet hierop, en uitgaande van wat hij heeft waargenomen, ook begrijpelijk dat hij juist de rol van verdachte telkens benadrukt. Daarnaast had hij kennelijk nog een gevangenisstraf open staan. Blijkens het door [getuige01] gevoerde app-verkeer is dat ook de reden geweest dat hij zich niet direct bij de politie heeft gemeld. Hij wilde dit eerst met zijn advocaat bespreken. Dat zijn verklaringen op punten tegenstrijdigheden en inconsistenties bevatten, ook over de precieze bewoordingen die door de medeverdachte zijn gebezigd, is onvoldoende om zijn verklaringen in hun geheel als onbetrouwbaar terzijde te schuiven. Hij heeft de essentie van zijn verklaringen, dat verdachte de opdracht heeft gegeven om op het slachtoffer te schieten, immers steeds op een geloofwaardige en betrouwbare wijze bevestigd.

De rechtbank acht de verklaringen van [getuige01] daarnaast betrouwbaar omdat zijn verklaringen op het punt van de door hem gehoorde opdracht tot schieten en de daarbij door verdachte gebezigde bewoordingen bevestiging vindt in andere bewijsmiddelen. Om deze redenen kan de verklaring van [getuige01] bijdragen aan het wettig bewijs. De rechtbank zal hieronder nader op het steunbewijs ingaan.

Steunbewijs: de ooggetuigen en de auditu-verklaringen

Hoewel uit de verklaringen van [getuige03] , [getuige04] en [getuige02] bij de politie en de rechter-commissaris niet blijkt dat zij verdachte hebben horen schreeuwen, kan dat op basis van die verklaringen ook niet worden uitgesloten. [getuige04] en [getuige02] verklaren bij de rechter-commissaris dat zij niet weten of zij verdachte opdracht hebben horen geven. [getuige03] verklaart bij de rechter-commissaris dat er wel degelijk werd geschreeuwd, maar hij niet precies weet wat er is gezegd. In zoverre sluiten de getuigen niet uit dat er door verdachte opdracht is gegeven om te schieten en spreken zij de verklaring van [getuige01] niet tegen.

Daarnaast bevat het dossier verklaringen van een aantal naasten van het slachtoffer, die [getuige02] kort na het incident hebben gesproken. Dit betreffen verklaringen van horen zeggen (zogeheten de auditu-verklaringen), inhoudende een weergave van wat de ‘bron’ (in dit geval [getuige02] ) aan de getuigen heeft verteld. Deze verklaringen moeten met de nodige behoedzaamheid worden beoordeeld. De rechtbank zal op de verklaringen ingaan.

[getuige02] wordt op 28 januari 2022 om 00.00 uur door de politie gehoord. Hij verklaart dan niet concreet over de rol van verdachte. Rond 04.00 uur die nacht spreekt [getuige02] bij een benzinestation af met twee neven van het slachtoffer. Dit was op verzoek van [getuige02] zelf. Zij verklaren op 15 februari 2022 bij de politie dat [getuige02] die nacht aan hen heeft verteld dat hij verdachte opdracht heeft horen geven om te schieten. Tijdens dit contact heeft [getuige02] te kennen gegeven dat hij niet bij de politie wilde verklaren omdat hij de politie niet vertrouwt.

Op 28 januari 2022 rond 12.00 uur spreekt [getuige02] af met zeven neven van het slachtoffer. Een aantal van de neven heeft over dit contact op 15 februari 2022 een verklaring bij de politie afgelegd. Ook zij verklaren dat [getuige02] heeft verklaard over een door verdachte gegeven opdracht om te schieten.

[getuige02] heeft zich volgens een verklaring van [naam02] , de ex-vriendin van het slachtoffer, ook tegenover haar uitgelaten over de rol van verdachte, namelijk dat hij verdachte opdracht heeft horen geven om te schieten. Zij hebben op 1 februari 2022 afgesproken en [naam02] heeft hierover op 14 februari 2022 verklaard. Zij verklaart dat [getuige02] haar zelf heeft benaderd omdat hij vond dat zij het recht had om te weten wat er gebeurd was. Dit vormt voor de rechtbank een belangrijke aanwijzing dat hetgeen er gezegd is door [getuige02] over de rol van de verdachte niet door de familie is ingegeven.

Tijdens het verhoor bij de rechter-commissaris op 22 februari 2023 verklaart [getuige02] dat hij echt niet meer weet of hij iemand anders dan het slachtoffer iets heeft horen roepen.

De rechtbank acht de de auditu-verklaringen, ondanks dat [getuige02] bij de politie en de rechter-commissaris niet over de opdracht van verdachte heeft verklaard, betrouwbaar en bruikbaar voor het bewijs. De reden waarom hij volgens eigen zeggen niet in detail bij de politie en de rechter-commissaris wilde verklaren, is omdat hij zich volgens zijn zeggen door de politie slecht behandeld voelde door de wijze waarop zij hem in het ziekenhuis over de dood van zijn vriend hebben geïnformeerd. Vervolgens heeft hij relatief kort na het overlijden wel aanleiding gezien om tegenover enkele neven van het slachtoffer en de ex-vriendin waarmee het slachtoffer in de dagen voorafgaand aan zijn dood nog regelmatig in contact stond, antwoord te geven op hun vragen. En in die gesprekken heeft hij volgens de verklaringen van deze personen melding gemaakt van de woorden die hij verdachte tijdens de confrontatie met het slachtoffer tegen de medeverdachte heeft horen zeggen. Ten overstaan van deze personen heeft hij steeds gezegd dat hij hierover niet bij de politie zou gaan verklaren.

Daarnaast is uit het dossier niet gebleken dat [getuige01] en [getuige02] na het incident nog contact met elkaar hebben gehad. [getuige02] is na het incident met het slachtoffer naar het ziekenhuis gegaan, waarna hij om 00.00 uur door de politie is gehoord. De neven van het slachtoffer hebben in de loop van de nacht, in ieder geval voor 04.00 uur, met [getuige01] gesproken. De rechtbank acht het onwaarschijnlijk dat zij in dit korte tijdsbestek, net nadat de gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, de verklaring over de rol van verdachte met elkaar hebben afgestemd.

Het kan daarom naar het oordeel van de rechtbank niet anders zijn dan dat [getuige02] na het incident tegenover de neven en de ex-vriendin van het slachtoffer uit eigen wetenschap heeft verklaard.

Ontoelaatbare beïnvloeding door familie van het slachtoffer?

Op basis van het dossier staat vast dat familieleden van het slachtoffer in de nacht van en/of in de dagen na het incident de ooggetuigen op eigen initiatief hebben benaderd terwijl het onderzoek van de politie nog maar net was opgestart. Ook is vast komen te staan dat zij enige druk hebben uitgevoerd op de ooggetuigen. Dit was er naar het oordeel van de rechtbank vooral op gericht de ooggetuigen aan te sporen om bij de politie te gaan verklaren over wat zij precies hebben gezien en gehoord. Op basis van het dossier kan niet worden vastgesteld dat het ging om het bepalen van de inhoud van de af te leggen verklaringen. Hierbij lijkt een rol te hebben gespeeld dat het bij de familie bekend was dat de ooggetuigen niet welwillend waren om te verklaren omdat zij zich slecht voelde behandeld door de politie en/of nog straffen hadden openstaan. Het spreekt voor zich dat het voor de familie belangrijk was dat de ooggetuigen bij de politie zouden gaan verklaren. Uit hetgeen de ooggetuigen zelf hebben verklaard bij de rechter-commissaris is van het voeden van informatie door de familie niet gebleken: zij verklaren immers allen dat ze uit eigen wetenschap verklaren en zich niets van de familie hebben aangetrokken. Het is de rechtbank dan ook niet gebleken dat hun verklaringsvrijheid door de familie van het slachtoffer is aangetast.

Ook bevat het dossier geen aanwijzingen dat aan [getuige01] toezeggingen zijn gedaan door [naam05] in ruil voor zijn verklaring. [getuige01] heeft er zelf voor gekozen om te delen wat hij heeft gehoord en gezien. Uit het in het dossier opgenomen appcontact tussen [getuige01] en [naam05] blijkt hoe en op welke wijze aan het contact inhoud is gegeven en dit komt de rechtbank niet ontoelaatbaar voor. Van een ontoelaatbare mate van beïnvloeding door de familie van het slachtoffer is de rechtbank dan ook niet gebleken.

Voldoende wettig bewijs

De conclusie is dat zowel de verklaringen van [getuige01] als de de auditu-verklaringen over wat [getuige02] heeft verklaard, voor het bewijs kunnen worden gebezigd.

De overtuiging

De rechtbank heeft ook de overtuiging dat verdachte aan de medeverdachte opdracht heeft gegeven om op het slachtoffer te schieten. De overtuiging vloeit voort uit de inhoud van de bewijsmiddelen. Aan de overtuiging draagt verder bij dat de door verdachte gegeven beschrijving van zijn eigen gedrag, inhoudende dat hij ten overstaan van de medeverdachte en vrienden van het slachtoffer in elkaar is geslagen, zonder dat dit voor hem aanleiding zou zijn geweest om te reageren, niet past bij zijn eerdere gedrag jegens het slachtoffer. Hiervoor wijst de rechtbank op het uitlokken van een confrontatie door het bericht dat hij op 23 januari 2022 om 13.38 uur aan [naam01] stuurde waarin hij het latere slachtoffer met de dood bedreigde, het rondsturen van foto’s van [website01] aan vrienden van het slachtoffer met de suggestie dat het om zijn ex-vriendin zou gaan en zijn gemoedstoestand in de dagen voorafgaand aan de confrontatie op 27 januari 2022, onder meer blijkend uit de aard en strekking van de berichten die hij aan [naam01] heeft gestuurd. Verder draagt aan de overtuiging bij dat de handgeschreven verklaring van de medeverdachte en de daarop door hem gegeven toelichting over de door hem geschetste gang van zaken, met uitzondering van de onontkoombare bekentenis dat hij de schutter is geweest, ongeloofwaardig is en uitsluitend lijkt te zijn bedoeld om in de laatste fase van het strafproces op berekenende en niet verifieerbare wijze te proberen de gevolgen voor hem en verdachte zoveel als mogelijk te beperken.

Het voorgaande leidt de rechtbank tot de conclusie dat er niet alleen wettig, maar ook overtuigend bewijs is dat verdachte opdracht heeft gegeven aan de medeverdachte om op het slachtoffer te schieten.

Opzet

Nu de rechtbank heeft vastgesteld dat verdachte opdracht heeft gegeven aan de medeverdachte om op het slachtoffer te schieten, moet de rechtbank vervolgens beantwoorden of wettig en overtuigend bewezen is dat de verdachten (voorwaardelijk) opzet hadden op de dood van het slachtoffer. De rechtbank overweegt hiertoe als volgt. Nadat door verdachte is geroepen dat de medeverdachte moest schieten, heeft de medeverdachte van korte afstand met een gestrekte arm, gericht op het bovenlichaam van het slachtoffer, geschoten. Gelet op de uiterlijke verschijningsvorm van het handelen inhoudende dat verdachte in een onoverzichtelijke situatie opdracht gaf om op het slachtoffer te schieten en dat de medeverdachte van korte afstand, gericht heeft geschoten in de richting van de rug het slachtoffer, blijkt dat verdachte en de medeverdachte op zijn minst genomen willens en wetens de aanmerkelijke kans hebben aanvaard dat het slachtoffer als gevolg daarvan zou komen te overlijden. Het is immers een feit van algemene bekendheid dat het met een vuurwapen van korte afstand schieten op het bovenlichaam van een persoon kan leiden tot diens dood. De rechtbank is dan ook van oordeel dat de verdachten minst genomen het voorwaardelijk opzet hebben gehad op de dood van het slachtoffer.

Medeplegen

Voor een bewezenverklaring van medeplegen moet vast komen te staan dat bij het begaan van het strafbare feit sprake is geweest van een voldoende nauwe en bewuste samenwerking met een ander. Het accent ligt daarbij op de samenwerking en minder op de vraag wie welke feitelijke handelingen heeft verricht. De vraag wanneer de samenwerking zo nauw en bewust is geweest dat sprake is van medeplegen kan niet in algemene zin worden beantwoord, maar vergt een beoordeling van de concrete omstandigheden van het geval.

Gelet op hetgeen hiervoor is vastgesteld, is de rechtbank van oordeel dat er bij het schieten op het slachtoffer sprake was van een nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte en de medeverdachte. Verdachte had voor het schietincident een conflict met het slachtoffer. Verdachte en de medeverdachte zijn in verband met dat conflict samen naar de afgesproken plek gegaan. De medeverdachte is als schutter de feitelijke pleger van het delict. Verdachte was degene die opdracht gaf aan de medeverdachte. Het geven van de opdracht door verdachte impliceert dat hij op de hoogte was van het feit dat de medeverdachte die avond bewapend was. Vervolgens zijn zij samen in de auto gestapt en weggevlucht. Door de opdracht te geven heeft verdachte een essentiële, wezenlijke, intellectuele bijdrage aan het delict geleverd. Zijn bijdrage aan het door de medeverdachte gepleegde delict is daarmee naar het oordeel van de rechtbank van zodanig gewicht geweest, dat hij als medepleger van het delict is aan te merken. De rechtbank komt dus tot een bewezenverklaring van het medeplegen.

Voorbedachte raad

Voor een bewezenverklaring van het bestanddeel voorbedachte raad moet komen vast te staan dat verdachte zich gedurende enige tijd heeft kunnen beraden op het te nemen of het genomen besluit en hij niet heeft gehandeld in een ogenblikkelijke gemoedsopwelling, zodat hij de gelegenheid heeft gehad na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven. Bij de vraag of sprake is van voorbedachte raad gaat het bij uitstek om een weging en waardering van de omstandigheden van het concrete geval, waarbij de rechter het gewicht moet bepalen van de aanwijzingen die voor of tegen het bewezen verklaren van voorbedachte raad pleiten. De vaststelling dat verdachte voldoende tijd had om zich te beraden op het te nemen of het genomen besluit vormt weliswaar een belangrijke objectieve aanwijzing, maar behoeft de rechtbank niet ervan te weerhouden aan contra-indicaties een zwaarder gewicht toe te kennen.

Gebleken is dat er een langer lopend conflict tussen verdachte en het slachtoffer bestond, waarbij over en weer, direct en indirect (doods)bedreigingen zijn geuit. Hoewel de doodsbedreiging van verdachte richting het slachtoffer een paar dagen voor het schietincident opmerkelijk is, lijkt het vooral een manier te zijn waarop het slachtoffer en verdachte gewend waren zich uit te drukken. Dat er sprake was van een voorgeschiedenis tussen het slachtoffer en verdachte en dat er in dat kader ook uitingen zijn gedaan door verdachte acht de rechtbank onvoldoende om tot bewijs te komen dat de verdachten die avond een doelbewust plan hadden gemaakt om het slachtoffer om het leven te brengen. De gang van zaken die avond op het parkeerterrein zoals hiervoor vastgesteld vormt, ondanks dat de verdachten hier bewapend naartoe zijn gegaan, daarnaast een contra-indicatie om tot een bewezenverklaring van voorbedachte raad te komen. De door verdachte gegeven opdracht om op het slachtoffer te schieten lijkt door gevoelens van boosheid te zijn ingegeven, omdat hij daarvoor door het slachtoffer in elkaar is geslagen. Dit wijst meer op het handelen in een opwelling. Het dossier bevat naar het oordeel van de rechtbank dan ook onvoldoende bewijs dat de verdachten hebben gehandeld met voorbedachte raad.

Gelet op het voorgaande, zal de rechtbank verdachte vrijspreken van de impliciet primair ten laste gelegde moord.

Conclusie

De rechtbank acht gelet op vorenstaande wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het medeplegen van de doodslag op het slachtoffer.

4.4

De bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte

op 27 januari 2022 te Goes, tezamen en in vereniging met een ander, [slachtoffer01] opzettelijk van het leven heeft beroofd, door met een (vuur)wapen een schot/kogel af te vuren in (de richting van) de rug van die [slachtoffer01] , ten gevolge waarvan voornoemde [slachtoffer01] is overleden.

De rechtbank acht niet bewezen hetgeen meer of anders is ten laste gelegd. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

5. De strafbaarheid

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten. Dit levert het in de beslissing genoemde strafbare feit op.

Verdachte is strafbaar, omdat niet is gebleken van een omstandigheid die zijn strafbaarheid uitsluit.

6. De strafoplegging

6.1

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie vordert aan verdachte op te leggen een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 12 jaar, met aftrek van voorarrest.

6.2

Het standpunt van de verdediging

Gelet op de verzochte vrijspraak is er geen strafmaatverweer gevoerd. Wel is verzocht om rekening te houden met de context en de rol die de zussen [naam01 en naam 02] hebben gespeeld bij het conflict tussen verdachte en het slachtoffer. Verder is artikel 63 van het Wetboek van Strafrecht (Sr) van toepassing.

6.3

Het oordeel van de rechtbank

Verdachte heeft zich samen met de medeverdachte schuldig gemaakt aan doodslag, één van de zwaarste misdrijven die het Wetboek van Strafrecht kent. Op de bewuste avond hebben verdachte en het slachtoffer afgesproken op een parkeerplaats. Er is een vechtpartij tussen het slachtoffer en verdachte ontstaan. Toen deze vechtpartij voorbij was en het slachtoffer wegliep, heeft verdachte opdracht gegeven aan de medeverdachte om te schieten. De medeverdachte heeft vervolgens gericht van korte afstand op het slachtoffer geschoten. De medeverdachte is vervolgens met verdachte weggegaan zonder zich om het slachtoffer te bekommeren. De medeverdachte heeft op enig moment het wapen en zijn telefoon weggemaakt en de verdachten waren een (korte) tijd voortvluchtig. Derden hebben het slachtoffer zwaargewond naar het ziekenhuis moeten brengen, waar hij kort na aankomst overleed. Dit moet ook voor hen een enorm angstige en traumatische situatie zijn geweest.

De rechtbank rekent het de verdachten zwaar aan dat zij met een geladen vuurwapen op zak naar de afspraak met het slachtoffer zijn gegaan en het vuurwapen vervolgens vanwege een kleine aanleiding, te weten een vechtpartij tussen het slachtoffer en verdachte, hebben gebruikt. Het gemak waarmee verdachte heeft besloten om opdracht te geven aan de medeverdachte om te schieten, met alle verschrikkelijke gevolgen van dien, is onbegrijpelijk en baart de rechtbank grote zorgen. Dit geldt eveneens voor de medeverdachte, die met een wapen op zak liep en vervolgens ook daadwerkelijk van dat wapen gebruik heeft gemaakt terwijl hij niet bij het conflict tussen het slachtoffer en verdachte betrokken was. Naar eigen zeggen droeg de medeverdachte het wapen bij zich voor zijn eigen veiligheid, maar tegelijkertijd kon hij niet uitleggen waarom dit nodig was. De afloop in deze zaak illustreert op trieste wijze tot welke gevolgen het dragen van een vuurwapen, zeker in conflictsituaties, kan leiden.

Verdachten hebben door zo te handelen abrupt een einde gemaakt aan het leven van een man van pas 24 jaar. De dood van het slachtoffer heeft bij de nabestaanden groot en onomkeerbaar leed veroorzaakt. Zij zullen hem voor altijd moeten missen. Het wegvallen van het slachtoffer, met wie zij gelet op de ingrijpende gebeurtenissen die eerder hebben plaatsgevonden binnen hun gezin een zeer hechte band hadden, heeft voor een onherstelbaar gemis in hun leven gezorgd. Dit hebben de moeder en de broer van het slachtoffer tijdens het door en namens hun toegepaste spreekrecht duidelijk gemaakt. Ook is hieruit gebleken dat het slachtoffer nog in de bloei van zijn leven stond. De aanwezigheid ter zitting van een groot aantal familieleden van het slachtoffer geeft aan dat zijn dood ook in zijn familie een grote schok teweeg heeft gebracht. Dit soort misdrijven roept ook in de samenleving gevoelens van angst en onveiligheid op.

Uit het strafblad van verdachte blijkt dat hij eerder is veroordeeld, onder meer voor geweldsdelicten. Verdachte heeft geen verantwoordelijkheid willen nemen voor zijn daad.

Naar het oordeel van de rechtbank is gelet op de ernst van het feit een gevangenisstraf van lange duur op zijn plaats. Wat betreft de duur van de gevangenisstraf overweegt de rechtbank als volgt. De hierna te bepalen straf wordt opgelegd als vergelding voor de dood van het slachtoffer en het onherstelbare leed dat de verdachten daarmee aan de nabestaanden, familie en vrienden van het slachtoffer hebben toegebracht. Vanuit het oogpunt van generale preventie – de afschrikwekkende functie van strafoplegging in het algemeen – is het van belang dat een ieder beseft dat handelen zoals de verdachten hebben gedaan volstrekt onaanvaardbaar is. Met de bestraffing van verdachte beoogt de rechtbank dan ook eraan bij te dragen dat ook anderen ervan worden weerhouden om een vuurwapen bij zich te dragen en dat vuurwapen te gebruiken. Het komt steeds vaker voor dat vuurwapengebruik bij een conflict wordt ingezet. Dit terwijl het gebruik van een vuurwapen ernstige en onomkeerbare gevolgen kan hebben, zoals ook in deze zaak is gebleken. Dat vuurwapenbezit niet zelden leidt tot (ondeskundig) gebruik van het wapen, is een zeer zorgelijke ontwikkeling. De rechtbank weegt daarnaast mee dat de maximumstraf voor doodslag recent is verhoogd van 15 jaar naar 25 jaar. Uit de memorie van toelichting blijkt dat een van de redenen om het strafmaximum te verhogen is geweest om zo het verschil tussen de straffen voor doodslag en moord te verkleinen, maar ook is gelegen in de veranderde maatschappelijke opvatting over de strafwaardigheid van levensdelicten. Ook daar zal de rechtbank rekening mee houden. De door de officier van justitie gevorderde straf doet naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende recht aan de ernst van het feit. Dit is aanleiding een hogere gevangenisstraf op te leggen dan door de officier van justitie is gevorderd.

De rechtbank acht, alles afwegende, een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 15 jaar met aftrek van voorarrest passend en geboden.

Tenuitvoerlegging van de op te leggen gevangenisstraf zal volledig plaatsvinden binnen de penitentiaire inrichting, tot het moment dat aan de verdachte voorwaardelijke invrijheidstelling wordt verleend als bedoeld in artikel 6:2:10 van het Wetboek van Strafvordering.

7. De benadeelde partij

De nabestaanden van het slachtoffer hebben via hun raadsvrouw mr. S. Kara een vordering als benadeelde partij ingediend. De rechtbank zal eerst ingaan op opmerkingen aan de zijde van de verdediging ten aanzien van de affectieschade, waarna de vorderingen afzonderlijk zullen worden beoordeeld.

7.1.1

Affectieschade

Op 1 januari 2019 is de Wet affectieschade en verplaatste schade in werking getreden. Op grond van deze wet is het voor naasten van slachtoffers met ernstig en blijvend letsel en nabestaanden van overleden slachtoffers mogelijk om vergoeding van immateriële schade in de vorm van affectieschade te vorderen. Het letsel of overlijden van het slachtoffer moet dan het gevolg zijn van een gebeurtenis waarvoor een ander aansprakelijk is. De rechtbank benadrukt dat deze vergoeding een symbolisch karakter heeft, omdat met geen mogelijkheid volledige compensatie gegeven kan worden voor het verdriet van de naasten. De kring van gerechtigden die zonder meer aanspraak kunnen maken op vergoeding van affectieschade is in het Besluit vergoeding affectieschade uitdrukkelijk beperkt tot (pleeg/stief)ouders en kinderen, echtgenoten en geregistreerd partners.

7.2

De vordering [benadeelde01]

De [benadeelde01] , de moeder van het slachtoffer, vordert een schadevergoeding van € 27.144,--, waarvan € 20.000,-- aan affectieschade en € 7.144,-- aan materiële schade.

7.2.1

Affectieschade

De rechtbank stelt vast dat de benadeelde, zijnde de moeder van het slachtoffer, tot de kring van gerechtigden behoort. De hoogte van het gevorderde bedrag bedraagt € 20.000,--. De benadeelde heeft bij haar vordering aansluiting gezocht bij de in het Besluit vergoeding affectieschade vermelde bedragen. Dit bedrag zal door de rechtbank worden toegewezen.

7.2.2

Materiële schade

De reiskosten van de benadeelde (vlucht Antalya-Amsterdam)

Tijdens het schietincident verbleef de benadeelde in Turkije. Na het overlijden van het slachtoffer is zij direct teruggevlogen naar Nederland. De kosten hiervan bedroegen

€ 242,30. De rechtbank stelt vast dat deze schadepost voldoende is onderbouwd. De door de verdediging aangehaalde zaak ziet op een situatie dat de nabestaanden door het overlijden van het familielid hun vakantie moesten afbreken, waardoor de gemaakte reiskosten niet als kosten van lijkbezorging voor vergoeding in aanmerking kwamen. Dat is in deze zaak niet het geval, omdat de benadeelde in Turkije verbleef. Het is invoelbaar dat de benadeelde direct naar Nederland is gekomen vlak na de gebeurtenis. Het is voorstelbaar dat zij de dagen hierna veel heeft moeten regelen voor de begrafenis. Dit maakt dat de gevorderde reiskosten voldoende verband houden met de kosten van de lijkbezorging als bedoeld in art. 6:108 lid 2 BW. De rechtbank zal deze schadepost dan ook in zijn geheel toewijzen.

De door de zus gemaakte reiskosten (vlucht Amsterdam-Elazig)

Onder meer de zus van de benadeelde heeft de repatriëring van het slachtoffer tot aan de eindbestemming begeleid. De benadeelde heeft de reiskosten ad € 201,-- voor haar rekening genomen. Bij het vervoer van het lichaam van een overleden persoon naar een ander land ten behoeve van een uitvaart kan het als gebruikelijk worden beschouwd dat naaste familieleden met het lichaam meereizen, om het te begeleiden naar de eindbestemming. De door de zus van benadeelde gemaakte kosten hebben hierdoor enig functioneel verband met de uitvaart als kosten van lijkbezorging als bedoeld in art. 6:108 lid 2 BW. De rechtbank zal deze schadepost dan ook toewijzen.

De vluchten van de benadeelde en de vier naasten (vlucht Amsterdam-Elazig)

De benadeelde is samen met haar directe naasten in verband met de begrafenis afgereisd naar Turkije. De reiskosten ad € 2.100,-- (€ 420,-- per persoon) zijn voor haar rekening gekomen. De rechtbank heeft er begrip voor dat ook andere familieleden bij de begrafenis van het slachtoffer in Turkije aanwezig wilden zijn. De kosten van de vliegtickets van de familieleden staan naar het oordeel van de rechtbank echter niet in rechtstreeks verband met de begrafenis zoals bedoeld in art. 6:108 lid 2 BW. Dat betekent dat alleen het vliegticket van de benadeelde voor vergoeding in aanmerking komt. De rechtbank wijst deze schadepost daarom toe tot een bedrag van € 420,-- en bepaalt dat de vordering met betrekking tot deze schadepost voor het overige niet-ontvankelijk wordt verklaard.

De gebedsdienst en de bloemen

Door de benadeelde zijn kosten gevorderd in verband met de gebedsdienst ad € 500,-- en de bloemen ten behoeve van de uitvaart ad € 100,--. De verdediging vindt dat deze schadeposten onvoldoende zijn onderbouwd. De rechtbank is van oordeel dat deze kosten, ondanks dat de onderbouwing hiervan ontbreekt, voor vergoeding in aanmerking komen als in redelijkheid gemaakte kosten die in rechtstreeks verband staan tot de begrafenis van het slachtoffer. De rechtbank zal deze schadeposten toewijzen.

De rouwmaaltijd en de kosten van de grafsteen

Door de benadeelde zijn kosten gevorderd in verband met de rouwmaaltijd ad

€ 1.466,32 en de grafsteen ad € 2.534,53. De rechtbank stelt vast dat deze schadeposten voldoende zijn onderbouwd en door de verdediging niet zijn betwist. Ook deze schadeposten zullen in hun geheel worden toegewezen.

7.2.3

Conclusie, wettelijke rente, hoofdelijkheid en de schadevergoedingsmaatregel

Concluderend acht de rechtbank de door de benadeelde gevorderde schadevergoeding toewijsbaar tot een bedrag van € 25.464,15, waarvan € 20.000,-- aan affectieschade en

€ 5.464,15 aan materiële schade, vermeerderd met de wettelijke rente, vanaf 27 januari 2022 tot aan de dag der voldoening. De rechtbank zal de vordering voor het overige niet-ontvankelijk verklaren.

De rechtbank zal tevens de schadevergoedingsmaatregel opleggen tot betaling van het toegekende schadebedrag, vermeerderd met de wettelijke rente, vanaf 27 januari 2022 tot aan de dag der voldoening. Dit betekent dat het CJIB de inning zal verzorgen en dat bij niet betaling gijzeling kan worden toegepast als dwangmiddel.

De rechtbank stelt vast dat verdachte het strafbare feit samen met een ander heeft gepleegd en dat zij naar burgerlijk recht hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de gehele schade. Daarom zal de rechtbank de vordering en de schadevergoedingsmaatregel hoofdelijk toewijzen. Dit betekent dat verdachte niet meer hoeft te betalen voor zover het bedrag door de mededader is betaald, en andersom.

7.3

De vordering [benadeelde02]

De [benadeelde02] , de broer van het slachtoffer, vordert een schadevergoeding van € 17.500,-- aan affectieschade.

7.3.1

Affectieschade

De benadeelde heeft de vordering ingediend als broer van het slachtoffer en valt niet onder (een van) de hiervoor in 7.1.1 genoemde categorieën uit de wet. Het uitgangspunt in de wet is namelijk dat broers en zussen geen aanspraak kunnen maken op vergoeding van affectieschade. Alleen in heel bijzondere gevallen, waarin sprake is van een hechte affectieve relatie, die (zeer) uitgaat boven de ‘gewone’ hechte relatie die broers en zussen kunnen hebben, is ook ruimte voor vergoeding van affectieschade aan een broer of zus.

Het is voorstelbaar dat de broer veel leed is aangedaan door het verlies van het slachtoffer, mede bezien in het licht van de in de vordering opgenomen toelichting en de waardevolle band die zij hadden. De rechtbank is echter van oordeel dat in de gegeven omstandigheden er geen termen aanwezig zijn voor toewijzing van het verzoek tot toewijzing van affectieschade. De aangevoerde omstandigheden rechtvaardigen een beroep op de wettelijke hardheidsclausule niet, nu niet voldoende is onderbouwd dat de verhouding tussen de benadeelde en het slachtoffer afwijkt van wat in het algemeen gebruikelijk is tussen broers binnen een gezin. Dat de benadeelde de vaderrol heeft overgenomen en zich meer om het slachtoffer is gaan bekommeren na het overlijden van hun vader is, hoe verdrietig dat zal zijn geweest, onvoldoende om hiertoe te komen. De rechtbank weegt daarnaast mee dat de benadeelde ook al enige tijd niet meer in gezinsverband met het slachtoffer heeft samengewoond en hij geen zorgtaken voor het slachtoffer op zich nam. De benadeelde zal dan ook niet-ontvankelijk worden verklaard in de vordering.

8. Het beslag

Uit het beslagdossier is gebleken dat er nog beslag openstaat van voorwerpen die in beslag zijn genomen onder [getuige02] , [getuige03] en de ouders van verdachte. De rechtbank zal de teruggave gelasten van de hierna in de beslissing genoemde in beslag genomen voorwerpen aan voornoemde personen, omdat zij redelijkerwijs als rechthebbende kunnen worden aangemerkt, en de voorwerpen niet vatbaar zijn voor verbeurdverklaring of onttrekking aan het verkeer.

9. De wettelijke voorschriften

De beslissing berust op de artikelen 36f, 47, 63 en 287 van het Wetboek van Strafrecht zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezenverklaarde.

10. De beslissing

De rechtbank:

Bewezenverklaring

- verklaart het tenlastegelegde bewezen, zodanig als hierboven onder 4.4 is omschreven;

- spreekt verdachte vrij van wat meer of anders is ten laste gelegd;

Strafbaarheid

- verklaart dat het bewezenverklaarde het volgende strafbare feit oplevert:

het medeplegen van doodslag

- verklaart verdachte strafbaar;

Strafoplegging

- veroordeelt verdachte tot
een gevangenisstraf van 15 (vijftien) jaar ;

- bepaalt dat de tijd die verdachte voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in voorarrest heeft doorgebracht in mindering wordt gebracht bij de tenuitvoerlegging van de opgelegde gevangenisstraf;

Beslag

- gelast de teruggave aan [getuige02] van het inbeslaggenomen voorwerp, te weten een Iphone 11 (beslagdossier pagina 2666 en de kennisgeving van inbeslagneming pagina 2707);

- gelast de teruggave aan [getuige03] van de inbeslaggenomen voorwerpen, te weten een Iphone SE en en Iphone 13 (beslagdossier pagina 2667 en de kennisgevingen van inbeslagneming pagina’s 2709 en 2711);

- gelast de teruggave aan de ouders van [verdachte01] van de inbeslaggenomen voorwerpen, te weten een Macbook, drie Iphones en een horloge (beslagdossier pagina 2670 en de kennisgevingen van inbeslagneming pagina’s 2739, 2741, 2743 en 2745);

[benadeelde01]

- veroordeelt verdachte tot betaling aan de [benadeelde01] van € 25.464,15, waarvan € 20.000,-- aan affectieschade en € 5.464,15, aan materiële schade, vermeerderd met de wettelijke rente, vanaf 27 januari 2022 tot aan de dag der voldoening;

- bepaalt dat verdachte met de mededader hoofdelijk aansprakelijk is voor het gehele bedrag;

- verklaart de benadeelde partij in het overige gedeelte van de vordering niet-ontvankelijk;

- veroordeelt verdachte tevens in de kosten van de benadeelde partij tot nu toe gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken, tot nu toe begroot op nihil;

- legt aan verdachte de verplichting op aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer [benadeelde01] , € 25.464,15 te betalen, vermeerderd met de wettelijke rente, vanaf 27 januari 2022 tot aan de dag der voldoening;

- bepaalt dat bij niet betaling 162 dagen gijzeling kan worden toegepast, met dien verstande dat toepassing van de gijzeling de betalingsverplichting niet opheft;

- bepaalt dat verdachte met de mededader hoofdelijk aansprakelijk is voor het gehele bedrag;

- bepaalt dat bij voldoening van de schadevergoedingsmaatregel de betalingsverplichting aan de benadeelde partij vervalt en omgekeerd;

[benadeelde02]

- verklaart de [benadeelde02] niet-ontvankelijk in de vordering;

- veroordeelt de [benadeelde02] in de kosten van verdachte, tot nu toe begroot op nihil.

Dit vonnis is gewezen door mr. G.H. Nomes, voorzitter, mr. H. Skalonjic en

mr. J.P.E. Mullers, rechters, in tegenwoordigheid van mr. H. Holtgrefe, griffier, en is uitgesproken ter openbare zitting op 31 mei 2023.

Mr. Mullers is niet in de gelegenheid dit vonnis mede te ondertekenen.