Uitspraak
vonnis
RECHTBANK ROTTERDAM
Team haven en handel
zaaknummer / rolnummer: C/10/406890 / HA ZA 12-683
Vonnis van 1 mei 2013 (bij vervroeging)
in de zaak van
[eiser],
woonplaats gekozen hebbende te Eindhoven,
eiseres in de hoofdzaak,
verweerster in het incident,
advocaat mr. R.G.J.M. Onderdonck,
tegen
1. [gedaagde 1],
wonende te Rotterdam,
gedaagde,
eiser in het incident,
advocaat mr. A. Kara,
2. de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid
TA HOLDING B.V.,
gevestigd te Rotterdam,
gedaagde,
niet verschenen,
3. de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid
N.A. HOLLAND HOLDING B.V.,
gevestigd te Rotterdam,
gedaagde,
niet verschenen.
De verschenen partijen zullen hierna [eiser] en [gedaagde] genoemd worden.
1. De procedure in het incident
1.1. Voor het verloop van de procedure verwijst de rechtbank naar het tussenvonnis van 20 februari 2013. Ingevolge dat tussenvonnis is op 28 maart 2013 een comparitie van partijen gehouden, waarvan een proces-verbaal is opgemaakt. Ter comparitie heeft [eiser] de brief van mr. Onderdonck van 27 maart 2013 met zes bijlagen in het geding gebracht.
1.2. Vonnis is bepaald op 15 mei 2013. Dat vonnis wordt bij vervroeging uitgesproken.
2. De beoordeling
2.1. [gedaagde] vordert in het incident dat de rechtbank zich onbevoegd zal verklaren om van de vordering in de hoofdzaak kennis te nemen, stellende dat [eiser] dezelfde vordering eerder tegen hem aanhangig heeft gemaakt voor een gerecht in Turkije en dat die zaak nog aanhangig is.
[eiser] betwist dat zij haar vordering in de hoofdzaak eerder voor een gerecht in Turkije tegen [gedaagde] aanhangig heeft gemaakt.
2.2. Tussen Turkije en Nederland geldt geen verdrag dat de rechterlijke bevoegdheid regelt op het rechtsgebied waarbinnen de vordering in de hoofdzaak valt. De vordering in de hoofdzaak valt bijvoorbeeld niet onder het bereik van het Verdrag inzake de erkenning van beslissingen betreffende de huwelijksband van 1967. De gestelde omstandigheid dat [eiser] haar vordering tegen [gedaagde] die zij in de hoofdzaak bij dagvaarding van 23 juli 2012 heeft ingesteld eerder tegen [gedaagde] aanhangig heeft gemaakt bij een gerecht in Turkije, maakt de Nederlandse rechter daarom niet onbevoegd om van die vordering in de hoofdzaak kennis te nemen. Daarop stuit de vordering tot onbevoegdverklaring af.
2.3. Echter, indien voor een buitenlands gerecht een zaak tussen partijen aanhangig is die kan leiden tot een naar maatstaven van commuun internationaal privaatrecht voor erkenning in Nederland vatbare beslissing tussen partijen, kan de Nederlandse rechter bij wie nadien een zaak tussen dezelfde partijen over hetzelfde onderwerp aanhangig is gemaakt de behandeling van de zaak aanhouden totdat door het buitenlandse gerecht is beslist (artikel 12 Rv). Op die wijze wordt voorkomen dat de buitenlandse en de Nederlandse rechter over hetzelfde onderwerp tussen partijen tegengestelde beslissingen geven. Zodanige buitenlandse beslissing kan op de eenvoudige wijze van artikel 431, lid 2 Rv leiden tot een Nederlands vonnis.
Derhalve dient de rechtbank te beoordelen of [eiser] eerder dan op 23 juli 2012, de datum van het aanhangig maken van haar vordering in de hoofdzaak voor deze rechtbank, dezelfde vordering tegen [gedaagde] bij een gerecht in Turkije aanhangig heeft gemaakt.
2.4. Tussen partijen is niet in geschil dat [eiser] in februari 2012, derhalve eerder dan op 23 juli 2012, een vordering tot echtscheiding met nevenvorderingen tegen [gedaagde] aanhangig heeft gemaakt bij een gerecht in Turkije. Een van die nevenvorderingen staat in het inleidende processtuk in de procedure in Turkije vermeld onder "NETICE VE SONUC" onder het vierde gedachtestreepje.
2.5. Gesteld noch gebleken is dat het gerecht in Turkije onbevoegd is om van die vordering tegen [gedaagde] kennis te nemen.
2.6. Ter comparitie van 28 maart 2013 is de tekst onder dat vierde gedachtestreepje door de beëdigde vertalers [A] en [B] vertaald als volgt:
“Ik verzoek de beslissing
om de gedaagde te belasten ten behoeve van de bedrogen en beledigde cliënte met de betaling van 10.000 euro aan immateriële schadevergoeding en de rente,
dat de gedaagde het geldbedrag, dat te zien is op de bankafschriften en dat toebehoort aan mijn cliënte en dat door de gedaagde onder dwang is afgenomen, met rente aan mijn cliënte moet betalen,
dat de proceskosten en de kosten voor de advocaat aan de gedaagde worden belast.”
2.7. [eiser] heeft zich op het standpunt gesteld dat zij niet geheel of ten dele dezelfde vordering als in de hoofdzaak al eerder tegen [gedaagde] voor het gerecht in Turkije aanhangig heeft gemaakt. Daarbij heeft zij aangevoerd dat uit de vertaling van de vordering van [eiser] in de procedure in Turkije het gedeelte “dat de gedaagde het geldbedrag, dat te zien is op de bankafschriften en dat toebehoort aan mijn cliënte en dat door de gedaagde onder dwang is afgenomen, met rente aan mijn cliënte moet betalen” slechts een toelichting bij de vordering tot betaling van een immateriële schadevergoeding vormt. Daarnaast heeft [eiser] aangevoerd dat uit de verklaring van het hoofd van de administratie (griffie) van 17 januari 2013 (productie 7 bij Antwoordakte) blijkt dat de vordering die [eiser] voor deze rechtbank heeft ingesteld niet is ingesteld bij het gerecht in Turkije.
2.8. Anders dan [eiser] betoogt - maar met [gedaagde] - leest de rechtbank in het in rechtsoverweging 2.6 aangehaalde gedeelte niet slechts een vordering tot betaling van immateriële schadevergoeding, maar tevens een vordering tot terugbetaling van het geldbedrag dat [gedaagde] volgens de stellingen van [eiser] onder dwang van haar heeft verkregen. Daarmee heeft [eiser] voor het gerecht in Turkije inhoudelijk dezelfde vordering tegen [gedaagde] ingesteld als haar vordering tegen hem in de hoofdzaak.
2.9. De door [eiser] voorgestane uitleg van het aangehaalde gedeelte vindt geen steun in vertalingen van het inleidende processtuk in de procedure in Turkije zoals overgelegd door [eiser] als bijlage 4 bij productie 1 en als productie 3 bij de brief van 27 maart 2013 en door [gedaagde] als productie 2 bij akte van 12 december 2012.
De rechtbank gaat voorbij aan de door [eiser] als productie 7 overgelegde verklaring van "het hoofd van de administratie (griffie) afgegeven 17 januari 2013", zoals vertaald ter comparitie, omdat gesteld noch gebleken is dat die verklaring is afgegeven door de rechter in Turkije die de aldaar ingestelde vorderingen van [eiser] beoordeelt.
2.10. De rechtbank komt daarom tot de slotsom dat van litispendentie als bedoeld in artikel 12 Rv sprake is, zodat de rechtbank de behandeling van de zaak kan aanhouden.
Nu partijen beiden van Turkse afkomst zijn en zij in Turkije in een echtscheidingsprocedure zijn verwikkeld, in welk kader de in rechtsoverweging 2.4 bedoelde nevenvordering is ingesteld, verdient het de voorkeur de beoordeling van die nevenvordering voor de rechter in Turkije af te wachten. Daarom zal de rechtbank de behandeling van de vordering in de hoofdzaak aanhouden.
2.11. De rechtbank zal de proceskosten in het incident compenseren, zodat iedere partij haar eigen kosten draagt.
3. De beslissing
De rechtbank
in het incident:
3.1. wijst de vordering af;
3.2. compenseert de proceskosten zodat ieder van partijen haar eigen kosten draagt;
in de hoofdzaak:
3.3. bepaalt dat de zaak weer op de parkeerrol zal komen van 2 oktober 2013 in afwachting van de uitkomst van de procedure in Turkije;
3.4. houdt iedere verdere beslissing aan.
Dit vonnis is gewezen door mr. W.P. Sprenger en in het openbaar uitgesproken op 1 mei 2013.
1346/1928