Uitspraak
RECHTBANK NOORD-HOLLAND
Team Straf, locatie Haarlemmermeer
Meervoudige strafkamer
Parketnummer: 15/870292-18 (P)
Uitspraakdatum: 24 december 2021
Tegenspraak
Vonnis
Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de openbare terechtzittingen van 22 en 24 november en 10 december 2021 in de zaak tegen:
[voornaam][achternaam]
geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats] ,
ingeschreven in de basisregistratie personen op het adres ( [adres 1]
.
De rechtbank heeft kennisgenomen van de vordering van de officier van justitie
mr. E. Visser en van hetgeen de verdachte en haar raadsman mr. P.A. van der Waal, advocaat te Amsterdam, naar voren hebben gebracht.
1.Tenlastelegging
Aan de verdachte (hierna ook te noemen [verdachte] ) is, na nadere omschrijving van de tenlastelegging als bedoeld in artikel 314a van het Wetboek van Strafvordering, ten laste gelegd dat zij zich, kort en feitelijk weergegeven, heeft schuldig gemaakt aan het volgende:
Feit 1:
het medeplegen van mensenhandel door middel van seksuele uitbuiting ten aanzien van [slachtoffer 1] in de periode van 15 juli 2017 tot en met 30 september 2017 in Nieuw-Vennep;
Feit 2:
het medeplegen van mensenhandel door middel van seksuele uitbuiting ten aanzien van [slachtoffer 2] in de periode van 1 februari 2017 tot en met 17 april 2018 in Nieuw-Vennep;
Feit 3:
het medeplegen van mensenhandel door middel van seksuele uitbuiting ten aanzien van [slachtoffer 3] in de periode van 28 september 2017 tot en met 17 april 2018 in Nieuw-Vennep;
Feit 4:
het medeplegen van het vervaardigen van kinderporno in de periode van 7 mei tot en met 10 mei 2017 in Nieuw-Vennep;
Feit 5:
het medeplegen van het verspreiden en het bezit van kinderporno in de periode van 7 tot en met 10 mei 2017 in Nieuw-Vennep.
De volledige tekst van de tenlastelegging is als
bijlage Iaan dit vonnis gehecht en maakt daarvan deel uit.
bijlage Iaan dit vonnis gehecht en maakt daarvan deel uit.
2.Voorvragen
De rechtbank heeft vastgesteld dat de dagvaarding geldig is, dat zijzelf bevoegd is tot kennisneming van de zaak, dat het Openbaar Ministerie ontvankelijk is in zijn vervolging en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.
3.Beoordeling van het bewijs
3.1.
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van alle ten laste gelegde feiten. De officier van justitie acht bewezen dat [verdachte] zich in vereniging met haar partner, medeverdachte [medeverdachte 1] , en anderen schuldig heeft gemaakt aan de mensenhandel jegens [slachtoffer 1] , [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] door toepassing van de dwangmiddelen misbruik van een kwetsbare positie, misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, misleiding en dwang met andere feitelijkheden. Daarbij acht de officier van justitie bewezen dat de verdachten voordeel hebben getrokken uit de prostitutiewerkzaamheden en daarvan profijt hebben gehad. De gedragingen die de officier van justitie bewezen acht zijn het werven, opnemen, huisvesten en vervoeren.
Daarnaast acht de officier van justitie bewezen dat de verdachte zich met [medeverdachte 1] schuldig heeft gemaakt aan het vervaardigen, verspreiden en bezit van kinderpornografisch materiaal.
Daarnaast acht de officier van justitie bewezen dat de verdachte zich met [medeverdachte 1] schuldig heeft gemaakt aan het vervaardigen, verspreiden en bezit van kinderpornografisch materiaal.
3.2.
Standpunt van de verdediging
De raadsman heeft bepleit dat de verdachte van alle ten laste gelegde feiten moet worden vrijgesproken.
Ten aanzien van de onder de feiten 1, 2 en 3 tenlastegelegde mensenhandel heeft de raadsman - samengevat - aangevoerd dat [verdachte] inderdaad een aantal van de feitelijke handelingen zoals genoemd in de tenlastelegging heeft verricht. [verdachte] heeft de drie vrouwen geholpen met praktische zaken, waarbij zij de vrouwen op hun eigen verzoek ondersteunde. Het betrof het maken van foto’s voor de seksadvertenties, het geven van uitleg met betrekking tot de prostitutiewerkzaamheden en het onderhouden van contacten met klanten over te maken afspraken en te betalen bedragen. [verdachte] heeft daarbij echter geen gebruik gemaakt van de dwangmiddelen zoals bedoeld in artikel 273f Sr. Er was geen sprake van enige vorm van dwang of manipulatieve dwangmiddelen als misleiding of misbruik van een kwetsbare positie, ook niet als medepleger nu de vereiste wetenschap of het bewustzijn hiervoor ontbreekt. [verdachte] heeft de vrouwen ondersteund in hun prostitutiewerk, in de overtuiging dat zij zelfstandig voor deze werkzaamheden hadden gekozen en deze in vrijheid wilden uitoefenen.
Ten aanzien van de onder de feiten 1, 2 en 3 tenlastegelegde mensenhandel heeft de raadsman - samengevat - aangevoerd dat [verdachte] inderdaad een aantal van de feitelijke handelingen zoals genoemd in de tenlastelegging heeft verricht. [verdachte] heeft de drie vrouwen geholpen met praktische zaken, waarbij zij de vrouwen op hun eigen verzoek ondersteunde. Het betrof het maken van foto’s voor de seksadvertenties, het geven van uitleg met betrekking tot de prostitutiewerkzaamheden en het onderhouden van contacten met klanten over te maken afspraken en te betalen bedragen. [verdachte] heeft daarbij echter geen gebruik gemaakt van de dwangmiddelen zoals bedoeld in artikel 273f Sr. Er was geen sprake van enige vorm van dwang of manipulatieve dwangmiddelen als misleiding of misbruik van een kwetsbare positie, ook niet als medepleger nu de vereiste wetenschap of het bewustzijn hiervoor ontbreekt. [verdachte] heeft de vrouwen ondersteund in hun prostitutiewerk, in de overtuiging dat zij zelfstandig voor deze werkzaamheden hadden gekozen en deze in vrijheid wilden uitoefenen.
[verdachte] heeft geen handelingen verricht die zien op het werven, overbrengen, vervoeren en huisvesten van de drie vrouwen. Ook heeft zij de vrouwen niet gedwongen of bewogen zich beschikbaar te stellen voor prostitutie. Zij wilden zelf prostitutiewerkzaamheden verrichten. Er was geen sprake van uitbuiting. Er waren aan de vrouwen geen beperkingen opgelegd en de vrouwen kregen geld als ze daarom vroegen.
Gelet op het voorgaande moet [verdachte] volgens de raadsman van de feiten 1, 2 en 3 worden vrijgesproken.
De verweren van de verdediging ten aanzien van de feiten 4 en 5 zullen hierna bij de beoordeling daarvan worden besproken.
3.3
Oordeel van de rechtbank
3.3.1.
Bewijsoverwegingen ten aanzien van de feiten 1, 2 en 3 (mensenhandel)
3.3.1.1. Het wettelijk kader
Aan de verdachte is het delict mensenhandel tenlastegelegd, strafbaar gesteld in artikel 273f Sr. Deze strafbaarstelling is gericht op het tegengaan van uitbuiting van mensen. Het belang van het individu bij het behoud van zijn of haar lichamelijke en/of geestelijke integriteit en persoonlijke vrijheid staat daarbij voorop. Artikel 273f Sr beoogt bescherming te bieden tegen de aantasting van die integriteit en/of vrijheid. Van een uitbuitingssituatie in de prostitutie kan worden gesproken wanneer de betrokkene in een situatie verkeert die niet gelijk is aan de omstandigheden waarin de ‘gemiddelde mondige prostituee in Nederland’ verkeert, die zelf bepaalt voor wie, maar ook waar, wanneer, met wie, en onder welke omstandigheden zij werkt.
De verwijten van mensenhandel zijn in de tenlastelegging opgesplitst in specifieke verwijten, die in het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr) worden beschreven in artikel 273f, eerste lid, onder 1⁰, 4⁰, 6⁰ en 9⁰. Het verwijt onder 1⁰ ziet op gedragingen (werven, overbrengen/vervoeren en huisvesten/opnemen) die er toe strekken een ander in een uitbuitingssituatie te brengen. Daarbij is het oogmerk van uitbuiting vereist. Het verwijt onder 4⁰ ziet op handelingen waardoor een ander zich beschikbaar stelt voor het verrichten van arbeid of diensten, in dit geval het verrichten van seksuele handelingen met derden tegen betaling. Uitbuiting is daarbij een impliciet bestanddeel. Onder 9⁰ gaat het over het zich laten bevoordelen uit de financiële opbrengst van die seksuele handelingen met derden. Het verwijt onder 6⁰ heeft betrekking op het opzettelijk voordeel trekken uit uitbuiting. Om tot een veroordeling van de verwijten onder 1⁰, 4⁰ en 9⁰ te komen, moet vast komen te staan dat gebruik is gemaakt van een specifiek in artikel 273f, lid 1, sub 1⁰ genoemd dwangmiddel.
3.3.1.2. Beoordeling
Uit het dossier en de behandeling op de zitting is komen vast te staan dat [medeverdachte 1] en [verdachte] de beschikking hadden over een huurwoning aan de [adres 2] in
Nieuw-Vennep. Deze woning bestond uit een woonkamer, 2 slaapkamers en een keuken met berghok. [medeverdachte 1] wilde daar voetballers huisvesten die hij via zijn voetbalacademie begeleidde bij hun droom om te gaan voetballen bij een Betaald Voetbal Organisatie. De voetballers (onder wie medeverdachten [medeverdachte 2] en [medeverdachte 3] ) betaalden geen huur voor hun verblijf in Nieuw-Vennep.
In dezelfde periode dat de voetballers er werden gehuisvest hebben [slachtoffer 2] , [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] met medeweten van [verdachte] en [medeverdachte 1] prostitutiewerkzaamheden verricht in de woning aan de [adres 2] in Nieuw-Vennep, waar zij op dat moment ook woonden. [medeverdachte 1] heeft afspraken gemaakt met [slachtoffer 2] , [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] over het verrichten van prostitutiewerkzaamheden vanuit de woning in Nieuw-Vennep en de afdracht van 50% van hun inkomen daaruit aan hem en [verdachte] . [verdachte] en [medeverdachte 1] hebben voorts de seksadvertenties opgesteld, geplaatst en beheerd. Ook onderhielden zij contact met (potentiële) klanten. De vrouwen werden op de hoogte gesteld van afspraken met klanten via een groepsapp. De benaming van deze groepsapp is – na een prostitutiecontrole – gewijzigd van Workk naar Basicfit en Basic. Deelnemers aan deze groepsapp waren naast de vrouwen, [medeverdachte 1] en [verdachte] en de in de woning verblijvende voetballers. In de woning waren zowel in de woonkamer als in de beide slaapkamers camera’s aanwezig die door middel van de app Yoosee op afstand door [medeverdachte 1] en [verdachte] konden worden ingeschakeld en uitgekeken. De huur van de woning werd in eerste instantie betaald door [slachtoffer 2] en later door achtereenvolgens [slachtoffer 2] en [slachtoffer 1] , en [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] .
In dezelfde periode dat de voetballers er werden gehuisvest hebben [slachtoffer 2] , [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] met medeweten van [verdachte] en [medeverdachte 1] prostitutiewerkzaamheden verricht in de woning aan de [adres 2] in Nieuw-Vennep, waar zij op dat moment ook woonden. [medeverdachte 1] heeft afspraken gemaakt met [slachtoffer 2] , [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] over het verrichten van prostitutiewerkzaamheden vanuit de woning in Nieuw-Vennep en de afdracht van 50% van hun inkomen daaruit aan hem en [verdachte] . [verdachte] en [medeverdachte 1] hebben voorts de seksadvertenties opgesteld, geplaatst en beheerd. Ook onderhielden zij contact met (potentiële) klanten. De vrouwen werden op de hoogte gesteld van afspraken met klanten via een groepsapp. De benaming van deze groepsapp is – na een prostitutiecontrole – gewijzigd van Workk naar Basicfit en Basic. Deelnemers aan deze groepsapp waren naast de vrouwen, [medeverdachte 1] en [verdachte] en de in de woning verblijvende voetballers. In de woning waren zowel in de woonkamer als in de beide slaapkamers camera’s aanwezig die door middel van de app Yoosee op afstand door [medeverdachte 1] en [verdachte] konden worden ingeschakeld en uitgekeken. De huur van de woning werd in eerste instantie betaald door [slachtoffer 2] en later door achtereenvolgens [slachtoffer 2] en [slachtoffer 1] , en [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] .
Vooropgesteld moet worden dat prostitutie onder bepaalde voorwaarden legaal is in Nederland. Dit is anders als sprake is van mensenhandel. De rechtbank moet daarom de vraag beantwoorden of [verdachte] zich samen met een of meer ander(en) heeft schuldig gemaakt aan (één van) de tenlastegelegde gedragingen onder toepassing van (een) dwangmiddel(en), wat ertoe heeft geleid dat de vrouwen in een uitbuitingssituatie zijn gebracht, dan wel dat de vrouwen daardoor zijn belet zich aan een uitbuitingssituatie te onttrekken en zijn bewogen tot afdracht van hun opbrengsten.
Dwangmiddelen
De rechtbank verwerpt het verweer van de verdediging dat er geen sprake is geweest van het gebruik van dwangmiddelen en dat de vrouwen uit eigen vrije wil in de prostitutie werkten en, subsidiair, dat bij de verdachte de vereiste wetenschap of het bewustzijn voor medeplegen ontbreekt.
Vooropgesteld moet worden dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat instemming van het slachtoffer met de uitbuiting niet in de weg hoeft te staan aan bewezenverklaring van mensenhandel, als één van de in de wet omschreven dwangmiddelen is gebruikt. De beperking van de keuzevrijheid van het slachtoffer is voldoende om een gedwongen karakter van het prostitutiewerk aan te nemen. Er hoeft in dat geval geen sprake te zijn geweest van een zodanige dwang of druk dat er voor het slachtoffer geen andere keuze meer mogelijk was. Het gaat erom dat het slachtoffer in die keuzevrijheid is beperkt.
Naar het oordeel van de rechtbank heeft [verdachte] gebruik gemaakt van de dwangmiddelen misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, misbruik van een kwetsbare positie, een andere feitelijkheid en misleiding.
Misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en misbruik van een kwetsbare positie
Deze dwangmiddelen hebben een feitelijke betekenis en kunnen elkaar deels overlappen. Beide dwangmiddelen kunnen veelal uit de omstandigheden worden afgeleid. Bij misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht is sprake van een relationele ongelijkheid. Misbruik van uit feitelijke verhoudingen voortvloeiend overwicht wordt verondersteld indien de betrokkene in een situatie verkeert die niet gelijk is aan de omstandigheden waarin de ‘gemiddelde mondige prostituee in Nederland’ verkeert, die zelf bepaalt voor wie, maar ook waar, wanneer, met wie, en onder welke omstandigheden zij werkt. De verdachte moet zich wel bewust geweest zijn van de relevante feitelijke omstandigheden van betrokkene(n) waaruit het overwicht voortvloeide of verondersteld wordt te zijn voortgevloeid, in die zin dat (voorwaardelijk) opzet ten aanzien van die omstandigheden bij hem/haar aanwezig moet zijn geweest. Dit geldt eveneens voor de kwetsbare positie van het slachtoffer. Niet vereist is dat de verdachte doelbewust gebruik heeft gemaakt van deze kwetsbaarheid.
De rechtbank is van oordeel dat kan worden vastgesteld dat [verdachte] en haar medeverdachte(n) misbruik hebben gemaakt van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en dat zij misbruik hebben gemaakt van de kwetsbare positie van [slachtoffer 2] , [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] . Dit leidt de rechtbank af uit de volgende feiten en omstandigheden.
Uit de verklaringen van de vrouwen in onderling verband en samenhang bezien, blijkt dat sprake was van een patroon. [slachtoffer 2] , [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] hadden nooit eerder in de prostitutie gewerkt. [verdachte] had wel ervaring in de prostitutie. [medeverdachte 1] legde (al dan niet via anderen) het eerste contact met de vrouwen. Hij vroeg hen direct bij de eerste ontmoeting of zij in de prostitutie wilden werken en legde aan hen uit hoe het een en ander werkte. Vervolgens betrok hij [verdachte] erbij, die de vrouwen (die onbekend waren met het sekswerk) uitlegde wat de werkzaamheden van een prostituee inhielden. [medeverdachte 1] vroeg ieder van de vrouwen vrijwel direct nadat hij hen had leren kennen uitvoerig naar hun achtergrond. Alle drie de vrouwen hadden problemen thuis, hadden schulden en waren nog erg jong: [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] waren 18 jaar en [slachtoffer 1] was 20 jaar. [slachtoffer 3] had daarnaast een verslavingsgeschiedenis psychische problemen en was gestopt met school. De kwetsbaarheid van [slachtoffer 1] blijkt mede uit het feit dat zij een verstandelijke beperking heeft waarvoor ze wordt (en ook destijds werd) begeleid door Stichting Philadelphia. [medeverdachte 1] wist bovendien dat [slachtoffer 1] grote moeite had met eenvoudige rekensommen, zoals bijvoorbeeld blijkt uit een whatsappgesprek van 30 juli 2017 waarin zij hem vraagt hoeveel een klant moet betalen als hij al € 60,- heeft betaald en er in totaal
€ 100,- moet worden betaald. Uit het voorgaande volgt naar het oordeel van de rechtbank dat de vrouwen kwetsbaar waren en dat [medeverdachte 1] dit ook wist. [verdachte] had intensief (whatsapp) contact met de vrouwen en sprak ook over de vrouwen met [medeverdachte 1] . [slachtoffer 2] heeft verklaard dat [verdachte] en [medeverdachte 1] veel privédingen over haar wisten. Gelet hierop, in samenhang met het voorgaande, is de rechtbank van oordeel dat [verdachte] wist, althans had moeten weten dat [slachtoffer 2] , [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] kwetsbare jonge vrouwen waren.
[verdachte] en [medeverdachte 1] hadden bovendien overwicht op de vrouwen. [medeverdachte 1] , die 13 tot 15 jaar ouder was dan de vrouwen, bracht de vrouwen op het idee om in de prostitutie te gaan werken. Hij hield ze daarbij voor dat ze op die manier veel geld konden verdienen en stelde hen daartoe een woning ter beschikking. Als ze aarzelden, praatte hij op hen in door hen erop te wijzen dat ze zo aan hun toekomst konden werken en hun geldproblemen konden oplossen. Als gevolg van hun kwetsbaarheid waren de vrouwen ontvankelijk voor zijn manier van benaderen en eerder geneigd om in te stemmen. Zodra de vrouwen zeiden dat ze het wilden proberen, werd er lingerie gekocht en maakte [verdachte] erotische foto’s van de vrouwen. Ook stelde zij een seksadvertentie op en plaatste die. Daarbij gingen [medeverdachte 1] en [verdachte] zeer voortvarend te werk, waardoor de vrouwen eigenlijk geen ruimte werd gelaten om na te denken. Tekenend voor deze handelswijze is het FaceTime gesprek waarover [slachtoffer 1] heeft verklaard. Op de avond dat zij [medeverdachte 1] had ontmoet en door hem aan haar was voorgesteld om prostitutiewerk te gaan doen, had [medeverdachte 1] via FaceTime contact met [verdachte] waarbij hij aan laatstgenoemde meldde: “Ik heb er nog één. We moeten wel een beetje werken aan haar zelfvertrouwen.”
[verdachte] en [medeverdachte 1] hebben zich continu met de prostitutiewerkzaamheden bemoeid. Beiden instrueerden de vrouwen onder meer hoe ze de werkzaamheden moesten uitvoeren, onderhielden de contacten en bepaalden op die manier hoeveel klanten de vrouwen moesten ontvangen en welke bedragen ze moesten vragen. De vrouwen konden niet zelf bepalen wanneer ze een klant ontvingen en hoeveel klanten ze per dag ontvingen. Ook beschikten ze niet zelf over hun eigen aandeel van het verdiende geld. [medeverdachte 1] bepaalde welk percentage van het verdiende bedrag de vrouwen aan hem moesten afdragen. Als de vrouwen geld nodig hadden, moesten ze dit eerst aan [medeverdachte 1] vragen.
De vrouwen moesten zich bovendien melden en om toestemming vragen als ze de woning verlieten. Ze moesten hun locatiegegevens delen. Dat ze vervolgens vrij waren om te gaan en staan waar ze wilden, zoals de raadsman van de verdachte heeft aangevoerd, doet niet af aan het feit dat ze – gelet op hetgeen hiervoor is overwogen – in hun keuzes werden beperkt. [slachtoffer 2] heeft hierover verklaard: ‘Soms zeiden ze nee, ik was dan wel verdrietig’. [slachtoffer 3] heeft verklaard dat ze van [medeverdachte 1] niet met haar vrienden mocht afspreken. Als ze toch ging kreeg ze gezeik met hem (
de rechtbank begrijpt: [medeverdachte 1]). Uit whatsappgesprekken blijkt dat [slachtoffer 1] aan [verdachte] vraagt of ze mag slapen. [verdachte] zegt hierop dat ze nog één klant krijgt. [slachtoffer 1] vraagt ook of ze een dag vrij mag, maar [verdachte] zegt dat ze al een klant heeft geregeld.
de rechtbank begrijpt: [medeverdachte 1]). Uit whatsappgesprekken blijkt dat [slachtoffer 1] aan [verdachte] vraagt of ze mag slapen. [verdachte] zegt hierop dat ze nog één klant krijgt. [slachtoffer 1] vraagt ook of ze een dag vrij mag, maar [verdachte] zegt dat ze al een klant heeft geregeld.
Daar komt nog bij dat [slachtoffer 2] niet over haar eigen bankrekening kon beschikken. [verdachte] en [medeverdachte 1] hadden de bankpas en de inloggegevens van de bankrekening van [slachtoffer 2] . Zij haalden geld van haar rekening af en betaalde vanaf haar rekening de maandelijkse huur van de woning in Nieuw-Vennep. Verder beschikte [medeverdachte 1] over de snapchatwachtwoorden van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] en heeft hij die veranderd zodat zij hier zelf niet meer in konden. [verdachte] zat ook op het snapchataccount van [slachtoffer 2] .
Ook uit de chatgesprekken, de spraakberichten en de app-groepen blijkt het overwicht van [verdachte] en [medeverdachte 1] en de controle die zij over de vrouwen hadden. Zij spraken op dwingende wijze tegen de vrouwen en maakten duidelijk dat er geluisterd moest worden. Al deze omstandigheden bij elkaar maken dat er een afhankelijkheidsrelatie was ontstaan waarin geen sprake was van mondige prostituees die zelf bepaalden waar, wanneer, met wie en onder welke omstandigheden, er werd gewerkt.
Gelet op het voorgaande, in onderlinge samenhang bezien, heeft [verdachte] in vereniging met anderen misbruik gemaakt van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en de kwetsbare positie van de vrouwen, waardoor de keuzemogelijkheid voor de vrouwen ontbrak.
Een andere feitelijkheid
Wanneer een handeling niet als (bedreiging met) geweld aangemerkt kan worden, maar er wel (psychische) dwang of druk van uitgaat, kan er sprake zijn van een andere feitelijkheid. De rechtbank is van oordeel dat, nu [verdachte] en [medeverdachte 1] de vrouwen door middel van camera’s controleerden, ook hiervan sprake was.
[medeverdachte 1] en [verdachte] hebben camera’s in onder meer de woonkamer en de werkkamer van de vrouwen geplaatst. Met de app Yoosee konden zij op ieder gewenst moment bekijken wat er in de woning in Nieuw-Vennep gebeurde. [medeverdachte 1] keek mee als er klanten waren en nam beelden op om ze later te bekijken. De vrouwen werden via het camerasysteem gecontroleerd, ook als zij niet aan het werk waren. Zo heeft [slachtoffer 1] verklaard dat, als zij bijvoorbeeld aan het eten was, zij via de camera ineens ‘eet smakelijk’ hoorde. Ook wijst [verdachte] [slachtoffer 2] er in een appgesprek (van 5 augustus 2017) op dat ze 19 jaar is en wat anders moet kijken dan tekenfilms, waarop [slachtoffer 2] vraagt of ze weer wordt bespied (J200). Door de aanwezigheid van de camera’s werd het voor de vrouwen ook bemoeilijkt om zich aan de prostitutiewerkzaamheden te onttrekken.
Het verweer van [verdachte] dat de camera’s in de woning hingen vanwege de veiligheid van de vrouwen en om de voetballers te controleren, acht de rechtbank, mede in samenhang bezien met hetgeen hiervoor is overwogen ten aanzien van de wijze waarop de vrouwen hun werkzaamheden verrichtten en de bemoeienissen en de controle die van [verdachte] en [medeverdachte 1] en daarop uitoefenden, ongeloofwaardig.
Verder hebben [verdachte] en [medeverdachte 1] [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] (afzonderlijk van elkaar) bewogen om seks te hebben met drie, respectievelijk twee van de voetballers van zijn voetbalacademie, waarbij [medeverdachte 1] in dezelfde kamer aanwezig was en de vrouwen en mannen instructies gaf wat zij moesten doen. Op de opnames die hiervan gemaakt zijn is te horen dat [medeverdachte 1] geïrriteerd reageert als het niet gaat zoals hij het wil zien. De verbalisant die de beelden van [slachtoffer 2] heeft uitgekeken beschrijft [medeverdachte 1] als manipulerend en pushend naar zowel [slachtoffer 2] als de voetballers. Ook wordt beschreven dat [medeverdachte 1] ondertussen contact heeft met een vrouw, waarbij de verbalisant de indruk heeft dat er iemand meekijkt en meepraat. [medeverdachte 1] zegt vervolgens tegen de camera: “Dit is gewoon om te huilen baby, ik weet niet baby”. De rechtbank concludeert dat [verdachte] de persoon is geweest die heeft meegekeken tijdens de opnames. De rechtbank komt tot deze conclusie op grond van de volgende feiten en omstandigheden. [slachtoffer 2] heeft verklaard dat er klachten waren gekomen van klanten en dat zij haar werk beter moest leren doen. [verdachte] heeft verklaard dat zij de vrouwen - omdat zij zelf ervaring had met het werk - kon vertellen hoe ze het sekswerk moesten doen. Daarbij komt dat uit het dossier blijkt dat [medeverdachte 1] [verdachte] regelmatig “baby” noemt en dat de opnames zijn aangetroffen op de telefoon van [verdachte] , zoals hierna onder feit 4 ook nader zal worden gemotiveerd.
De bedoeling van deze zogeheten instructie was dat de vrouwen beter zouden worden in het sekswerk. [slachtoffer 3] heeft verklaard dat [medeverdachte 1] de filmpjes aan [verdachte] liet zien, zodat zij de vrouwen kon adviseren wat ze beter moesten doen. Zowel [slachtoffer 2] als [slachtoffer 3] hebben verklaard dat zij zich er ongemakkelijk bij voelden en dat zij het niet prettig vonden dat zij werden gefilmd. [slachtoffer 3] heeft verklaard dat zij niets durfde te zeggen van de camera’s en de filmopnames omdat zij bang was dat [medeverdachte 1] boos zou worden en dat de films tegen haar zouden worden gebruikt. Haar moeder wist immers niet dat zij prostitutiewerk deed en [medeverdachte 1] was daarvan op de hoogte. De rechtbank is daarom van oordeel dat de vrouwen door een andere feitelijkheid, te weten de aanwezigheid van de camera’s en het maken van instructiefilmpjes met [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] , onder druk hebben gestaan om de seksuele handelingen met derden te verrichten.
De bedoeling van deze zogeheten instructie was dat de vrouwen beter zouden worden in het sekswerk. [slachtoffer 3] heeft verklaard dat [medeverdachte 1] de filmpjes aan [verdachte] liet zien, zodat zij de vrouwen kon adviseren wat ze beter moesten doen. Zowel [slachtoffer 2] als [slachtoffer 3] hebben verklaard dat zij zich er ongemakkelijk bij voelden en dat zij het niet prettig vonden dat zij werden gefilmd. [slachtoffer 3] heeft verklaard dat zij niets durfde te zeggen van de camera’s en de filmopnames omdat zij bang was dat [medeverdachte 1] boos zou worden en dat de films tegen haar zouden worden gebruikt. Haar moeder wist immers niet dat zij prostitutiewerk deed en [medeverdachte 1] was daarvan op de hoogte. De rechtbank is daarom van oordeel dat de vrouwen door een andere feitelijkheid, te weten de aanwezigheid van de camera’s en het maken van instructiefilmpjes met [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] , onder druk hebben gestaan om de seksuele handelingen met derden te verrichten.
Misleiding
De rechtbank is van oordeel dat er zowel bij [slachtoffer 2] , als ook bij de andere twee vrouwen, sprake is geweest van misleiding. [verdachte] en [medeverdachte 1] hebben voorgewend dat zij wegens een prostitutiecontrole, waarbij [slachtoffer 2] in de woning aan het werk was, een boete van € 10.000,- moesten betalen. Zij hebben bij [slachtoffer 2] aangegeven dat zij deze boete aan hen moest terugbetalen. Door deze verkeerde voorstelling van zaken en de (financiële) druk die daarmee op [slachtoffer 2] werd uitgeoefend, werd het [slachtoffer 2] bemoeilijkt om zich aan de prostitutiewerkzaamheden te onttrekken omdat zij zonder deze werkzaamheden dit geld niet kon betalen.
Verder werd aan alle drie de vrouwen voorgehouden dat de huur van de woning (die alleen door hen werd betaald) een veel hoger bedrag bedroeg dan de werkelijke huur. Welk bedrag dan eventueel nog voor de vaste lasten bovenop de huur verschuldigd zou zijn is door [medeverdachte 1] of [verdachte] nooit gespecificeerd. Ook werden er volgens de verklaring van [slachtoffer 3] onrealistisch hoge bedragen gerekend voor het omhoog bellen van de advertenties.
Oogmerk van uitbuiting
Naar het oordeel van de rechtbank vloeit uit hetgeen hiervoor met betrekking tot de dwangmiddelen is overwogen, voort dat [verdachte] en haar medeverdachte(n) handelden met het oogmerk van uitbuiting. Zij hebben een situatie gecreëerd van machtsongelijkheid en afhankelijkheid, die werd gebruikt om de vrouwen in de prostitutie te krijgen en te houden. Met toepassing van de besproken dwangmiddelen zijn de vrouwen ertoe gebracht om zich te prostitueren en (een groot deel van) hun verdiensten af te staan aan [verdachte] en [medeverdachte 1] . Evident is dat [medeverdachte 1] en [verdachte] hier financieel voordeel van hebben gehad. Dat voordeel blijkt onder meer ook uit een appbericht van 9 augustus 2017, dat [verdachte] uit naam van haarzelf en van [medeverdachte 1] in de Basic Fit appgroep stuurt. Hierin staat dat er 50 euro verduisterd is, dat zij de afspraken met de bedragen op papieren hebben staan en het contact met de klant hebben en daarom weten wat er binnen komt. Uit dit bericht volgt niet dat de vrouwen zelf over hun geld mochten beschikken. [verdachte] noemt het wegraken van de 50 euro zelfs verduistering, waarbij ze er kennelijk van uit gaat dat het geld dat is verdwenen, aan haar en [medeverdachte 1] toebehoort. Ook hebben de vrouwen veel meer huur betaald dan verschuldigd, terwijl bijvoorbeeld [slachtoffer 3] in ruil daarvoor verbleef in een berghok in de keuken, waarin alleen een bed kon staan.
Dat de vrouwen tot op zekere hoogte met de uitbuiting hebben ingestemd door hun geld in bewaring bij [medeverdachte 1] te geven, doet hier niet aan af. Bij mensenhandel dient immers te worden uitgegaan van de intentie van de dader en niet van het slachtoffer. Door alle drie de vrouwen is, afzonderlijk van elkaar, verklaard dat [medeverdachte 1] zich jegens hen heeft voorgedaan als een vaderfiguur/weldoener die hen zou helpen bij huisvesting, bij het sparen en bij het afbetalen van hun schulden, maar uiteindelijk hebben zij nagenoeg al hun geld aan [medeverdachte 1] en [verdachte] afgestaan en hebben zij zelf daar zelf maar een zeer beperkt deel van ontvangen.
Gedragingen
Naar het oordeel van de rechtbank heeft [verdachte] zich samen met anderen schuldig gemaakt aan de uitbuitingsgedragingen onder artikel 273f lid 1 sub 1, sub 4 en sub 6 en sub 9 Sr, zoals hierna nader gemotiveerd.
Sub 1 Sr
De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat [verdachte] , doordat zij misbruik heeft gemaakt van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en misbruik van de kwetsbare positie van de vrouwen, samen met [medeverdachte 1] [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] heeft geworven en dat zij alle drie de vrouwen hebben vervoerd en gehuisvest met het oogmerk van uitbuiting.
Uit de verklaringen van aangeefsters, whatsappgesprekken en spraakberichten blijkt dat [medeverdachte 1] - al dan niet samen met de medeverdachte [medeverdachte 2] - actief prostituees ronselde en dat [verdachte] dat wist. Zodra [slachtoffer 1] door [medeverdachte 1] was benaderd, meldde hij dit aan [verdachte] : “Ik heb er weer één”. [slachtoffer 2] is via [medeverdachte 2] geworven en vervolgens met [medeverdachte 1] en [verdachte] in contact gebracht. Toen [slachtoffer 1] op 7 augustus 2017 liet weten dat ze met het werk wilde stoppen, appte [medeverdachte 1] dat hij dan een ander meisje zou neerzetten en dat er voor [slachtoffer 1] dan geen weg meer terug was. Op de dag dat [slachtoffer 1] uit de woning vertrok, is [slachtoffer 3] in de woning gekomen. Ook uit andere whatsappgesprekken tussen [medeverdachte 1] en [verdachte] (‘er is een nieuwe kip waar foto’s van gemaakt moeten worden’) blijkt dat [medeverdachte 1] actief op zoek was naar nieuwe prostituees en dat [verdachte] daar wetenschap van had. [verdachte] wist eveneens dat de vrouwen werden gehuisvest in de woning in Nieuw-Vennep en in de groepsapp werd het vervoer van de vrouwen naar voorkomende escortafspraken geregeld. Daarnaast is er een whatsappgesprek waaruit volgt dat het de bedoeling was om [slachtoffer 2] in Den Haag haar prostitutiewerkzaamheden te laten uitvoeren, zodat er een nieuwe prostituee ( [naam] ) in Nieuw-Vennep kon komen werken. Volgens [slachtoffer 2] regelde [verdachte] de klanten voor Den Haag.
Uit de verklaringen van aangeefsters, whatsappgesprekken en spraakberichten blijkt dat [medeverdachte 1] - al dan niet samen met de medeverdachte [medeverdachte 2] - actief prostituees ronselde en dat [verdachte] dat wist. Zodra [slachtoffer 1] door [medeverdachte 1] was benaderd, meldde hij dit aan [verdachte] : “Ik heb er weer één”. [slachtoffer 2] is via [medeverdachte 2] geworven en vervolgens met [medeverdachte 1] en [verdachte] in contact gebracht. Toen [slachtoffer 1] op 7 augustus 2017 liet weten dat ze met het werk wilde stoppen, appte [medeverdachte 1] dat hij dan een ander meisje zou neerzetten en dat er voor [slachtoffer 1] dan geen weg meer terug was. Op de dag dat [slachtoffer 1] uit de woning vertrok, is [slachtoffer 3] in de woning gekomen. Ook uit andere whatsappgesprekken tussen [medeverdachte 1] en [verdachte] (‘er is een nieuwe kip waar foto’s van gemaakt moeten worden’) blijkt dat [medeverdachte 1] actief op zoek was naar nieuwe prostituees en dat [verdachte] daar wetenschap van had. [verdachte] wist eveneens dat de vrouwen werden gehuisvest in de woning in Nieuw-Vennep en in de groepsapp werd het vervoer van de vrouwen naar voorkomende escortafspraken geregeld. Daarnaast is er een whatsappgesprek waaruit volgt dat het de bedoeling was om [slachtoffer 2] in Den Haag haar prostitutiewerkzaamheden te laten uitvoeren, zodat er een nieuwe prostituee ( [naam] ) in Nieuw-Vennep kon komen werken. Volgens [slachtoffer 2] regelde [verdachte] de klanten voor Den Haag.
Sub 4 Sr
De rechtbank acht de onder sub 4 tenlastegelegde gedragingen ten aanzien van alle drie de vrouwen wettig en overtuigend bewezen. Reeds eerder is overwogen dat, doordat [verdachte] misbruik heeft gemaakt van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, misbruik heeft gemaakt van de kwetsbare positie van de vrouwen, hen heeft misleid en door de in de tenlastelegging genoemde andere feitelijkheid, de vrouwen zijn bewogen om seksuele diensten tegen betaling te verrichten en dat zij zijn uitgebuit.
Sub 6 en sub 9 Sr
De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat [verdachte] door misbruik te maken van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en van hun kwetsbare positie, zich heeft laten bevoordelen uit de financiële opbrengst die vrouwen van de prostitutiewerkzaamheden hadden en dat zij daaruit mede voordeel heeft getrokken. De vrouwen moesten 50% van hun opbrengst aan [medeverdachte 1] en [verdachte] afstaan. Volgens [medeverdachte 1] gold dit totdat de huur was betaald. [medeverdachte 1] en [verdachte] hebben echter geen enkel inzicht gegeven in de hoogte van de huur en de overige vaste lasten. De andere helft van de door de vrouwen verdiende inkomsten zou aan [medeverdachte 1] in bewaring zijn gegeven zodat hij dit de vrouwen kon sparen, maar de vrouwen hebben hiervan slechts een klein bedrag terug ontvangen. [verdachte] en [medeverdachte 1] hebben op generlei wijze inzicht kunnen geven wat er met de restant van het geld is gebeurd. Dit blijkt ook uit een appgesprek tussen [slachtoffer 3] en medeverdachte [medeverdachte 3] , waarin [slachtoffer 3] appt: ‘ze doen net alsof jullie fucking robots zijn en ik en [slachtoffer 2] als fucking pinautomaat’, ‘jullie alleen maar trainen dit doen dat doen en wij alleen maar betalen’. Zowel [verdachte] als [medeverdachte 1] nam het verdiende contante geld van de vrouwen in. Verder hadden zij, nu zij een gezamenlijke huishouding voerden, beiden de beschikking over het geld dat op de bankrekening van [slachtoffer 2] stond, waaronder de alimentatie die zij van haar vader ontving en de studiefinanciering. Bij zowel [medeverdachte 1] als [verdachte] is ook een bankpas op naam van [slachtoffer 2] aangetroffen.
Voorts hebben [verdachte] en [medeverdachte 1] [slachtoffer 2] misleid door haar te laten geloven dat er door de gemeente een boete van € 10.000,- was opgelegd, die zij geheel moest terugbetalen. Zij heeft vanaf die mededeling 100% van haar met haar prostitutiewerkzaamheden verdiende geld aan [medeverdachte 1] en [verdachte] af moeten staan.
Dat [verdachte] zich liet bevoordelen en voordeel trok uit de uitbuiting blijkt ook uit het appbericht van [verdachte] aan [medeverdachte 1] van 24 november 2017, waarin ze appt: ‘en fix goeie doekoe bij die kk hoeren’. Als er een rekening van 500 euro moet worden betaald, zegt [medeverdachte 1] tegen [verdachte] dat ze dit bij [voornaam slachtoffer 3] (
de rechtbank begrijpt: [slachtoffer 3]) en [voornaam slachtoffer 2] (
de rechtbank begrijpt: [slachtoffer 2]) kunnen halen. Ook een nota van gemeentebelastingen (WOZ) van 400 euro moet bij de meiden worden gehaald. [verdachte] zegt dat de aanslag in termijnen kan worden betaald, maar dat ze het van hun (dus [voornaam slachtoffer 2] ) niet in termijnen wil.
de rechtbank begrijpt: [slachtoffer 3]) en [voornaam slachtoffer 2] (
de rechtbank begrijpt: [slachtoffer 2]) kunnen halen. Ook een nota van gemeentebelastingen (WOZ) van 400 euro moet bij de meiden worden gehaald. [verdachte] zegt dat de aanslag in termijnen kan worden betaald, maar dat ze het van hun (dus [voornaam slachtoffer 2] ) niet in termijnen wil.
Conclusie
Gelet op het voorgaande acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat [verdachte] samen met een ander ( [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] ), dan wel anderen ( [slachtoffer 2] ) de onder 1, 2 en 3 tenlastegelegde feiten heeft begaan. De overige verweren van de raadsman vinden zijn weerlegging in de bewijsmiddelen.
3.3.2.
Partiële vrijspraak feit 5 (verspreiding kinderporno)
Met de raadsman is de rechtbank van oordeel dat niet wettig en overtuigend kan worden bewezen wat [verdachte] onder 5 ten aanzien van het verspreiden van kinderporno ten laste is gelegd, zodat zij daarvan dient te worden vrijgesproken. De rechtbank overweegt daartoe dat op grond van het dossier niet kan worden vastgesteld dat [verdachte] de kinderpornografische films via de app Yoosee heeft doorgestuurd. Uit informatie van de softwarefabrikant (J.544) blijkt bovendien dat het niet zo is dat opnames op alle aangesloten telefoons worden gesynchroniseerd.
3.3.3.
Bewijsoverweging met betrekking tot feit 4 en 5 (vervaardigen en bezit van kinderporno)
De raadsman heeft aangevoerd dat [verdachte] eveneens van deze feiten moet worden vrijgesproken, omdat zij de filmpjes niet heeft gemaakt en hier ook geen wetenschap van had. Op 10 augustus 2017 is door de FIOD een Iphone 6 in beslag genomen met de profielnaam [profielnaam] . De Apple-ID is [mailadres] . In het extractierapport wordt onder ‘bronextractie’ een Iphone 6s genoemd. Een Iphone 6s is een ander toestel dan een Iphone 6. Alleen al om deze reden valt zijns inziens niet vast te stellen op welke gegevensdrager de betreffende filmpjes zijn aangetroffen.
Verder zegt een profielnaam of een gekoppeld Apple ID niets over het feitelijk gebruik van een telefoon en de zich daarop bevindende apps. Uit het dossier blijkt niet dat [verdachte] op of rond 7 mei 2017 de gebruiker van het toestel waarop de beelden zijn aangetroffen is geweest, dan wel op het moment van vervaardigen van die filmpjes de beschikking over die telefoon had. Er is geen bewijs dat het Apple ID ook op 7 mei 2017 aan dit toestel was gekoppeld. Apple ID’s kunnen aan meerdere toestellen worden gekoppeld, dus ook aan oude, niet meer gebruikte, telefoons.
Ook kan niet worden vastgesteld dat [verdachte] wetenschap had van het opnemen van de filmpjes, of dat zij daaraan een wezenlijke bijdrage heeft geleverd. Niet kan worden uitgesloten dat een ander zonder haar medeweten de filmpjes heeft gemaakt.
Voor zover de rechtbank oordeelt dat [verdachte] op een later moment de kinderporno in bezit heeft gehad omdat zij op een later moment als gebruiker van de telefoon kan worden aangemerkt, dan moet dit tot vrijspraak leiden omdat zij, aldus de raadsman, geen wetenschap had dat de beelden op de telefoon stonden.
De rechtbank verwerpt de verweren van de raadsman en overweegt daartoe het volgende.
In het proces-verbaal overdracht digitale gegevens staat dat de in de woning van [verdachte] en [medeverdachte 1] in beslag genomen telefoon met bewijsnummer AD-SMT-001 een Iphone 6 betreft. In het extractierapport (p. E.198-E.201) staat dat de in beslag genomen telefoon met bewijsnummer AD-SMT-001 een Iphone 6s heeft. Bij ‘naam van de eigenaar’ staat iPhone van [profielnaam] en de telefoon heeft het Apple ID [mailadres] . Uit het extractierapport blijkt dat de telefoon met bewijsnummer AD-SMT-001 de telefoon betreft waar de filmpjes van 7 mei 2017 met daarop kinderporno zijn aangetroffen. Uit het proces-verbaal van bevindingen minderjarigheid jongens (p. E.194-E.195) volgt eveneens dat op de telefoon met bewijsnummer AD-SMT-001 met profielnaam [profielnaam] en Apple-ID [mailadres] kinderporno is aangetroffen. Hoewel er dus inderdaad twee verschillende typen Iphones worden genoemd, staat het voor de rechtbank vast dat er op de Iphone met het profiel van [verdachte] kinderporno is aangetroffen, nu in alle genoemde processen-verbaal hetzelfde bewijsnummer wordt genoemd.
Het verweer van de raadsman dat niet vast staat dat [verdachte] op 7 mei 2017 de gebruiker van de telefoon is geweest, wordt verworpen. De telefoon is in de woning van [verdachte] aangetroffen, waar zij samen met [medeverdachte 1] en hun kinderen woont. De Iphone heeft het profiel van [verdachte] en haar Apple ID. Nu uit het dossier niet is gebleken dat ook anderen de telefoon van [verdachte] gebruikten, gaat de rechtbank ervan uit dat [verdachte] de enige gebruiker is geweest van deze telefoon.
Uit het proces-verbaal van beschrijving filmmateriaal volgt bovendien dat [medeverdachte 1] tijdens het opnemen van de seksfilmpjes instructies geeft aan [slachtoffer 2] en tegelijkertijd telefonisch contact heeft met een vrouwenstem, waarbij de verbalisant de indruk heeft dat er iemand meekijkt en meepraat. Ook zegt [medeverdachte 1] in de Yoosee camera, waarmee wordt gefilmd: ‘Dit is gewoon om te huilen, ik weet niet baby’. Uit het dossier blijkt dat [medeverdachte 1] [verdachte] regelmatig ‘baby’ noemt. Uit het voorgaande volgt, in samenhang bezien met het feit dat [verdachte] [slachtoffer 2] (en de andere vrouwen) regelmatig uitleg gaf over hoe ze de prostitutiewerkzaamheden moest verrichten, dat het niet anders kan dan dat [medeverdachte 1] [verdachte] aan de telefoon had en dat [verdachte] via de Yoosee camera meekeek en de seksfilmpjes tussen [slachtoffer 2] en de minderjarige jongens via de Yoosee app op haar telefoon heeft opgenomen. De rechtbank acht het medeplegen van het vervaardigen en het bezit van kinderporno dan ook wettig en overtuigend bewezen.
3.3.4.
Bewijsmiddelen
De rechtbank komt tot bewezenverklaring van de onder 1, 2, 3, 4 en 5 ten laste gelegde feiten op grond van de bewijsmiddelen die in
bijlage IIbij dit vonnis zijn vervat.
bijlage IIbij dit vonnis zijn vervat.
3.4.
Bewezenverklaring
De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de onder 1, 2, 3, 4 en 5 ten laste gelegde feiten heeft begaan, zoals in de aan dit vonnis gehechte
bijlage IIIis weergegeven.
bijlage IIIis weergegeven.
Hetgeen aan de verdachte onder 1, 2, 3, 4 en 5 meer of anders is ten laste gelegd dan hier als bewezen is aangenomen, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.
4.Kwalificatie en strafbaarheid van de feiten
Het bewezenverklaarde levert op:
feit 1, feit 2, feit 3 (telkens):
mensenhandel, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen
feit 4:
medeplegen van een afbeelding van een seksuele gedraging, waarbij iemand die kennelijk de leeftijd van achttien jaar nog niet heeft bereikt, is betrokken of schijnbaar is betrokken, vervaardigen, meermalen gepleegd
feit 5:
medeplegen van een afbeelding van een seksuele gedraging, waarbij iemand die kennelijk de leeftijd van achttien jaar nog niet heeft bereikt, is betrokken of schijnbaar is betrokken, in bezit hebben.
Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden waardoor de wederrechtelijkheid aan het bewezenverklaarde zou ontbreken. Het bewezenverklaarde is dus strafbaar.
5.Strafbaarheid van verdachte
Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.
6.Motivering van de sanctie
6.1
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft gevorderd dat de verdachte zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 7 jaar, met aftrek van de tijd die de verdachte in voorarrest heeft doorgebracht. De officier van justitie heeft daarbij de vanaf 1 november 2021 geldende OM-richtlijnen in aanmerking genomen. De officier van justitie heeft de opheffing van de schorsing van de voorlopige hechtenis gevorderd.
Verder heeft de officier van justitie gevorderd dat aan de verdachte een bestuursverbod voor aan voetbal gerelateerde bedrijven voor de duur van 5 jaar wordt opgelegd, aangezien zij binnen het voetbalbedrijf van haar partner [medeverdachte 1] actief was en volgens de reclassering nog steeds is.
6.2
Standpunt van de verdediging
De raadsman van de verdachte heeft verzocht om, bij bewezenverklaring, een straf op te leggen waarvan het onvoorwaardelijk deel gelijk is aan het voorarrest en een lange voorwaardelijke straf, met daarbij eventueel een lange proeftijd of de maximale taakstraf en/of een forse geldboete. De raadsman heeft aangevoerd dat de gevorderde straf buitenproportioneel is en op geen enkele wijze past bij de verdenkingen in deze zaak en de (relatief ondergeschikte) rol die de verdachte hierbij volgens hem heeft gehad. De eis wijkt ook aanzienlijk af van de LOVS richtlijnen.
Verder moet zijns inziens rekening worden gehouden met het feit dat de verdachte al meer dan drie jaar in een schorsingstoezicht loopt en dat er geen nieuwe justitiecontacten zijn geweest. De verdachte is in behandeling gegaan voor haar psychische problemen (PTSS). Zij draagt de zorg voor haar dochter en de drie kinderen van [medeverdachte 1] . Haar dochter kampt met hechtingsproblematiek en een hernieuwde detentie zal deze problematiek verergeren. Dit zijn volgens de reclassering contra-indicaties voor het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. De reclassering schat de kans op herhaling laag in. Daarnaast heeft de raadsman verzocht rekening te houden met het aanzienlijke tijdsverloop in deze zaak.
De raadsman heeft voorts bepleit dat het bestuursverbod moet worden afgewezen, omdat de verdachte geen feiten heeft begaan binnen haar beroep, Ook is geen sprake van recidive binnen dezelfde setting. Subsidiair heeft de raadsman verzocht om de periode van het bestuursverbod op 2 jaar te stellen.
6.3
Oordeel van de rechtbank
Bij de beslissing over de sanctie die aan de verdachte moet worden opgelegd, heeft de rechtbank zich laten leiden door de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, alsmede door de persoon van de verdachte, zoals van een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.
In het bijzonder heeft de rechtbank het volgende in aanmerking genomen.
.
.
De verdachte heeft zich samen met haar mededader(s) gedurende een langere periode schuldig gemaakt aan mensenhandel ten aanzien van drie jonge, kwetsbare vrouwen. Zij had hierbij een faciliterende en organiserende rol. Zij heeft met haar mededader(s) de slachtoffers in een afhankelijke positie gebracht door hen woonruimte aan te bieden, ervoor te zorgen dat zij goede erotische foto’s hadden voor op advertenties op sekswebsites, hen uit te leggen hoe ze de prostitutiewerkzaamheden moesten verrichten en vervolgens controle op ze uit te oefenen via chat- en voiceberichten in de appgroepen, waarbij op dwingende wijze tegen de slachtoffers werd gesproken en door een aantal camera’s te plaatsen in de in de woning waar de prostitutiewerkzaamheden plaatsvonden waarmee ook filmopnames van de seks tussen de slachtoffers en de klanten werden gemaakt. Verder heeft zij op afstand meegekeken toen opnames werden gemaakt terwijl één van de drie slachtoffers seks met een aantal jongens van de voetbalacadamie had, waarbij haar partner, tevens medeverdachte, aanwezig was en seksaanwijzingen gaf, zodat zij (naderhand) instructies kon geven over wat er anders of beter kon. De slachtoffers werden hierbij financieel afhankelijk van de verdachte en haar medeverdachte(n) gemaakt, doordat zij een aanzienlijk deel van hun opbrengsten aan hen moesten afstaan.
De verdachte heeft met haar handelen een zeer ernstige inbreuk gemaakt op de lichamelijke en geestelijke integriteit van de slachtoffers en hun persoonlijke vrijheid, en daarmee een grove inbreuk op hun fundamentele rechten. De verdachte en haar medeverdachte(n)n hebben hierbij hun eigen (financiële) belangen op de voorgrond gesteld zonder zich rekenschap te geven van de gevolgen van hun handelen voor de slachtoffers. De ervaring leert dat slachtoffers van mensenhandel hier gedurende lange tijd nog psychische en emotionele schade van kunnen ondervinden. Dit blijkt mede uit de ter terechtzitting voorgelezen slachtofferverklaringen waaruit duidelijk is geworden dat het handelen van de verdachte en haar mededader(s) voor de slachtoffers behalve financiële schade ook ernstige psychische en emotionele gevolgen heeft gehad.
Ten aanzien van het eveneens bewezen vervaardigen en bezit van kinderporno merkt de rechtbank op dat, hoewel formeel bewezen, de rechtbank deze feiten bij het bepalen van de aan de verdachte op te leggen straf slechts in geringe mate heeft laten meewegen. De rechtbank heeft hierbij in aanmerking genomen dat de twee betrokken minderjarige voetballers op een haar na meerderjarig waren toen de beelden werden vervaardigd en dat ten aanzien van deze jongens ook niet is gebleken dat zij hier op enigerlei wijze (psychische) schade van hebben ondervonden. Ook acht de rechtbank voor de strafmaat van belang dat de beelden niet zijn verspreid.
Voor de bepaling van de strafsoort en -maat overweegt de rechtbank verder nog dat in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag voor de bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) het recht van iedere verdachte is gewaarborgd om binnen een redelijke termijn te worden berecht. Als uitgangspunt heeft hierbij te gelden dat de behandeling van een zaak ter terechtzitting moet zijn afgerond met een eindvonnis binnen twee jaren nadat de op zijn redelijkheid te beoordelen termijn is aangevangen, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden, zoals de ingewikkeldheid van de zaak, de invloed van de verdachte op het procesverloop en de wijze waarop de zaak door de bevoegde autoriteiten is behandeld.
De rechtbank is van oordeel dat de redelijke termijn in dit geval is aangevangen op 17 april 2018, omdat de verdachte op deze datum voor de betreffende zaak in verzekering is gesteld en zij daaraan in redelijkheid de verwachting kon ontlenen dat jegens haar strafvervolging zou worden ingesteld. Nu het eindvonnis op 24 december 2021 wordt gewezen en de rechtbank van oordeel is dat de overschrijding niet aan de verdachte valt toe te rekenen of anderszins is gebleken van bijzondere omstandigheden, is sprake van een aanzienlijk overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank stelt deze overschrijding vast op anderhalf jaar. Regel is dat overschrijding van de redelijke termijn wordt gecompenseerd door vermindering van de straf die zou zijn opgelegd als de redelijke termijn niet zou zijn overschreden.
Met betrekking tot de persoon van de verdachte heeft de rechtbank in het bijzonder gelet op het op naam van de verdachte staand Uittreksel Justitiële Documentatie, gedateerd 27 september 2021, waaruit blijkt dat de verdachte niet eerder ter zake van een soortgelijk delict met justitie in aanraking is gekomen en dat zij ook na de schorsing van de voorlopige hechtenis niet opnieuw met justitie in aanraking is gekomen. Uit het over de verdachte uitgebrachte voorlichtingsrapport gedateerd 1 november 2021 van de Reclassering Nederland, RN Adviesunit 3 Noord West te Amsterdam, waaruit blijkt dat de verdachte zich goed aan de schorsingsvoorwaarden heeft gehouden en zij momenteel vrijwillig in behandeling is wegens psychische problematiek. De reclassering schat het recidiverisico in als laag en ziet geen risicofactoren die voortzetting van het toezicht noodzakelijk maken De reclassering stelt verder dat er contra-indicaties zijn voor het opleggen van een gevangenisstraf, nu de drie kinderen van de partner van de verdachte uit een vorige relatie volledig bij hen verblijven en niet terug kunnen keren naar hun moeder.
Naar het oordeel van de rechtbank kan, gelet op de ernst van de bewezen verklaarde feiten, de rol van de verdachte bij de uitbuiting, de periode waarin de uitbuiting zich heeft afgespeeld en de aan de medeverdachten opgelegde straffen, niet worden volstaan met een andere sanctie dan oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf, ongeacht de door de reclassering daarvoor opgeworpen contra-indicaties. De rechtbank heeft bij de bepaling van de hoogte van de straf, geen acht geslagen op de door de officier van justitie gehanteerde (onlangs) vernieuwde richtlijnen van het Openbaar Ministerie, maar op de LOVS-oriëntatiepunten voor straftoemeting en op straffen die in soortgelijke zaken worden opgelegd. Dit en de overschrijding van de redelijke termijn brengen met zich mee dat de rechtbank komt tot een aanzienlijk lagere straf dan door de officier van justitie is geëist.
Alles afwegende zal de rechtbank een vrijheidsbenemende straf van 24 maanden opleggen, met aftrek van de tijd die in voorarrest is doorgebracht.
Tenuitvoerlegging van de opgelegde gevangenisstraf zal volledig plaatsvinden binnen de penitentiaire inrichting, tot het moment dat de verdachte in aanmerking komt voor deelname aan een penitentiair programma, als bedoeld in artikel 4 Penitentiaire beginselenwet, dan wel de regeling van voorwaardelijke invrijheidsstelling, als bedoeld in artikel 6:2:10 Wetboek van Strafvordering, aan de orde is.
Bestuursverbod
De officier van justitie heeft een bestuursverbod voor voetbalgerelateerde bedrijven gevorderd voor een periode van 5 jaar. De rechtbank ziet geen aanleiding tot het opleggen van een dergelijk verbod en overweegt daartoe als volgt.
Op grond van artikel 28 lid 1 Sr kan een verdachte worden ontzet uit het recht bepaalde beroepen uit te oefenen. Die mogelijkheid bestaat in bij wet bepaalde gevallen en indien een strafbaar feit is begaan in uitoefening van dat beroep. Deze ontzetting dient betrekking te hebben op de uitoefening van het beroep dat in voldoende verband staat met het beroep waarin het strafbare feit/de strafbare feiten is/zijn begaan. Mede in het licht van wetsgeschiedenis van genoemd artikel kan ontzetting van het recht bepaalde beroepen uit te oefenen zich ook uitstrekken tot beroepsuitoefening als overeenkomstig rechtspersonenrecht benoemd bestuurder van rechtspersoon.
Op grond van artikel 28 lid 1 Sr kan een verdachte worden ontzet uit het recht bepaalde beroepen uit te oefenen. Die mogelijkheid bestaat in bij wet bepaalde gevallen en indien een strafbaar feit is begaan in uitoefening van dat beroep. Deze ontzetting dient betrekking te hebben op de uitoefening van het beroep dat in voldoende verband staat met het beroep waarin het strafbare feit/de strafbare feiten is/zijn begaan. Mede in het licht van wetsgeschiedenis van genoemd artikel kan ontzetting van het recht bepaalde beroepen uit te oefenen zich ook uitstrekken tot beroepsuitoefening als overeenkomstig rechtspersonenrecht benoemd bestuurder van rechtspersoon.
Als het gaat om de onder 1, 2 en 3 bewezen verklaarde mensenhandel is de rechtbank van oordeel dat niet gezegd kan worden dat deze feiten door de verdachte zijn gepleegd in de uitoefening van haar functie binnen het bedrijf van haar partner en medeverdachte [medeverdachte 1] . Evenmin acht de rechtbank voldoende verband aanwezig tussen de feiten en de door de verdachte uitgeoefende functie. Het enkele feit dat de medeverdachte in de periode van de bewezen verklaarde feiten ook jonge talentvolle voetballers heeft begeleid en dat enkele van die voetballers ook in de woning woonachtig waren waar de mensenhandel plaatsvond, vindt de rechtbank daartoe onvoldoende. Verder geldt voor de onder 4 en 5 bewezen verklaarde feiten dat deze feiten zijn begaan met betrekking tot twee nog net minderjarige voetballers die de medeverdachte onder zijn hoede had. Gelet op hetgeen hiervoor omtrent de strafwaardigheid van deze feiten is opgemerkt ziet de rechtbank hierin geen aanleiding om de ingrijpende maatregel van een bestuursverbod op te leggen.
Voorlopige hechtenis
De officier van justitie heeft gevorderd de schorsing van de voorlopige hechtenis op te heffen bij uitspraak. De raadsman heeft daarop verzocht de voorlopige hechtenis ter zitting van 30 november per direct op te heffen wegens het ontbreken van gronden, althans de schorsing van het bevel tot voorlopige hechtenis te laten voortduren, omdat de klemmende persoonlijke omstandigheden van de verdachte zwaarder zouden moeten wegen dan het strafvorderlijk belang bij opheffing van de schorsing, en het verzoek van de officier van justitie af te wijzen.
In lijn met hetgeen de rechtbank ter zitting van 30 november jl. heeft overwogen is de rechtbank van oordeel dat gezien de ernst van de inmiddels bewezen verklaarde feiten en de hiervoor opgelegde langdurige gevangenisstraf het verzoek van de officier van justitie tot opheffing van de schorsing in beginsel gegrond is. De verdachte is indertijd echter voor onbepaalde tijd geschorst omdat een afweging van de belangen van de maatschappij tegenover die van de verdachte er toen toe leidde dat de voorlopige hechtenis diende te worden geschorst. Een hernieuwde afweging van de belangen van de maatschappij ten opzichte van die van de verdachte brengt de rechtbank wederom tot de conclusie dat de belangen van de verdachte om de behandeling van een eventueel hoger beroep in vrijheid af te wachten ook op dit moment nog zwaarder dienen te wegen. Daarbij heeft de rechtbank meegenomen dat de reclassering het recidiverisico laag inschat en de verdachte zich goed heeft gehouden aan het schorsingstoezicht. Dit leidt tot het oordeel dat de vordering van de officier van justitie om de schorsing van de voorlopige hechtenis op te heffen wordt afgewezen.
7.Beslissing omtrent een in beslag genomen en niet teruggegeven voorwerp
De rechtbank is van oordeel dat het onder de verdachte in beslag genomen en niet teruggegeven geld (€ 33,40) dient te worden teruggegeven aan de verdachte.
8.Vordering benadeelde partij [slachtoffer 1] en schadevergoedingsmaatregel
De benadeelde partij [slachtoffer 1] heeft een vordering tot schadevergoeding van € 22.000,- ingediend tegen de verdachte wegens materiële (€ 12.000,-) en immateriële schade
(€ 10.000,-) die zij als gevolg van het onder 1 ten laste gelegde feit zou hebben geleden, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag.
De gestelde materiële schade bestaat uit de door haar afgedragen inkomsten uit prostitutiewerkzaamheden. De rechtbank is van oordeel dat de materiële schade tot een bedrag van € 8.650,- rechtstreeks voortvloeit uit het onder 1 bewezen verklaarde feit. De rechtbank wijkt daarbij af van wat namens de benadeelde partij is gevorderd nu zij aansluiting zoekt bij de in de ontnemingsrapportage gemaakte berekening van de verdiensten die [slachtoffer 1] uit haar prostitutiewerk aan de verdachte en de medeverdachte(n) heeft moeten afstaan. Dit bedrag betreft een schatting van de verdiensten van [slachtoffer 1] , gebaseerd op niet alleen haar eigen verklaring maar ook (objectieve) gegevens ontleend aan de whatsappgroepen Basicfit en Workk.
Tevens komt de rechtbank vergoeding van de gestelde immateriële schade billijk voor gelet op de onderbouwing van de vordering en het verhandelde ter terechtzitting.
De vordering zal dan ook tot een bedrag van € 18.650,- worden toegewezen, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 28 juli 2017 tot aan de dag der algehele voldoening.
Daarbij zal de rechtbank bepalen dat indien de medeverdachte dit bedrag geheel of gedeeltelijk heeft betaald, verdachte in zoverre zal zijn bevrijd.
Daarnaast dient verdachte te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog moet maken.
De rechtbank zal de benadeelde partij voor wat betreft het niet toegewezen deel van de gevorderde materiële schade niet ontvankelijk verklaren in haar vordering.
schadevergoedingsmaatregel
De rechtbank ziet als gevolg van verdachtes onder 1 bewezen verklaarde handelen (kort gezegd: het medeplegen van mensenhandel) aanleiding ter zake van de vordering van de benadeelde partij de schadevergoedingsmaatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht op te leggen.
9.Vordering benadeelde partij [slachtoffer 2] en schadevergoedingsmaatregel
De benadeelde partij [slachtoffer 2] heeft een vordering tot schadevergoeding van € 54.207,37 ingediend tegen de verdachte wegens materiële (€ 39.207,37) en immateriële
(€ 15.000,-) schade die zij als gevolg van het onder 2 ten laste gelegde feit zou hebben geleden, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag.
De gestelde materiële schade bestaat uit de door haar afgedragen inkomsten uit prostitutiewerkzaamheden. De raadsvrouw van [slachtoffer 2] gaat ervan uit dat [slachtoffer 2] gedurende 14,5 maanden (van februari 2017 tot en met 17 april 2018) prostitutiewerkzaamheden heeft verricht en dat ze gemiddeld 4 dagen per week heeft gewerkt tegen een gemiddelde dagopbrengst van € 150,- per dag. De totale opbrengst komt dan op een bedrag van € 37.200,-. [slachtoffer 2] heeft tot 21 juli 2017 (zijnde de dag waarop tegen haar is gezegd dat ze de boete van € 10.000,- moest afbetalen) de helft van haar inkomsen aan [medeverdachte 1] en [verdachte] afgestaan. Na deze datum heeft zij haar hele opbrengst aan hen afgestaan. Het aan de verdachten afgestane totale deel bedraagt daarmee (€ 7.055,17 + € 23.089,66) = € 30.144,83. De verdachten hebben zich ook gelden van de bankrekening van [slachtoffer 2] toegeëigend. Dit bedrag is volgens het ontnemingsrapport € 9.062, 54. Het totaal gevorderde bedrag aan materiële schade bedraagt dus € 30.144,83 + € 9.062,54 = € 39.207,37.
De rechtbank is van oordeel dat op grond van het dossier kan worden vastgesteld dat [slachtoffer 2] in de periode van februari 2017 tot 17 april 2018 prostitutiewerkzaamheden heeft verricht. Nu niet exact kan worden vastgesteld op welke datum [slachtoffer 2] met de prostitutiewerkzaamheden is begonnen, gaat de rechtbank uit van medio februari 2017. Hieruit volgt dat er sprake is van 14 gewerkte maanden (62 weken). De rechtbank neemt daarbij als uitganspunt een werkweek van 4 dagen met een gemiddelde dagopbrengst van
€ 145,-, zoals ook is berekend in het ontnemingsrapport. De rechtbank gaat er verder net als de raadsvrouw van uit dat [slachtoffer 2] tot 21 juli 2017 50% van de opbrengst zelf heeft gehouden en dat ze daarna alle opbrengsten aan de verdachten heeft afgestaan.
Gelet op het voorgaande komt de rechtbank op de volgende totale opbrengst van de prostitutiewerkzaamheden: 61 weken x 4 dagen = 244 dagen x € 145,- = € 35.380,-. Hiervan heeft [slachtoffer 2] tot 21 juli 2017 de helft gehouden, zijnde € 6.380,-. (22 weken x 4 dagen = 88 dagen x € 145,- = € 12.760 : 2). Het bedrag dat [slachtoffer 2] aan de verdachten heeft afgestaan bedraagt dan € 35.380,- - € 6.380,- = € 29.000,-.
De door de [slachtoffer 2] gestelde schade van € 9.062,54 met betrekking tot de zich door de verdachten toegeëigende geldbedragen volgt uit de in het ontnemingsrapport gemaakte berekening. De rechtbank zal dit onderdeel van de materiële schade toewijzen en stelt daarmee de totale materiële schade vast op een bedrag van (€ 29.000,- + € 6.380,- =) € 38.062,54. De rechtbank is van oordeel dat de materiële schade tot dit bedrag rechtstreeks voortvloeit uit het onder 2 bewezen verklaarde feit.
Tevens komt de rechtbank vergoeding van de immateriële schade tot een bedrag van
€ 12.500,- billijk voor gelet op de onderbouwing van de vordering en het verhandelde ter terechtzitting. De rechtbank heeft bij de vaststelling van de hoogte van dit bedrag mede acht geslagen op de bewezenverklaarde periode en hetgeen in vergelijkbare zaken aan immateriële schade wordt toegekend.
De vordering zal dan ook worden toegewezen tot een bedrag van € 50.562,54, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 1 februari 2017 tot aan de dag der algehele voldoening. Daarbij zal de rechtbank bepalen dat indien de medeverdachte dit bedrag geheel of gedeeltelijk heeft betaald, de verdachte in zoverre zal zijn bevrijd. Daarnaast dient de verdachte te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog moet maken.
De rechtbank zal de benadeelde partij voor wat betreft het overige deel van de materiële en immateriële schade niet ontvankelijk verklaren in haar vordering. De benadeelde partij kan dit deel van de vordering slechts aanbrengen bij de burgerlijke rechter.
schadevergoedingsmaatregel
De rechtbank ziet als gevolg van de verdachtes onder 2 bewezen verklaarde handelen (kort gezegd: het medeplegen van mensenhandel) aanleiding ter zake van de vordering van de benadeelde partij de schadevergoedingsmaatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht op te leggen.
Ingevolge artikel 36f, vijfde lid, Sr in verbinding met artikel 6:4:20 Sv kan bij het opleggen van de verplichting tot betaling aan de Staat worden bepaald dat bij gebreke van betaling en verhaal gijzeling wordt toegepast. De duur beloopt ten hoogste één jaar. Gelet op het voorgaande zal de rechtbank naar evenredigheid, gelet op de hoogte van de toegewezen vorderingen van de benadeelde partijen, de gijzeling toepassen tot hoogtes waardoor het maximum van in totaal 365 dagen niet wordt overschreden.
10.Toepasselijke wettelijke voorschriften
De volgende wetsartikelen zijn van toepassing:
36f, 47, 57, 240b en 273f van het Wetboek van Strafrecht.
11.Beslissing
De rechtbank:
Verklaart bewezen dat de verdachte de onder 1, 2, 3, 4 en 5 ten laste gelegde feiten heeft begaan zoals hiervoor onder 3.4. weergegeven.
Verklaart niet bewezen wat aan de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven als bewezen is aangenomen en spreekt haar daarvan vrij.
Bepaalt dat de onder 1, 2, 3, 4 en 5 bewezen verklaarde feiten de hierboven onder 4. vermelde strafbare feiten opleveren.
Verklaart de verdachte hiervoor strafbaar.
Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van
24 MAANDEN.
24 MAANDEN.
Bepaalt dat de tijd die de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van dit vonnis in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, bij de tenuitvoerlegging van de opgelegde gevangenisstraf in mindering wordt gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.
Wijst toe de vordering tot vergoeding van de door de benadeelde partij
[slachtoffer 1]geleden schade tot een bedrag van
€ 18.650,-, bestaande uit € 8.650,- als vergoeding voor de materiële en € 10.000,- als vergoeding voor de immateriële schade, en veroordeelt de verdachte tot betaling van dit bedrag, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 28 juli 2017 tot aan de dag der algehele voldoening, aan [slachtoffer 1] voornoemd, tegen behoorlijk bewijs van kwijting.
[slachtoffer 1]geleden schade tot een bedrag van
€ 18.650,-, bestaande uit € 8.650,- als vergoeding voor de materiële en € 10.000,- als vergoeding voor de immateriële schade, en veroordeelt de verdachte tot betaling van dit bedrag, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 28 juli 2017 tot aan de dag der algehele voldoening, aan [slachtoffer 1] voornoemd, tegen behoorlijk bewijs van kwijting.
Bepaalt dat indien genoemd bedrag geheel of gedeeltelijk door de medeverdachte(n) is betaald, de verdachte in zoverre zal zijn bevrijd.
Veroordeelt de verdachte in de kosten door de benadeelde partij gemaakt, tot op heden begroot op nihil, en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging alsnog te maken.
Verklaart de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk in de vordering.
Legt de verdachte als schadevergoedingsmaatregel ten behoeve van slachtoffer [slachtoffer 1] de verplichting op tot betaling aan de Staat van een bedrag van € 18.650,- bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 122 dagen gijzeling en bepaalt dat het te betalen bedrag wordt vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 28 juli 2017 tot aan de dag der algehele voldoening. De toepassing van de gijzeling heft de hiervoor opgelegde betalingsverplichting niet op.
Bepaalt dat voor zover dit bedrag of een gedeelte daarvan reeds door of namens de medeverdachte aan de benadeelde partij en/of de Staat is betaald, de verdachte in zoverre van die verplichting zal zijn ontslagen.
Bepaalt dat betalingen aan de benadeelde partij in mindering strekken op de verplichting tot betaling aan de Staat en dat betalingen aan de Staat in mindering strekken op de verplichting tot betaling aan de benadeelde partij.
Wijst toe de vordering tot vergoeding van de door de benadeelde partij
[slachtoffer 2]geleden schade tot een bedrag van
€ 50.562,54, bestaande uit € 38.062,54 als vergoeding voor de materiële en € 12.500,- als vergoeding voor de immateriële schade, en veroordeelt de verdachte tot betaling van dit bedrag, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 1 februari 2017 tot aan de dag der algehele voldoening, aan [slachtoffer 2] voornoemd, tegen behoorlijk bewijs van kwijting.
[slachtoffer 2]geleden schade tot een bedrag van
€ 50.562,54, bestaande uit € 38.062,54 als vergoeding voor de materiële en € 12.500,- als vergoeding voor de immateriële schade, en veroordeelt de verdachte tot betaling van dit bedrag, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 1 februari 2017 tot aan de dag der algehele voldoening, aan [slachtoffer 2] voornoemd, tegen behoorlijk bewijs van kwijting.
Bepaalt dat indien genoemd bedrag geheel of gedeeltelijk door de medeverdachte(n) is betaald, de verdachte in zoverre zal zijn bevrijd.
Veroordeelt de verdachte in de kosten door de benadeelde partij gemaakt, tot op heden begroot op nihil, en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging alsnog te maken.
Verklaart de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk in de vordering.
Legt de verdachte als schadevergoedingsmaatregel ten behoeve van slachtoffer [slachtoffer 2] de verplichting op tot betaling aan de Staat van een bedrag van € 50.562,54, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 243 dagen gijzeling en bepaalt dat het te betalen bedrag wordt vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 1 februari 2017 tot aan de dag der algehele voldoening. De toepassing van de gijzeling heft de hiervoor opgelegde betalingsverplichting niet op.
Bepaalt dat voor zover dit bedrag of een gedeelte daarvan reeds door of namens de medeverdachte(n) aan de benadeelde partij en/of de Staat is betaald, de verdachte in zoverre van die verplichting zal zijn ontslagen.
Bepaalt dat betalingen aan de benadeelde partij in mindering strekken op de verplichting tot betaling aan de Staat en dat betalingen aan de Staat in mindering strekken op de verplichting tot betaling aan de benadeelde partij.
Gelast de teruggave aan de verdachte van:
- nr. 2: Geld Euro; € 33,40.
Samenstelling rechtbank en uitspraakdatum
Dit vonnis is gewezen door
mr. M. Mateman, voorzitter,
mr. M. Hoendervoogt en mr. N. Cuvelier, rechters,
in tegenwoordigheid van de griffiers mr. L.L. de Vries en mr. A.C. ten Klooster,
en uitgesproken op de openbare terechtzitting van 24 december 2021.