ECLI:NL:RBNHO:2020:1160

• Datum uitspraak: 27 januari 2020
• Publicatiedatum: 18 februari 2020
• Zaaknummer: 19_534
• Instantie: Rechtbank Noord-Holland
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Omgevingsrecht
• Procedures: Verzet
• Rechters: R.H.M. Bruin
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Verzet tegen de vernietiging van een omgevingsvergunning op basis van de Wet Natuurbescherming

In deze zaak heeft de Rechtbank Noord-Holland op 27 januari 2020 uitspraak gedaan op het verzet van de Maatschap [opposanten] tegen een eerdere uitspraak waarbij hun omgevingsvergunning was vernietigd. De vergunning was verleend door het college van gedeputeerde staten van de provincie Noord-Holland op 9 januari 2019, maar werd door de rechtbank gegrond verklaard op 3 september 2019 zonder zitting, onder verwijzing naar een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 29 mei 2019. In die uitspraak werd vastgesteld dat de vergunning niet kon worden verleend op basis van de Wet Natuurbescherming, omdat de regels van het Programma Aanpak Stikstof (PAS) niet voldeden aan de eisen van de Habitatrichtlijn.

De opposanten hebben verzet ingesteld tegen de uitspraak van 3 september 2019, waarbij zij verzochten om gehoord te worden op een zitting. Tijdens de zitting op 16 december 2019 waren de opposanten aanwezig, maar de Coöperatie Mobilisation for the Environment U.A. en Vereniging Leefmilieu (MOB) waren niet verschenen. De rechtbank heeft in haar overwegingen benadrukt dat de vergunning nog niet onherroepelijk was en dat er beroep kon worden ingesteld tegen de verleende vergunning. De rechtbank heeft geconcludeerd dat de eerdere uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State niet anders kon worden uitgelegd en dat de vergunning op een onjuiste grondslag was verleend.

Uiteindelijk heeft de rechtbank het verzet ongegrond verklaard, wat betekent dat de eerdere uitspraak in stand blijft. Dit houdt in dat de aanvraag voor de vergunning opnieuw openvalt en dat het college een nieuw besluit op de aanvraag moet nemen. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien voor een proceskostenveroordeling.

Uitspraak

RECHTBANK NOORD-HOLLAND

Zittingsplaats Haarlem

Bestuursrecht

zaaknummer: HAA 19/534

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 27 januari 2020 op het verzet van

Maatschap [opposanten] , te [plaats] , opposanten.

Procesverloop

Coöperatie Mobilisation for the Environment U.A. en Vereniging Leefmilieu (hierna gezamenlijk genoemd: MOB), hebben beroep ingesteld tegen de door het college van gedeputeerde staten van de provincie Noord-Holland (hierna: het college) bij besluit van
9 januari 2019 aan opposanten verleende vergunning op grond van artikel 2.7, tweede lid, van de Wet Natuurbescherming (Wnb).

Bij uitspraak van 3 september 2019 (hierna: de buiten-zittinguitspraak) heeft de rechtbank met toepassing van artikel 8:54 van de Algemene wet bestuursrecht het beroep zonder het houden van een zitting gegrond verklaard en het besluit van 9 januari 2019 vernietigd.

Opposanten hebben tegen deze uitspraak verzet ingesteld.

Opposanten hebben verzocht om op een zitting te worden gehoord. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 16 december 2019. Opposanten zijn verschenen. Het college is vertegenwoordigd door mr. F. Sassen. MOB is niet verschenen.

Overwegingen

1. De rechtbank heeft in de beroepszaak uitspraak gedaan zonder zitting. Artikel 8:54 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) biedt die mogelijkheid als het eindoordeel buiten redelijke twijfel staat (bijvoorbeeld kennelijk gegrond is). De rechtbank heeft het beroep, onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 29 mei 2019 (ECLI:NL:RVS:2019:1603) kennelijk gegrond geacht. De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft in die uitspraak onder meer onder verwijzing naar het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 7 november 2018, ECLI:EU:C:2018:882, overwogen: Een Wnb-vergunning voor een activiteit die stikstofdepositie veroorzaakt op een Natura 2000-gebied dat in het Programma aanpak stikstof (PAS), zijnde een besluit van algemene strekking, is opgenomen, kon niet worden verleend onder verwijzing naar de passende beoordeling die voor het PAS is gemaakt (zie overweging 34.2).

2. In deze verzetzaak beoordeelt de rechtbank uitsluitend of zij in de buiten-zittinguitspraak terecht heeft geoordeeld dat buiten redelijke twijfel is dat het beroep gegrond is.

3. Opposanten zijn het met de gegrondverklaring van het beroep en de vernietiging van de vergunning niet eens. Zij wijzen erop dat de vergunning is verleend op grond van de ten tijde van de verlening op 9 januari 2019 geldende regels, waaronder het PAS. Verder voeren zijn aan dat de vergunning zes weken ter inzage heeft gelegen en dat de daartegen door MOB ingebrachte bezwaren door het college zijn afgewezen. In de buiten-zittinguitspraak is aangegeven dat de regels van de PAS niet voldoen aan de eisen uit artikel 6 van de Habitatrichtlijn. Er zijn veel vergunningen uitgegeven onder deze wetgeving. Het kan, aldus eisers, toch niet zo zijn dat de vergunning niet meer volgens deze wetgeving kan worden uitgegeven, en het kan toch niet zo zijn dat de regels met terugwerkende kracht worden gewijzigd.

4. Met hun stellingen dat de tegen de vergunning aangebrachte bezwaren door het college zijn afgewezen, gaan opposanten er aan voorbij dat de aan hen verleende vergunning nog niet onherroepelijk was geworden en daar nog beroep tegen kon worden ingesteld. Een van de gronden die in beroep aan de orde kan worden gesteld, betreft de vraag of de wetgeving waarop de verleende vergunning is gebaseerd geldig is of niet. Hangende het beroep heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State in de hiervoor reeds genoemde uitspraak van 29 mei 2019 geoordeeld dat de passende beoordeling die aan het PAS ten grondslag ligt niet voldoet aan de eisen die uit artikel 6 van de Habitatrichtlijn voortvloeien. Het PAS zelf heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State in strijd met hogere wetgeving en daarom ongeldig geacht. Dit heeft tot gevolg dat vergunningen voor de veehouderij die met toepassing van het PAS onder verwijzing naar de genoemde passende beoordeling zijn verleend en nog niet onherroepelijk waren geworden, niet op een toereikende grondslag zijn gebaseerd en in daartegen ingestelde beroepszaken reeds daarom niet in stand kunnen blijven. De rechtbank ziet geen ruimte de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State anders uit te leggen. Om die reden is er in dit beroep geen andere uitkomst mogelijk dan dat het besluit waarbij aan opposanten vergunning voor hun veehouderij met toepassing van het PAS is verleend, wordt vernietigd. Er is ook geen mogelijkheid om dit gebrek in beroep te herstellen. Buiten redelijke twijfel is daarom dat het beroep niet anders dan gegrond moet worden verklaard. In hetgeen opposanten in hun verzetschrift verder hebben aangevoerd ziet de rechtbank geen aanleiding anders te oordelen dan in de buiten-zittinguitspraak. Het verzet is ongegrond. Dat betekent dat de buiten-zittinguitspraak in stand blijft. Het gevolg is, zoals in die uitspraak al is overwogen, dat de aanvraag opnieuw openvalt en verweerder, eventueel na nader onderzoek, een nieuw besluit op de aanvraag moet nemen.

5. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart het verzet ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. R.H.M. Bruin, rechter, in aanwezigheid van N. Joachim, griffier. De uitspraak is in het openbaar gedaan op 27 januari 2020.

griffier rechter

Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen in de bodemzaak op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak staat geen rechtsmiddel open.