ECLI:NL:RBMNE:2023:1912

• Datum uitspraak: 11 april 2023
• Publicatiedatum: 21 april 2023
• Zaaknummer: UTR 22/4616
• Instantie: Rechtbank Midden-Nederland
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Bestuursprocesrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: J.H. Lange
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Herbeoordeling compensatie kinderopvangtoeslag en niet tijdig beslissen op bezwaar

In deze uitspraak van de Rechtbank Midden-Nederland, gedateerd 11 april 2023, is het beroep van eiser gegrond verklaard. Eiser had bezwaar gemaakt tegen de definitieve beschikking compensatie kinderopvangtoeslag, maar de Belastingdienst/Toeslagen had niet tijdig beslist op dit bezwaar. Eiser had zijn bezwaar op 27 april 2022 ingediend, maar de beslistermijn was op 19 oktober 2022 overschreden. Eiser stelde de Belastingdienst bij brief van 20 oktober 2022 in gebreke, waarna hij op 12 november 2022 beroep instelde tegen het niet tijdig nemen van een besluit.

De rechtbank oordeelde dat het beroep kennelijk gegrond was en dat de Belastingdienst alsnog een besluit moest nemen. De rechtbank bepaalde dat de Belastingdienst dit binnen twee weken na verzending van de uitspraak moest doen, maar erkende dat de Belastingdienst verzocht om een langere termijn van tien weken vanwege de complexiteit van de herbeoordelingen. De rechtbank verleende de Belastingdienst in principe een termijn van tien weken, maar stelde vast dat deze termijn al was verstreken op het moment van uitspraak.

De rechtbank legde een bestuurlijke dwangsom op van € 100,- per dag voor elke dag dat de beslistermijn werd overschreden, met een maximum van € 15.000,-. Daarnaast werd de hoogte van de dwangsom vastgesteld op € 1.442,-, omdat er al 42 dagen waren verstreken sinds de Belastingdienst in gebreke was. Eiser kreeg ook een vergoeding voor de proceskosten van € 418,50 en het door hem betaalde griffierecht van € 50,- werd vergoed door de Belastingdienst.

Uitspraak

RECHTBANK MIDDEN-NEDERLAND

Bestuursrecht

zaaknummer: UTR 22/4616

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 11 april 2023 in de zaak tussen

[eiser] , uit [woonplaats] , eiser

(gemachtigde: mr. W. Kort),

en

Belastingdienst/Toeslagen, verweerder(gemachtigde: mr. [gemachtigde] ).

Inleiding

Deze uitspraak gaat over het beroep dat eiser heeft ingesteld, omdat verweerder volgens hem niet op tijd heeft beslist op zijn bezwaar van 27 april 2022 tegen de definitieve beschikking compensatie kinderopvangtoeslag.

Op 24 november 2022 heeft verweerder een verweerschrift ingediend.

Overwegingen

1. De rechtbank nodigt partijen niet uit voor een zitting, omdat dat in deze zaak niet nodig is. ^[1]

2. Tegen het niet tijdig nemen van een besluit kan beroep worden ingesteld. ^[2] Het beroepschrift kan worden ingediend zodra het bestuursorgaan in gebreke is om op tijd een besluit te nemen en twee weken zijn verstreken nadat een schriftelijke ingebrekestelling door het bestuursorgaan is ontvangen. ^[3]

3. Eiser heeft het bezwaarschrift ingediend op 27 april 2022. Tussen partijen is niet in geschil dat de beslistermijn voor dit bezwaarschrift op 19 oktober 2022 is overschreden. Eiser heeft verweerder bij brief van 20 oktober 2022, door verweerder ontvangen op 24 oktober 2022 in gebreke gesteld. Eiser heeft meer dan twee weken na deze ingebrekestelling, te weten bij brief van 12 november 2022, beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit op zijn bezwaar.

4. Het beroep is kennelijk gegrond.
Verweerder moet alsnog een besluit nemen

5. Omdat verweerder nog geen (nieuw) besluit heeft genomen, bepaalt de rechtbank dat verweerder dit alsnog moet doen. Het bestuursorgaan moet dit in principe doen binnen twee weken na het verzenden van de uitspraak. ^[4] Verweerder heeft gemotiveerd verzocht om een langere termijn, namelijk tien weken, zo nodig verlengd met een termijn die ziet op de periode in afwachting van de hoorzitting van de bezwaarschriftenadviescommissie. ^[5] Verweerder heeft uiteengezet dat de procedure die hij volgt bij de herbeoordelingen deze termijn rechtvaardigt.

6. De rechtbank is van oordeel dat de beslistermijn van twee weken voor verweerder te kort is, gezien het grote aantal aanvragen en de complexiteit van de herbeoordelingen en verweerders uitleg over het besluitvormingsproces. Gelet op wat verweerder heeft aangevoerd is er volgens de rechtbank sprake van een bijzonder geval. Daarom is er tot op heden aan verweerder in soortgelijke zaken over de bezwaarprocedure veelal een langere termijn gegund dan de gebruikelijke termijn.

7. De rechtbank verleent verweerder in principe een termijn van tien weken vanaf de datum van het verweerschrift om een besluit bekend te maken. De rechtbank ziet vooralsnog geen aanleiding om die termijn, zoals verweerder verzoekt, zo nodig te verlengen met een termijn die ziet op de periode in afwachting van de hoorzitting van de bezwaarschriftenadviescommissie. Deze periode is volgens de procesbeschrijving van verweerder namelijk al verrekend in de voorgeschreven wettelijke termijn van twaalf weken vanaf ontvangst van het bezwaarschrift en de rechtbank constateert dat verweerder op het moment dat deze uitspraak wordt gedaan over die termijn al ruim heen is.

8. De rechtbank stelt vast dat de termijn van tien weken vanaf de datum van het verweerschrift in dit geval al is verstreken. Daarom bepaalt de rechtbank de termijn in geval op de standaard wettelijke termijn van twee weken na verzending van de uitspraak.

9. De rechtbank bepaalt dat verweerder een dwangsom van € 100,- moet betalen voor elke dag waarmee de beslistermijn nu nog wordt overschreden door verweerder. Daarbij geldt wel een maximum van € 15.000,-. Dit is het uitgangspunt voor dit soort zaken en de rechtbank ziet geen reden om hier in dit geval van af te wijken.
Bestuurlijke dwangsom

10. Eiser refereert in zijn beroepschrift aan de bestuurlijke dwangsom van artikel 8:55c juncto afdeling 4.1.3. van de Awb. In de vordering van zijn beroepschrift vermeldt eiser echter tweemaal naar de gerechtelijke dwangsom van artikel 8:55d van de Awb. De rechtbank neemt aan dat dit een kennelijk fout is en dat eiser bedoeld heeft om de rechtbank ook te verzoeken om een bestuurlijke dwangsom vast te stellen. Gezien de stelling van verweerder hierover in het verweerschrift, heeft verweerder dit kennelijk ook aldus begrepen.

11. Als een bestuursorgaan een besluit niet op tijd neemt, moet het bestuursorgaan een dwangsom betalen voor elke dag dat het te laat is, voor maximaal 42 dagen. De dwangsom bedraagt de eerste veertien dagen € 23,- per dag, de daaropvolgende veertien dagen € 35,- per dag en de overige dagen € 45,- per dag. Het bestuursorgaan stelt de dwangsom vast binnen twee weken na de laatste dag waarover de dwangsom betaald moet worden. ^[6]

12. Verweerder heeft de hoogte van de dwangsom niet formeel in een besluit vastgesteld, maar slechts in zijn verweerschrift de hoogte van de nog toe te kennen dwangsom berekend. De rechtbank stelt de hoogte van de dwangsom vast op het maximale bedrag van € 1.442,-, omdat er inmiddels al 42 dagen zijn verstreken sinds verweerder in gebreke is.
Proceskosten en griffierecht

12. Omdat het beroep gegrond is, krijgt eiser een vergoeding voor de proceskosten die hij heeft gemaakt. Verweerder moet die vergoeding betalen. De vergoeding wordt met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht als volgt berekend. De bijstand door een gemachtigde levert 1 punt op (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 837,-), bij een wegingsfactor 0,5. Toegekend wordt € 418,50.

12. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, moet verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoeden.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt het, met een besluit gelijk te stellen, niet tijdig nemen van een besluit;

- draagt verweerder op uiterlijk twee weken na verzending van de uitspraak alsnog een besluit op bezwaar bekend te maken;

- bepaalt dat verweerder aan eiser een dwangsom van € 100,- moet betalen voor elke dag waarmee hij de hiervoor genoemde termijn overschrijdt, met een maximum van € 15.000,-;

- stelt de door verweerder te betalen bestuurlijke dwangsom vast op € 1.442,-;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 418,50;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 50,- aan eiser te vergoeden.

Deze uitspraak is gedaan door mr. J.H. Lange, rechter, in aanwezigheid van mr. L.E. Mollerus, griffier. De uitspraak is uitgesproken in het openbaar op 11 april 2023.

griffier

rechter

Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:

Bent u het niet eens met deze uitspraak?

Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar de rechtbank waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een verzetschrift. U moet dit verzetschrift indienen binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven. Als u graag een zitting wilt waarin u uw verzetschrift kunt toelichten, kunt u dit in uw verzetschrift vermelden.

Voetnoten

1. Artikel 8:54 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

2. Artikel 6:2, aanhef en onder b, in samenhang met artikel 7:1, eerste lid, aanhef en onder f, van de Awb.

3. Artikel 6:12, tweede lid, van de Awb.

4. Artikel 8:55d, eerste lid, van de Awb.

5. Artikel 8:55d, derde lid, van de Awb.

6. Artikelen 4:17 en 4:18, eerste lid, van de Awb.