Uitspraak
RECHTBANK MIDDEN-NEDERLAND
Strafrecht
Zittingsplaats Utrecht
Parketnummer: 16.012746.19 (P)
Vonnis van de meervoudige kamer van 22 juni 2021
in de strafzaak tegen
[verdachte],
geboren op [1975] te [geboorteplaats] (Afghanistan),
wonende aan de [adres] , [postcode] in [woonplaats] .
1.ONDERZOEK TER TERECHTZITTING
De rechtszaak tegen verdachte heeft in het openbaar plaatsgevonden op de zitting van 8 juni 2021. Verdachte was bij deze zitting aanwezig, waardoor juridisch gezien sprake is van een vonnis op tegenspraak.
De rechtbank heeft tijdens de zitting gesproken met en geluisterd naar de standpunten van verdachte, zijn advocaat mr. M. Taheri en de officier van justitie mr. A.M.C.V. Fellinger.
2.TENLASTELEGGING
De officier van justitie verdenkt verdachte ervan dat hij betrokken is geweest bij een strafbaar feit. Deze verdenking staat beschreven in de tenlastelegging, die als bijlage is opgenomen in dit vonnis.
Kort gezegd verdenkt de officier van justitie verdachte ervan dat hij in de periode van 17 februari 2017 tot en met 6 november 2018 in Utrecht samen met een ander zijn kinderen ( [minderjarige 1] en [minderjarige 2] ) heeft onttrokken aan het opzicht dat werd uitgevoerd door [naam instelling] , door hen mee te nemen naar het buitenland.
3.VOORVRAGEN
Voordat de rechtbank een inhoudelijke beslissing kan nemen in de zaak tegen verdachte, moet zij eerst kijken of aan de in de wet gestelde voorvragen is voldaan. Dat is het geval: de dagvaarding is geldig, de rechtbank is bevoegd om deze zaak te beoordelen, de officier van justitie mag verdachte vervolgen en er zijn geen redenen om de vervolging uit te stellen.
4.WAARDERING VAN HET BEWIJS
4.1
Het standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie vindt dat het tenlastegelegde wettig en overtuigend bewezen kan worden. Volgens de officier van justitie had verdachte een actieve rol bij het onttrekken van de kinderen aan het opzicht.
4.2
Het standpunt van de advocaat
De advocaat van verdachte vindt dat verdachte moet worden vrijgesproken van het tenlastegelegde. Volgens de advocaat blijkt uit het dossier dat verdachte niet wist waar zijn (ex-)partner en kinderen naartoe waren gegaan, dus kan hij ook niet betrokken zijn geweest bij hun vertrek naar het buitenland. Volgens de advocaat moet in ieder geval de ten laste gelegde periode worden ingekort, aangezien verdachte pas in april 2017 naar zijn (ex-)partner en kinderen is vertrokken en de kinderen en zijn (ex-)partner op 4 juli 2018 al terug in Nederland waren.
4.3
Het oordeel van de rechtbank [1]
Bij beschikking van 20 december 2016 heeft de Rechtbank Rotterdam de kinderen van verdachte en [medeverdachte] , [minderjarige 1] (geboren op [2008] ) en [minderjarige 2] (geboren op [2012] ), voor de duur van een jaar onder toezicht gesteld van de gecertificeerde instelling [naam instelling] . [2]
Op 21 februari 2017 heeft [A] , jeugdbeschermer bij [naam instelling] , aangifte gedaan bij de politie. Zij verklaarde dat [medeverdachte] met haar twee kinderen naar een onbekende bestemming was vertrokken. [3]
Op 21 februari 2017 om 12.55 uur heeft de politie gebeld met verdachte. Volgens verbalisanten [verbalisant 1] en [verbalisant 2] zei verdachte in dat gesprek: “Ik heb nu de macht, het zijn mijn kinderen. Pech voor jeugdzorg en pech voor jullie. Wij willen niet dat de kinderen bij vreemden geplaatst worden”. [4]
Op 21 februari 2017 om 15.32 uur heeft verbalisant [verbalisant 2] met [medeverdachte] , medeverdachte, gebeld. In dat gesprek zei [medeverdachte] dat zij weg was gegaan omdat zij het niet eens was met jeugdzorg. Zij wilde beslist niet dat haar kinderen uit huis geplaatst zouden worden. Zij vertelde dat zij het nummer van de politie had gekregen van verdachte. [5]
Op 19 juli 2018 is [medeverdachte] verhoord door de politie. Zij verklaarde toen dat zij vóór haar vertrek met de kinderen aan de gezinsvoogd een mail heeft gestuurd dat ze wegging. Zij voelde zich in de steek gelaten door jeugdzorg. Ze is op 18 februari 2017 met de kinderen naar Toronto gevlogen. Volgens [medeverdachte] had verdachte de tickets geboekt en betaald. Op 11 of 12 april 2017 kwam ook verdachte aan in Canada. [6]
Op 6 november 2018 is verdachte verhoord door de politie. Hij verklaarde toen dat hij het met [medeverdachte] erover had gehad om naar Canada te gaan. Ze wilden in Canada opnieuw beginnen. [7]
De communicatie van het telefoonnummer van verdachte is afgeluisterd door de politie. In een telefoongesprek op 2 maart 2017 zei verdachte dat jeugdzorg hen niet met rust laat en dat zij daarom weg moeten. Jeugdzorg wilde de kinderen bij een Nederlands gezin onderbrengen. Toen dat gebeurde zei verdachte tegen hen: “jullie moeten nu vertrekken. Dit is beter dan dat de kinderen bij een Nederlands gezin komen”. [8]
De interpretatie van de bewijsstukken
Wanneer kinderen onder toezicht worden gesteld van de jeugdbescherming, wordt het gezag van de gezaghebbende ouders ingeperkt. Om uitvoering te kunnen geven aan dat toezicht, moet de jeugdbescherming op zijn minst op de hoogte worden gehouden van de verblijfplaats van de kinderen en moeten de kinderen en de gezaghebbende ouders bereikbaar zijn voor de jeugdbescherming. Aan die minimumvereisten hebben medeverdachte [medeverdachte] - als de met het gezag belaste ouder van beide kinderen - en verdachte - als medepleger van het tenlastegelegde feit - zich niet gehouden. Het e-mailbericht dat medeverdachte [medeverdachte] blijkens haar verklaring bij de politie aan de jeugdbescherming heeft gestuurd en waarin zij schrijft dat zij in Duitsland is, voldoet daar niet aan. Medeverdachte [medeverdachte] is namelijk met de kinderen naar Canada vertrokken, waar verdachte zich enige tijd later bij heeft gevoegd. Zij hebben geruime tijd samen gewoond in Canada en hebben nooit meer contact opgenomen met de jeugdbescherming in Nederland. Verdachte heeft op deze manier actief eraan bijgedragen dat de door de rechtbank aangewezen instantie om de ondertoezichtstelling uit te voeren geen contact kon krijgen met de gezaghebbende ouder en haar kinderen. Jeugdbescherming kan aan de ondertoezichtstelling enkel dan invulling en uitvoering geven als de ouders deze instelling ook daadwerkelijk in staat stellen toezicht uit te oefenen en hulp en steun te verlenen. Door met de kinderen naar Canada te vertrekken en daar lange tijd te blijven hebben verdachte en medeverdachte toegang van jeugdzorg tot de kinderen in de weg gestaan en niet aan de contact- en informatieplicht voldaan. Daaraan doet niet af dat er (nog) geen sprake was van een machtiging tot uithuisplaatsing. De hiervóór vermelde eisen gelden al bij een ondertoezichtstelling. Verdachte kon en behoorde dat te weten. Dat hij bewust stiekem handelde blijkt uit de hiervoor opgenomen bewijsmiddelen.
Uit de bewijsstukken leidt de rechtbank bovendien af dat de reden voor het vertrek de verwachte uithuisplaatsing was en dat zij naar Canada zijn vertrokken met het doel om niet gevonden te worden. Beide verdachten verklaren immers dat zij niet wilden dat hun kinderen bij anderen geplaatst zouden worden. De rechtbank vindt daarom dat er sprake is van medeplegen. Het kennelijke plan van beide verdachten was vanaf het begin af aan om aan de invloed van de jeugdbescherming te ontsnappen. Om dat doel te bereiken heeft verdachte de vliegtickets voor medeverdachte [medeverdachte] en hun twee kinderen geboekt en betaald, wat het vertrek naar Canada mogelijk heeft gemaakt.
De rechtbank verklaart dus wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich samen met een ander opzettelijk schuldig heeft gemaakt aan het onttrekken van zijn kinderen aan het opzicht van de jeugdbescherming.
Over de periode merkt de rechtbank op dat zowel het vertrek als terugkomst van de kinderen binnen de tenlastegelegde periode valt. Uit het dossier blijkt dat de medeverdachte de kinderen op 17 februari 2017 bij haar zus heeft opgehaald en vlak daarna met de kinderen naar Canada is vertrokken. Aangezien de kinderen op 4 juli 2018 weer terug zijn gekomen in Nederland, zal de rechtbank het einde van de periode tot die datum beperken.
5.BEWEZENVERKLARING
De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte:
in de periode van 17 februari 2017 tot en met 4 juli 2018 te Utrecht, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander opzettelijk de minderjarigen [minderjarige 1] (geboren op [2008] ) en [minderjarige 2] (geboren op [2012] ), heeft onttrokken aan het opzicht van degene die dat desbevoegd over die minderjarigen uitoefende, te weten de [naam instelling] , immers heeft verdachte toen en daar tezamen en in vereniging met een ander die minderjarigen zonder toestemming van de [naam instelling] meegenomen naar en ondergebracht in Canada.
Verdachte wordt vrijgesproken van alles wat meer of anders ten laste is gelegd dan wat hierboven is bewezen. De rechtbank heeft taal- en spelfouten in de tenlastelegging verbeterd. Dat is niet nadelig voor verdachte.
6.STRAFBAARHEID VAN HET FEIT
Gedragingen zijn volgens de wet alleen strafbaar als er geen rechtvaardigingsgrond voor die gedragingen bestaat. Als een verdachte zich kan beroepen op zo’n rechtvaardigingsgrond is zijn gedrag niet in strijd met het recht. Niet is gebleken dat er zo’n rechtvaardigingsgrond voor de door verdachte gepleegde feiten bestond. De door verdachte gepleegde feiten zijn dus strafbaar.
De wet noemt het door verdachte gepleegde feit:
medeplegen van opzettelijk een minderjarige onttrekken aan het opzicht van degene die dit desbevoegd over hem uitoefent, meermalen gepleegd.
7.STRAFBAARHEID VAN VERDACHTE
Verdachten zijn volgens de wet alleen strafbaar als zij geen beroep kunnen doen op een schulduitsluitingsgrond. Als een verdachte zich kan beroepen op een schulduitsluitingsgrond is zijn gedrag niet verwijtbaar. Niet is gebleken dat verdachte een beroep kon doen op zo’n schulduitsluitingsgrond. Verdachte is dus strafbaar.
8.OPLEGGING VAN STRAF
8.1
De vordering van de officier van justitie
De officier van justitie vindt dat verdachte een ernstig feit heeft gepleegd. Zijn kinderen waren niet voor niets onder toezicht van de jeugdbescherming gesteld en het is in dat geval niet aan verdachte en zijn (ex-)partner om een zeer ingrijpende beslissing over de kinderen te nemen. De officier van justitie houdt ook rekening met het strafblad van verdachte en met het tijdsverloop.
De officier van justitie vordert dat verdachte wordt veroordeeld tot een taakstraf van 50 uren en een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie weken met een proeftijd van twee jaren.
8.2
Het standpunt van de advocaat
De advocaat vindt dat aan verdachte geen straf moet worden opgelegd. Verdachte heeft al een straf gehad. Doordat hij geen VOG krijgt kan hij namelijk niet meer werken. Een straf zal ook niet helpen bij zijn terugkeer in de maatschappij. Bovendien gaat het met (de zorg voor) de kinderen heel goed.
8.3
Het oordeel van de rechtbank
De rechtbank heeft bij het bepalen van een passende straf rekening gehouden met de ernst van het strafbare feit, de omstandigheden waaronder verdachte dat feit heeft gepleegd en de persoonlijke omstandigheden van verdachte. De rechtbank heeft ook gekeken naar straffen die in vergelijkbare zaken worden opgelegd.
De rechtbank legt aan verdachte de straf op die door de officier van justitie is geëist. Hieronder legt de rechtbank uit hoe zij deze straf heeft bepaald.
8.3.1
De ernst van het feit en de omstandigheden waaronder het feit is gepleegd
Verdachte heeft zich samen met zijn (ex-)partner schuldig gemaakt aan het onttrekken van zijn kinderen aan het opzicht van de jeugdbescherming. De kinderen van verdachte zijn eind 2016 onder toezicht van de jeugdbescherming gesteld, omdat er zorgen waren over de ontwikkeling van de kinderen doordat verdachte zijn (ex-)partner in aanwezigheid van de kinderen mishandelde. Hij is hiervoor veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Toen verdachte en zijn (ex-)partner in de gaten kregen dat de kinderen mogelijk uit huis werden geplaatst, zijn de (ex-)partner van verdachte en de kinderen naar Canada vertrokken. Verdachte is daar enige tijd later achteraan gegaan. Het adres waar verdachte met zijn (ex-)partner en kinderen verbleef was voor de jeugdbescherming onbekend, waardoor zij geen invloed op de ontwikkeling van de kinderen konden uitoefenen.
Door zo te handelen heeft verdachte een rechterlijke uitspraak naast zich neergelegd. De rechter had bepaald dat de kinderen onder toezicht van jeugdbescherming kwamen te staan om de ontwikkeling van de kinderen te beschermen. De rechtbank rekent het verdachte aan dat hij tegen een beslissing van de rechtbank is ingegaan en zijn kinderen heeft blootgesteld aan mogelijke verdere beschadiging van hun welzijn.
In vergelijkbare zaken worden vaak gevangenisstraffen opgelegd. Dat neemt de rechtbank dan ook als uitgangspunt bij het bepalen van de straf.
8.3.2
De persoonlijke omstandigheden van verdachte
Uit het strafblad (de ‘justitiële documentatie’) van verdachte blijkt dat hij eerder door de strafrechter is veroordeeld. De uiteindelijke veroordeling door het gerechtshof voor mishandeling van zijn partner heeft plaatsgevonden ná de tenlastegelegde periode in de onderhavige zaak, zodat de rechtbank rekening zal houden met artikel 63 van het Wetboek van Strafrecht.
8.3.3
Overschrijding redelijke termijn
Verdachte is op 6 november 2018 voor de eerste keer als verdachte gehoord. Vanaf dat moment mocht hij er rekening mee houden dat hij strafrechtelijk zou worden vervolgd. De rechtbank merkt die datum aan als begindatum van de redelijke termijn. De eerste zitting heeft ruim tweeënhalf jaar later plaatsgevonden, zodat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn.
8.3.4
Conclusie
Alhoewel de rechtbank een onvoorwaardelijke gevangenisstraf in beginsel passend zou vinden, vindt zij dat gelet op het tijdsverloop en de overschrijding van de redelijke termijn in dit geval niet. De rechtbank vindt een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee weken en een taakstraf van 50 uren passend en geboden.
9.TOEPASSELIJKE WETTELIJKE VOORSCHRIFTEN
De beslissing berust op de artikelen 9, 14a, 14b, 14c, 22b, 22c, 47, 57, 63 en 279 van het Wetboek van Strafrecht, zoals de artikelen luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.
10.BESLISSING
De rechtbank:
Bewezenverklaring
- verklaart het ten laste gelegde bewezen zoals hiervoor in rubriek 5 is vermeld;
- verklaart het meer of anders ten laste gelegde niet bewezen en spreekt verdachte daarvan vrij;
Strafbaarheid
- verklaart het bewezenverklaarde strafbaar en kwalificeert dit zoals hiervoor in rubriek 6 is vermeld;
- verklaart verdachte strafbaar;
Oplegging straf
- veroordeelt verdachte tot een
- bepaalt dat deze straf
- stelt daarbij een proeftijd van twee jaren vast;
- als voorwaarde geldt dat verdachte:
o zich voor het einde van de proeftijd niet schuldig maakt aan een strafbaar feit.
- veroordeelt verdachte tot een
- beveelt dat voor het geval verdachte de taakstraf niet of niet naar behoren verricht de taakstraf wordt vervangen door 25 dagen hechtenis.
Dit vonnis is gewezen door E.J. van Rijssen, voorzitter, mrs. J.W.B. Snijders Blok en A. Maas, rechters, in tegenwoordigheid van mr. F. Verkuijlen, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van 22 juni 2021.
Bijlage: de tenlastelegging
Aan verdachte wordt ten laste gelegd dat:
hij in of omstreeks de periode van 17 februari 2017 tot en met 6 november 2018 te Utrecht, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, opzettelijk de/een minderjarige(n), te weten [minderjarige 1] (geboren op [2008] ) en/of [minderjarige 2] (geboren op [2012] ), heeft onttrokken aan het wettig over die minderjarige gestelde gezag of aan het opzicht van degene die dat gezag desbevoegd over die minderjarige(n) uitoefenden te weten de [naam instelling] , immers heeft verdachte toen en daar tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, die minderjarige(n) zonder toestemming van de [naam instelling] meegenomen naar en/of ondergebracht in het buitenland (Duitsland en/of Canada);
(art 279 lid 1 Wetboek van Strafrecht, art 47 lid 1 ahf/sub 1 Wetboek van Strafrecht)
(art 279 lid 1 Wetboek van Strafrecht, art 47 lid 1 ahf/sub 1 Wetboek van Strafrecht)