ECLI:NL:RBMNE:2021:3429

• Datum uitspraak: 15 juli 2021
• Publicatiedatum: 23 juli 2021
• Zaaknummer: 20/27
• Instantie: Rechtbank Midden-Nederland
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: R.C. Moed
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Onbevoegdheid bij uitspraak op bezwaar naheffingsaanslag parkeerbelasting

In deze zaak gaat het om een naheffingsaanslag parkeerbelasting die aan eiser is opgelegd op 29 augustus 2019, omdat zijn auto zonder betaling van parkeerbelasting was geparkeerd. Eiser heeft bezwaar gemaakt tegen deze aanslag, maar het bezwaar werd op 4 december 2019 door de heffingsambtenaar van de gemeente Hilversum kennelijk ongegrond verklaard. Eiser heeft hiertegen beroep ingesteld. Tijdens de zitting op 25 juni 2021 heeft eiser zich laten vertegenwoordigen door een waarnemer van zijn gemachtigde.

De rechtbank heeft in deze uitspraak beoordeeld of de uitspraak op bezwaar bevoegd is genomen. Eiser stelde dat de uitspraak onbevoegd was, omdat de medewerker die de uitspraak heeft gedaan, niet bevoegd was om namens de heffingsambtenaar te beslissen. De rechtbank heeft vastgesteld dat de uitspraak op bezwaar inderdaad onbevoegd is genomen, omdat de medewerker niet de juiste mandaat had. De rechtbank heeft ook overwogen dat het mandaatbesluit niet op de juiste wijze bekendgemaakt was, waardoor het niet in werking is getreden.

De rechtbank heeft vervolgens de bekrachtiging van de uitspraak op bezwaar door de heffingsambtenaar op 12 februari 2020 beoordeeld. De rechtbank concludeert dat de heffingsambtenaar bevoegd was om de uitspraak op bezwaar te bekrachtigen, omdat zij op het moment van het belastbare feit als heffingsambtenaar was aangewezen. De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd, maar de rechtsgevolgen in stand gelaten, omdat het beroep inhoudelijk niet slaagde. Eiser heeft recht op vergoeding van proceskosten en griffierecht.

Uitspraak

RECHTBANK MIDDEN-NEDERLAND

Zittingsplaats Utrecht

Bestuursrecht

zaaknummer: UTR 20/27 Rectificatie pagina 1 en 4

uitspraak van de enkelvoudige kamer van

[eiser] , uit [woonplaats] , eiser

(gemachtigde: N.G.A. Voorbach)

De heffingsambtenaar van gemeente Hilversum, verweerder

(gemachtigde: B. Westerik).

Inleiding

Eiser heeft zijn auto op 29 augustus 2019 geparkeerd op een parkeerplaats aan de [straat] in de gemeente Hilversum . Een parkeercontroleur heeft vastgesteld dat de auto daar stond geparkeerd zonder dat de parkeerbelasting was voldaan. Daarom is aan eiser op 29 augustus 2019 een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd van € 65,30.

In de uitspraak op bezwaar van 4 december 2019 heeft verweerder het bezwaar van eiser kennelijk ongegrond verklaard.

Eiser heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

De zaak is behandeld op de Skypezitting van 25 juni 2021. Eiser heeft zich laten vertegenwoordigen door P.C. van den Aarsen, als waarnemer voor N.G.A. Voorbach, gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1. Eiser voert in beroep aan dat de uitspraak op bezwaar onbevoegd is gedaan, omdat niet is gebleken dat [medewerker] , medewerker Uitgifte Parkeerrechten bevoegd was om namens de heffingsambtenaar van de gemeente Hilversum te beslissen op het bezwaar. Daarnaast voert eiser aan dat het bezwaar ten onrechte kennelijk ongegrond is verklaard en dat hij daarom ten onrechte niet is gehoord. Eiser verzoekt de rechtbank de uitspraak op bezwaar te vernietigen en de zaak terug te verwijzen.

Is de uitspraak op bezwaar bevoegd genomen?

2. De rechtbank ziet aanleiding om eerst te beoordelen of de uitspraak op bezwaar bevoegd is genomen omdat dit een vraagstuk is dat de bestuursrechter ook uit zichzelf (ambtshalve) moet beoordelen.

3. Op grond van artikel 231, tweede lid, onder b, van de Gemeentewet is de heffingsambtenaar bevoegd om gemeentelijke belastingen, zoals parkeerbelasting, te heffen. Het college van burgemeester en wethouders wijst de heffingsambtenaar aan.

4. De rechtbank stelt vast dat de uitspraak op bezwaar is gedaan namens de heffingsambtenaar van de gemeente Hilversum en is ondertekend door [medewerker] , medewerker Uitgifte Parkeerrechten bij ParkeerService (de medewerker).

5. In deze zaak is het Aanwijzingsbesluit belastingambtenaren 2019, 1e wijziging van toepassing. Dit aanwijzingsbesluit is op 4 november 2019 in werking getreden. In

artikel 1, derde lid van dit aanwijzingsbesluit is de directeur van Coöperatie ParkeerService U.A. (de directeur) aangewezen als heffingsambtenaar. Dit betekent dat de directeur bevoegd was om op het bezwaar te beslissen. In deze zaak heeft niet de heffingsambtenaar de uitspraak op bezwaar genomen, maar de medewerker namens de heffingsambtenaar.

6. Door verweerder is gesteld dat er een intern mandaatbesluit is waarbij aan de medewerkers van Parkeerservice mandaat is verleend om namens de heffingsambtenaar te beslissen op bezwaarschriften tegen naheffingsaanslagen. Het mandaatbesluit is niet gepubliceerd of op andere wijze naar buiten toe bekendgemaakt.

7. De rechtbank heeft niet kunnen vaststellen dat het door verweerder genoemde mandaatbesluit er is, maar ziet geen reden om te twijfelen aan verweerders verklaring daarover. Hoewel in de literatuur discussie bestaat over de wijze van bekendmaking van een mandaatbesluit ^[1] , gaat de rechtbank er vanuit dat een mandaatbesluit bekend moet worden gemaakt overeenkomstig artikel 3:42 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en niet door middel van toezending aan de gemandateerde, omdat het om een besluit van algemene strekking gaat. Omdat het mandaatbesluit niet overeenkomstig artikel 3:42 van de Awb is bekendgemaakt, is het ook niet in werking getreden. De conclusie is dat de uitspraak op bezwaar onbevoegd is genomen.

8. Met een brief van 12 februari 2020 heeft heffingsambtenaar [heffingsambtenaar] de uitspraak op bezwaar bekrachtigd. Omdat de directeur van ParkeerService op grond van het Aanwijzingsbesluit Belastingambtenaren 2019, 1e wijziging, vanaf 4 november 2019 is aangewezen als heffingsambtenaar, ziet de rechtbank zich gesteld voor de vraag of [heffingsambtenaar] bevoegd is gebleven als heffingsambtenaar en dus op 12 februari 2020 bevoegd was om de uitspraak op bezwaar te bekrachtigen. Daarvoor is de datum van het belastbare feit, 29 augustus 2019, van belang. Op grond van artikel 9, lid 1, van het Aanwijzingsbesluit Belastingambtenaren 2019, 1e wijziging is op dit belastbare feit het Aanwijzingsbesluit Belastingambtenaren 2019 van toepassing. Hieruit volgt dat voor besluiten ten aanzien van dit belastbare feit degene die ten tijde van het belastbare feit als heffingsambtenaar was aangewezen, bevoegd is gebleven. De rechtbank heeft geen reden om er aan te twijfelen dat dit [heffingsambtenaar] was. Dit betekent dat zij bevoegd was om de uitspraak op bezwaar te bekrachtigen.

9. De rechtbank heeft de taak om een geschil zo definitief mogelijk te beslechten. Omdat de uitspraak op bezwaar door een bevoegd persoon is bekrachtigd, ziet de rechtbank aanleiding om het geschil inhoudelijk te beoordelen. Als de bestreden uitspraak op bezwaar inhoudelijk de rechterlijke toets kan doorstaan, dan kunnen de rechtsgevolgen van de uitspraak op bezwaar in stand worden gelaten.

Mocht verweerder terecht afzien van horen?

10. Vast staat dat eiser niet is gehoord in de bezwaarfase, terwijl daar in het bezwaarschrift wel om is verzocht. Horen vormt een essentieel onderdeel van de bezwaarschriftprocedure. Van horen mag met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht slechts worden afgezien indien er, naar objectieve maatstaven bezien, op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat het bezwaar niet kan leiden tot een andersluidend besluit. ^[2] De rechtbank vindt dat dat hier het geval is. Dat legt zij hierna uit.

11. In het bezwaarschrift heeft eiser twee concrete bezwaargronden aangevoerd, namelijk dat de naheffingsaanslag door een onbevoegde ambtenaar is opgelegd en dat de [straat] niet is aangewezen en gepubliceerd in de geldende belastingverordening. Daarnaast heeft eiser verzocht om alle op de zaak betrekking hebbende stukken voor het formuleren van de nadere gronden. Met een brief van 31 oktober 2019 heeft verweerder hierop een reactie gegeven. Verweerder heeft in deze brief onder meer geschreven dat hij de gevraagde stukken bij de brief heeft gevoegd. Eiser heeft dit niet weersproken. De rechtbank gaat er daarom vanuit dat deze stukken, waaronder het besluit waarin de desbetreffende ambtenaar als heffingsambtenaar is aangewezen en de belastingverordening waarin de [straat] is aangewezen als straat waar parkeerbelasting wordt geheven, door eiser zijn ontvangen.

12. Gelet op de inhoud van de twee bezwaargronden en de door verweerder in reactie op die gronden toegestuurde stukken, heeft verweerder terecht gesteld dat sprake was van een kennelijk ongegrond bezwaar waardoor van horen kon worden afgezien. Volgens eiser bestond er over verschillende punten nog een geschil, waaronder de vraag of de bebording duidelijk was en of het belastbare feit zich heeft voorgedaan. Eiser verwijst hiervoor naar de tweede alinea van het bezwaarschrift. Gelet op de twee concrete bezwaargronden die eiser heeft aangevoerd, heeft verweerder deze algemeen geformuleerde gronden niet hoeven aanmerken als bezwaargronden waarop beslist en dus over gehoord moest worden. Daar komt nog eens bij dat eiser in het bezwaarschrift verzoekt om een termijn voor het indienen van aanvullende gronden en die met de brief van 31 oktober 2019 ook heeft gekregen van verweerder. Eiser heeft van deze mogelijkheid geen gebruik gemaakt. Ook hieruit heeft verweerder mogen concluderen dat er met het toesturen van de gevraagde stukken geen geschilpunten meer waren. Daarmee was op voorhand redelijkerwijs geen twijfel mogelijk dat het bezwaar niet kon leiden tot een andersluidend besluit.

13. Verweerder heeft van horen mogen afzien. De beroepsgrond slaagt niet.

Wat is de uitkomst?

14. Omdat de uitspraak op bezwaar onbevoegd is genomen, is het beroep gegrond.

De rechtbank vernietigt daarom de uitspraak op bezwaar. De rechtbank laat de rechtsgevolgen van de bestreden uitspraak op bezwaar in stand, omdat het beroep inhoudelijk niet slaagt. Dit betekent dat de naheffingsaanslag in stand blijft en er voor eiser dus niks verandert.

15. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, veroordeelt zij verweerder in de proceskosten die eiser
in beroep heeft gemaakt. De kosten voor de rechtsbijstand van eisers gemachtigde stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht vast op € 1.496,- (1 punt voor het indienen van het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen op zitting met een waarde per punt van € 748,- en een wegingsfactor 1).

16. Ook moet verweerder het door eiser betaalde griffierecht van € 48,- aan eiser vergoeden.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de bestreden uitspraak op bezwaar;

- bepaalt dat de rechtsgevolgen van de vernietigde uitspraak in stand blijven;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 48,- aan eiser te vergoeden;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 1.496,-.

Deze uitspraak is gedaan door mr. R.C. Moed, rechter, in aanwezigheid van mr. C.L. Fix, griffier. De uitspraak is uitgesproken op 15 juli 2021 en zal openbaar worden gemaakt door publicatie op rechtspraak.nl

griffier

rechter

Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:

Bent u het niet eens met deze uitspraak?

Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een beroepschrift. U moet dit beroepschrift indienen binnen 6 weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven.

Voetnoten

1. Gst. 2011/3: noot van R.J.M.H. de Greef bij de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 24 maart 2010, ECLI:NL:RVS:2010:BL8720.

2. zie Kamerstukken II 1988/89, 21 221, nr. 3, p. 146 (MvT).