Uitspraak
RECHTBANK LIMBURG
Zittingsplaats Maastricht
Strafrecht
Parketnummer : 03/316185-20 OWV
Tegenspraak
Uitspraak van de meervoudige kamer van 12 december 2023 op de vordering ex artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht
in de zaak tegen
[verdachte] ,
geboren te [geboortegegevens] 1969,
gedetineerd in penitentiaire inrichting [plaats] ,
hierna te noemen [verdachte] .
[verdachte] wordt bijgestaan door mr. V.S.J. Chorus, advocaat kantoorhoudende te Nuth.
1.Onderzoek van de zaak
De zaak is inhoudelijk behandeld op de zitting van 14 november 2023. [verdachte] en zijn raadsman zijn verschenen. De officier van justitie en de verdediging hebben hun standpunten kenbaar gemaakt.
De zaak met parketnummer 03/316185-20 is gevoegd bij de strafzaak met parketnummer 03/326870-21. De behandeling van de ontnemingsvordering heeft gelijktijdig plaatsgehad met de behandeling van de strafzaak.
Het onderzoek ter terechtzitting is gesloten op 12 december 2023.
Op 12 december 2023 heeft de rechtbank eerst vonnis gewezen in de strafzaak. Vervolgens is de onderhavige uitspraak gewezen.
2.De vordering van de officier van justitie
De vordering van de officier van justitie strekt tot het vaststellen van het bedrag waarop het wederrechtelijk verkregen voordeel als bedoeld in artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht wordt geschat en het aan [verdachte] opleggen van de verplichting tot betaling aan de staat van dat geschatte voordeel. De officier van justitie heeft dit bedrag geschat op € 117.896,78.
Volgens de officier van justitie zou [verdachte] dit voordeel hebben verkregen door middel van of uit de baten van de feiten waarvoor [verdachte] is veroordeeld.
3.De beoordeling
3.1
Het standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat [verdachte] wederrechtelijk voordeel heeft genoten ter hoogte van in totaal € 117.896,78, bestaande uit de volgende posten:
- € 54.713,- van [naam slachtoffer bedrijf 1] ;
- € 5.989,50 + € 7.986,00 + € 5.989,50 van [naam slachtoffer 1] ;
- € 1.000,- van [naam slachtoffer 2] ;
- € 5.095,55 van [naam slachtoffer 3] ;
- € 1.353,- van [naam slachtoffer 4] ;
- € 8.923,75 van [naam slachtoffer 5] (€ 4.500,- + € 945,- + € 3.478,75);
- € 3.890,25 van [naam slachtoffer 6] ;
- € 22.049,23 van [naam slachtoffer 7] (€ 10.000,- + € 8.222,50 exclusief BTW);
- € 907,- van [naam slachtoffer 8] .
3.2
Het standpunt van de verdediging
De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat het bedrag van € 54.713,- dat is gekoppeld aan de post [naam slachtoffer bedrijf 1] onjuist is. [verdachte] heeft een bedrag ter hoogte van € 53.213,- ontvangen, samengesteld uit twee facturen van € 27.798,- en
€ 25.415,- (pag. 293 van het dossier).
Inzake [naam slachtoffer 1] moet ervan worden uitgegaan dat [verdachte] zich onrechtmatig heeft verrijkt door het besparen van kosten. Dit betreft een bedrag ter hoogte van € 13.310,- inclusief BTW. Als [verdachte] de kosten zelf betaald had, dan had hij de BTW kunnen verrekenen, waarna een bedrag van € 11.000,- over blijft.
Met betrekking tot de posten [naam slachtoffer 5] en [naam slachtoffer 7] heeft de verdediging verzocht om het ontnemingsbedrag met de helft, althans met een in goede justitie te bepalen bedrag, te matigen. Reden hiervoor is gelegen in het feit dat [verdachte] werkzaamheden heeft verricht en derhalve ook kosten heeft gemaakt die door de rechtbank kunnen worden geschat.
Met betrekking tot de posten [naam slachtoffer 2] , [naam slachtoffer 3] en [naam slachtoffer 6] refereert de verdediging zich aan het oordeel van de rechtbank.
Met betrekking tot de posten [naam slachtoffer 4] en [naam slachtoffer 8] heeft de verdediging vrijspraak bepleit.
De verdediging heeft tot slot betoogd dat de ontnemingsvordering moet worden verrekend met de vorderingen van de benadeelde partijen voor zover toegewezen, om dubbele betaling te voorkomen en dat er rekening moet worden gehouden met overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in art. 6 EVRM.
3.3
Het oordeel van de rechtbank
3.3.1
Inleiding
Bij voormeld vonnis van 12 december 2023 is [verdachte] onder meer veroordeeld wegens oplichting van [naam slachtoffer bedrijf 1] en/of [naam slachtoffer bedrijf 2] (hierna: [naam slachtoffer bedrijf 1] ) gepleegd in de periode van 13 december 2014 tot en met 27 juli 2015 en verduistering in dienstbetrekking bij [naam slachtoffer bedrijf 1] , gepleegd in de periode van 15 januari 2014 tot en met 31 augustus 2015. [verdachte] is tevens veroordeeld wegens oplichting van [naam slachtoffer 5] (hierna: [naam slachtoffer 5] ) in de periode van 1 september 2018 tot en met 15 juli 2019, oplichting van [naam slachtoffer 6] en/of [naam slachtoffer 6] (hierna: [naam slachtoffer 6] ), gepleegd in de periode van 27 juni 2018 tot en met 17 juni 2019, oplichting van [naam slachtoffer 7] en/of [naam slachtoffer 7] (hierna: [naam slachtoffer 7] ), gepleegd in de periode van 1 november 2018 tot en met 31 mei 2019 en oplichting van [naam slachtoffer 8] , gepleegd in de periode van 18 december 2018 tot en met 27 juni 2019.
De officier van justitie heeft de vordering ex artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht aanhangig gemaakt binnen de daarvoor gestelde termijn.
Ingevolge het bepaalde in artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht moet worden onderzocht of, en zo ja in hoeverre, [verdachte] voordeel heeft verkregen door middel van of uit de baten van de feiten waarvoor de veroordeling heeft plaatsgevonden en soortgelijke feiten waaromtrent voldoende aanwijzingen bestaan dat zij door veroordeelde zijn begaan.
3.3.2
Het bewijs [1]
De rechtbank verwijst naar de bewijsmiddelen zoals opgenomen in het vonnis van deze rechtbank van 12 december 2023 in de onderliggende strafzaak (met het parketnummer 03/316185-20). Die bewijsmiddelen worden hieronder aangevuld met de bewijsmiddelen waaruit kan worden afgeleid dat [verdachte] hieruit voordeel heeft genoten.
[naam slachtoffer bedrijf 1]
In het kader van de nacalculatie van het project ‘Doc Morris’ heeft [verdachte] samen met
[naam 1] [naam slachtoffer bedrijf 1] bewogen tot de afgifte van € 54.713,- door het opmaken van valse facturen ter hoogte van € 26.915,- en € 27.798,-. [verdachte] heeft namelijk via [naam 1] ‘advieskosten’ naar [naam slachtoffer bedrijf 1] doorbelast en deze in de facturen vermelde fictieve geldbedragen als directeur van [naam slachtoffer bedrijf 1] geaccordeerd, waardoor [naam slachtoffer bedrijf 1] de bedragen van € 26.915,- en
€ 27.798,- heeft betaald aan [naam bedrijf 1] en/of [naam bedrijf 2] , de bedrijven van [naam 1] .
Het door [verdachte] wederrechtelijk genoten voordeel betreft echter maar € 53.213,-, omdat het bedrag dat door [verdachte] (middels een factuur op naam van HP Project Realisatie) aan de bedrijven van [naam 1] is gefactureerd, lager was. Dit betreffen namelijk bedragen van
€ 27.798,- onder de omschrijving ‘HJ Project Realisatie’ overgemaakt naar rekeningnummer [rekeningnummer] . [4] Op 14 en 27 juli 2015 heeft [naam bedrijf 2] onder dezelfde omschrijving geldbedragen van respectievelijk € 15.249,- en € 10.166,- [5] naar hetzelfde Belgische rekeningnummer overgemaakt. Dit betrof een rekening op naam van [naam 3] , de ex-partner van [verdachte] . Deze rekening gebruikte [verdachte] zonder medeweten van [naam 3] .
[naam slachtoffer 1]
[verdachte] is vrijgesproken van verduistering in dienstbetrekking van de in relatie tot [naam slachtoffer 1] ten laste gelegde geldbedragen van € 5.989,50, € 7.986,00 en € 5.989,50.
[verdachte] heeft ter terechtzitting van 14 november 2023 echter verklaard dat [naam slachtoffer bedrijf 1] ten onrechte de factuur van [naam 4] ter hoogte van € 13.310,- [6] heeft betaald, waardoor dit geldbedrag door [verdachte] wederrechtelijk genoten voordeel betreft.
[naam slachtoffer 2]
[naam slachtoffer bedrijf 1] heeft een CV-ketel bij [naam slachtoffer 2] geleverd. Hij heeft op 31 augustus 2015 € 1.000,- contant betaald aan [verdachte] en hiervan is een handgeschreven kwitantie [7] opgemaakt. Dit geldbedrag is niet aan [naam slachtoffer bedrijf 1] gegeven.
[verdachte] heeft ter terechtzitting van 14 november 2023 verklaard dat dit geldbedrag aan [naam slachtoffer bedrijf 1] toekwam en dat hij dit ten onrechte heeft ontvangen en gehouden.
[naam slachtoffer 3]
[naam slachtoffer bedrijf 1] heeft acht jetroosters geleverd en geïnstalleerd bij [naam slachtoffer 3] in Amsterdam en hiervoor een bedrag van € 5.095,55 gefactureerd. [8] Uit berichtenverkeer [9] tussen [verdachte] en een contactpersoon van [naam slachtoffer 3] , is gebleken dat [verdachte] zelf een geldbedrag van € 7.045,- in rekening heeft gebracht en dit bedrag contant heeft ontvangen.
[verdachte] heeft ter terechtzitting van 14 november 2023 verklaard dat dit ‘nakosten’ betroffen voor een installatie die hij bij [naam slachtoffer 3] had gemaakt voordat hij bij [naam slachtoffer bedrijf 1] in dienst was, maar dat hij het door [naam slachtoffer bedrijf 1] gefactureerde bedrag van € 5.095,55 aan [naam slachtoffer bedrijf 1] door had moeten betalen. Dit bedrag heeft hij ten onrechte ontvangen en behouden.
[naam slachtoffer 4]
[verdachte] is vrijgesproken van de verduistering in dienstbetrekking van het in relatie tot [naam slachtoffer 4] ten laste gelegde geldbedrag. Met betrekking tot dit geldbedrag van € 1.353,- kan niet met voldoende zekerheid worden vastgesteld dat [verdachte] dit bedrag heeft geïnd en het zich wederrechtelijk heeft toegeëigend.
[naam slachtoffer 5]
[verdachte] heeft voor [naam slachtoffer 5] werkzaamheden verricht en gefactureerd voor een totaalbedrag van € 8.923,75. Uit een transactieoverzicht van de Rabobank [10] blijkt dat geldbedragen van
€ 4.500,-, € 945,- en € 3.478,75 aan [verdachte] zijn betaald. De werkzaamheden die [verdachte] had verricht, waren niet voltooid en niet deugdelijk waardoor hij ten onrechte betaling heeft genoten. De rechtbank ziet geen reden om het ontnemingsbedrag op dit punt te matigen.
[naam slachtoffer 6]
[verdachte] heeft voor [naam slachtoffer 6] werkzaamheden verricht en hiervoor per bank een bedrag van
[naam slachtoffer 7]
Hetzelfde geldt voor [naam slachtoffer 7] . [verdachte] heeft aanbetalingen ontvangen van € 10.000,- en
€ 8.222,50 (exclusief BTW) [13] , maar de door hem verrichte werkzaamheden bleven onvoltooid en waren ondeugdelijk. Ook deze betalingen (van in totaal € 18.222,50) heeft [verdachte] ten onrechte ontvangen. De rechtbank ziet geen reden om het ontnemingsbedrag op dit punt te matigen.
[naam slachtoffer 8]
heeft op 24 december 2018 op verzoek van [verdachte] een airco geïnstalleerd bij de klant [naam 5] in Maastricht. Hij heeft met [verdachte] afgesproken dat hij voor het verrichten van deze werkzaamheden een bedrag van € 907,- aan [verdachte] zou factureren. [verdachte] heeft verzuimd om [naam slachtoffer 8] zijn bedrijfsgegevens te verstrekken, waardoor deze niet in de gelegenheid is gesteld om het voornoemde bedrag te factureren.
[verdachte] heeft ter terechtzitting van 14 november 2023 verklaard dat het bedrag van € 907,- toekomt aan [naam slachtoffer 8] en dat hij dit nooit heeft betaald.
Op grond van vorenstaande bewijsmiddelen is de rechtbank van oordeel dat [verdachte] door middel van of uit de baten van voormelde feiten voordeel heeft gekregen.
3.3.3
De schatting van het wederrechtelijk verkregen voordeel
De rechtbank zal het bedrag, waarop het wederrechtelijk verkregen voordeel wordt geschat, vaststellen op € 104.562,05.
De verdediging heeft betoogd dat bij het schatten van het wederrechtelijk verkregen voordeel rekening moet worden gehouden met de toegewezen vorderingen van de benadeelde partijen.
De rechtbank zal de bedragen van de toegewezen vorderingen echter niet in mindering brengen op het door haar geschatte genoten voordeel, nu de toegewezen vorderingen geen betrekking hebben op de strafzaak met het parketnummer waar de ontnemingsvordering op ziet.
3.3.4
De op te leggen betalingsverplichting
Door de verdediging is betoogd dat bij het opleggen van de betalingsverplichting rekening gehouden moet worden met de overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in art. 6 EVRM.
De rechtbank oordeelt dat met de constatering van de termijnoverschrijding kan worden volstaan, en wel op grond van het volgende. Ook in de met deze ontnemingszaak samenhangende strafzaak die door de rechtbank gelijktijdig met de onderhavige ontnemingszaak is berecht en waarin het tijdsverloop gelijk is geweest, is de redelijke termijn overschreden. In de strafzaak heeft de rechtbank met deze overschrijding rekening gehouden met de opgelegde gevangenisstraf. Gelet daarop is er geen aanleiding om in de onderhavige ontnemingszaak aan het oordeel dat de redelijke termijn is overschreden enig rechtsgevolg te verbinden.
De rechtbank zal aan [verdachte] de verplichting opleggen tot betaling van € 104.562,05 aan de staat ter ontneming van het wederrechtelijk verkregen voordeel.
4.Het wettelijke voorschrift
De op te leggen maatregel is gegrond op artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht.
5.De beslissing
De rechtbank:
- stelt het bedrag, waarop het wederrechtelijk verkregen voordeel wordt geschat, vast op
- legt [verdachte] de verplichting op tot
- bepaalt de duur van de
gijzelingdie met toepassing van artikel 6:6:25 van het Wetboek van Strafvordering ten hoogste kan worden gevorderd op
1080 dagen.
gijzelingdie met toepassing van artikel 6:6:25 van het Wetboek van Strafvordering ten hoogste kan worden gevorderd op
1080 dagen.
Deze uitspraak is gewezen door G.P.C. Dijkshoorn-Sleebe, voorzitter, mr. R.C.A.M. Philippart en mr. D.J.E. Hamers-Aerts, rechters, in tegenwoordigheid van mr. L. Eroktay, griffier, en uitgesproken ter openbare zitting van 12 december 2023.