ECLI:NL:RBLIM:2016:6511

Rechtbank Limburg

Datum uitspraak
28 juli 2016
Publicatiedatum
27 juli 2016
Zaaknummer
AWB - 15 _ 1470u
Instantie
Rechtbank Limburg
Type
Uitspraak
Rechtsgebied
Bestuursrecht; Omgevingsrecht
Procedures
  • Bodemzaak
Rechters
Vindplaatsen
  • Rechtspraak.nl
AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Omgevingsvergunning voor de realisatie van een nieuwe entree in de muur van een voormalige gevangenis ten behoeve van een asielzoekerscentrum

In deze zaak heeft de Rechtbank Limburg op 28 juli 2016 uitspraak gedaan in een geschil over een omgevingsvergunning. Eiseres, eigenaar van een pand nabij de voormalige gevangenis Overmaze in Maastricht, heeft beroep ingesteld tegen het besluit van het college van burgemeester en wethouders van Maastricht, dat een omgevingsvergunning heeft verleend voor het realiseren van een nieuwe entree voor voetgangers in de muur van de gevangenis, die tijdelijk als asielzoekerscentrum (azc) wordt gebruikt. Eiseres betoogde dat het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan en dat verweerder niet in redelijkheid heeft kunnen weigeren om nadere eisen te stellen aan de vergunning. De rechtbank overwoog dat het bestemmingsplan geen regels bevat die zich verzetten tegen de realisatie van de entree en dat de gevraagde omgevingsvergunning voldoet aan de bepalingen van het bestemmingsplan. De rechtbank oordeelde dat het niet relevant is of de inrichting als justitiële inrichting of als azc wordt gebruikt. De rechtbank verklaarde het beroep ongegrond, omdat de vergunning terecht was verleend en er geen aanleiding was voor een proceskostenveroordeling. De uitspraak is openbaar uitgesproken en partijen hebben de mogelijkheid om binnen zes weken hoger beroep in te stellen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.

Uitspraak

RECHTBANK limburg

Zittingsplaats Maastricht
Bestuursrecht
Zaaknummer: 15/1470

Uitspraak van de meervoudige kamer van 28 juli 2016 in de zaak tussen

[naam 1] , te [woonplaats] , eiseres,

(gemachtigde: mr. G.A.M. van de Wouw),
en
het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Maastricht, verweerder,
(gemachtigde: mr. N. Emre).
Als derde-partij heeft aan het geding deelgenomen:
het Centraal Orgaan opvang asielzoekers, te Rijswijk, vergunninghouder, (gemachtigde: mr. A. Tardjopawiro).

Procesverloop

Bij besluit van 30 oktober 2014 (het primaire besluit) heeft verweerder aan vergunninghouder een omgevingsvergunning verleend voor het realiseren van een nieuwe entree voor voetgangers in de bestaande muur van de voormalige gevangenis Overmaze, gelegen aan de Willem Alexanderweg 21 te Maastricht.
Bij besluit van 23 maart 2015 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.
Eiseres heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 22 juni 2016. Eiseres, bijgestaan door haar gemachtigde, verweerder, vertegenwoordigd door zijn gemachtigde, en vergunninghouder, vertegenwoordigd door zijn gemachtigde, zijn verschenen.

Overwegingen

1. Eiseres heeft tezamen met de heer [naam 2] het bedrijfspand gelegen aan de Korvetweg 26 te Maastricht in eigendom. Tegenover dit pand ligt de voormalige gevangenis Overmaze (justitiële inrichting), waarin vergunninghouder sinds eind 2014 maximaal 600 asielzoekers huisvest. Ten behoeve van onder meer het in gebruik nemen van de justitiële inrichting als asielzoekerscentrum (azc) heeft verweerder bij inmiddels onherroepelijke omgevingsvergunning van 11 september 2014, met gebruikmaking van een binnenplanse afwijking toegestaan dat deze voor de duur van drie jaar als azc wordt gebruikt.
2. Het bestreden besluit, waarbij verweerder het primaire besluit heeft gehandhaafd, heeft betrekking op de activiteit “bouwen” in de zin van artikel 2.1, eerste lid, onder a, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo), meer specifiek op het aan de zijkant van de justitiële inrichting (bezien vanuit de hoofdentree) realiseren van een nieuwe entree voor voetgangers in de bestaande gevangenismuur (het bouwplan). Daarbij heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat de gevraagde omgevingsvergunning voldoet aan de bepalingen van het ter plaatse geldende bestemmingsplan “Bedrijventerrein Beatrixhaven” (het bestemmingsplan) en dat ook niet is gebleken van mogelijke andere strijdigheden met het in artikel 2.10, eerste lid, van de Wabo verankerde limitatief imperatieve stelsel, zodat de gevraagde omgevingsvergunning moest worden verleend.
3. In beroep voert eiseres aan dat het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan, waardoor verweerder het niet heeft kunnen vergunnen zonder van een afwijkingsmogelijkheid gebruik te maken. Voorts heeft verweerder niet in redelijkheid kunnen weigeren gebruik te maken van zijn bevoegdheid om op grond van artikel 7.3 van de bestemmingplanregels de eis te stellen dat er bij de uitgang een heg wordt geplaatst, teneinde de verkeersstroom van fietsers en voetgangers te geleiden. Tot slot heeft de vergunning ten onrechte geen tijdelijk karakter.
4. De rechtbank overweegt als volgt.
Ingevolge artikel 2.1, eerste lid en onder a, van de Wabo is het verboden zonder omgevingsvergunning een project uit te voeren, voor zover dat geheel of gedeeltelijk bestaat uit het bouwen van een bouwwerk.
Ingevolge artikel 2.10, eerste lid, aanhef en onder c, van de Wabo wordt de omgevingsvergunning, voor zover de aanvraag betrekking heeft op een activiteit als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder a, geweigerd indien de activiteit in strijd is met het bestemmingsplan, tenzij de activiteit geen strijd oplevert met een omgevingsvergunning die is verleend met toepassing van artikel 2.12, van de Wabo.
5. Artikel 2.10. eerste lid, van de Wabo kent een limitatieve opsomming van gronden om een omgevingsvergunning voor een activiteit als bedoeld in artikel 2.1. eerste lid, onder a, van de Wabo te weigeren. Dit houdt in dat een aanvraag om een omgevingsvergunning die betrekking heeft op een activiteit als bedoeld in artikel 2.1. eerste lid, onder a, van de Wabo slechts mag en moet worden geweigerd in de in het artikel opgesomde gevallen.
6. Op grond van het bestemmingsplan rust op het perceel waarop de justitiële inrichting is gelegen onder meer de bestemming “maatschappelijk” en geldt daarvoor de functieaanduiding “ji”, waardoor het op grond van artikel 7.1., aanhef en onder a, is bestemd als justitiële inrichting. Hierop is artikel 7 met bijbehorende leden van de bestemmingsplanregels van toepassing.
Op grond van artikel 7.3. van de planregels kan verweerder nadere eisen stellen ten behoeve van:
het voorkomen van een onevenredige aantasting van de gebruiksmogelijkheden en het woon- en leefklimaat van de aangrenzende gronden en bouwwerken;
de situering, de oppervlakte en de bouwhoogte van bebouwing en de aard, hoogte en situering van erfafscheidingen;
de verkeersveiligheid;
e sociale veiligheid;
de brandveiligheid en rampenbestrijding.
7. De rechtbank stelt mede naar aanleiding van het verhandelde ter zitting allereerst vast dat tussen partijen niet in geschil is dat het bestemmingplan geen regels bevat die zich verzetten tegen het realiseren van de entree, waardoor het bouwen (de ‘a-activiteit’ die hier centraal staat) niet in strijd is met het bestemmingsplan.
8. Eiseres is echter van mening dat het bouwplan desalniettemin strijd met het planologische regime oplevert, aangezien het beoogde gebruik van de nieuw gerealiseerde entree – zij doelt dan op het feit dat de entree specifiek ten behoeve van het azc wordt gerealiseerd en ook door asielzoekers zal worden gebruikt – zich niet verdraagt met het gebruik als ‘justitiële inrichting’. Dit betoog treft geen doel. De rechtbank overweegt daartoe dat het vigerende bestemmingsplan het, al dan niet tijdelijk, realiseren en gebruiken van een entree voor en door voetgangers ten behoeve van de justitiële inrichting toestaat. Eiseres heeft dit ter zitting zelf ook erkend door aan te geven dat ook zij meent dat de aangevraagde entree zonder afwijkingsmogelijkheid had kunnen en moeten worden vergund wanneer het door en ten behoeve van een justitiële inrichting zou zijn aangevraagd. Anders dan eiseres is de rechtbank van oordeel dat voor de vraag of het bouwplan voor de entree in planologisch opzicht is toegestaan niet relevant is of er sprake is van een justitiële inrichting dan wel van een azc. Verweerder heeft aldus in het vigerende bestemmingsplan terecht geen grond gezien om de aangevraagde omgevingsvergunning te weigeren. De omstandigheid dat de omgevingsvergunning geen tijdelijk maar blijvend karakter heeft, maakt dit niet anders, nu deze omgevingsvergunning los van de reeds eerder op 11 september 2014 verleende omgevingsvergunning én van het huidige gebruik als azc moet worden gezien. Zowel de eerste als de derde beroepsgrond van eiseres faalt derhalve.
9. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder voorts in redelijkheid kunnen weigeren gebruik te maken van zijn bevoegdheid tot het stellen van nadere eisen op grond van artikel 7.3 van de planregels, te meer nu eiseres enkel heeft gesteld, maar verder niet nader heeft onderbouwd, dat het verbinden van voorschriften aan de omgevingsvergunning noodzakelijk is ter voorkoming van een onevenredige aantasting van haar (ruimtelijk relevante) belangen. Het betoog van eiseres faalt.
10.
De rechtbank komt aldus tot de slotsom dat het beroep ongegrond dient te worden verklaard.
11. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. I.C.A. Wilschut, voorzitter, en mr. R.M.M. Kleijkers en mr. drs. E.J. Govaers, leden, in aanwezigheid van K. Thoma, griffier
.De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 28 juli 2016.
de griffier is verhinderd om te tekenen voorzitter
Afschrift verzonden aan partijen op: 28-07-2016

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan door partijen en andere belanghebbenden hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.