Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
zaaknummer: NL24.21215
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[eiser] , eiser,
V-nummer: [V-nummer]
(gemachtigde: mr. S.A.M. Fikken),
en
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder
(gemachtigde: mr. S.F.H. Pols).
Procesverloop
Bij besluit van 16 mei 2024 (het bestreden besluit) heeft verweerder eisers asielaanvraag niet in behandeling genomen, omdat België verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
De rechtbank heeft het beroep op 28 juni 2024 op zitting behandeld. Partijen hebben zich laten vertegenwoordigen door hun gemachtigde.
Overwegingen
1. Eiser stelt te zijn geboren op [datum] 2005 en de Kameroense nationaliteit te hebben.
2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vw. [1] Daarin is bepaald dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd niet in behandeling wordt genomen indien op grond van Dublinverordening [2] is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval heeft Nederland bij België een verzoek om terugname gedaan. België heeft dit verzoek aanvaard.
3. Eiser stelt dat een overdracht aan België zal uitmonden in een schending van artikel 3 van het EVRM [3] en artikel 4 van het Handvest [4] vanwege het tekort aan opvangplekken in België voor niet-kwetsbare asielzoekers. Verweerder had daarom toepassing moeten geven aan artikel 17 van de Dublinverordening. Eiser stelt dat hij op de wachtlijst terecht komt en genoodzaakt zal zijn om gebruik te maken van de daklozenopvang. Deze opvang biedt enkel een slaapplaats voor de nacht en geen basisvoorzieningen als onderdak, voedsel, sanitaire voorzieningen en kleding. Hij zal daar in een situatie van verregaande materiële deprivatie geraken. Verder is de stelling dat de Belgische autoriteiten niet onverschillig staan ten aanzien van het lot van asielzoekers geen dragend juridisch argument. Hij wijst daarbij op de situatie aangaande Griekenland, waarbij de Afdeling [5] heeft geoordeeld dat, hoewel de Griekse autoriteiten niet onverschillig zijn, er desalniettemin niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel uitgegaan mag worden.
De rechtbank oordeelt als volgt.
4. De Afdeling heeft bij uitspraak van 13 maart 2024 [6] geoordeeld dat ten aanzien van België kan worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel en dat ook alleenstaande, niet-kwetsbare, meerderjarige mannen kunnen worden overgedragen aan België. De Afdeling heeft daarbij erkend dat sprake is van een tekortkoming in de Belgische opvangsituatie. De enkele schending van opvangverplichtingen is echter onvoldoende voor het oordeel dat voor België niet langer kan worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Daarbij is van belang dat de asielzoekers die niet direct een reguliere opvangplaats krijgen toegewezen, wel gebruik kunnen maken van nood- en daklozenopvang en van medische en juridische voorzieningen terwijl zij op de wachtlijst staan. Er is geen sprake van een fundamentele systeemfout die de bijzondere drempel van zwaarwegendheid bereikt. De stelling van eiser dat hij bij overdracht in een met artikel 3 van het EVRM of artikel 4 van het Handvest strijdige situatie terecht komt kan dan ook niet slagen.
5. Indien eiser na de overdracht de gestelde problemen ervaart of vindt dat België zijn verplichtingen niet nakomt, ligt het op zijn weg om daarover in België te klagen bij de (hogere) autoriteiten of de daartoe geëigende instanties. Dat dit voor hem niet mogelijk, uiterst moeilijk of bij voorbaat zinloos is, is niet gebleken.
6. Verder geldt dat in Griekenland sprake is van andere omstandigheden ten opzichte van België, waardoor deze situatie niet vergelijkbaar is.
7. Tot slot heeft verweerder in de door eiser aangevoerde omstandigheden geen aanleiding hoeven zien om de asielaanvraag op grond van artikel 17 van de Dublinverordening aan zich te trekken.
8. Verweerder heeft gelet op het voorgaande eisers asielaanvraag terecht niet in behandeling genomen. Het beroep is ongegrond.
9. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan op 1 juli 2024 door mr. K.M. de Jager, rechter, in aanwezigheid van mr. J. de Winter, griffier, en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op
www.rechtspraak.nl.
www.rechtspraak.nl.
De uitspraak is bekendgemaakt op:
Bent u het niet eens met deze uitspraak?
Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een beroepschrift. U moet dit beroepschrift indienen binnen 1 week na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven.