ECLI:NL:RBDHA:2023:9332

• Datum uitspraak: 23 juni 2023
• Publicatiedatum: 29 juni 2023
• Zaaknummer: NL23.11294
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Vreemdelingenrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: K.M. de Jager
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Asielaanvraag en Dublinverordening: Verantwoordelijkheid van Duitsland

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag op 23 juni 2023 uitspraak gedaan in een asielprocedure waarbij de eiser, een Sierra Leoonse nationaliteit, zijn asielaanvraag in Nederland had ingediend. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft de aanvraag niet in behandeling genomen, omdat Duitsland verantwoordelijk werd geacht voor de behandeling op basis van de Dublinverordening. Eiser heeft beroep ingesteld tegen dit besluit, waarbij hij werd bijgestaan door zijn gemachtigde en een tolk aanwezig was.

De rechtbank heeft vastgesteld dat de asielaanvraag van eiser op 1 januari 2023 was ingediend en dat Duitsland eerder een verzoek om internationale bescherming van eiser had ontvangen. De rechtbank overwoog dat de staatssecretaris zich op het interstatelijk vertrouwensbeginsel mocht baseren, wat betekent dat Duitsland in staat is om de asielaanvraag van eiser op een correcte manier te behandelen. Eiser voerde aan dat hij risico liep op uitzetting naar Sierra Leone en dat hij daar in een met artikel 3 van het EVRM strijdige situatie zou kunnen komen.

De rechtbank oordeelde dat eiser niet voldoende bewijs had geleverd dat er structurele tekortkomingen waren in de behandeling van asielaanvragen in Duitsland. Eiser had niet aangetoond dat hij niet beschermd zou worden tegen refoulement en dat hij niet in staat zou zijn om zijn asielmotieven naar voren te brengen bij de Duitse autoriteiten. De rechtbank concludeerde dat de staatssecretaris in redelijkheid geen gebruik hoefde te maken van zijn discretionaire bevoegdheid om de aanvraag in Nederland te behandelen.

Uiteindelijk verklaarde de rechtbank het beroep van eiser ongegrond, en er werd geen proceskostenveroordeling opgelegd. De uitspraak is openbaar gemaakt en er is een mogelijkheid tot hoger beroep binnen een week na bekendmaking.

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Middelburg

Bestuursrecht

zaaknummer: NL23.11294

uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen

[naam eiser], eiser

V-nummer: [v-nummer],

(gemachtigde: mr. P.R. van de Water),

en

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid,

(gemachtigde: mr. J. van Raak).

Procesverloop

Bij besluit van 11 april 2023 (het bestreden besluit) heeft verweerder de asielaanvraag van eiser niet in behandeling genomen op de grond dat Duitsland verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan.

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

De rechtbank heeft het beroep, tezamen met de zaak NL23.11295, op 8 juni 2023 op zitting behandeld. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Als tolk is verschenen P. Oronsaye. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1. Eiser stelt te zijn geboren op [geboortedag] 1996 en de Sierra Leoonse nationaliteit te hebben. Op 1 januari 2023 heeft eiser een asielaanvraag ingediend in Nederland.

2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000. Daarin is bepaald dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd niet in behandeling wordt genomen indien op grond van de Dublinverordening ^[1] is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. Uit onderzoek in Eurodac is gebleken dat eiser eerder in Duitsland een verzoek om internationale bescherming had ingediend. Verweerder heeft Duitsland daarom verzocht om eiser terug te nemen op grond van artikel 18, eerste lid, aanhef en onder d, van de Dublinverordening. Op 5 januari 2023 hebben de Duitse autoriteiten dit verzoek geaccepteerd.

3. Eiser kan zich niet verenigen met het bestreden besluit en voert daartoe aan dat hij risico loopt te worden uitgezet naar Sierra Leone en daar terecht zal komen in een met artikel 3 van het EVRM ^[2] strijdige situatie vanwege zijn geaardheid. Het nieuwe asielverzoek van eiser zal gelet op de eerdere procedure door de Duitse autoriteiten worden aangemerkt als een opvolgende aanvraag en zal beoordeeld moeten worden of het door eiser overgelegde nieuwsbericht omtrent zijn ontdekte geaardheid moet worden aangemerkt als een nieuw element. Eiser meent dat gelet op de datum van het nieuwsbericht, namelijk 6 januari 2014, de Duitse autoriteiten artikel 40, vierde lid, van de Procedurerichtlijn aan hem zullen tegenwerpen. Verweerder dient zich er dan ook van te vergewissen dat eiser hierdoor geen risico loopt op (indirect) refoulement bij een overdracht aan Duitsland. Verweerder heeft het risico op (indirect) refoulement niet afdoende meegewogen.

De rechtbank oordeelt als volgt.

4. Vaststaat dat Duitsland in beginsel verantwoordelijk is voor de behandeling van het asielverzoek van eiser. In zijn algemeenheid mag verweerder ten opzichte van Duitsland uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Het ligt op de weg van eiser om aannemelijk te maken dat daar in zijn geval niet van kan worden uitgegaan. Hiervoor geldt een bijzonder hoge drempel van zwaarwegendheid. ^[3] Eiser is hierin niet geslaagd.

5. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van structurele tekortkomingen op basis waarvan niet langer van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. Gelet op het claimakkoord zal eiser in Duitsland in staat worden gesteld een opvolgende asielaanvraag in te dienen en is gegarandeerd dat deze aanvraag in overeenstemming met de Europese asielrichtlijnen zal worden behandeld. Dat de aanvraag niet-ontvankelijk zal worden verklaard, berust op een aanname van eiser. Een opvolgende aanvraag kan immers ook inhoudelijk worden behandeld door de Duitse autoriteiten. Bovendien is niet in geschil dat tegen een eventuele afwijzing van de opvolgende aanvraag in Duitsland beroep kan worden aangetekend bij de rechter. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat het voor hem niet mogelijk is om, eventueel met hulp van derden, van dit rechtsmiddel gebruik te maken. Bovendien kan eiser de genoemde asielmotieven ook naar voren brengen bij de Duitse autoriteiten.

6. Eiser heeft voorts niet aannemelijk gemaakt dat bij overdracht aan Duitsland sprake is van een reëel risico op indirect refoulement. Wat eiser heeft aangevoerd laat onverlet dat ook in Duitsland een individuele beoordeling plaatsvindt met inbegrip van het eventuele risico van refoulement. Daarnaast heeft eiser niet voldaan aan de bewijslast zoals geformuleerd door de Afdeling ^[4] in haar uitspraken van 6 juli 2022 ^[5] , nu eiser niet heeft gesteld of aannemelijk gemaakt dat sprake is van een evident en fundamenteel verschil in beschermingsbeleid tussen Nederland en Duitsland. Daarnaast heeft eiser ook geen concrete aanknopingspunten naar voren gebracht waaruit volgt dat niet alleen het bestuursorgaan, maar ook de rechter in Duitsland hem niet zal beschermen tegen refoulement.

7. Gelet op het voorgaande heeft verweerder in redelijkheid geen toepassing hoeven geven aan zijn discretionaire bevoegdheid, zoals neergelegd in artikel 17 van de Dublinverordening.

8. Het beroep is ongegrond.

9. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. K.M. de Jager, rechter, in aanwezigheid van mr. Ż.A. Meinert, griffier, en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op
www.rechtspraak.nl .

De uitspraak is bekendgemaakt op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van bekendmaking.

Voetnoten

1. Verordening (EU) Nr. 604/2013.

2. Verdrag voor de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden.

3. Zie hiervoor het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie in de zaak Jawo van 19 maart 2019 (ECLI:EU:C:2019:218).

4. Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.

5. ECLI:NL:RVS:2022:1862 en ECLI:NL:RVS:2022:1864.