ECLI:NL:RBDHA:2023:12514

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Bestuursrecht

zaaknummer: NL23.21831

uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen

[eiser] , eiser

V-nummer: [v-nummer]

(gemachtigde: mr. S. Jankie),

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder

(gemachtigde: mr. C. van Twillert).

Procesverloop

Bij besluit van 30 juli 2023 (het bestreden besluit) heeft verweerder aan eiser de maatregel van bewaring op grond van artikel 59, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw) opgelegd.

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Dit beroep moet tevens worden aangemerkt als een verzoek om toekenning van schadevergoeding.

Partijen hebben toestemming verleend de zaak schriftelijk te behandelen. De gemachtigde van eiser heeft op 30 juli, 2 augustus, 5 augustus en 6 augustus 2023, de gronden van het beroep ingediend. Verweerder heeft hierop op 9 augustus 2023 gereageerd.

Verweerder heeft de maatregel met ingang van 9 augustus 2023 opgeheven.

De rechtbank heeft op 11 augustus 2023 het onderzoek gesloten.

Overwegingen

1. Eiser stelt de Poolse nationaliteit te hebben en te zijn geboren op [geboortedag] 1985.

2. Omdat de maatregel is opgeheven, beperkt de beoordeling zich in deze zaak tot de vraag of aan eiser schadevergoeding moet worden toegekend. In dit verband moet de vraag worden beantwoord of de tenuitvoerlegging van de maatregel op enig moment voorafgaand aan de opheffing daarvan onrechtmatig is geweest. De rechtbank kan, als de bewaring al is opgeheven vóór de behandeling van het verzoek om opheffing, aan eiser een schadevergoeding toekennen.^[1]

3.. In de maatregel van bewaring heeft verweerder overwogen dat de openbare orde de maatregel vordert, omdat het risico bestaat dat eiser zich aan het toezicht zal onttrekken en eiser de voorbereiding van het vertrek of de uitzettingsprocedure ontwijkt of belemmert. Verweerder heeft, onder verwijzing naar artikel 5.1b, eerste, derde en vierde lid, van het Vreemdelingenbesluit (Vb), als zware gronden vermeld dat eiser:

3a. Nederland niet op de voorgeschreven wijze is binnengekomen, dan wel een poging daartoe heeft gedaan;
3b. zich in strijd met de Vreemdelingenwetgeving gedurende enige tijd aan het toezicht op vreemdelingen heeft onttrokken;
3h. tot ongewenst vreemdeling is verklaard als bedoeld in artikel 67 van de Wet of tegen hem een inreisverbod is uitgevaardigd met toepassing van artikel 66a, zevende lid, van de Wet;

en als lichte gronden vermeld dat eiser:

4c. geen vaste woon- of verblijfplaats heeft;
4e. verdachte is van enig misdrijf dan wel daarvoor is veroordeeld.

4. Eiser voert aan dat verweerder had kunnen volstaan met een lichter middel. Eiser wil namelijk terug naar Polen en de documenten die hij daarvoor nodig heeft zijn bij een vriend van hem. Bovendien is hij onvoldoende bevraagd over de toepassing van een lichter middel. Verder voert eiser aan dat hij bij uitreiking van de maatregel niet schriftelijk op de hoogte is gesteld van de inhoud, de rechtsmiddelen en de rechtsbijstand. Tot slot heeft verweerder onvoldoende voortvarend gehandeld.

5. De rechtbank overweegt als volgt.

6. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat in dit geval geen andere afdoende, maar minder dwingende maatregelen dan de inbewaringstelling doeltreffend konden worden toegepast. Daarbij acht de rechtbank van belang dat eiser de zware en lichte gronden niet heeft betwist. Ook acht de rechtbank van belang dat eiser zich eerder aan toezicht heeft onttrokken. Eiser is namelijk meerdere keren uitgezet en teruggekomen, terwijl hij wist dat hij niet in Nederland mocht zijn. De toepassing van een lichter middel was dus niet aan de orde.

7. De rechtbank is van oordeel dat verweerder niet heeft voldaan aan zijn verplichting uit artikel 5.3, eerste lid, van het Vb. Daaruit volgt immers dat eiser bij uitreiking van de maatregel “schriftelijk, in een taal die hij verstaat of waarvan redelijkerwijs kan worden aangenomen dat hij deze verstaat, op de hoogte (wordt) gebracht van de redenen van bewaring en van de in het nationale recht vastgestelde procedures om het bevel van bewaring aan te vechten, alsook van de mogelijkheid om gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging aan te vragen”. Vast staat dat eiser bij de uitreiking van de maatregel van bewaring niet schriftelijk op de hoogte is gebracht van de redenen van bewaring in een taal die hij verstaat. De rechtbank is van oordeel dat dit echter niet leidt tot onrechtmatigheid van de bewaring, nu de ernst van het gebrek niet opweegt tegen de belangen die met de bewaring zijn gediend. De rechtbank weegt daarin mee dat uit de hiervoor besproken gronden van de maatregel van bewaring volgt dat er een significant risico bestond dat eiser zich aan het toezicht op vreemdelingen zou onttrekken en dat eiser door het gebrek feitelijk niet in zijn belangen is geschaad, omdat hij op de dag waarop de maatregel van bewaring is opgelegd beroep heeft ingesteld tegen deze maatregel.

8. Daarnaast stelt de rechtbank vast dat verweerder op 2 augustus 2023 een terug- en overnameverzoek heeft gericht aan de Poolse autoriteiten, een vlucht heeft aangevraagd en diezelfde dag om 16:25 een vertrekgesprek heeft gehad met eiser. Op 3 augustus 2023 is een vluchtakkoord ontvangen en op 9 augustus 2023 is eiser uitgezet naar Polen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder hiermee voldoende voortvarend gehandeld.

Conclusie

9. Nu ook anderszins niet is gebleken dat de vrijheidsontnemende maatregel onrechtmatig moet worden geacht, is het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond. Daarom wordt ook het verzoek om schadevergoeding afgewezen.

10. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond;
- wijst het verzoek om schadevergoeding af.

Deze uitspraak is gedaan door mr. M.M. Meijers, rechter, in aanwezigheid van mr. J.R. Froma, griffier.

De uitspraak is uitgesproken in het openbaar en bekendgemaakt op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van bekendmaking.