ECLI:NL:RBDHA:2022:15557

• Datum uitspraak: 28 oktober 2022
• Publicatiedatum: 24 februari 2023
• Zaaknummer: NL22.19936 en NL22.19938
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Vreemdelingenrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: J.J. Catsburg
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Asielaanvragen en interstatelijk vertrouwensbeginsel in het kader van de Dublinverordening

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag, zittingsplaats Utrecht, op 28 oktober 2022 uitspraak gedaan in de zaken NL22.19936 en NL22.19938. De eisers, vertegenwoordigd door mr. S.R. Nohar, hebben beroep ingesteld tegen besluiten van de Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, vertegenwoordigd door mr. E. van Hoof, waarin hun aanvragen voor een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd niet in behandeling zijn genomen. De reden hiervoor was dat Frankrijk op grond van de Dublinverordening verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvragen, en de Franse autoriteiten hebben ingestemd met deze verantwoordelijkheid.

Eisers hebben aangevoerd dat zij in Frankrijk te maken hebben gehad met onmenselijke omstandigheden, waaronder twee miskramen, en dat dit in strijd is met artikel 3 van het EVRM. De rechtbank overweegt echter dat verweerder in het algemeen mag uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel ten opzichte van Frankrijk. Eisers hebben niet aangetoond dat er in hun specifieke geval sprake is van structurele gebreken in het Franse asiel- en opvangsysteem of dat zij het risico lopen op een behandeling die in strijd is met het EVRM.

De rechtbank concludeert dat de omstandigheden van eisers niet zo bijzonder zijn dat verweerder een uitzondering had moeten maken op de Dublinverordening. De beroepen van eisers worden ongegrond verklaard, en er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. De uitspraak is openbaar gemaakt op 28 oktober 2022, en tegen deze uitspraak kan binnen één week hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Utrecht Bestuursrecht

zaaknummers: NL22.19936 en NL22.19938

uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaken tussen [eiser 1] en [eiser 2] , eisers

V-nummers: [V-nummer 1] en [V-nummer 2]

(gemachtigde: mr. S.R. Nohar), en

de Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid , verweerder (gemachtigde: mr. E. van Hoof).

Procesverloop

Bij besluiten van 4 oktober 2022 (de bestreden besluiten) heeft verweerder de aanvragen van eisers tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd niet in behandeling genomen op de grond dat Frankrijk verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan.

Eisers hebben tegen de bestreden besluiten beroep ingesteld.

De rechtbank heeft de beroepen, samen met de zaken NL22.19937 en NL22.19939,

op 25 oktober 2022 op zitting behandeld. Eisers en hun gemachtigde zijn, met bericht van verhindering, niet verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1. Verweerder heeft de asielaanvragen van eisers niet in behandeling genomen. De reden daarvoor is dat volgens verweerder op grond van de Dublinverordening Frankrijk verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvragen. De Franse autoriteiten hebben ingestemd met deze verantwoordelijkheid.

2. Eisers voeren aan dat ten aanzien van Frankrijk niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. Zij hebben in Frankrijk twee miskramen gehad door het ontbreken van opvang en medische voorzieningen. Deze behandeling is strijd met artikel 3 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). Vanwege deze onmenselijke behandeling kan niet van eisers verwacht worden dat zij naar Frankrijk teruggaan. Daarbij heeft verweerder onvoldoende gemotiveerd

waarom met deze traumatische omstandigheden niet sprake is van bijzondere, individuele omstandigheden in de zin van artikel 17 van de Dublinverordening.

3. De rechtbank overweegt dat verweerder ten opzichte van Frankrijk in zijn algemeenheid mag uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Het is aan eisers om aan te tonen dat dit in hun geval niet zo is. Eisers zijn hier niet in geslaagd.

4. Eisers hebben niet onderbouwd dat sprake is van structurele gebreken in het Franse asiel- en opvangsysteem of dat zij het risico lopen op een behandeling die in strijd is met artikel 3 van het EVRM in Frankrijk. Zij hebben niet met stukken onderbouwd dat ze geen toegang hebben gekregen tot de opvang of medische voorzieningen in Frankrijk. Het is verdrietig voor eisers dat ze te maken hebben gehad met twee miskramen in Frankrijk. Zij hebben echter niet onderbouwd dat dit het gevolg is van een gebrek aan opvang of het onthouden van medische zorg in Frankrijk. Verweerder stelt daarbij terecht dat hij er op basis van het interstatelijk vertrouwensbeginsel van mag uitgaan dat eisers in Frankrijk toegang hebben tot de opvang en medische zorg en dat de medische zorg van een vergelijkbaar niveau is als in Nederland. Eiseres heeft niet aangetoond dat ze in Nederland onder specialistische behandeling staat of dat Nederland het aangewezen land is om haar te behandelen. Ook stelt verweerder terecht dat het aan eisers is om te klagen bij de Franse autoriteiten of daartoe geëigende instanties indien zij van mening zijn dat de Franse autoriteiten zich niet houden aan de verschillende Europese richtlijnen op het gebied van asielrecht. Het is niet gebleken dat klagen voor hen onmogelijk of zinloos is.

5. Verweerder heeft in de omstandigheden van eisers dan ook geen aanleiding hoeven zien om toepassing te geven aan artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening door de asielaanvragen in behandeling te nemen. De omstandigheden die eisers hebben aangevoerd zijn niet zo bijzonder en individueel dat verweerder een uitzondering had moeten maken. De rechtbank volgt verweerder dan ook dat deze omstandigheden niet zodanig zijn dat overdracht van een onevenredige hardheid zou getuigen.

6. De beroepen zijn ongegrond.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart de beroepen ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. J.J. Catsburg, rechter, in aanwezigheid van mr. T.R. Oosterhoff - Vos, griffier.

De uitspraak is uitgesproken in het openbaar en bekendgemaakt op:

28 oktober 2022

Documentcode: [documentcode]

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van bekendmaking.