ECLI:NL:RBDHA:2021:8128

• Datum uitspraak: 12 juli 2021
• Publicatiedatum: 27 juli 2021
• Zaaknummer: AWB - 20 _ 6989
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Omgevingsrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: D.R. van der Meer; A.C. de Winter; M.K.G. Tjepkema
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Wnb-vergunning en relativiteitsvereiste in bestuursrechtelijke procedure

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag op 12 juli 2021 uitspraak gedaan in een bestuursrechtelijke procedure betreffende een Wnb-vergunning voor de bouw van 71 woningen aan de Fazantenlaan te Oostvoorne. Eisers, bewoners van de nabijgelegen woningen, hebben beroep ingesteld tegen de vergunning op grond van de Wet natuurbescherming (Wnb), met als argument dat de vergunning zou leiden tot aantasting van de natuurwaarden in de nabijgelegen Natura 2000-gebieden Voornes Duin en Voordelta. De rechtbank heeft zich in deze zaak moeten buigen over het relativiteitsvereiste, zoals vastgelegd in artikel 8:69a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Dit vereiste houdt in dat alleen diegenen die rechtstreeks in hun belangen worden getroffen door een besluit, hiertegen beroep kunnen instellen.

Tijdens de zitting op 12 juli 2021 zijn eisers bijgestaan door hun gemachtigde, terwijl de verweerder, het college van Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland, zich liet vertegenwoordigen door een gemachtigde en een deskundige. De rechtbank heeft vastgesteld dat de woning van eisers zich op ongeveer 400 meter afstand van het Natura 2000-gebied Voornes Duin en op 2,5 kilometer van Voordelta bevindt. Bovendien is er geen zicht op deze gebieden vanuit de woningen van eisers, die zich in een bebouwde omgeving bevinden. De rechtbank concludeert dat de betrokken normen van de Wnb niet strekken tot bescherming van de belangen van eisers, omdat de Natura 2000-gebieden niet tot hun directe woon- en leefomgeving behoren.

De rechtbank heeft ook de procedurele beroepsgronden van eisers beoordeeld, maar oordeelt dat deze niet los kunnen worden gezien van de materiële normen waarop zij zich beroepen. Aangezien de schending van materiële normen niet tot vernietiging van het besluit kan leiden, geldt dit ook voor de procedurele gronden. De rechtbank heeft uiteindelijk geoordeeld dat het relativiteitsvereiste eraan in de weg staat dat de Wnb-vergunning op basis van de door eisers aangevoerde gronden wordt vernietigd, en heeft het beroep ongegrond verklaard. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Uitspraak

Rechtbank DEN Haag

Bestuursrecht

zaaknummer: SGR 20/6989

proces-verbaal van de mondelinge uitspraak van de meervoudige kamer van 12 juli 2021 in de zaak tussen

[eiser] en [eiseres], te [woonplaats], eisers

(gemachtigde: mr. B. Vermeirssen),

en

het college van Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland, verweerder

(gemachtigden: mr. B. Krot).

Als derde-partijen hebben aan het geding deelgenomen:
[derde-partij] en Bouwers en Ontwikkelingsmaatschappij Beagle Vastgoed LVIII. B.V., te Rotterdam (gemachtigden: mr. R.J.G. Bäcker en mr. N. Thorborg).

Procesverloop

Bij besluit van 17 september 2020 (het bestreden besluit) heeft verweerder een vergunning verleend als bedoeld in artikel 2.7, tweede lid, van de Wet natuurbescherming (Wnb) voor het bouwen van 71 woningen gelegen aan de Fazantenlaan te Oostvoorne.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 12 juli 2021. Eisers zijn verschenen, bijgestaan door hun gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, vergezeld van deskundige MSc. S. Muijs. Derde-partij heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigden.

Na afloop van de zitting heeft de rechtbank het onderzoek gesloten en onmiddellijk uitspraak gedaan.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Overwegingen

1. De rechtbank geeft hiervoor de volgende motivering.

2. De rechtbank ziet zich in deze zaak voor de vraag gesteld of eisers kunnen opkomen voor de eventuele aantasting van de natuurwaarden door het (mogelijk) veroorzaken van stikstofdepositie op de Natura 2000-gebieden Voornes Duin en Voordelta. Deze vraag houdt verband met het zogenoemde relativiteitsvereiste van artikel 8:69a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). De bepalingen in de Wnb over de beoordeling van projecten en andere handelingen die gevolgen kunnen hebben voor een Natura 2000-gebied zijn immers in die wet opgenomen ter bescherming van het behoud van de natuurwaarden in deze gebieden.

3. Uit de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) van 13 juli 2011 (ECLI:NL:RVS:2011:BR1412) volgt dat de individuele belangen van burgers bij het behoud van een goede kwaliteit van hun leefomgeving, waarvan een Natura 2000-gebied deel uitmaakt, zo verweven kunnen zijn met het algemene belang dat de Wnb bedoelt te beschermen, dat niet kan worden geoordeeld dat de betrokkenen normen van de Wnb kennelijk niet strekken tot bescherming van hun belangen. Of een dergelijke verwevenheid kan worden aangenomen, wordt beoordeeld aan de hand van de situering van de woning van de betrokkenen, al dan niet tussen overige bebouwing, met de afstand tussen de woning van betrokkenen en het natuurgebied, met hetgeen aanwezig is in het gebied tussen de woning en het Natura 2000-gebied en met het al dan niet bestaande, gehele of gedeeltelijke directe zicht vanuit de woning op het gebied (zie de uitspraak van de Afdeling van 19 juni 2019, ECLI:NL:RVS:2019:1947).

4. Niet in geschil is dat de woning van eisers gelegen is op ongeveer 400 meter afstand van het Natura 2000-gebied Voornes Duin en op 2,5 kilometer afstand van het Natura 2000-gebied Voordelta. De woning van eisers bevindt zich in een bebouwde omgeving, in het midden van de dorpskern. Eisers hebben in het geheel geen zicht op de desbetreffende Natura 2000-gebieden. Zij hebben gesteld dat Oostvoorne
in het Natura 2000-gebied ligt, en niet
aan . Uit de kaart van het Natura 2000-gebied Voornes Duin blijkt dat echter niet. Er is geen sprake van een landelijk gelegen woning omringd door natuur.

5. Gelet hierop kan naar het oordeel van de rechtbank niet gezegd worden dat de Natura 2000-gebieden behoren tot de direct woon- en leefomgeving van eisers. De betrokken normen van de Wnb strekken derhalve kennelijk niet tot bescherming van de belangen van eisers.

6. Eisers hebben ook procedurele beroepsgronden aangevoerd. Om de schending van een procedurele norm of de schending van een formeel beginsel van behoorlijk bestuur in te kunnen roepen, is het beschermingsbereik van de onderliggende materiële norm – hier: de Wnb – bepalend. De schending van procedurele normen of formele beginselen van behoorlijk bestuur kan bij de toepassing van artikel 8:69a van de Awb niet los worden gezien van de materiële normen waarop eisers zich beroepen. Aan deze procedurele normen of formele rechtsbeginselen komt in zoverre geen zelfstandige betekenis toe.

7. Wanneer de schending van ingeroepen materiële normen niet tot vernietiging van een besluit kan leiden, zoals de rechtbank hiervoor heeft geoordeeld, geldt dat ook voor de door eisers gestelde schending van procedurele normen of formele beginselen van behoorlijk bestuur (zie de overzichtsuitspraak van 11 november 2020, ECLI:NL:RVS:2020:2706).

8. Eisers hebben nog een beroep gedaan op artikel 2, vijfde lid, van het Verdrag van Aarhus en gesteld dat hun beroepsgronden op grond van dit verdrag inhoudelijk behandeld kunnen worden. Zij achten de hiervoor vermelde overzichtsuitspraak van de Afdeling van 11 november 2020 waaruit blijkt dat het relativiteitsvereiste niet in strijd komt met de Unierechtelijke implementatie van het Verdrag van Aarhus, te beperkt. De rechtbank volgt eisers hierin niet. De Afdeling bespreekt het Verdrag van Aarhus in het algemene deel van de overzichtsuitspraak en oordeelt daarin dat de toepassing van het relativiteitsvereiste niet in strijd is met het Verdrag van Aarhus. De rechtbank ziet geen aanleiding om in dit geval van dat oordeel af te wijken.

9. De rechtbank concludeert dat het relativiteitsvereiste eraan in de weg staat dat de verleende Wnb-vergunning op grond van de door eisers naar voren gebrachte beroepsgronden wordt vernietigd.

10
. Het beroep is daarom ongegrond.

11. Voor een proceskostenveroordeling, als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb, bestaat geen aanleiding.

Deze uitspraak is gedaan door mr. D.R. van der Meer, voorzitter, en mr. A.C. de Winter en mr. M.K.G. Tjepkema, leden, in aanwezigheid van mr. E.L. Denters, griffier, op 12 juli 2021.

De griffier is niet in de gelegenheid

om dit proces-verbaal te tekenen

griffier voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending van het proces-verbaal daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht om het treffen van een voorlopige voorziening.