Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Bestuursrecht
zaaknummer: SGR 20/3124
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 27 mei 2021 in de zaak tussen
[eiser] , te [woonplaats] , eiser
(gemachtigde: mr. A.G.M. Haase),
en
de Raad van bestuur van Sociale Verzekeringsbank (Svb), verweerder
(gemachtigde: mr. K. Verbeek).
Procesverloop
In het besluit van 15 oktober 2019 (primair besluit) heeft verweerder eiser en zijn, thans, ex-vrouw geïnformeerd dat vanaf november 2019 het volledig AOW-pensioen van eiser en zijn ex-vrouw zal worden verrekend met de openstaande schuld van € 78.150,66.
In het besluit van 12 maart 2020 (bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiser tegen het primaire besluit ongegrond verklaard.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft via Skype plaatsgevonden op 7 mei 2021. Eiser heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Overwegingen
1.1.
Eiser ontving in de periode van 28 september 2005 tot en met 30 juni 2006 een bijstandsuitkering en in de periode van 1 juli 2006 tot en met 30 september 2015 een aanvullende inkomensvoorziening ouderen (AIO-aanvulling). Bij separate besluiten van 6 november 2015, na bezwaar gehandhaafd, heeft verweerder eisers AIO-aanvulling per 30 september 2015 beëindigd en de over de periode van 28 september 2005 tot en met 30 september 2015 ten onrechte verstrekte bijstandsuitkering en AIO-aanvulling tot een bedrag van € 78.150,66 van eiser teruggevorderd. Daaraan ligt – kort gezegd – ten grondslag dat eiser de inlichtingenverplichting heeft geschonden door verweerder niet te informeren over de onroerende zaken in Marokko waarover hij beschikt.
1.2.
Om met eiser een afbetalingsregeling te treffen, heeft verweerder een ‘onderzoek inkomenssituatie’ verricht. Daarbij heeft verweerder eiser om informatie en bewijsstukken gevraagd met betrekking tot zijn inkomsten en uitgaven. Verweerder heeft in het onderzoek onder meer aan eiser medegedeeld dat hij zijn vermogen in Marokko te gelde dient te maken om zijn schuld te betalen en dat eiser informatie dient te verstrekken over hoe hij dit gaat doen. Omdat eiser volgens verweerder onvoldoende inlichtingen heeft verstrekt, heeft verweerder het primaire besluit genomen.
2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder het primaire besluit gehandhaafd. Verweerder overweegt daartoe dat met de in rechte vaststaande besluiten van 6 november 2015 onweerlegbaar is aangetoond dat eiser over onroerende zaken en huurinkomsten in het buitenland beschikt. Door uitsluitend te ontkennen dat daarvan sprake is, heeft eiser volgens verweerder geen openheid van zaken gegeven. Daarom is sprake van schending van de inlichtingenverplichting zoals bedoeld in artikel 60, zesde lid, van de Participatiewet (Pw). Er is daarom geen reden om de beslagvrije voet toe te passen.
3. Eiser voert aan dat zijn inkomen thans, zoals ter zitting toegelicht, rond de € 400,- bedraagt. Dat is volstrekt onvoldoende om van te leven. Verweerder gaat voorbij aan de beslagvrije voet. Eiser betwist de schending de van de inlichtingenverplichting. Eiser heeft altijd ontkend dat hij over onroerende zaken beschikt en dat hij hieruit huurinkomsten zou ontvangen. Dit heeft hij ook nu onderbouwd met schriftelijke verklaringen. Verweerder had hierin aanleiding moeten zien om heronderzoek te doen naar hetgeen destijds ten nadele van eiser is vastgesteld. Verweerder heeft bovendien in een eerder stadium bepaald dat eiser geen draagkracht zou hebben, ook al was de terugvordering toen ook al bekend.
4. De rechtbank oordeelt als volgt.
4.1.
Ingevolge artikel 60, eerste lid, van de Pw, gelezen in samenhang met artikel 47a van de Pw, is de persoon van wie kosten van bijstand worden teruggevorderd verplicht desgevraagd aan de Svb die inlichtingen te verstrekken die voor terugvordering van belang zijn. Ingevolge het zesde lid, aanhef en onder b, van artikel 60 geldt de beslagvrije voet, bedoeld in de artikelen 475c tot en met 475e van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering, in afwijking van artikel 4:116 van de Algemene wet bestuursrecht, niet zolang de belanghebbende de verplichtingen, als bedoeld in het eerste lid, niet of niet behoorlijk nakomt.
4.2.
Eiser heeft zijn stelling dat hij niet beschikt over onroerende zaken in Marokko al tevergeefs naar voren gebracht in het bezwaar tegen de besluiten van 6 november 2015. Het destijds daartegen ingestelde beroep heeft eiser ingetrokken, zodat deze besluiten in rechte vast staan. De rechtbank ziet geen aanleiding om over die stelling thans anders te oordelen. Het in deze procedure door eiser overgelegde bewijs is daarvoor ontoereikend. Dit werpt geen nieuw licht op het resultaat van het onderzoek dat verweerder destijds heeft laten uitvoeren. Aldus moet eiser geacht worden te beschikken of redelijkerwijs te kunnen beschikken over de onroerende zaken in Marokko dan wel, indien deze onroerende zaken zijn verkocht, over de verkoopopbrengst daarvan. Concreet en verifieerbaar bewijs van de verkoop, in de vorm van bijvoorbeeld verkoop- en/of leveringsaktes, heeft eiser niet verstrekt, zodat niet kan worden vastgesteld dat de onroerende zaken in Marokko zijn verkocht en geleverd en tegen welke prijs. Verweerder heeft zich dan ook terecht op het standpunt gesteld dat eiser de in artikel 60, eerste lid, van de Pw bedoeld inlichtingenplicht heeft geschonden, door geen openheid van zaken te geven over de onroerende zaken te Marokko.
4.3.
Nu eiser geen inzicht heeft gegeven in zijn (mogelijke) inkomsten uit zijn vermogen in Marokko, waardoor de beslagvrije voet en daarmee de aflossingscapaciteit van eiser niet is vast te stellen, heeft verweerder, gelet op het onder 4.1 genoemde artikellid, het maandelijkse aflossingsbedrag mogen vaststellen zonder daarbij rekening te houden met de beslagvrije voet.
4.4.
Eiser heeft ter zitting nog aangevoerd dat verweerder bijstand terugvordert die destijds door het college van burgemeester en wethouders van Den Haag (het college) is verstrekt en hij betwijfelt of verweerder daartoe bevoegd is. Dit betoog slaagt niet. Verweerder is op grond van artikel 47a, gelezen in samenhang met artikel 47b en artikel 78i, eerste lid, van de Pw bevoegd om de door het college verstrekte bijstandsuitkering van eiser terug- en in- te vorderen.
4.5.
Tot slot heeft verweerder ter zitting verklaard bereid te zijn tot overleg over aanpassing van de verrekening van het AOW-pensioen naar de toekomst toe. Partijen zullen daarvoor met elkaar contact opnemen.
5. Het beroep is ongegrond.
6. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. C.J. Waterbolk, rechter, in aanwezigheid van mr. D.W.A. van Weert, griffier. De uitspraak is uitgesproken in het openbaar op 27 mei 2021.
griffier
rechter
Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:
Bent u het niet eens met deze uitspraak?
Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar de Centrale Raad van Beroep waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een beroepschrift. U moet dit beroepschrift indienen binnen 6 weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven.