Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Utrecht
Bestuursrecht
zaaknummer: AWB 20/4576
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 1 maart 2021 in de zaak tussen
[eiser], geboren op [1975], van Marokkaanse nationaliteit,eiser
V-nummer: [V-nummer]
(gemachtigde: mr. M.J.W. Melchers),
en
de Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder
(gemachtigde: mr. C.H.H.P.M. Kelderman).
Procesverloop
Bij besluit van 27 januari 2020 (het primaire besluit) heeft verweerder de aan eiser verleende verblijfsvergunning ingetrokken met ingang van 4 december 2018. Verweerder heeft eiser in het bezit gesteld van een document als bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw).
Bij besluit van 13 mei 2020 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 26 januari 2021. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Overwegingen
1. De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan. Eiser had met ingang van 15 maart 2016 een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd onder de beperking “verblijf bij partner, [partner]”. Deze verblijfsvergunning was geldig tot 15 maart 2021. Eiser en [partner] hebben samen twee dochters, [dochter 1] (geboren op
[2016]) en [dochter 2] (geboren op [2017]). Op 10 december 2018 heeft eiser gemeld dat hij niet langer op hetzelfde adres woont als [partner] en zijn kinderen. Verweerder heeft op 9 januari 2019 aangeven voornemens te zijn om de verblijfsvergunning van eiser in te trekken. Eiser heeft op 23 januari 2019 een zienswijze uitgebracht. Vervolgens heeft verweerder het bestreden besluit genomen.
2. Verweerder heeft de aan eiser verleende vergunning ingetrokken, omdat hij niet meer voldeed aan de beperking waaronder deze is verleend. Verweerder heeft zich verder op het standpunt gesteld dat de intrekking van de verblijfsvergunning regulier geen schending van artikel 8 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) oplevert. Verweerder heeft eiser in het bezit gesteld van een document als bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de Vw, op basis van het zogenoemde “Chavez-Vilchez”-criterium.
3. Eiser heeft gesteld dat verweerder ten onrechte aan hem geen verblijfsvergunning regulier onder de beperking “niet-tijdelijke humanitaire gronden (artikel 8 van het EVRM)” heeft verstrekt. Hij heeft daartoe aangevoerd dat hij gezinsleven heeft met zijn dochters. Eiser heeft in dit kader verwezen naar het arrest Berrehab. [1] Hij heeft gemeend dat bij hem sprake is van een vergelijkbare situatie als in dit arrest. Ook heeft hij aangevoerd dat het beleid dat verweerder voert met betrekking tot artikel 8 van het EVRM slechts in een werkinstructie is opgenomen en dat deze werkinstructie in strijd is met het arrest Berrehab.
4. De rechtbank stelt vast dat tussen partijen niet in geschil is dat verweerder de verblijfsvergunning van eiser mocht intrekken, omdat eiser niet langer aan het verblijfsdoel voldeed. Tussen partijen is evenmin in geschil dat sprake is van familieleven tussen eiser en zijn kinderen en dat de intrekking van eiseres verblijfsvergunning een inmenging op zijn recht op gezinsleven met zijn kinderen vormt. In geschil is enkel de vraag of deze inmenging gerechtvaardigd is.
5. Bij de beoordeling van de vraag of de inmenging in het familieleven van eiser gerechtvaardigd is, dient verweerder een belangenafweging te maken. Verweerder dient een “fair balance” te vinden tussen de belangen van de staat (migratiecontrole, economisch welzijn) en de belangen van eiser (het voeren van familieleven in Nederland).
6. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich op het standpunt mogen stellen dat de belangenafweging in het nadeel van eiser uitvalt.
6.1
Verweerder heeft in het voordeel van eiser meegewogen dat eiser geen beroep doet op de openbare kas. Dat eiser geen strafrechtelijke antecedenten heeft op basis waarvan verweerder tot intrekking van zijn verblijfsvergunning kon overgaan, heeft verweerder bij zijn afweging niet in het voordeel van eiser hoeven betrekken. Immers, van eiser mag worden verwacht dat hij zich in Nederland niet aan het plegen van dergelijke strafbare feiten schuldig maakt. Verweerder heeft verder mogen meewegen dat eiser relatief kort op basis van een verblijfsvergunning in Nederland heeft verbleven, te weten ongeveer zes jaar. Eiser is nu 45 jaar oud, zodat hij slechts een kort deel van zijn leven in Nederland heeft verbleven. Van eiser kan worden verwacht dat hij terug kan keren naar Marokko en dat hij zich daar zelfstandig kan handhaven.
6.2
Verweerder heeft verder in het nadeel van eiser meegewogen dat er geen sprake is van een objectieve belemmering om het familieleven in Marokko uit te oefenen. Zo zijn de kinderen van eiser nog erg jong. Zij hebben dus nog niet zoveel banden met Nederland en kunnen zich nog goed aanpassen aan een nieuwe situatie in Marokko. Eiser en [partner] zijn van Marokkaanse afkomst. Aangenomen mag worden dat zij bekend zijn met de cultuur en gewoontes van Marokko en dat zij dit aan de kinderen kunnen doorgeven. Eiser heeft niet aangetoond dat zijn kinderen en [partner] zich niet in Marokko zouden kunnen vestigen. Eiser heeft in dit verband niet aannemelijk gemaakt dat er sprake is van uitzonderlijke omstandigheden als bedoeld in de arresten Jeunesse en El Ghatet. [2]
7. Met betrekking tot de stelling van eiser dat zijn situatie vergelijkbaar is met de feiten en omstandigheden zoals die zich in het arrest Berrehab voordeden, overweegt de rechtbank als volgt. In de zaak Berrehab was slechts de vraag aan de orde of het familieleven in Nederland mocht worden uitgeoefend. De vraag of dat familieleven ook elders, te weten in Marokko, kon worden uitgeoefend, speelde in die zaak geen rol. Immers, de dochter en ex-partner van Berrehab beschikten niet over de Marokkaanse nationaliteit. Daarom heeft verweerder in de zaak Berrehab geen afweging gemaakt met betrekking tot de vraag of er sprake was van een objectieve belemmering om het familieleven in Marokko uit te oefenen. Dit is een wezenlijk verschil met de zaak van eiser. Om die reden kan het beroep van eiser op het gelijkheidsbeginsel niet slagen. Overigens is de rechtbank van oordeel dat eiser onvoldoende heeft onderbouwd dat en waarom Werkinstructie 2019/15 in strijd is met de inhoud en strekking van het arrest Berrehab.
8. Ook wat verder is aangevoerd, leidt niet tot het oordeel dat het bestreden besluit onrechtmatig is. Het beroep is ongegrond.
9. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. R.J.A. Schaaf, rechter, in aanwezigheid van L.S. Lodder, griffier. De beslissing is uitgesproken op 1 maart 2021 en zal openbaar worden gemaakt door publicatie op www.rechtspraak.nl.
griffier rechter
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan binnen vier weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.