Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Utrecht Bestuursrecht zaaknummer: NL21.3847
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[eiser] eiser
V-nummer: [V-nummer]
(gemachtigde: mr. E. Schoneveld), en
de Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder (gemachtigde: mr. M.M. van Duren).
Procesverloop
Bij besluit van 14 maart 2021 (het bestreden besluit) heeft verweerder aan eiser de maatregel van bewaring op grond van artikel 59b, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw) opgelegd.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Dit beroep moet tevens worden aangemerkt als een verzoek om toekenning van schadevergoeding.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 29 maart 2021. Eiser is verschenen via een Skype-beeldverbinding, bijgestaan door zijn gemachtigde. Als tolk is verschenen A.F. Zuidwijk. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Overwegingen
1. Eiser stelt dat hij de Gambiaanse nationaliteit heeft en dat hij is geboren op [geboortedatum] 1989.
2. Eiser voert allereerst aan dat het mogelijk is dat de ophouding eerder is begonnen dan in het proces-verbaal van ophouding en onderzoek is vermeld. Eiser was namelijk al aanwezig op de plek waar hij ook is opgehouden. Dit is van belang, omdat de ophouding volgens het proces-verbaal 5 uur en 55 minuten heeft geduurd. Indien de ophouding eerder is begonnen, is daarmee de wettelijke termijn van 6 uur overschreden.
3. De rechtbank is van oordeel dat verweerder terecht heeft gesteld dat hij mag uitgaan van de inhoud van het proces-verbaal van ophouding en onderzoek dat op ambtseed is opgemaakt. Eiser heeft niet verder onderbouwd waarom verweerder niet mag uitgaan van de inhoud van dit proces-verbaal. De beroepsgrond slaagt niet.
4. In de maatregel van bewaring heeft verweerder overwogen dat de bewaring noodzakelijk is met het oog op het verkrijgen van gegevens die noodzakelijk zijn voor beoordeling van een asielaanvraag. Verweerder heeft als zware gronden1 vermeld dat eiser: 3a. Nederland niet op de voorgeschreven wijze is binnengekomen, dan wel een poging daartoe heeft gedaan;
3b. zich in strijd met de Vreemdelingenwetgeving gedurende enige tijd aan het toezicht op vreemdelingen heeft onttrokken;
3c. eerder een visum, besluit, kennisgeving of aanzegging heeft ontvangen waaruit de plicht Nederland te verlaten blijkt en hij daaraan niet uit eigen beweging binnen de daarin besloten of gestelde termijn gevolg heeft gegeven;
3i. te kennen heeft gegeven dat hij geen gevolg zal geven aan zijn verplichting tot terugkeer; en als lichte gronden2 vermeld dat eiser:
4a. zich niet aan een of meer andere voor hem geldende verplichtingen van hoofdstuk 4 van het Vb heeft gehouden;
4c. geen vaste woon- of verblijfplaats heeft;
4d. niet beschikt over voldoende middelen van bestaan.
5. Eiser voert verder aan dat uit de maatregel van bewaring het tijdstip van ondertekening niet blijkt. Hierdoor kan niet worden opgemaakt of de maatregel is ondertekend voordat verweerder deze aan eiser heeft uitgereikt. Eiser stelt zich daarom op het standpunt dat er geen maatregel is uitgereikt die voorafgaand aan de uitreiking is ondertekend. Dit maakt de maatregel van bewaring onrechtmatig.
6. De rechtbank overweegt dat een rechtsgeldige maatregel van bewaring ingevolge artikel 5.3 van het Vb pas tot stand komt als deze is gedagtekend, ondertekend en met redenen is omkleed. Verder volgt uit dit artikel dat een maatregel van bewaring pas in werking treedt als deze is uitgereikt.
7. In het onderhavige geval is aan eiser op 14 maart 2021 omstreeks 13:55 een document uitgereikt waarop is vermeld dat hij in bewaring is gesteld. Dit document bevat een dagtekening en de redenen voor de inbewaringstelling. Uit het document blijkt verder dat het elektronisch is ondertekend op 14 maart 2021. Bij deze elektronische ondertekening staat echter niet vermeld op welk tijdstip dit heeft plaatsgevonden. Ter zitting heeft verweerder desgevraagd medegedeeld dat het mogelijk is dat niet op de elektronische handtekening kon worden “doorgeklikt” en geen inzage kon worden gekregen in het tijdstip van ondertekening. Ook heeft verweerder medegedeeld dat hij de ondertekening heeft gevalideerd door middel van een validatietool en dat hiervan een validatierapport is opgesteld. Uit het validatierapport - dat verweerder na de zitting heeft overgelegd - blijkt echter alleen dat het document ‘authentiek’ en ‘integer’ is. De rechtbank stelt vast dat uit het validatierapport niet blijkt op welk tijdstip het document is ondertekend. De rechtbank kan dus niet vaststellen of de maatregel van bewaring is ondertekend voordat deze aan eiser is uitgereikt. Dit betekent dat de rechtbank ook niet kan vaststellen of er een rechtsgeldige maatregel van bewaring tot stand is gekomen.
1. Artikel 5.1b, derde lid, van het Vreemdelingenbesluit (Vb).
2 Artikel 5.1b, vierde lid, van het Vb.
8. Nu niet is gebleken dat er een rechtsgeldige maatregel van bewaring tot stand is gekomen, maakt dit de inbewaringstelling onrechtmatig. Het hiervoor onder 7 vermelde gebrek maakt de inbewaringstelling eerst onrechtmatig, als de met de bewaring gediende belangen niet in redelijke verhouding staan tot de ernst van het gebrek en de daardoor geschonden belangen. Niet is gebleken van zwaarwegende belangen aan de zijde van verweerder. De beroepsgrond slaagt en het beroep is al hierom gegrond, zodat de overige beroepsgronden geen bespreking meer behoeven.
9. De maatregel van bewaring is vanaf het moment van opleggen daarvan onrechtmatig. De rechtbank beveelt de opheffing van de maatregel van bewaring met ingang van 30 maart 2021.
10. Op grond van artikel 106 van de Vw kan de rechtbank indien zij de opheffing van de maatregel van bewaring beveelt aan eiser een schadevergoeding ten laste van de Staat toekennen. De rechtbank acht gronden aanwezig om een schadevergoeding toe te kennen voor 17 dagen onrechtmatige (tenuitvoerlegging van de) vrijheidsontnemende maatregel van 2 x € 130,- (verblijf politiecel) en 15 x € 100,- (verblijf detentiecentrum) = € 1.760,-. De rechtbank ziet geen aanleiding voor het toekennen van een hogere schadevergoeding.
11. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.068,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van
€ 534,- en een wegingsfactor 1). Omdat aan eiser een toevoeging is verleend, moet verweerder de proceskostenvergoeding betalen aan de rechtsbijstandverlener.
Beslissing
De rechtbank:
- verklaart het beroep gegrond;
- beveelt de opheffing van de maatregel van bewaring met ingang van 30 maart 2021;
- veroordeelt de Staat der Nederlanden tot het betalen van een schadevergoeding aan eiser tot een bedrag van € 1.760,-, te betalen door de griffier en beveelt de tenuitvoerlegging van deze schadevergoeding;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 1.068,-.
Deze uitspraak is gedaan door mr. S.G.M. van Veen, rechter, in aanwezigheid van mr. T.R. Oosterhoff-Vos, griffier.
De uitspraak is uitgesproken in het openbaar en bekendgemaakt op:
30 maart 2021
Documentcode: [documentcode]
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van bekendmaking.