Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
zaaknummer: AWB 21/899
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[naam], eiseres
V-nummer: [nummer]
(gemachtigde: mr. P.C.M. van Schijndel),
en
de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, verweerder
(gemachtigde: mr. J. Visschers).
Procesverloop
Bij besluit van 1 februari 2021 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres tegen de weigering om haar een mvv [1] in het kader van nareis te verlenen ongegrond verklaard.
Eiseres heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
De rechtbank heeft het beroep op 17 november 2021 op zitting behandeld. Eiseres en verweerder hebben zich laten vertegenwoordigen door hun gemachtigde.
Overwegingen
1. Eiseres stelt te zijn geboren op [geboortedatum] en de Syrische nationaliteit te bezitten. Zij beoogt verblijf bij haar moeder, [naam2] (referente). Referente heeft sinds 6 maart 2020 een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. Op 29 mei 2020 heeft referente ten behoeve van eiseres de onderhavige mvv-aanvraag ingediend, waarmee de termijn van drie maanden veilig is gesteld. Verweerder heeft de aanvraag daarom getoetst aan de voorwaarden voor nareis, zoals neergelegd in de paragrafen C2/4 en B1/3.3.5.1 van de Vc. [2]
2. Verweerder heeft de aanvraag in het besluit van 2 november 2020 (het primaire besluit) afgewezen en die afwijzing in het bestreden besluit gehandhaafd. Verweerder heeft daartoe overwogen dat de vereiste toestemmingsverklaring van de achterblijvende ouder ontbreekt en dat niet is uitgelegd waarom de toestemmingsverklaring niet overgelegd kan worden. Eiseres voldoet daarom niet aan de voorwaarden van nareis.
3. Op wat eiseres daartegen aanvoert, wordt hierna ingegaan.
De rechtbank oordeelt als volgt.
4. Eiseres stelt dat het bestreden besluit in strijd is met de Awb [3] , de Vw [4] , het Vb [5] , het VV [6] , de geldende jurisprudentie en één of meerdere algemene beginselen van behoorlijk bestuur. De enkele niet nader onderbouwde stelling dat het besluit in strijd is met het voorgenoemde kan niet worden aangemerkt als een voldoende op het concrete geval betrekking hebbende beroepsgrond. Eiseres heeft niet onderbouwd met welke (wets)artikelen, beleidsregels of jurisprudentie het besluit strijdig is, of waarom het besluit daarmee strijd oplevert.
5. Eiseres voert aan dat de weigering om haar een mvv te verlenen een schending oplevert van artikel 8 van het EVRM. [7] Ter onderbouwing verwijst eiseres naar overwegingen uit de rechtspraak [8] van het EHRM [9] , pagina 740 van het Handboek EVRM [10] en hoofdstuk VI van het UNHCR Handbook. [11] Het beroep op artikel 8 van het EVRM slaagt niet. Het is vaste jurisprudentie van de Afdeling [12] , onder meer de uitspraak van 19 oktober 2010 [13] , dat de Vw buiten artikel 29, eerste lid, aanhef en onder e en f, geen grond biedt voor verlening van een verblijfsvergunning asiel ter bescherming van “family life” als bedoeld in artikel 8 van het EVRM. Als eiseres meent rechten te kunnen ontlenen aan laatstgenoemd artikel kan zij een daartoe strekkende reguliere aanvraag indienen.
6. In paragraaf C2/6.1 van de Vc is neergelegd dat de aanvraag om een afgeleide asielvergunning wordt afgewezen indien de achterblijvende ouder geen toestemming heeft verleend voor het vertrek van het kind naar Nederland. Bij de aanvraag dient een verklaring te worden overgelegd waaruit de toestemming van de achterblijvende ouder blijkt, alsmede een kopie van het identiteitsbewijs van de achterblijvende ouder, ter verificatie van de handtekening. Indien de achterblijvende ouder wiens toestemming is vereist de toestemming niet kan geven omdat deze ouder onvindbaar of overleden is, moet aannemelijk worden gemaakt dat deze verklaring niet kan worden overgelegd. Indien de achterblijvende ouder wiens toestemming is vereist de toestemming niet wil geven, wordt de aanvraag om nareis van dit kind bij de referent in Nederland afgewezen. Niet is gebleken dat de vader van eiseres niet in staat is om de toestemming te geven.
7. Eiseres stelt dat verweerder ten onrechte vasthoudt aan het overleggen van de toestemmingsverklaring. Uit artikel 3, eerste lid, van het IVRK [14] vloeit voort dat in dit geval de belangen van het kind, eiseres, zo zwaarwegend zijn, dat het belang van de Nederlandse staat daarvoor moet wijken. Het EHRM heeft de verplichting van de verdragsluitende staten om in het bijzonder rekening te houden met de belangen van minderjarigen meerdere malen benadrukt in verschillende uitspraken. [15] Eiseres verwijst daarbij ook naar het arrest El Ghatet. [16] Eiseres zou mishandeld worden door haar vader. Het is daarom in het belang van eiseres om herenigd te worden met haar moeder in Nederland. De rechtbank volgt eiseres hierin niet. De toestemmingsverklaring wordt gevraagd om te voorkomen dat door de Nederlandse overheid wordt meegewerkt aan onrechtmatige onttrekking aan macht en gezag van degene aan wie het rechtmatig gezag over een buitenland kind toekomt dan wel wie dat uitoefent. De gestelde mishandeling door haar vader is op geen enkele wijze onderbouwd.
Eiseres heeft daarom onvoldoende onderbouwd waarom het belang van het kind in dit geval zwaarder weegt dan het evidente belang van de Nederlandse overheid om kinderontvoering te voorkomen.
8. Verweerder heeft daarom aan eiseres kunnen tegenwerpen dat er geen toestemmingsverklaring van de achterblijvende biologische ouder is overgelegd en dat niet aannemelijk is dat deze ouder geen toestemmingsverklaring kan overleggen.
9. Ten slotte stelt eiseres dat zij gehoord had moeten worden in bezwaar. Deze stelling treft geen doel. In artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb is bepaald dat van het horen kan worden afgezien indien het bezwaar kennelijk ongegrond is. Op voorhand was voldoende duidelijk dat eiseres niet voldeed aan de voorwaarden voor nareis door het ontbreken van een toestemmingsverklaring. Er was ook niet aannemelijk gemaakt dat haar vader niet in staat was om de toestemmingsverklaring te tekenen. Een gehoor zou daarom niet tot een ander besluit hebben geleid. Verweerder heeft dan ook terecht bepaald dat het bezwaar kennelijk ongegrond is.
10. Het beroep is ongegrond.
11. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. K.M. de Jager, rechter, in aanwezigheid van mr. J. de Winter, griffier, op 16 december 2021 en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op www.rechtspraak.nl.
griffier
rechter
Afschrift verzonden aan partijen op:
Bent u het niet eens met deze uitspraak?
Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een beroepschrift. U moet dit beroepschrift indienen binnen 4 weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven.