ECLI:NL:RBDHA:2018:5292

• Datum uitspraak: 19 april 2018
• Publicatiedatum: 3 mei 2018
• Zaaknummer: NL18.6228
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Vreemdelingenrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: P.M. van Dijk-de Keuning
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Asielaanvraag van Eritrese vreemdeling en de toepassing van de Dublinverordening

In deze zaak heeft de rechtbank Den Haag op 19 april 2018 uitspraak gedaan in een asielprocedure van een Eritrese vreemdeling die een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd had aangevraagd. De vreemdeling, eiser, had op 8 november 2017 in Nederland asiel aangevraagd, maar de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder, heeft de aanvraag niet in behandeling genomen. Dit gebeurde op basis van de Dublinverordening, omdat Duitsland als verantwoordelijk land werd aangemerkt. Eiser had eerder in Duitsland asiel aangevraagd en verweerder baseerde zijn beslissing op een claimakkoord dat op 5 december 2017 was gesloten.

Eiser heeft tijdens de zitting op 12 april 2018 zijn beroep tegen het besluit van verweerder toegelicht, maar is niet verschenen. Hij voerde aan dat hij minderjarig is en dat verweerder ten onrechte heeft aangenomen dat hij meerderjarig is. Eiser kon zijn leeftijd niet aantonen met een identificerend document, omdat dergelijke documenten in Eritrea pas vanaf de leeftijd van 18 jaar worden verstrekt. Hij stelde ook dat hij in een slechte psychische toestand verkeert en dat overdracht aan Duitsland zou leiden tot een schending van zijn mensenrechten.

De rechtbank oordeelde dat eiser niet voldoende bewijs had geleverd om aan te tonen dat hij minderjarig is. De rechtbank volgde de rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, die stelt dat informatie uit een andere lidstaat volstaat om een vreemdeling in Nederland meerderjarig te verklaren, mits er geen authentieke documenten zijn overgelegd. Eiser had geen identificerend document overgelegd en zijn schoolrapport werd niet als zodanig erkend. De rechtbank concludeerde dat het beroep ongegrond was en dat er geen aanleiding was voor een proceskostenveroordeling. De uitspraak werd openbaar uitgesproken en partijen werden geïnformeerd over de mogelijkheid tot hoger beroep.

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Middelburg

Bestuursrecht

Zaaknummer: NL18.6228

uitspraak van de enkelvoudige kamer voor vreemdelingenzaken van 19 april 2018 in de zaak tussen

[eiser], eiser,

gemachtigde: mr. S. Igdeli,

en

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder,

gemachtigde: mr. P.M.W. Jans.

Procesverloop

Eiser heeft beroep ingesteld tegen het besluit van verweerder van 27 maart 2018 (bestreden besluit).

Het beroep is ter zitting behandeld op 12 april 2018, gelijktijdig met het door eiser ingediende verzoek om een voorlopige voorziening teneinde uitzetting te voorkomen alvorens op het beroep is beslist (NL18.6229). Eiser is, met voorafgaande afmelding, niet verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. Ter zitting is het onderzoek gesloten.

Overwegingen

1. Eiser is van Eritrese nationaliteit en heeft 8 november 2017 in Nederland gevraagd om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. Eiser gaf daarbij op minderjarig te zijn.

2. Verweerder heeft de aanvraag niet in behandeling genomen op grond van artikel 30, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw), omdat Duitsland daarvoor verantwoordelijk wordt geacht. Met Duitsland is op 5 december 2017 een claimakkoord tot stand gekomen op grond van artikel 18, eerste lid, aanhef en onder d, van de Verordening (EU) nr. 604/2013 (hierna: de Dublinverordening), nadat uit Eurodac is gebleken dat eiser op 3 april 2017 in Duitsland heeft gevraagd om verlening van een asielvergunning. Na onderzoek op grond van artikel 34 van de Dublinverordening houdt verweerder als geboortedatum van eiser [geboortedatum] aan.

3. Eiser heeft daartegen - samengevat weergegeven - het volgende aangevoerd.

- Verweerder heeft ten onrechte aangenomen dat hij meerderjarig is. Eiser stelt dat hij zijn leeftijd niet middels een identificerend document kan aantonen, nu een dergelijk document in Eritrea pas vanaf de leeftijd van 18 jaar wordt verkregen. Eisers schoolpas is in 2014 in Ethiopië ingenomen, maar de daarop vermelde geboortedatum is ook opgenomen in het overgelegde schoolrapport. Verweerder heeft ten onrechte afgezien van het verrichten van leeftijdsonderzoek, nu hij een begin van bewijs van zijn minderjarigheid heeft geleverd.

- Eiser stelt in een zeer slechte psychische situatie te verkeren. Hierdoor is bij aankomst in Duitsland ook het een en ander mis gegaan bij het opnemen van zijn gegevens.

- Volgens eiser leidt overdracht aan Duitsland ertoe dat hij wordt teruggestuurd naar Eritrea, wat een behandeling zal opleveren die in strijd is met artikel 3 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

- Eiser is aangemeld bij de Afdeling Vreemdelingenpolitie, Identificatie en Mensenhandel (AVIM), omdat er aanwijzingen zijn die erop duiden dat hij in de periode dat hij in Libië verbleef slachtoffer is geworden van orgaanhandel. Verweerder heeft het resultaat van het onderzoek hierover ten onrechte niet afgewacht.

De rechtbank overweegt als volgt.

4. Uit vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling), zie onder meer de uitspraken van 17 januari 2017, ECLI:NL:RVS:2017:134, en 20 maart 2017, ECLI:NL:RVS:2017:780, volgt dat informatie uit één andere lidstaat waaruit blijkt dat de vreemdeling meerderjarig is, volstaat om de vreemdeling ook in Nederland meerderjarig te verklaren, mits in Nederland geen authentieke, identificerende documenten zijn overgelegd. Verder volgt uit de uitspraken van de Afdeling van 9 augustus 2017, ECLI:NL:RVS:2017:2159, en 15 augustus 2017, ECLI:NL:RVS:2017:2219, dat verweerder er, gelet op het interstatelijk vertrouwensbeginsel, in beginsel van mag uitgaan dat de registratie van de geboortedatum zorgvuldig heeft plaatsgevonden, zodat het aan de vreemdeling is om aannemelijk te maken dat de geregistreerde geboortedatum onjuist is. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser hier niet in geslaagd. Een identificerend document is niet overgelegd. Een schoolrapport is geen identificerend document nu dat geen foto van eiser bevat. Verweerder heeft gezien het voorgaande terecht geen toepassing gegeven aan artikel 8 van de Dublinverordening.

5. Verweerder heeft in eisers gestelde psychische problemen geen aanleiding hoeven zien om eisers aanvraag aan zich te trekken. Eiser heeft geen recent gedateerde medische documenten overgelegd om de gestelde problemen te onderbouwen. Verder mag Duitsland op grond van het interstatelijk vertrouwensbeginsel worden geacht dezelfde medische behandelingsmogelijkheden te bieden als Nederland.

6. Eisers vrees voor indirect refoulement is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende onderbouwd. Duitsland heeft zich met het claimakkoord verplicht om eisers asielverzoek te behandelen. Indien sprake is van eventuele problemen dient daarover te worden geklaagd bij de desbetreffende autoriteiten (zie ook het arrest K.R.S. tegen het Verenigd Koninkrijk van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) van 2 december 2008, ECLI:NL:XX:2008:BG9802, JV 2009/41). Niet is gebleken dat voor eiser die mogelijkheid niet bestaat.

7. Verweerder heeft zich in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat er geen feiten en omstandigheden zijn op grond waarvan hij de asielaanvraag op grond van artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening aan zich had moeten trekken. Wat eiser heeft aangevoerd over orgaanhandel maakt dit niet anders, nu niet gebleken is dat eiser aangifte heeft gedaan of op andere wijze medewerking heeft verleend aan een strafrechtelijke opsporings- of vervolgingsonderzoek. Indien dit het geval zou zijn, zou verweerder hierover door de politie of Koninklijke Marechaussee in kennis zijn gesteld middels het model 'Kennisgeving van aangifte of het verlenen van medewerking aan het strafproces mensenhandel' gedurende de asielprocedure. De stelling van verweerder dat dit niet het geval is, is door eiser niet betwist.

8. Geconcludeerd wordt dat het beroep ongegrond is. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. P.M. van Dijk-de Keuning, rechter, in tegenwoordigheid van mr. J. Loonstra, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 19 april 2018.

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen één week na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.