“(…) Er stond een groepje mensen in de buurt van de politiebus die recalcitrant was. Eén van die mensen uit het groepje pakte een teugel vast van één van die ruiters en werd hiervoor aangehouden. Toen hij in de handboeien bij het politiebusje stond zag ik dat er een vrouw aankwam met haar uitgeklapte paraplu voor zich uit stekend in de richting van de arrestant. Ik kreeg het idee dat zij zich met de aanhouding wilde gaan bemoeien. Ik ben toen uit de cirkel gegaan en ben naar die vrouw toegelopen met mijn paard. Ik wilde haar opduwen met mijn paard zodat zij zich niet met de aanhouding zou gaan kunnen bemoeien. Ik zag dat de vrouw een omtrekkende beweging om het politiebusje maakte. Dit zou betekenen dat zij dan via de andere zijde zich weer met de aanhouding zou kunnen gaan bemoeien. Ik besloot om in de richting van de vrouw mee te gaan en haar met mijn paard “op te duwen” dat wil zeggen door de druk van mijn paard een andere kant op te laten bewegen. Echter viel de vrouw en liep mijn paard op dat moment over haar heen.
(…)
V: Ik wil nog een aantal vragen stellen over de situatie voorafgaand aan het incident. Je vertelde dat je met je paard naar de vrouw toeliep en wilde opduwen. Hoe maakte jij dat duidelijk aan jouw paard?
A: Met beenhulp en je stuurt hem met de handen, teugels erheen.
V: Hoe reageerde jouw paard daar op?
A: Goed, want hij deed wat hij moest doen. Toen ik been gaf, reageerde hij erop. Wat ik van hem vroeg dat deed hij. We waren in stap. Op het moment dat ik been gaf, ging hij ook naar voren. De eerste keer liep de vrouw ook gewoon weg, alleen ze liep dus het hoekje om de bus heen. Ik wilde haar daar weer opdrijven omdat zij dan via de andere kant weer bij de aanhouding uit zou kunnen komen, alleen toen viel ze en [naam 3] [het politiepaard, rb] liep door.
(…)
Van het eerste opdrijf moment, naar het tweede opdrijf moment weet ik niet meer in welk tempo ik gereden heb. Ik heb geen hulp gegeven aan het paard om harder te gaan, dus ik denk dat het in stap geweest is. Die hele actie hebben we in stap gedaan. Het was ook niet nodig om harder te gaan.
(…)
V:Hoe merkte jij dat deze dame zich met de aanhouding wilde gaan bemoeien?
A: Het heeft ook met ervaring te maken. Ik zag haar met de uitgestoken paraplu richting die collega’s lopen. De paraplu had zij niet boven haar hoofd, maar in de richting van de collega’s vooruit gestoken. Als je een lijn zou trekken en alles weg zou denken dan zou zij ook daadwerkelijk bij die collega’s uitgekomen zijn. Ze had daar niets te zoeken en in combinatie met die voorruit gestoken paraplu en zij kwam uit dat groepje die recalcitrant was en waar de aanhouding uit voort gekomen was, was dit een combinatie dat het niet anders kon dan dat zij zich met die aanhouding wilde gaan bemoeien. Dit was een potentieel gevaar voor die twee collega’s die daar stonden. Zij hadden namelijk een arrestant vast en verder geen bescherming.
(…)
V: Wat wordt er uitgeleerd in de trainingen met betrekking tot de mogelijkheid dat een paard “door” een mens kan lopen?
A: Je hebt verschillende manieren. Het paard kan middels zijn flank dat de mensen opduwen of middels de borst voorruit duwen. Zo wordt het uitgeleerd en zo trainen wij ook. (…) Ik duwde op met de borst van het paard.
(…)
Beelden:
Opmerking verbalisanten: De drone beelden zijn door de getuige gezamenlijk met de verbalisanten bekeken.
V: Uit de beelden van de drone blijkt dat jouw paard vlak voordat jullie bij de achterkant van het busje zijn een draai maakt met de klok mee. Wat kan je daar over zeggen?
A: Nou, dat de vrouw bij het eerste opduwen niet in de richting van het Concertgebouwplein ging, maar in de richting van de politiebus liep met het risico dat zij om de bus zou kunnen lopen om weer bij de collega’s te komen die met de aanhouding bezig waren. Ik zag dit en heb mijn paard achter haar aangestuurd om haar met de borst van mijn paard een andere kant op te duwen. (…)”