Uitspraak
RECHTBANK AMSTERDAM
Bestuursrecht
zaaknummer: AMS 21/495
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 16 december 2022 in de zaak tussen
[eiser] , uit Amsterdam, eiser
en
het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam, verweerder
( [gem.verweerder] ).
Inleiding
1.1.
In deze uitspraak beoordeelt de rechtbank het beroep van eiser tegen de afwijzing van zijn aanvraag voor het verlenen van een ontheffing voor zijn voertuig op grond van het Ontheffingenbeleid milieuzone Amsterdam 2020 [1] (hierna: het beleid).
1.2.
Verweerder heeft deze aanvraag met het besluit van 1 december 2020 afgewezen. Met het bestreden besluit van 21 januari 2021 is verweerder bij de afwijzing van de aanvraag gebleven.
1.3.
Verweerder heeft op het beroep gereageerd met een verweerschrift.
1.4.
De rechtbank heeft het beroep op 24 november 2022 op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: eiser en zijn echtgenote en de gemachtigden van verweerder.
Beoordeling door de rechtbank
2.1.
De rechtbank beoordeelt of verweerder in redelijkheid de aanvraag tot het verlenen van een ontheffing heeft kunnen weigeren. Zij doet dat aan de hand van de beroepsgronden van eiser.
2.2.
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond. Dat betekent dat eiser geen gelijk krijgt. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.
2.3.
De rechtbank gaat bij de beoordeling uit van de volgende vaststaande feiten. Eiser heeft sinds juli 2015 een diesel bedrijfsauto in bezit (een 4x4 Toyota Landcruiser [kenteken] ). Hij gebruikt deze auto voor zijn werk; hij promoot het Nederlandse bakkerijproduct in het buitenland, waaronder Afrika en Zuid-Amerika. Eiser heeft zijn kantoor aan huis in [adres] . Hij huurt een nabij gelegen garage in [adres garage] waarin de bedrijfsauto gestald staat. De garage is gelegen in de milieuzone van Amsterdam [2] . De diesel bedrijfsauto van eiser mocht sinds 1 januari 2017 niet meer de milieuzone betreden. [3]
Hardheidsclausule
3.1.
Niet in geschil is dat eiser een ontheffing nodig heeft om met zijn auto de milieuzone te betreden. De vraag die partijen verdeeld houdt is of verweerder kon besluiten om bij de aanvraag tot een ontheffing de hardheidsclausule niet toe te passen.
3.2.
In artikel 14 van het beleid is bepaald dat verweerder in bijzondere gevallen, die bij het opstellen van dat beleid niet zijn voorzien, ten gunste van de aanvrager van een ontheffing kan afwijken van de bepalingen van dit beleid, als toepassing ervan gevolgen heeft voor de aanvrager die onevenredig zijn tot de met het beleid te dienen doelen. Uit de toelichting op het beleid volgt dat dit is bedoeld voor de zogenoemde schrijnende gevallen die niet onder een van de andere bepalingen vallen, maar waarbij het onredelijk zou zijn als er toch geen ontheffing wordt verleend. Dit hangt af van de specifieke persoonlijke omstandigheden van het geval, die per aanvraag zullen worden beoordeeld.
3.3.
De rechtbank stelt voorop dat het toepassen van de hardheidsclausule een bevoegdheid is van verweerder die door de rechtbank zeer terughoudend wordt getoetst.
3.4.
Eiser heeft aangevoerd dat verweerder ten onrechte heeft besloten dat hij geen geslaagd beroep kan doen op de hardheidsclausule. Hij heeft forse bedrijfsgerichte investeringen gedaan in deze auto die bij verkoop ervan weinig zal opbrengen, terwijl de aanschaf van een andere auto met de daarbij komende investeringen niet voor eiser is op te brengen. Het is voor eiser onpraktisch om een garage buiten de milieuzone te huren. Hij gaat dagelijks meermalen naar de garage toe, waar naast bedrijfsgoederen ook privégoederen liggen opgeslagen.
3.5.
De rechtbank is van oordeel dat verweerder in dit geval in redelijkheid geen toepassing hoefde te geven aan de hardheidsclausule. Al in begin 2015 heeft verweerder bekend gemaakt dat er in het kader van duurzaamheid maatregelen worden genomen ter verbetering van de luchtkwaliteit in de stad [4] . Een van die maatregelen is het weren van dieselbedrijfsauto’s van vóór 2000 in de ingestelde milieuzone. Desondanks heeft eiser in juli 2015 zo’n auto aangeschaft, waarmee hij vanaf 1 januari 2017 al niet meer in de milieuzone mag komen. Eiser heeft argumenten aangevoerd waarom hij de auto en de garage desondanks wenst te behouden. De rechtbank is van oordeel dat verweerder eiser terecht heeft gewezen op de aanwezige alternatieven: de aanschaf van een andere auto of het huren van een garage buiten de milieuzone. Dat deze alternatieven geld kosten en onpraktisch zijn, maakt niet dat er sprake is van zo’n schrijnend geval waar de hardheidsclausule voor bedoeld is. De beroepsgrond slaagt dan ook niet.
Conclusie en gevolgen
4.1.
Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder de aanvraag van eiser in redelijkheid heeft kunnen afwijzen.
4.2.
Het beroep is ongegrond. Dat betekent dat eiser geen gelijk krijgt.
4.3.
Voor het vergoeden van griffierecht bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. S.D. Arnold, rechter, in aanwezigheid van mr. P. Tanis, griffier. De uitspraak is uitgesproken in het openbaar op 16 december 2022.
griffier
rechter
Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:
Informatie over hoger beroep
Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Kan de indiener de behandeling van het hoger beroep niet afwachten, omdat de zaak spoed heeft, dan kan de indiener de voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State vragen om een voorlopige voorziening (een tijdelijke maatregel) te treffen.