ECLI:NL:RBAMS:2018:6658

Uitspraak

RECHTBANK AMSTERDAM

VONNIS

Parketnummer: 13/654007-17 (Promis)

Datum uitspraak: 4 mei 2018

Vonnis van de rechtbank Amsterdam, meervoudige strafkamer, in de strafzaak tegen

[verdachte]

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1986,

ter terechtzitting
[naam],

geboren op [geboortedatum] 1984
,

zonder vaste woon- of verblijfplaats hier te lande,

thans gedetineerd in het Huis van Bewaring [huis van bewaring]

1.Het onderzoek ter terechtzitting

Dit vonnis is op tegenspraak gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van 5 april en 23 april 2018.

De rechtbank heeft kennisgenomen van de vordering van de officier van justitie mr. A.E.P.M. Kersten en van wat verdachte en zijn raadsman R.L. Braakman naar voren hebben gebracht.

2.Tenlastelegging

Aan verdachte is – na wijziging op de zitting – ten laste gelegd dat:

Feit 1:

hij op of omstreeks 20 januari 2017 te Amsterdam, in elk geval in Nederland op de openbare weg, het Buikslotermeerplein, in elk geval op de openbare weg tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen een koffer (inhoudende een hoeveelheid gouden sieraden, met een totaal gewicht van 14290,79 gram) en/of een tas (inhoudende een hoeveelheid sieraden en/of goud,

bestaande uit armbanden en/of munten), in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan Juwelier Bijouterie [naam juwelier] (gevestigd op de [adres] , [plaats] ), in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte, en/of zijn mededader(s), welke diefstal werd voorafgegaan, vergezeld en/of gevolgd van geweld en/of bedreiging met geweld tegen [naam 1] en/of [naam 2] gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en/of gemakkelijk te maken en/of om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf en/of aan (een) andere deelnemer(s) aan voormeld misdrijf de vlucht mogelijk te maken en/of het bezit van het gestolene te verzekeren, welk geweld en/of welke bedreiging met geweld hierin bestond(en), dat hij, verdachte en/of zijn mededader(s)

- ( toen en/of nadat) die [naam 1] en/of die [naam 2] uit hun auto waren gestapt met hoge snelheid met een personenauto is/zijn komen aanrijden en/of (vervolgens) is/zijn uitgestapt en/of

- ( met kracht) op/tegen het hoofd en/of het lichaam van die [naam 1] en/of die [naam 2] heeft/hebben geslagen en/of geschopt en/of

- met een mes, althans met een scherp en/of puntig voorwerp eenmaal of meermalen in de arm van die [naam 2] heeft/hebben gestoken en/of met dat mes tegen/in het hoofd en/of het lichaam van die [naam 1] heeft/hebben geslagen en/of gestoken

en/of

- een(vuur)wapen aan die [naam 1] en/of die [naam 2] heeft hebben getoond en/of

- de voorruit van de auto van die [naam 1] en/of die [naam 2] heeft /hebben ingeslagen en/of

- bovengenoemde koffer uit de hand(en) van die [naam 1] heeft/hebben getrokken.

Feit 2:

hij op of omstreeks 20 januari 2017 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, in het bezit was van een Mexicaans paspoort (voorzien van nummer [nummer] ), in elk geval van een reisdocument, waarvan verdachte wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat het vals of vervalst was, bestaande die valsheid of vervalsing hierin dat

de basisbedrukking van de personaliabladzijde niet is gedrukt, maar geprint en/of
de personaliabladzijde niet is voorzien van optisch variabele inkt en/of
de fluorescentie van de personaliabladzijde bij ultravioletlicht afwijkt en/of
de inreisstempel van Lissabon, Portugal, met datum 03-09-2016, welke is aangebracht op bladzijde 3, qua detaillering en lay-out afwijkt en/of
de inreisstempel van de Verenigde Staten van Amerika, met datum 10-12-2010, welke is aangebracht op bladzijde 30, qua detaillering en lay-out afwijkt en/of
het op bladzijde 31 aangebrachte visum van de Verenigde Staten is samengesteld uit losse delen en/of
het deel van de bovenste rand, dat het woord “visa” en “United States of America” bevat is een gedeelte van het origineel visum van de Verenigde Staten van Amerika van dit model, die op en naast het resterende deel van het visum zijn bevestigd en/of
het resterende deel van dit visum, bestemd voor de in vulling van de variabele gegevens en de pasfoto van de houder is nagebootst van een echt visum van de Verenigde Staten, van dit model

3.Voorvragen

De dagvaarding is geldig, deze rechtbank is bevoegd tot kennisneming van de tenlastegelegde feiten en de officier van justitie is ontvankelijk. Er zijn geen redenen voor schorsing van de vervolging.

4.Waardering van het bewijs

4.1

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie heeft betoogd dat wettig en overtuigend bewezen kan worden dat verdachte zich aan het tenlastegelegde schuldig heeft gemaakt.

4.2

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft – kort gezegd – aangevoerd dat, indien kan worden bewezen dat hij wetenschap van de overval had, de rol van verdachte zodanig ondergeschikt was aan die van de medeverdachten, hem slechts medeplichtigheid kan worden verweten. Er was reeds een vluchtauto, zijn bijdrage als chauffeur van de tweede auto was daarom niet essentieel. Verdachte is niet direct betrokken geweest bij de overval. Hij heeft zowel naar Amsterdam als op de terugweg de Opel Zafira bestuurd. Hij reed altijd in de Opel Zafira, zo heeft ook [medeverdachte 1] verklaard. Verdachte is, zo blijkt ook uit de camerabeelden, blijven zitten in de Opel Zafira tijdens de overval. Verdachte heeft zelf verklaard niet te hebben geweten van de overval. Hij heeft gewacht en hem is verzocht de Renault Scenic te volgen. Het is de vraag of hij iets van de overval heeft kunnen zien. Voorts is aangevoerd dat het blokkeren door de Opel Zafira van overig verkeer niet blijkt uit de camerabeelden. Het is slechts de indruk van de verbalisant.

Ten aanzien van feit 2 heeft de raadsman zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

4.3

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank gaat op grond van de wettige bewijsmiddelen zoals opgenomen in Bijlage I bij dit vonnis, van de volgende feiten en omstandigheden uit.

Op 20 januari 2017 zijn twee Belgische vertegenwoordigers in juwelen met geweld overvallen op het Buikslotermeerplein in Amsterdam. Daarbij is hen voor een groot bedrag aan juwelen afgenomen. De daders zijn per auto gevlucht, maar korte tijd na de overval konden ze worden aangehouden op de snelweg, in het bezit van de buit. In het navolgende zal de rechtbank bespreken hoe dat precies is gegaan en welke rol verdachte daarbij heeft gespeeld.

Feit 1

In de ochtend van 20 januari 2017 zijn verdachte en zijn medeverdachten (zich noemende) [medeverdachte 2] en [medeverdachte 1] in één auto (een Opel Zafira) en de overige drie medeverdachten [medeverdachte 3] , [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] in een andere auto (een Renault Scenic) vanuit België naar Amsterdam achter de Volkswagen Passat met daarin aangevers [naam 1] en [naam 2] gevolgd. [naam 1] en [naam 2] kwamen voordat zij in de auto stapte met twee koffers en een tas uit een juwelierswinkel gelopen.

De rechtbank verwijst hiertoe onder andere naar de verklaring van [medeverdachte 3] die als getuige ter terechtzitting is gehoord, en het proces-verbaal van analyse telefoonnummers. Uit dit proces-verbaal blijkt dat de telefoon die onder [medeverdachte 4] in beslag is genomen, om 10.30 uur uitpeilde in Nederland, net na de grens met België. Ook andere – in de Opel Zafira of onder verdachte of de medeverdachten – aangetroffen telefoons zijn op ongeveer hetzelfde tijdstip de grens met België gekruist, zo blijkt uit de analyse. Eén van de telefoons die na de aanhouding in de Opel Zafira is gevonden, peilde om 10.38 uur op dezelfde mast uit als de mast waar de telefoon van het slachtoffer [naam 1] een minuut daarvoor uitpeilde. Uit het proces-verbaal blijkt verder dat er telefonisch contact is geweest tussen een in de Opel Zafira aangetroffen telefoon en de telefoon die bij [medeverdachte 1] in beslag is genomen. Dit telefonische contact heeft plaatsgevonden op het moment dat de telefoons op dezelfde zendmasten uitpeilden. Op grond hiervan gaat de rechtbank ervan uit dat de gebruikers van deze nummers niet in dezelfde auto zaten, hetgeen bijdraagt aan de overtuiging dat de aangevers met twee auto’s werden achtervolgd.

Aangever [naam 1] heeft verklaard dat op het moment dat hij en zijn collega [naam 2] op de parkeerplaats van het Buikslotermeerplein de auto aan het uitladen waren, er ineens ongeveer 5 mannen naast hen stonden en hen aanvielen. Eén van deze mannen had een mes in zijn hand. [naam 1] kreeg een harde klap op zijn hoofd waardoor hij duizelig werd en de koffer die hij in zijn handen had, liet vallen. Er vond een worsteling plaats om de koffer.

[naam 2] heeft verklaard dat de overvallers hard kwamen aanrijden in de Renault Scenic toen hij en [naam 1] de koffers en tas uit de auto hadden gepakt. Hij zag heel duidelijk dat er vijf personen in de auto zaten, twee voorin en drie achterin de auto. Alle vijf de personen hadden een masker of sjaal om hun gezicht. Hij zag dat [naam 1] door vier personen werd aangevallen. Toen hij wilde teruglopen om [naam 1] te helpen werd hij zelf ook aangevallen. Zijn aanvaller heeft de voorruit van de Volkswagen Passat ingeslagen met het mes, [naam 2] denkt dat dit gedaan werd om hem af te schrikken toen hij [naam 1] wilde helpen. Vervolgens is [naam 2] gestoken in zijn rechter bovenarm. Hij heeft een steekwond met een diepe kras opgelopen. Later blijkt dat in de jas en ook in zijn overhemd een gaatje zit. [naam 2] heeft voorts verklaard dat [naam 1] met de koffer en tas in de Renault Scenic werd getrokken en werd geslagen. De overvallers konden toen de koffer en handtas pakken waarna zij hard wegreden. [naam 2] heeft niet gezien welke overvaller wat deed. Wel heeft hij gezien dat de bestuurder van de aanvallers nog in de auto zat. Eén en ander is door getuigen bevestigd.

Bovenstaande wordt bevestigd door de camerabeelden op en rondom het Buikslotermeerplein die door verbalisanten zijn bekeken. Daaruit blijkt dat de Opel Zafira en de Renault Scenic achter de aangevers aanreden het Buikslotermeerplein op. De Opel Zafira blijft voor de afslag voor het parkeerterrein wachten, waarna twee personen uitstappen. Zij lopen het parkeerterrein op. De rechtbank gaat er van uit dat dit [medeverdachte 2] en [medeverdachte 1] zijn, nu gebleken is dat verdachte op dat moment de bestuurder van de Opel Zafira was, en dat verdachte in de auto is blijven zitten. De Opel Zafira rijdt dan weg en blijft enkele meters voor het zebrapad stilstaan, waarbij de rechtbank niet relevant acht of deze het overige verkeer daadwerkelijk blokkeert. De Opel Zafira wacht daar duidelijk op de Renault Scenic en rijdt daar direct achteraan op het moment dat deze hem passeert. Vier minuten later rijdt de Renault Scenic versneld richting de Opel Zafira, rijdt er omheen, waarna de Opel Zafira optrekt en achter de Renault Scenic wegrijdt. Vervolgens is te zien dat de twee auto’s de H. Cleyndertweg oprijden. Daar is de Renault Scenic uiteindelijk aangetroffen.

Nadat de Opel Zafira op de snelweg tot stilstand is gebracht, worden de zes verdachten daarin aangetroffen. Eén van de medeverdachten, [medeverdachte 2] , ligt in de kofferbak tezamen met de tas en koffer die vlak daarvoor van de aangevers waren ontvreemd. Verder worden in de Opel Zafira glassplinters aangetroffen. Op het overhemd van [medeverdachte 5] zijn twee bloedmonsters met het DNA van slachtoffer [naam 1] aangetroffen. Achterin de Opel wordt een pet met daarin telefoons, ontdaan van simkaarten en accu’s, aantroffen. De simkaarten en accu’s liggen ook in de pet.

Volgens [naam 1] zat er ongeveer 30 kg goud in de koffer en tas. Volgens [naam 2] ging het om 10-15 kg goud, zowel 14 als 22 karaats en met een waarde tussen de € 750.000 en € 1.000.000,-.

Planmatig karakter

[medeverdachte 3] , die ter terechtzitting als getuige is gehoord in de zaak van verdachte, heeft verklaard dat hij samen met de andere medeverdachten van plan was om de slachtoffers van de koffer te beroven en dat dit plan is ontstaan toen zij de slachtoffers in België met de koffer uit een juwelierswinkel zagen komen. Het is de vraag of het plan daadwerkelijk die ochtend pas is ontstaan, of al eerder bestond. De rechtbank acht het aannemelijk dat de overvallers wisten dat de aangevers vaak op vrijdag met een waardetransport op weg naar Amsterdam gaan, en dat zij hen hebben opgewacht. Ze waren op dat moment immers al in bezit van twee auto’s, waarvan één huurauto die reeds op 11 januari 2017 op de naam van medeverdachte (zich noemende) [medeverdachte 2] met gebruikmaking van zijn valse paspoort was gehuurd Met die auto’s hebben verdachte en zijn medeverdachten de achtervolging ingezet. Voorafgaand aan de overval, op het parkeerterrein, zijn twee personen uit de Opel Zafira gestapt. De Opel Zafira is vervolgens blijven wachten bij een zebrapad. Na de overval zijn vijf verdachten met de Renault Scenic n hard weggereden. Op de beelden is te zien hoe de auto met veel vaart om de Opel Zafira heen reed, en hoe de Opel Zafira daarna direct achter de Renault Scenic aanrijdt. Kort daarna is de Renault Scenic achtergelaten op de H. Cleyndertweg en zijn alle verdachten overgestapt naar de Opel Zafira. Uit voorgaande handelswijze blijkt naar het oordeel van de rechtbank een vooropgezet plan om de Opel Zafira te gebruiken als vluchtauto. Deze wissel was essentieel om de vlucht te kunnen doen slagen. Het planmatige karakter van de overval blijkt verder uit het feit dat na de aanhouding op de achterbank van de Opel Zafira een pet werd aangetroffen met daarin mobiele telefoons ontdaan van accu’s en simkaarten, die daar los bij lagen. Het is algemeen bekend dat met het verwijderen van simkaarten en accu’s kan worden voorkomen dat telefoons kunnen worden getraceerd. Tot slot merkt de rechtbank op dat het meenemen van een mes en de en/of (bivak)mutsen die verdachten volgens aangevers en getuigen op- of aan hadden, eveneens duidt op een zorgvuldige voorbereiding.

Medeplegen

De rechtbank is van oordeel dat verdachte een actieve en essentiële rol bij de overval vervulde. Verdachte heeft voor, tijdens en na de overval opgetreden als bestuurder van de Opel Zafira. Bij een overval als de onderhavige is het voor de daders van zeer groot belang dat zij snel kunnen vluchten. In dit geval was er sprake van een duidelijke taakverdeling, die voor verdachte inhield dat hij de Renault Scenic moest volgen nadat deze direct na de overval wegreed met de medeverdachten. De Renault Scenic is vervolgens geparkeerd en de verdachten zijn allen bij verdachte ingestapt, waarna zij de vlucht voortzetten. Verdachte heeft bewust buiten de parkeerplaats gewacht op de anderen, zodat de auto waarin hij reed niet zou worden herkend. Daarmee is duidelijk dat het opzet was deze auto als uiteindelijke vluchtauto te gebruiken. De wissel van auto’s was dus gepland en essentieel voor het wegkomen met de buit. Voorts blijkt uit de voorgaande alinea over het planmatige karakter van de overval dat er vóór de overval afspraken zijn gemaakt tussen hem en zijn medeverdachten.

De rechtbank is op grond van het vorenstaande van oordeel dat er sprake was van een nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte en zijn medeverdachten en is van oordeel dat verdachte als medepleger dient te worden aangemerkt. Dit brengt met zich dat de in de bewezenverklaring vermelde uitvoeringshandelingen tevens aan verdachte zullen worden toegerekend.

Geweld

De rechtbank acht niet overtuigend bewezen dat een vuurwapen is getoond. Alleen [naam 2] heeft verklaard dat hij een vuurwapen heeft gezien. Voor die verklaring bestaat geen ondersteuning. Het is niet duidelijk waar [naam 2] het vuurwapen heeft gezien. Er was op het moment van de overval sprake van een chaotische situatie. Een vergissing is in een dergelijke situatie snel gemaakt. Er blijft daarom enige twijfel bestaan bij de rechtbank over de aanwezigheid van een vuurwapen. Ook acht de rechtbank niet bewezen dat is geschopt, nu [naam 2] niet zeker is of hij dat heeft gezien.

De rechtbank acht wel wettig en overtuigend bewezen dat er een mes is gebruikt bij de overval. [naam 1] voelt op enig moment een klap op zijn hoofd. Uiteindelijk blijkt hij een hoofdwond te hebben, welke op iets scherps duidt. Bij de aanhouding van [medeverdachte 5] is het mes in zijn sok aangetroffen. In bloedsporen op het overhemd van medeverdachte [medeverdachte 5] is bovendien het DNA van [naam 1] aangetroffen.

Feit 2

Gelet op de bekennende verklaring van verdachte en de inhoud van het proces-verbaal van bevindingen op pag. 71 waaruit blijkt dat afwijkende kenmerken ten opzichte van een origineel document zijn vastgesteld, komt de rechtbank tot wettig en overtuigend bewijs dat verdachte een vals reisdocument voorhanden had.

5.Bewezenverklaring

De rechtbank acht op grond van de in rubriek 4. vervatte bewijsmiddelen bewezen dat verdachte:

Feit 1:

op 20 januari 2017 te Amsterdam op de openbare weg, het Buikslotermeerplein, tezamen en in vereniging met anderen, met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen een koffer (inhoudende een hoeveelheid gouden sieraden, met een totaal gewicht van 14290,79 gram) en een tas (inhoudende een hoeveelheid sieraden en/of goud,

bestaande uit armbanden en/of munten), toebehorende aan Juwelier Bijouterie [naam juwelier] (gevestigd op de [adres] , [plaats] ), welke diefstal werd voorafgegaan en vergezeld van geweld en bedreiging met geweld tegen [naam 1] en [naam 2] gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en gemakkelijk te maken, welk geweld en welke bedreiging met geweld hierin bestonden, dat hij, verdachte en/of zijn mededaders

- toen en nadat die [naam 1] en die [naam 2] uit hun auto waren gestapt met hoge snelheid met een personenauto zijn komen aanrijden en vervolgens zijn uitgestapt en

- met kracht tegen het hoofd en het lichaam van die [naam 1] en/of die [naam 2] hebben geslagen en

- met een mes, in de arm van die [naam 2] hebben gestoken en met dat mes tegen/in het hoofd en het lichaam van die [naam 1] hebben geslagen en/of gestoken en

- de voorruit van de auto van die [naam 2] hebben ingeslagen en

- bovengenoemde koffer en tas uit de handen van die [naam 1] hebben getrokken.

Feit 2:

op 20 januari 2017 te Amsterdam, in het bezit was van een Mexicaans paspoort (voorzien van nummer [nummer] ), waarvan verdachte wist dat het vals was, bestaande die valsheid hierin dat

de basisbedrukking van de personaliabladzijde niet is gedrukt, maar geprint en
de personaliabladzijde niet is voorzien van optisch variabele inkt en
de fluorescentie van de personaliabladzijde bij ultravioletlicht afwijkt en
de inreisstempel van Lissabon, Portugal, met datum 03-09-2016, welke is aangebracht op bladzijde 3, qua detaillering en lay-out afwijkt en
de inreisstempel van de Verenigde Staten van Amerika, met datum 10-12-2010, welke is aangebracht op bladzijde 30, qua detaillering en lay-out afwijkt en
het op bladzijde 31 aangebrachte visum van de Verenigde Staten is samengesteld uit losse delen en
het deel van de bovenste rand, dat het woord “visa” en “United States of America” bevat is een gedeelte van het origineel visum van de Verenigde Staten van Amerika van dit model, die op en naast het resterende deel van het visum zijn bevestigd en
het resterende deel van dit visum, bestemd voor de in vulling van de variabele gegevens en de pasfoto van de houder is nagebootst van een echt visum van de Verenigde Staten, van dit model.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten staan, zijn deze verbeterd. Verdachte is hierdoor niet in de verdediging geschaad.

6.De strafbaarheid van de feiten

De bewezen geachte feiten zijn volgens de wet strafbaar. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

7.De strafbaarheid van verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluit. Verdachte is dan ook strafbaar.

8.Motivering van de straffen en maatregelen

8.1.

De eis van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte voor de door haar bewezen geachte feiten zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf van 4 jaar, met aftrek van voorarrest.

8.2.

Het strafmaatverweer

De verdediging heeft verzocht rekening te houden met de omstandigheid dat het zeer lang heeft geduurd voordat de zaak inhoudelijk is behandeld. Dat is niet aan verdachte te wijten. Het heeft een behoorlijke psychische druk bij hem veroorzaakt.

De overval is bovendien vergelijkbaar met een straatroof. Er is geen sprake van een waardetransport.

8.3.

Het oordeel van de rechtbank

De hierna te noemen strafoplegging is in overeenstemming met de ernst van het bewezen geachte, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals daarvan ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank heeft bij de keuze tot het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en bij de vaststelling van de duur daarvan in het bijzonder het volgende laten meewegen.

Verdachte heeft zich samen met zijn medeverdachten schuldig gemaakt aan een gewelddadige overval op een goudtransport. De overval vond plaats op klaarlichte dag op een parkeerplaats bij een winkelcentrum. Er waren verschillende omstanders die getuige zijn geweest van de overval, die op hen een grote indruk heeft gemaakt. Verdachte en zijn mededader hebben bij hun overval een hoeveelheid aan waardevolle juwelen en munten buitgemaakt ter waarde van een zeer groot geldbedrag. Het is niet dankzij hen, dat de buit uiteindelijk terug is gekomen bij de aangevers.

Dergelijke overvallen op koeriers van waardevolle goederen hebben een grote impact op de slachtoffers en leidt vaak tot voor hen tot langdurig nadelige psychische gevolgen. [naam 1] heeft aan de overval bovendien een gebroken ellepijp in zijn rechter onderarm overgehouden. Hij heeft verklaard dat het een complexe breuk is geweest en dat een tweede operatie mogelijk nodig zou zijn. Dat dergelijk ernstig letsel is toegebracht, is een strafverzwarende omstandigheid.

De rechtbank weegt verder ten nadele van verdachte mee dat de overval zorgvuldig was gepland en getimed.

Verdachte heeft ter terechtzitting aangegeven dat hij terug wil keren naar Colombia. Hij had gehoopt hier een betere toekomst te kunnen bieden voor zijn vrouw en kinderen. Zijn familie heeft erg geleden.

De rechtbank acht het gepleegde feit, in tegenstelling tot wat de verdediging heeft aangevoerd, voor wat betreft de strafmaat vergelijkbaar met een overval op een geldtransport. Uit het dossier blijkt dat de verdachten wisten dat de aangevers goud, gouden sieraden en/of munten, in elk geval zeer waardevolle goederen aan het vervoeren waren. Zij hadden het precies om die reden gemunt op die twee aangevers. Voor dergelijke overvallen worden fors hogere oriëntatiepunten voor straftoemeting gehanteerd dan een ‘gewone’ overval of straatroof. Gelet op de aard van het delict en de kennelijke drijfveren van de daders is een sterk economisch gerichte benadering van de strafmaat hierbij dominant: de straf moet immers voldoende afschrikwekkend zijn om er voor te zorgen dat geld- en goudlopers veilig over straat kunnen gaan. Aangezien met het overvallen van deze mensen snel veel geld kan worden verdiend, moet de straf simpelweg hoog genoeg zijn om dat verdienmodel desondanks onaantrekkelijk te maken. De straf moet voor opzettelijk op geld- of goudtransporteurs gerichte overvallen dus aanzienlijk hoger zijn dan een straatroof op een willekeurige persoon op straat, want zo’n straatroof is doorgaans een stuk minder lucratief. Het LOVS-oriëntatiepunt ten aanzien van straatroven is hier dus niet direct relevant. De vraag of men het overvallen van een geld- of goudloper nu een beroving, een straatroof of een overval zou moeten noemen, vindt de rechtbank verder niet zo interessant. Een hoge straf dient hier, kortom, vooral het doel van de algemene preventie.

Door deel te nemen aan het plegen van een overval op goudkoeriers, heeft verdachte zich schuldig gemaakt aan een zeer ernstig feit. Verdachte heeft daarmee het risico genomen dat hij langere tijd van zijn familie verwijderd zou zijn. De rechtbank kan aan die omstandigheid dan ook geen waarde hechten in de zin dat hem een lagere straf moet worden opgelegd. Dat verdachte een blanco strafblad heeft, is geen omstandigheid die de rechtbank in strafverminderende zin meeweegt bij de strafoplegging (maar uiteraard ook niet in strafverzwarende zin). Verdachte heeft immers geen enkele band met Nederland en is hier ook niet lang geweest, zodat het ontbreken van een strafblad weinig zegt. Geconstateerd kan wel worden dat de eerste keer dat hij in Nederland in beeld komt bij justitie, hij meteen in groepsverband een zeer zwaar delict pleegt.

De rechtbank overweegt dat de ernst van het feit een langdurige onvoorwaardelijke gevangenisstraf rechtvaardigt.

Ten aanzien van het verweer dat verdachte moet worden gecompenseerd wegens het overschrijden van de redelijke termijn, overweegt de rechtbank als volgt.

Zoals ter zitting naar voren is gebracht, heeft de Hoge Raad in haar arrest van 17 juni 2008 bepaald dat behoudens bijzondere omstandigheden het strafgeding met een einduitspraak te zijn afgerond binnen 16 maanden indien de verdachte in verband met de zaak in voorlopige hechtenis verkeert.

De uitspraak in deze zaak vindt binnen 16 maanden na aanvang van het strafrechtelijk onderzoek plaats. De rechtbank is van oordeel dat in deze zaak geen sprake is van bijzondere omstandigheden, op grond waarvan kan worden vastgesteld dat desondanks sprake is van overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank is het met de verdediging eens dat er vertraging in de strafzaak is opgetreden, ook door onvoorziene omstandigheden aan de zijde van de rechtbank (de in december 2017 geplande inhoudelijke behandeling van de zaak kon niet doorgaan omdat één van de rechters door uitval van vliegverkeer niet tijdig naar Nederland kon terugkeren). Niet alle vertraging is echter onredelijk; tegenslag hoort tot op zekere hoogte bij het leven, ook als het gaat om onverwachte verhinderingen van de rechtbank. Dat een rechtszaak door onvoorziene omstandigheden soms minder snel verloopt dan was gepland en gehoopt, leidt dan ook niet meteen tot de conclusie dat geen sprake meer is van berechting binnen een redelijke termijn. De rechtbank heeft in januari 2018 geprobeerd om de zaak een spoedbehandeling te geven, maar bij het opvragen van de verhinderdata van al de eerste twee advocaten werd meteen duidelijk dat een snelle voortzetting van de zaak de eerste maanden niet mogelijk zou zijn. De rechtbank trekt zich overigens wél aan dat de communicatie naar de raadslieden daarover beter had gekund, maar een snellere planning dan er nu is geweest lag dus nadrukkelijk
nietin de mogelijkheden. De rechtbank heeft nu eenmaal te maken met logistiek die het niet zomaar mogelijk maakt om een zaak van deze omvang, na tegenslag, op een kortere termijn te behandelen dan in dit geval is gedaan. Ook merkt de rechtbank op, waar de verdediging stelt dat de zaak al eerder dan december 2017 inhoudelijk behandeld had kunnen worden omdat het onderzoek al gereed zou zijn geweest, dat naar de identiteit van twee verdachten nog onderzoek moest worden gedaan. De rechtbank wil vanzelfsprekend graag weten
wieer terecht staan, zodat mogelijk over de achtergrond van die personen iets bekend kan worden. Pas in november 2017 werd informatie omtrent die identiteiten bekend. De verdediging van deze verdachten heeft er voor die tijd niet voor gekozen zelf informatie omtrent hun werkelijke identiteit te verschaffen, hetgeen de zaak aanzienlijk had kunnen bespoedigen. De rechtbank is van oordeel dat, hoewel er inderdaad tegenslag is geweest, niet kan worden gezegd dat de zaak niet voortvarend is behandeld of dat de redelijke termijn van berechting is overschreden. De rechtbank verwerpt derhalve het verweer.

Mede gelet op de landelijke oriëntatiepunten voor straftoemeting is de rechtbank van oordeel dat een gevangenisstraf voor de duur van vier jaren en twee maanden met aftrek van de duur van het voorarrest voldoende recht doet aan de ernst van het feit, de omstandigheden waaronder het is gepleegd en de persoon van de verdachte.

Ten aanzien van de benadeelde partij en de schadevergoedingsmaatregel

De benadeelde partij [naam 1] vordert € 13.123,74 aan materiële schadevergoeding en € 6000,- aan immateriële schadevergoeding.

De raadsman heeft de rechtbank verzocht de vordering van de benadeelde partij geheel af te wijzen dan wel de benadeelde partij niet-ontvankelijk te verklaren in zijn vordering, nu deze onvoldoende is onderbouwd. Het slachtoffer wist dat zijn beroep het risico van overvallen met zich brengt. Dat hij zijn werk niet meer kan doen wegens psychische klachten staat niet vast.

Bovendien is niet duidelijk is of de gezinspsychotherapeute, van wie een verklaring ter onderbouw van de psychische klachten is overgelegd, daadwerkelijk een psychiater is en of zij is opgenomen in het artsenregister.

Materiële schade

De rechtbank is – net als de officier van justitie – van oordeel dat de benadeelde partij voor het gedeelte dat ziet op materiële schade niet-ontvankelijk moet worden verklaard in zijn vordering. De behandeling van de vordering levert voor dit deel een onevenredige belasting van het strafgeding op omdat de vordering onvoldoende is onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De rechtbank acht onvoldoende onderbouwd dat de benadeelde partij door het gepleegde feit drie maanden niet kon werken wegens revalidatie en daarna nog zes maanden werkloos was. De benadeelde partij kan dit deel van zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Immateriële schade

Alhoewel de onderbouwing van de immateriële schade bestaat uit niet-vertaalde medische stukken, staat naar het oordeel van de rechtbank op grond van het dossier voldoende vast dat aan de benadeelde partij door het onder 1. bewezenverklaarde rechtstreeks immateriële schade is toegebracht. De benadeelde partij is slachtoffer geweest van een geweldsdelict met letsel als gevolg. Dat het slachtoffer een beroep uitoefent waarbij er mogelijk meer risico bestaat op een overval, acht de rechtbank gezien de omstandigheden van deze zaak niet relevant bij de vraag welke schadevergoeding aan het slachtoffer moet worden toegekend. Het slachtoffer mag er vanuit gaan dat hij, ondanks de waarde van zijn transport, niet wordt overvallen.

Op grond van artikel 6:106 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek heeft de benadeelde partij recht op een naar billijkheid vast te stellen vergoeding van de immateriële schade aangezien de benadeelde partij ten gevolge van het strafbare feit lichamelijk letsel heeft opgelopen en er een ernstige inbreuk is gepleegd op zijn lichamelijke integriteit. Uit het dossier blijkt in ieder geval dat [naam 1] opgenomen is geweest in het ziekenhuis en dat hij een hoofdwond en een gebroken ellepijp had. Het is zeer aannemelijk dat [naam 1] door de overval geschrokken is en last heeft (gehad) van angstklachten.

Op grond van de door de benadeelde partij gestelde omstandigheden en rekening houdend met de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend en de Letsellijst van het Schadefonds Geweldsmisdrijven (2016), begroot de rechtbank de immateriële schadevergoeding – gelijk de officier van justitie – naar billijkheid op € 2500,-.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De behandeling van dit deel van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op omdat deze op dit moment onvoldoende onderbouwd is en het toelaten van een nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De benadeelde partij kan dit deel van zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Ten aanzien van de schadevergoedingsmaatregel

De rechtbank zal de hierna te noemen schadevergoedingsmaatregel opleggen, aangezien verdachte jegens het slachtoffer [naam 1] , naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het bewezen geachte feit is toegebracht. De rechtbank waardeert deze op een bedrag van € 2500,- (vijfentwintighonderd euro).

Ten aanzien van het beslag

Onder verdachte zijn de volgende voorwerpen in beslag genomen:

1. STK zaktelefoon zwart SAMSUNG 5324262,

1. STK paspoort Mexico 5324637.

De verdediging heeft geen standpunt ingenomen met betrekking tot deze goederen.

Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat het paspoort moet worden onttrokken van het verkeer nu het een vals paspoort betreft waarvan het ongecontroleerde bezit in strijd is met de wet.

Uit de analyse van de gevonden telefoons blijkt voorts niet dat de telefoon met beslagnummer 5324262 betrokken is geweest bij het bewezen geachte feit. Deze telefoon kan daarom, anders dan door de officier van justitie betoogd, worden geretourneerd aan de beslagene.

9.Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf en maatregel zijn gegrond op de artikelen 36f, 47, 57, 231 en 312 van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank komt op grond van het voorgaande tot de volgende beslissing.

10.Beslissing

Verklaart bewezen dat verdachte het onder 1. en 2. ten laste gelegde heeft begaan zoals hiervoor in rubriek 5 is vermeld.

Verklaart niet bewezen wat aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hiervoor is bewezen verklaard en spreekt verdachte daarvan vrij.

Het bewezen verklaarde levert op:

diefstal, voorafgegaan, vergezeld en gevolgd van geweld en bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden, gemakkelijk te maken, bij betrapping op heterdaad aan zichzelf of andere deelnemers hetzij de vlucht mogelijk te maken, hetzij het bezit van het gestolene goed te verzekeren, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen

een reisdocument als bedoeld in artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht dat afgegeven is door een dienst of organisatie van vitaal of nationaal belang voorhanden hebben, waarvan hij weet dat het vals is

Verklaart het bewezene strafbaar.

Verklaart verdachte,
[verdachte]

en ter terechtzitting
[naam], daarvoor strafbaar.

Veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf van
4 (zegge: vier) jaren en twee (zegge: twee) maanden.

Beveelt dat de tijd die door veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en in voorlopige hechtenis is doorgebracht, bij de tenuitvoerlegging van die straf in mindering gebracht zal worden.

Wijst de vordering van [naam 1] , wonende te [woonplaats] , toe tot € 2500,- (vijfentwintighonderd euro).

Veroordeelt verdachte tot betaling van het toegewezen bedrag aan [naam 1] voornoemd, behalve voor zover deze vordering al door of namens een ander/anderen is betaald.

Veroordeelt verdachte voorts in de kosten door de benadeelde partij gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog te maken, tot op heden begroot op nihil.

Bepaalt dat de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk in zijn vordering is.

Legt verdachte de verplichting op ten behoeve van [naam 1] , € 2500,- (vijfentwintighonderd euro) aan de Staat te betalen. Bij gebreke van betaling en verhaal wordt deze betalingsverplichting vervangen door hechtenis van 35 dagen. De toepassing van die hechtenis heft de hiervoor opgelegde verplichting niet op.

Bepaalt dat, indien en voor zover verdachte aan een van de genoemde betalingsverplichtingen heeft voldaan, daarmee de andere is vervallen.

Beveelt dat kan worden geretourneerd aan de beslagene:

1. STK zaktelefoon zwart SAMSUNG 5324262.

Verklaart onttrokken aan het verkeer:

1. STK paspoort Mexico 5324637.

Dit vonnis is gewezen door

mr. W.M.C. van den Berg, voorzitter,

mrs. M.F. Ferdinandusse en A.C.J. Klaver, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. C.E. van Diepen, griffier,

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van deze rechtbank van 4 mei 2018.