Uitspraak
RECHTBANK AMSTERDAM
Sector bestuursrecht
zaaknummers: AWB 11/815 en AWB 11/3134
uitspraak van de meervoudige kamer van 13 september 2012 in de zaken tussen
de besloten vennootschap Gebr. Winter B.V., te Amsterdam, eiseres
(gemachtigde: mr. R.P.M. Janse van Mantgem),
en
de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (districtskantoor Amsterdam), verweerder
(gemachtigde: R. Hopster).
Procesverloop
Bij besluit van 11 januari 2011 (het primaire besluit I) heeft verweerder eiseres een loondoorbetalingsverplichting opgelegd van 52 weken, betreffende [naam werkneemster] (hierna: werkneemster), omdat geen compleet re-integratieverslag is ingediend.
Bij besluit van 11 februari 2011 (het bestreden besluit I) heeft verweerder het hiertegen gemaakte bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.
Bij besluit van 19 mei 2011 (het primaire besluit II) heeft verweerder eiseres meegedeeld dat de opgelegde loonsanctie van 52 weken niet wordt verkort, omdat onvoldoende re-integratie-inspanningen zijn verricht.
Bij besluit van 27 oktober 2011 (het bestreden besluit II) heeft verweerder het hiertegen gemaakte bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.
Eiseres heeft tegen de bestreden besluiten afzonderlijk beroep ingesteld.
Verweerder heeft verweerschriften ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 27 juni 2012. Eiseres is vertegenwoordigd door haar gemachtigde en [naam 1]. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
De rechtbank heeft de termijn voor het doen van uitspraak verlengd.
Feiten
1.1. Het bedrijf van eiseres bestaat uit vijftien kantoorboekhandels. Het hoofdkantoor is gevestigd in Amsterdam. Werkneemster is sinds 24 juli 2006 in dienst bij eiseres als parttime verkoopster in het filiaal in [plaatsnaam].
1.2. Werkneemster heeft zich op 25 maart 2009 ziek gemeld voor haar werk vanwege lichamelijke klachten.
1.3. Op 7 juli 2009 hebben eiseres en werkneemster het plan van aanpak ondertekend. Als einddoel is werkhervatting in de eigen functie gesteld.
1.4. Op 23 juli 2010 heeft register arbeidsdeskundige R.M. Maurits een arbeidskundig consult opgesteld. De arbeidsdeskundige concludeert dat werkneemster ongeschikt is voor het verrichten van haar eigen werkzaamheden en dat er geen mogelijkheden zijn tot herplaatsing bij de eigen werkgever. Externe re-integratie wordt aanbevolen.
1.5. Op 15 november 2010 heeft eiseres Salto Re-integratie B.V. (verder: Salto) verzocht een trajectplan op te stellen in het kader van re-integratie. Eiseres heeft werkneemster op 16 november 2010 laten weten dat het tweede spoor is ingezet.
1.6. Op 13 december 2010 heeft de werkneemster een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) aangevraagd.
1.7. Bij brief van 21 december 2010 heeft verweerder aan eiseres gemeld dat niet alle onderdelen van het re-integratieverslag zijn ontvangen. Eiseres is verzocht de formulieren “Eerstejaarsevaluatie van het plan van aanpak”, “Eindevaluatie van het plan van aanpak” en “Probleemanalyse” uiterlijk op 28 december 2010 aan verweerder toe te sturen.
1.8. Bij brief van 27 december 2010 heeft eiseres bij verweerder de brief “Terugkoppeling verzuimbegeleiding” van 30 maart 2010 van Achmea Vitale, het door de werkneemster op 24 december 2010 ondertekende “oordeel van de werknemer”, het “actueel oordeel arbodienst” en het “actueel oordeel werkgever” ingediend.
1.9. Bij het bezwaarschrift van 12 januari 2011 gericht tegen het primaire besluit I heeft eiseres de formulieren “Eerstejaarsevaluatie van het plan van aanpak WIA”, “Eindevaluatie van het plan van aanpak WIA” en “Probleemanalyse en re-integratie-advies” overgelegd.
1.10. Op 12 januari 2011 is het traject bij Salto gestart. Op 28 maart 2011 is Salto gefailleerd.
1.11. Bij brief van 13 mei 2011 heeft verweerder aan eiseres meegedeeld dat het
re-integratieverslag compleet is en dat zal worden beoordeeld of eiseres voldoende
re-integratie-inspanningen heeft geleverd.
Overwegingen
2.1. Met betrekking tot het bestreden besluit I overweegt de rechtbank het volgende.
2.2. De rechtbank stelt vast dat in dit geval de grondslag van de aan eiseres opgelegde loonsanctie is gewijzigd van het niet voldoen aan de administratieve verplichtingen naar het niet verrichten van voldoende re-integratie-inspanningen. De vraag rijst of eiseres belang heeft bij een beoordeling van het bestreden besluit I nu de verplichte loondoorbetaling niet langer is gegrond op het niet voldoen aan de administratieve verplichtingen. De rechtbank oordeelt dat eiseres belang heeft bij een dergelijke beoordeling. Als vast komt te staan dat eiseres met de toezending van de brief van 27 december 2010 en de daarbij gevoegde stukken wél heeft voldaan aan haar administratieve verplichtingen had verweerder op dat moment slechts onder toepassing van artikel 25, negende lid, van de Wet WIA een loonsanctie kunnen opleggen wegens onvoldoende re-integratie-inspanningen. Aan de afgifte van het primaire besluit II, zijnde een besluit op grond van artikel 25, dertiende lid, van de Wet WIA, was verweerder dan niet meer toegekomen.
2.3. De rechtbank zal daarom allereerst beoordelen of eiseres zonder deugdelijke grond niet aan haar administratieve verplichtingen heeft voldaan, omdat het plan van aanpak, de eerstejaarsevaluatie en de eindevaluatie daarvan met betrekking tot werkneemster niet tijdig aan verweerder zijn overgelegd.
3.1. Eiseres stelt dat verweerder met de aan hem op 27 december 2010 toegezonden stukken kon beoordelen of voldoende re-integratie-inspanningen waren geleverd. Eiseres stelt dat verweerder de loonsanctie heeft opgelegd omdat niet de juiste formulieren zijn ingevuld, terwijl wel voldoende informatie is overgelegd waarmee verweerder de re-integratie-inspanningen kon beoordelen. Het gaat volgens eiser niet om de vorm maar om de inhoud van de verstrekte informatie.
3.2. Verweerder stelt dat in de door eiseres ingediende gegevens slechts in grote lijnen is beschreven welke acties zijn ondernomen tijdens de ziekte van de werkneemster, maar dat niet wordt gemotiveerd waarom juist op een bepaald moment tot wijziging van het plan van aanpak is overgegaan.
4.1. Op grond van artikel 65 van de Wet WIA, voor zover hier van belang, gaat de aanvraag voor een uitkering op grond van deze wet vergezeld van een re-integratieverslag als bedoeld in artikel 25, derde lid. Het UWV beoordeelt of de werkgever en de verzekerde in redelijkheid hebben kunnen komen tot de re-integratie-inspanningen die zijn verricht.
4.2. Op grond van artikel 25, negende lid, van de Wet WIA verlengt het UWV het tijdvak gedurende welke de verzekerde jegens die werkgever recht heeft op loon op grond van artikel 629 van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek dan wel aanspraak op bezoldiging op grond van artikel 76a, eerste lid, van de Ziektewet, indien bij de behandeling van de aanvraag, bedoeld in artikel 64 en de beoordeling, bedoeld in artikel 65 blijkt dat de werkgever zonder deugdelijke grond zijn verplichtingen op grond van het eerste, tweede, derde, vierde of vijfde lid dan wel de krachtens het zevende lid gestelde regels niet of niet volledig nakomt of onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht, opdat de werkgever zijn tekortkoming ten aanzien van de bedoelde verplichtingen of re-integratie-inspanningen kan herstellen. Het tijdvak bedoeld in de eerste zin, is ten hoogste 52 weken.
4.3. In de ministeriële Regeling procesgang eerste en tweede ziektejaar (regeling van 25 maart 2002, Stcrt. 2002, 60), zoals laatstelijk gewijzigd bij regeling van 16 december 2005, Stcrt. 2005, 249) is nader uitwerking gegeven aan artikel 25, eerste, tweede en derde lid, van de Wet WIA.
5. De rechtbank is van oordeel dat de door eiseres op 27 december 2010 aan verweerder overgelegde gegevens onvoldoende informatie bevatten om verweerder in staat te stellen te beoordelen welke stappen in het re-integratieproces zijn gezet, welke afspraken zijn gemaakt en derhalve of voldoende re-integratie-inspanningen zijn verricht. De rechtbank overweegt hiertoe dat uit de door eiseres overgelegde brief van 30 maart 2010 van Achmea Vitale met het kenmerk “Terugkoppeling verzuimbegeleiding”, het door de werkneemster op
24 december 2010 ondertekende “oordeel van de werknemer”, het “actueel oordeel arbodienst” en het “actueel oordeel werkgever” geen duidelijk beeld naar voren komt welke stappen in het re-integratieproces zijn gezet. Daar komt bij dat artikel 6, eerste lid onder h, van de Regeling procesgang eerste en tweede ziektejaar uitdrukkelijk bepaalt dat het re-integratieverslag in ieder geval een eerstejaarsevaluatie en de meest recente evaluatie van de voortgang en de uitvoering van de in het plan van aanpak gemaakte afspraken dient te bevatten. Het staat vast dat eiseres eerst na het nemen van het primaire besluit I dergelijke evaluaties bij verweerder heeft ingediend. Eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt dat zij een deugdelijke grond heeft voor deze tekortkomingen. De rechtbank is daarom van oordeel dat verweerder terecht een loonsanctie op administratieve gronden aan eiseres heeft opgelegd.
6. Het beroep gericht tegen het bestreden besluit I verklaart de rechtbank gelet op de voorgaande overweging ongegrond.
7.1. Ten aanzien van het bestreden besluit II overweegt de rechtbank als volgt.
7.2. De rechtbank overweegt dat in het loonsanctiesysteem van de Wet WIA maar één sanctie wordt opgelegd. Deze sanctie duurt maximaal 52 weken, maar kan eerder worden beëindigd als de werkgever aantoont dat zij aan al haar verplichtingen - administratieve en inhoudelijke - heeft voldaan. Er wordt derhalve geen onderscheid gemaakt tussen enerzijds administratieve loonsancties en anderzijds inhoudelijke loonsancties. Er wordt dus één sanctie opgelegd en de grondslag voor die loonsanctie kan tijdens de duur van die sanctie wijzigen. In het geval de werkgever aan zijn administratieve verplichtingen heeft voldaan, beoordeelt het UWV of de werkgever voldoende de re-integratie-inspanningen heeft verricht. Het UWV geeft vervolgens een besluit als bedoeld in artikel 25, dertiende lid, van de Wet WIA af. Zijn er voldoende re-integratie-inspanningen verricht dan wordt de loonsanctie beëindigd (in principe 6 weken na deze vaststelling). Heeft de werkgever onvoldoende inspanningen gepleegd, dan wordt de loonsanctie op inhoudelijke gronden voortgezet. De grondslag van de loonsanctie wijzigt in dat geval van het niet voldoen aan de administratieve verplichtingen in het niet of onvoldoende leveren van re-integratie-inspanningen. De rechtbank wijst in dit verband op de uitspraak van 12 mei 2010 van de Centrale Raad van Beroep (CRvB), LJN: BM4397.
7.3. Verweerder stelt dat eiseres onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht zonder dat daar een deugdelijke grond voor bestaat. Eiseres heeft het eerste spoor (eigen werk of passend werk binnen eigen bedrijf) te snel afgerond omdat er wellicht aangepast werk op het hoofdkantoor in Amsterdam aanwezig was en dit niet is onderzocht. Bovendien heeft eiseres het tweede spoor (passend werk buiten eigen bedrijf) niet voortvarend ingezet. Tot slot stelt verweerder dat eiseres na het faillissement van Salto te lang heeft gewacht met de hervatting van de re-integratie. Verweerder ziet om die redenen geen aanleiding om de opgelegde loonsanctie te verkorten.
7.4. Eiseres stelt zich op het standpunt dat zij zowel in het eerste als het tweede spoor voldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht. Gedurende de gehele wachttijd heeft zij de adviezen en beoordelingen van deskundigen opgevolgd. Het onderzoek van verweerders arbeidsdeskundige Rijsdijk acht eiseres onzorgvuldig, omdat hij zich slechts heeft gebaseerd op telefoongesprekken die hij met haar en de werkneemster heeft gevoerd. Eiseres heeft samen met de werkneemster en de deskundigen van Achmea Vitale geconcludeerd dat het eerste spoor diende te worden afgesloten en dat het tweede spoor diende te worden gestart. Eiseres heeft de werkneemster aangemeld bij Salto. Na het faillissement van deze onderneming heeft verweerder ten behoeve van de werkneemster een re-integratiecontract afgesloten met Aob Compaz. Verweerder gaat er ten onrechte van uit dat eiseres sinds januari 2011 geen re-integratie-inspanningen meer heeft verricht. Eiseres kan zich niet vinden in de conclusie van verweerder die volgens eiseres lijnrecht tegenover de bevindingen van Achmea Vitale staan.
8.1. Op grond van artikel 25, twaalfde lid, van de Wet WIA meldt de werkgever na toepassing van het negende lid indien hij van mening is dat hij zijn tekortkoming ten aanzien van de in het negende lid bedoelde verplichtingen of re-integratie-inspanningen heeft hersteld, dit aan het UWV, waarbij hij aantoont dat hij de tekortkoming heeft hersteld.
8.2. Op grond van artikel 25, dertiende lid, van de Wet WIA geeft het UWV de beschikking waarin wordt vastgesteld of de tekortkoming, bedoeld in het negende lid, is hersteld binnen drie weken na de ontvangst van de melding, bedoeld in het twaalfde lid.
8.3. Op grond van artikel 25, veertiende lid, van de Wet WIA – voor zover hier van belang – eindigt het tijdvak, bedoeld in het negende lid, zes weken nadat het UWV heeft vastgesteld dat de werkgever zijn tekortkoming ten aanzien van de in het negende lid bedoelde verplichtingen of re-integratie-inspanningen heeft hersteld, maar niet later dan na 52 weken. Indien het UWV de beschikking omtrent de toepassing van het negende lid te laat geeft, eindigt het tijdvak zoveel eerder als de beschikking later is gegeven.
8.4. Op grond van artikel 25, zestiende lid, van de Wet WIA kunnen bij ministeriële regeling nadere regels worden gesteld voor de toepassing van het negende tot en met het vijftiende lid.
8.5. In de Regeling beleidsregels beoordelingskader poortwachter (besluit van 3 december 2002, Stcrt. 2002, 236, zoals laatstelijk gewijzigd bij besluit van 17 oktober 2006, Stcrt. 2006, 224; hierna: de Regeling) is bepaald dat het UWV bij de beoordeling van de re-integratie-inspanningen als bedoeld in artikel 65 van de Wet WIA, het beoordelingskader hanteert, zoals vastgelegd in de bijlage bij de Regeling.
9.1. De rechtbank overweegt dat het doel van de Wet verbetering Poortwachter, waarbij de loonsanctie is geïntroduceerd, is om bij ziekte te voorzien in een tijdige en adequate verzuim- en re integratieaanpak, waardoor het functioneren van de werknemer in arbeid zo snel en volledig mogelijk wordt hersteld en langdurig verzuim en instroom in de Wet WIA wordt voorkomen. Verweerder dient daarbij het belang van de belastingbetaler te behartigen om te voorkomen dat onnodig uit gemeenschaps¬geld gefinancierde WIA-uitkeringen worden verstrekt. Verweerder dient daartoe in het kader van de aanvraag voor een WIA-uitkering, te beoordelen of de werkgever en de werknemer in redelijkheid hebben kunnen komen tot de re-integratie-inspanningen die zijn verricht, de zogeheten “Poortwachterstoets”. Het gaat er daarbij om of de werkgever en de werknemer samen gedurende de eerste twee jaar van ziekte voldoende inspanningen hebben verricht om de functionele mogelijk¬heden van de werknemer zo veel mogelijk te vergroten en de bestaande arbeidsmogelijkheden zo goed mogelijk te benutten in het eigen bedrijf of bij een ander bedrijf.
9.2. Volgens de Regeling staat bij de beoordeling van het re-integratietraject het bereikte resultaat voorop. Van een bevredigend resultaat is sprake als gekomen is tot een (gedeeltelijke) werkhervatting, die aansluit bij de resterende functionele mogelijkheden van de werknemer. Indien verweerder het resultaat niet bevredigend acht, zal volgens de Regeling bij de beoordeling dienen te worden gekeken naar datgene wat door de werkgever en werknemer daadwerkelijk is ondernomen. Indien er geen bevredigend re-integratieresultaat is bereikt, maar verweerder de inspanningen van de werkgever op basis van het beoordelingskader wel voldoende acht, wordt geen loonsanctie opgelegd. Dat is evenmin het geval als verweerder de re-integratie-inspanningen weliswaar onvoldoende acht, maar tot het oordeel komt dat de werkgever daarvoor een deugdelijke grond heeft. Van werkgever en werknemer worden geen re-integratie-inspanningen meer verlangd wanneer de werknemer geen mogelijkheden heeft tot het verrichten van arbeid in het eigen bedrijf of bij een andere werkgever.
10.1. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder terecht aangenomen dat geen sprake is van een bevredigend resultaat als bedoeld in de Regeling. Vast staat immers dat het in de periode die hier ter beoordeling staat, niet is gekomen tot werkhervatting van werkneemster. Gelet op de standpunten van partijen is in geschil de vraag of sprake is geweest van voldoende re-integratie-inspanningen door eiseres en zo nee of eiseres daar een deugdelijke grond voor heeft.
10.2. De rechtbank is van oordeel dat verweerder voorts terecht heeft vastgesteld dat eiseres onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht zonder dat daarvoor een deugdelijke grond aanwezig was. De rechtbank overweegt hiertoe als volgt.
10.3. Arbeidskundige Maurits van Achmea Vitale heeft in zijn rapportage van 23 juli 2010 onderzocht of de werkneemster in staat was om haar eigen functie te vervullen, al dan niet door aanpassingen te treffen, en of er mogelijkheden waren om de werkneemster een andere functie bij de eigen of een andere werkgever te laten vervullen. Onder het kopje “Beschrijving van de huidige situatie” geeft Maurits aan dat in het kader van de re-integratie naar zijn mening wel een mogelijkheid voor de werkneemster bestaat om na oktober 2010 licht administratief werk te verrichten en dit wellicht op het hoofdkantoor in Amsterdam zou kunnen. Vervolgens overweegt Maurits onder het kopje “Reïntegratiemogelijkheden extern” dat er bij de eigen werkgever geen passende werkzaamheden zijn en concludeert vervolgens dat er voor de werkneemster geen mogelijkheden zijn tot herplaatsing bij de eigen werkgever en dat zij zal moeten worden bemiddeld naar ander werk bij een andere werkgever. De tweede overweging en de conclusie staan haaks op de eerstgenoemde overweging dat er mogelijk op het hoofdkantoor wel een passende functie te vinden is. Eiseres kan zich dan ook niet zonder meer op de conclusie beroepen, zij had in ieder geval de mogelijkheid van licht administratief werk op het hoofdkantoor moeten onderzoeken. De stelling van eiseres dat de werkneemster niet naar het hoofdkantoor in Amsterdam kon reizen kan de rechtbank niet volgen, aangezien de bedrijfsarts de werkneemster niet beperkt acht op het beoordelingspunt “vervoer”. De rechtbank stelt vast dat eiseres geen inzicht heeft gegeven in de verschillende functies die in haar bedrijf (en in bijzonder op het hoofdkantoor) worden verricht. Dit heeft tot gevolg dat verweerder niet heeft kunnen beoordelen of er daadwerkelijk voor de werkneemster geen geschikte functie binnen het bedrijf van eiseres aanwezig is. De rechtbank is daarom van oordeel dat eiseres onvoldoende heeft onderbouwd dat geen geschikte werkzaamheden voor de werkneemster bij de eigen werkgever aanwezig zijn. Verweerder heeft dus terecht aangenomen dat eiseres het eerste spoor ten onrechte te vroeg heeft afgesloten.
10.4. Dat eiseres is afgegaan op de oordelen van de arbeidskundige en bedrijfsarts van Achmea Vitale dat geen passende werkzaamheden binnen de eigen organisatie aanwezig zijn, moet naar het oordeel van de rechtbank voor rekening van eiseres blijven. De rechtbank wijst in dit verband op de uitspraak van de CRvB van 18 november 2009 (LJN: BK3713) waaruit blijkt dat de werkgever verantwoordelijk is en blijft voor de re-integratie met inbegrip van de werkzaamheden van de door haar ingeschakelde deskundigen, zoals Achmea Vitale.
10.5. Voorts is de rechtbank van oordeel dat eiseres onvoldoende voortvarend is geweest met het opstarten van het tweede spoor zonder dat daarvoor een geldige reden bestond. Na het advies van arbeidsdeskundige Maurits van 23 juli 2010 om het tweede spoor op te starten, is eiseres bij brief van 20 oktober 2010 nogmaals door Achmea Vitale geadviseerd het tweede spoor te starten. Uit de brief van 16 november 2010 van eiseres gericht aan de werkneemster blijkt dat eiseres op 12 november 2010 het tweede spoor met de werkneemster heeft besproken. Op 6 december 2010 heeft Salto een trajectplan opgesteld. Nadat eiseres dit plan heeft goedgekeurd is op 12 januari 2011 het traject gestart. De rechtbank is van oordeel dat tussen het moment waarop eiseres door Achmea Vitale is geadviseerd om het tweede spoor te starten en de datum waarop de re-integratie tweede spoor daadwerkelijk is gestart onnodig veel tijd verloren is gegaan. De rechtbank merkt daarbij op dat de enkele aanmelding bij het re-integratiebedrijf en het ondertekenen van een contract met een re-integratiebedrijf niet als van doorslaggevend gewicht te achten inspanningen van eiseres zijn aan te merken (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de CRvB van 26 januari 2011, LJN: BP2230). Na het faillissement van Salto op 28 maart 2011 heeft het bovendien nog tot eind juli 2011 geduurd voordat eiseres een ander re-integratiebureau, Aob Compaz, heeft benaderd. Ten tijde van het nemen van het primaire besluit II lag de re-integratie van de werkneemster dus ruim anderhalve maand stil.
11. Gelet op al het voorgaande komt de rechtbank tot het oordeel dat verweerder terecht niet is overgegaan tot verkorting van de opgelegde loonsanctie.
12. De stelling van eiseres dat de duur van de loonsanctie dient te worden bekort vanwege de omstandigheid dat verweerder eerst vier maanden na het verzoek tot verkorting van de loonsanctie van 12 januari 2011 heeft gereageerd, slaagt niet. Met betrekking tot het niet tijdig nemen van een bekortingsbesluit naar aanleiding van een melding dat de tekortkoming in de re-integratieverplichtingen is hersteld, zoals in het voorliggende geschil het geval is, heeft de CRvB in zijn uitspraak van 18 november 2009 (LJN: BK3717) overwogen dat uit artikel 25, veertiende lid, van de Wet WIA volgt dat aan het nemen van een besluit in dit kader slechts gevolgen worden verbonden voor zover alsnog herstel van de tekortkoming plaatsvindt. Nu is vastgesteld dat eiseres de tekortkomingen niet heeft hersteld, kan ook geen sprake zijn van compensatie vanwege te late besluitvorming door verweerder.
13. Het voorgaande leidt de rechtbank tot het oordeel dat het beroep tegen het bestreden besluit II eveneens ongegrond moet worden verklaard.
14. Bij deze beslissingen bestaat geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.
Beslissing
De rechtbank verklaart de beroepen ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. W.A. Swildens, voorzitter, mr. M. Kraefft en
mr. D.M. de Feijter, leden, in aanwezigheid van mr. M. Dittmer, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 13 september 2012.
griffier voorzitter
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep.